Κ. Βήτα Live: Όταν ο ποιητής της ηλεκτρονικής μουσικής συνάντησε τη ζεστασιά του Σταυρού του Νότου

Είμαι σχετικά νέα στον κόσμο του Κωνσταντίνου Βήτα. Θέλω να πω, γνώριζα τους Στέρεο Νόβα, τη συμβολή τους στην ελληνική ηλεκτρονική ποπ σκηνή, είχα χορέψει άπειρες φορές το “Πάρτυ”, αλλά μόλις τον τελευταίο 1,5 περίπου χρόνο εντρύφησα πραγματικά. Και στάθηκα τυχερή. Μετά το reunion των Στέρεο Νόβα στην Ελευσίνα ακολούθησε το EP τους “Ίριδα” και μερικούς μήνες αργότερα ήρθε και ο (υπέροχος) σόλο δίσκος του Κ. Βήτα “Το Χέρι”. Με λίγα λόγια, έχω ζήσει την “επιστροφή” του Κ. Βήτα, άρα δεν μπορώ να πω ότι έχω βιώσει αυτή τη νοσταλγία, η οποία είναι κάπως συνδεδεμένη με τους Στέρεο Νόβα. Βέβαια, έχω δει πώς τη βιώνουν εκείνοι που έζησαν το peak των ΣΝ, σε δύο συναυλίες του Κωνσταντίνου Βήτα, φέτος. Μια, το καλοκαίρι στον Κήπο του Μεγάρου και άλλη μια πριν από λίγες ημέρες, στην Κεντρική Σκηνή του Σταυρού του Νότου, την πρώτη από τις τρεις Δευτέρες που θα εμφανιστεί εκεί ο “ποιητής της ελληνικής ηλεκτρονικής μουσικής”, όπως δικαίως τον χαρακτηρίζουν.

Όπως οι πιστοί ακόλουθοί του γνωρίζουν, αυτές είναι από τις σπάνιες εμφανίσεις του Κ. Βήτα σε “κλειστό” χώρο. Λογικό, ίσως σκεφτείς. Εξάλλου, στα δικά μου μάτια (ή μάλλον αυτιά), η μουσική του Κ. Βήτα εκφράζει αυτή την ελευθερία που βρίσκω πιο εύκολα το καλοκαίρι. Και τον Ιούνιο, στον Κήπο του Μεγάρου, δηλαδή, η συναυλία του έμοιαζε περισσότερο με ένα τεράστιο, άκρως απελευθερωτικό καλοκαιρινό party.

Όσο μαγική και να ήταν αυτή η εμπειρία λίγους μήνες πριν, όμως, με τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτό που ζήσαμε στον Σταυρό του Νότου τη Δευτέρα. Πώς να το περιγράψω; Έχεις ποτέ νιώσει να γεμίζεις ζεστασιά από την πρώτη κιόλας νότα ενός synthesizer; Εμείς αυτό νιώσαμε. Ζεστασιά, ακόμα κι αν το κρύο, εκείνο το βράδυ του Νοέμβρη, ήταν φοβερό.

Για αυτό έχουμε να ευχαριστήσουμε τον Κ. Βήτα και τους μουσικούς του επί σκηνής, (Βάϊος Μαχμουντές στο συνθεσάιζερ, Βαγγέλης Μπαλιούσης στα ηλεκτρονικά ντραμς), που μας χάρισαν ένα live γεμάτο αγάπη και επικοινωνία. Ναι, ο Κωνσταντίνος Βήτα μπορεί να μην είναι ο πιο ομιλητικός μουσικούς εκεί έξω, είναι όμως από τους πιο επικοινωνιακούς. Χωρίς να λέει πολλά. Γιατί δεν χρειάζεται κιόλας. Με τη μουσική του, την κιθάρα του, την απόλυτη ειλικρίνειά του και την φωνή του, δημιουργεί αυτό που λέμε “safe space” για να συγκινηθείς, να χορέψεις, να αφήσεις τον ρυθμό να σε παρασύρει. Και όταν φωνάξει στο κοινό “Σας ευχαριστώ, κι εγώ σας αγαπώ”, θα τον πιστέψεις.

Αυτά τα συστατικά στοιχεία συνέθεσαν το πρώτο από τα τρία προσωπικά live του Κ. Βήτα στον Σταυρό του Νότου, που αποδεικνύουν ότι η μουσική του ανήκει και σε κλειστούς χώρους. Εκεί που μπορείς να συνδεθείς και να επικοινωνήσεις πραγματικά με έναν καλλιτέχνη τόσο εσωτερικό και ειλικρινή όσο εκείνος.

Το πρόγραμμά του, εξάλλου, είναι έτσι διαμορφωμένο, ώστε να επιβεβαιώνει ακριβώς αυτό και να καλύπτει το ευρύ φάσμα της δισκογραφίας του. Το πρώτο σετ είναι “ακουστικό”, γεμάτο με τις μπαλάντες που έχουμε αγαπήσει – και πώς να μην συγκινηθείς όταν ο δημιουργός τους βρίσκεται λίγα μέτρα μακριά από εσένα και τον βλέπεις να ερμηνεύει με τόσο συναίσθημα; Ναι, η συγκίνηση ήταν μεγάλη, μην νομίζετε όμως ότι προλάβαμε να “πέσουμε”. Το δεύτερο set ήταν το ηλεκτρονικό και εκεί ήταν που ξεκίνησε το “πάρτι”. Την ζεστασιά που ένιωθα στο πρώτο μέρος του live ήρθε να αντικαταστήσει ένα καλοκαιρινό κύμα – χορεύαμε με την ίδια ελευθερία που νιώθαμε το αυτό το καλοκαίρι στον Κήπο του Μεγάρου, το περασμένο καλοκαίρι στο Release Athens και την Ελευσίνα.

Είτε ακούγαμε τη “Διάνοια”, τη “Μονοχρωμία”, το “13”, τα “Ατελείωτα Χρυσάνθεμα”, τα “Μεσάνυχτα”, το “Τζιτζίκι”, είτε τις “Πλειάδες”, την “Αχτίδα”, την “Νέα Μόδα” των Στέρεο Νόβα, το “Πάρτυ”, νιώθαμε την ίδια ελευθερία, ξέραμε ότι μπορούσαμε να εκφραστούμε ελεύθερα και ανοιχτά, χωρίς κανείς να κρίνει. Αυτή είναι η ομορφιά του Κ. Βήτα, του κοινού του και των live του και σίγουρα αξίζει να ζήσεις αυτή την εμπειρία, μία φορά, σε πιο “κλειστό” κύκλο, σε ένα πιο intimate, ζεστό περιβάλλον.