Τάμτα: Βρίσκομαι σε μια φάση της ζωής μου που επιτέλους μπορώ να κάνω αυτό που θέλω αναπολογητικά

“Δεν πειράζει που δεν θα το πιάσουν ποτέ, ποια είμαι, πώς ζω και πώς ντύνομαι” τραγουδά η Τάμτα, στο “ΝΑΙ”, το τελευταίο κομμάτι του νέου της EP, με τίτλο The Villain, που κυκλοφόρησε την Παρασκευή 29/11. Και μπορεί να είναι ένα fun κομμάτι – η ίδια αναφέρει στη συζήτησή μας ότι το έγραψε με σατιρική διάθεση – ωστόσο δεν μπορείς παρά να παραδεχτείς πως ο συγκεκριμένος στίχος ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Η αλήθεια είναι ότι το ελληνικό κοινό δεν έχει συνηθίσει από pop stars που τολμούν τέτοια στροφή στον ήχο και την εικόνα τους, που παρουσιάζουν το όραμά τους, χωρίς εκπτώσεις, χωρίς να τους νοιάζει αν θα είναι “εύπεπτο”. Αυτό, δηλαδή, που κάνει η Τάμτα τα τελευταία χρόνια, με αποκορύφωμα το Identity Crisis.

Ο πρώτος, πιο πειραματικός δίσκος της Τάμτα, εδραίωσε κάτι που ξέραμε ήδη καλά όσοι την παρακολουθούμε όλα αυτά τα χρόνια: ότι υπάρχει μια “άλλη” Τάμτα από εκείνη που μέχρι τότε γνώριζε το ευρύ κοινό, μια Τάμτα τολμηρή, που θέλει να πειραματιστεί, να δώσει μια άλλη διάσταση στην ελληνική pop. Αυτό το κεφάλαιο στη μουσική της έρχεται να εξελίξει η νέα δισκογραφική δουλειά της, με τίτλο “The Villain”. Μέσα από έξι fun, χορευτικά, άκρως confident κομμάτια (ΧΑΙ5-V, Khorumi, Anakata, Copy, BYE, ΝΑΙ), η Τάμτα είναι αναπολογητικά ο εαυτός της, αγκαλιάζει τη σκοτεινή πλευρά της και συνθέτει το απόλυτο soundtrack για όλους εμάς, που χρειαζόμαστε λίγο empowerment.

Το The Villain είναι το πρώτο βήμα σε ένα μεγάλο μουσικό project που θα ολοκληρωθεί το 2025. Για αυτό, η Τάμτα δεν θέλησε να πει πολλά, μάς αποκάλυψε όμως όσα θέλαμε να ξέρουμε για τον φοβερό νέο δίσκο της, τον τρόπο που αντιμετωπίζει το hate, αλλά και την αγάπη.

Το νέο άλμπουμ στην πραγματικότητα είναι η συνέχεια του rebranding, που έγινε με το Identity Crisis. Όταν λέω rebranding, εννοώ με τον τρόπου που το βλέπουν κυρίως οι άλλοι προς τα έξω, καθώς στην πραγματικότητα αυτή είναι μόνο άλλη μία πλευρά που έχω, απλά δεν είχε τύχει να την δείξω στον κόσμο.

Νομίζω όλοι έχουμε μία πιο σκοτεινή πλευρά του εαυτού μας, αλλά το Villain δεν σημαίνει για εμένα ότι είναι απαραίτητα η κακή πλευρά. Αυτή την πλευρά μου, την έχω αγκαλιάσει με έναν αναπολογητικό τρόπο και το ίδιο καλώ να κάνει και ο κόσμος.

Σε καμία περίπτωση δεν θεωρώ ότι πρέπει να θυσιάζεις τα θέλω σου, αρκεί να μην κάνεις κακό σε κάποιον. Νομίζω, ότι οι άνθρωποι μπαίνουμε σε ρόλους και πολλές φορές γινόμαστε ταυτόχρονα και τα δύο Villain και hero, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα θυσίαζα τα θέλω μου. Τουλάχιστον, σε αυτή τη φάση της ζωής μου.

Να αγαπάς τη μοναδικότητα σου και όποια και να είναι αυτή να την υποστηρίζεις, χωρίς να σε νοιάζει τι θα πει ο άλλος. Σε μεγάλο βαθμό πάντα το έκανα. Νομίζω τα τελευταία δύο χρόνια ακόμα πιο πολύ.

“Σε καμία περίπτωση δεν θα θυσίαζα τα θέλω μου. Τουλάχιστον, σε αυτή τη φάση της ζωής μου” παραδέχεται η Τάμτα

Σίγουρα! Τα τελευταία δύο χρόνια που κάνω ακριβώς αυτό που μου αρέσει και πολλές φορές δεν μπαίνει μέσα σε κουτάκια και στερεότυπα, έχω ακούσει πολλούς είτε να μην το καταλαβαίνουν είτε να μην τους αρέσει και φυσικά έχω λάβει και hate «αυτή τρελάθηκε», «γιατί γίνεται άσχημη ενώ είσαι τόσο όμορφη», «φρικιό», «που είναι η παλιά Τάμτα» και πολλά τέτοια.

Τα συγκεκριμένα τα φτιάξαμε με fun και σατιρική διάθεση. Γενικως, δεν δίνω βάση στο hate speech. Βεβαια, ξέρω ότι αυτό που κάνω είναι πιο ειδικό και δέχομαι τα αρνητικά σχόλια. Αντιλαμβάνομαι ότι αυτό που κάνω ξενίζει ένα μέρος του κοινού που είχε στο μυαλό του την Τάμτα όπως ήταν πριν από μερικά χρόνια. Ταυτόχρονα, παίρνω πολλή αγάπη και δύναμη από τον κόσμο που φαίνεται ότι εκτιμά αυτό που κάνω και συμμερίζεται το όραμα μου – μουσικό και καλλιτεχνικό. Εκεί μένω.

Μετά από 20 χρόνια θέλω να κάνω αυτό που πραγματικά έχω στο μυαλό μου, χωρίς να σκεφτώ εμπορικές συνταγές και τι πουλάει.

Για εμένα όχι. Όπως είπα και πριν είναι δύο δικά μου κομμάτια και οι δύο αυτές εκδοχές που βλέπει ο κόσμος. Η δεύτερη πιο σκοτεινή εκδοχή, υπήρχε αλλά δεν είχε την ευκαιρία να βγει προς τα έξω καθώς και το τραγούδι για εμένα ήταν ένα μέσο επιβίωσης. Όταν έχεις να επιβιώσεις, κάνεις και κάποια πράγματα για να είσαι εμπορικός και για να έχει το αποτέλεσμα που θες. Σε καμία περίπτωση δεν απορρίπτω ή απαξιώνω αυτό που έχω κάνει μέχρι σήμερα γιατί αυτό που έκανα είναι αυτό που μου έφερε στο τώρα. Μέσα στην πρώτη καραντίνα, που είχα άπειρο χρόνο να σκεφτώ, μπήκα σε μία διαδικασία να δω τι πραγματικά θέλω να κάνω μουσικά. Κατέληξα ότι μετά από 20 χρόνια θέλω να κάνω αυτό που πραγματικά έχω στο μυαλό μου, χωρίς να σκεφτώ εμπορικές συνταγές και τι πουλάει. Ήθελα να βγάλω χωρίς κανένα περιορισμό τον καλλιτεχνικό μου εαυτό. Με αυτή την απόφαση λοιπόν πορεύτηκα και κάπως έτσι φτιάχτηκε ομάδα που δημιούργησε το Identity Crisis και στη συνέχεια το The villain. Σε όλο αυτό το ταξίδι φυσικά είχα και την εταιρεία μου Universal EMI και την erodios, που αγκάλιασαν αυτή την ανάγκη για αλλαγή από την πρώτη στιγμή.

Η Τάμτα έχει αγκαλιάσει αναπολογητικά την σκοτεινή πλευρά της – και μας καλεί να κάνουμε το ίδιο.

Δεν είναι καθόλου εύκολο ούτε σαν απόφαση, ούτε να το υλοποιήσεις. Βρίσκομαι σε μια φάση της ζωής μου όπου οικογένεια μου έχει τακτοποιηθεί, το παιδί μου έχει μεγαλώσει και εγώ επιτέλους μπορώ να κάνω αυτό που θέλω, όπως είπες πριν αναπολογητικά. Σίγουρα, αξίζει το ρίσκο γιατί τρέφει την ψυχή μου και με κάνει χαρούμενη. Αν τώρα αυτό κάποια στιγμή γίνει πιο mainstream και αρέσει σε πολύ περισσότερο κόσμο θα με κάνει ακόμα πιο χαρούμενη. Εάν οχι είμαι ήδη περήφανη με το αποτέλεσμα.

Νομίζω είναι αρκετά μεγάλο το κοινό που απευθύνομαι με την έννοια ότι δε νομίζω ότι υπάρχει απαραίτητα ηλικία στη μουσική που κάνω. Εχει πολλές ηλεκτρονικές αναφορές που ξέρω ότι αγαπάνε μεγαλύτερες ηλικίες, ταυτόχρονα παραγωγικά είναι πολύ στο σήμερα. Σίγουρα, απευθύνεται σε ένα κοινό το οποίο είναι λίγο πιο εκπαιδευμένο στα ακούσματα του. Επίσης, έχω καταλάβει ότι τη μουσική αυτή την αγαπάει πολύ το queer κοινό και χαίρομαι ιδιαίτερα γιατί είναι άνθρωποι οποίοι πιάνουν την τάση της εποχής και συνήθως είναι πρωτοπόροι.

Η ομάδα αυτή δούλεψε πάρα πολύ καλά από την πρώτη στιγμή. Δε χρειάστηκε να εξηγήσω τι θέλω να γίνει και πως θέλω να το κάνω. Ήμασταν ακριβώς στο ίδιο μήκος κύματος. Φυσικα, προσθέσαμε άτομα φέτος κρατώντας τη βάση αυτή και η διαδικασία της παραγωγής και αυτού του άλμπουμ ήταν πραγματικά απολαυστική.

“Ήθελα να βγάλω – χωρίς κανένα περιορισμό – τον καλλιτεχνικό μου εαυτό” λέει η Τάμτα, για τον τρόπο που η πρώτη καραντίνα επηρέασε την καλλιτεχνική της εξέλιξη.

Κλειστήκαμε μία εβδομάδα σε ένα σπίτι και κάναμε αυτό που λέγεται music camp. Από το πρωί μέχρι το βράδυ γράφαμε μουσική. Γράφτηκαν πάρα πολλά κομμάτια από το οποία τελικά καταλήξαμε στα έξι που ήταν στην κατεύθυνση που θέλαμε να έχει το The Villain. Φυσικά, έχουμε κρατήσει και κομμάτια για επόμενο project που θα ανακοινωθεί σύντομα.

Δεν είχαμε επιρροή από συγκεκριμένο είδος μουσικής ή τραγουδιστή. Η έμπνευση ήταν εμείς οι ίδιοι. Βασιστήκαμε σε προσωπικά βιώματα μου, ιστορίες που λέγαμε στα διαλείμματα και όπως και στο προηγούμενο album πήρα και στοιχεία από τη Γεωργιανή κουλτούρα.

Είναι κάτι που έχω ως βίωμα από παιδί. Ένας πολύ δυναμικός χώρος, πολεμικός, και εδώ και πολλά χρόνια σκεφτόμουν ότι θα ήθελα με κάποιον τρόπο να τον ενσωματώσω στη μουσική που κάνω. Μουσικά, το μέτρημα αυτού του χώρου είναι πολύ ιδιαίτερο. Είναι αυτό που λέμε πεντάρι και η αλήθεια είναι ότι ταλαιπωρήθηκε αρκετά ο Θεόφιλος Πουζμπουρης, o παραγωγός μου, για να μπορέσει να το φέρει στη μορφή που είναι αυτή τη στιγμή και να γράψουμε το κομμάτι. Είναι και εμένα ένα τα αγαπημένα μου του άλμπουμ.

Βρίσκομαι σε μια φάση της ζωής μου που επιτέλους μπορώ να κάνω αυτό που θέλω αναπολογητικά.

Καταλαβαίνω ότι η μουσική έχει τη μαγεία να ξυπνάει διαφορετικά συναισθήματα σε κάθε άνθρωπο.  Κάποιος  μπορεί να ακούσει μια μπαλάντα και να κλάψει και ένας άλλος να χαρεί γιατί το έχει συνδέσει με όμορφες αναμνήσεις. Το τι θα αισθανθεί ο καθένας το αφήνω σε αυτόν, ταυτόχρονα αυτό που εγώ αποσκοπώ μέσω της μουσικής αυτής που είναι αρκετά ηλεκτρονική, είναι να υπάρξει ένα συναισθηματικό release οποιοδήποτε τύπου.

Ισχύει, αποτελεί το πρώτο κομμάτι από άλλα δύο project που έρχονται μέσα στο 2025. Δεν θα πω περισσότερα θα πω ότι είναι μόνο η αρχή.

The Villain – Τάμτα

Το concept είναι επηρεασμένο από τη Γεωργιανή και Ελληνική μυθολογία! Για το συγκεκριμένο concept δουλέψαμε με την Εβελίνα Ευαγγελία Στολτίδου, τον Βασίλη Παξινό, την ομάδα One Shot από το Μιλάνο. Την φωτογράφιση την κάναμε με την Μαρία Κουτρουμπή και το editing έγινε από την Marra @Marvorista με μια πιο technological/AI approach που τελευταία ακολουθώ, παρακολουθώ και θαυμάζω, ενώ ταυτόχρονα με τρομάζει λίγο. Το χρώμα που αισθανθήκαμε ότι ταιριάζει στο vibe του album είναι το neon πορτοκαλί και το υιοθετήσαμε παντού ακόμα και στα μαλλιά μου. Σε αυτή τη λογική έχει στηθεί όλο το project και το Villain και αυτό που θα έρθει το 2025.

Επιστρέψαμε στο Smut στις 29 Νοεμβρίου όπου έγινε το πρώτο μας live και είμαι πολύ χαρούμενη γι’ αυτό. Φέτος, κάνουμε κάτι πάρα πολύ διαφορετικό σκηνικά αλλά και μουσικοχορευτικά. Νομίζω, ότι πλέον το Smut έχει ένα πολύ πιστό κοινό και περιμένω με χαρά αυτό το κοινό φέτος να μεγαλώσει και δει ακόμα περισσότερος κόσμος αυτό που κάνουμε εκεί για το οποίο είμαι πολύ περήφανη. Οι επόμενες ημερομηνίες είναι 20 & 27 Δεκεμβρίου. Θα ανακοινώσουμε και νέες ημερομηνίες με τη νέα χρονιά.

Κρατάω όλες τις στιγμές – και τις καλές και τις κακές. Κρατάω τις πολύ καλές συνεργασίες χρόνων, που έχουν γίνει πλέον οικογένεια. Κρατάω τις ευκαιρίες που μου παρουσιάστηκαν και κατάφερα να κάνω αυτό που αγαπάω που είναι η μουσική. Κρατάω επίσης την εξέλιξη μου μέσα από αυτή τη δημιουργική διαδικασία, που μας φέρνει στο τώρα και μου δίνει τη δυνατότητα να κάνω αυτό που μου αρέσει χωρίς να δίνω βάση στην εμπορικότητα. Επίσης, κρατάω το ότι η 10χρονη Τάμτα δεν θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να φανταστεί αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή για το οποίο είμαι πολύ ικανοποιημένη και χαρούμενη.

Υπερήφανη!

Από αυτά τα 20 χρόνια καριέρας, η Τάμτα κρατά όλες τις στιγμές – και τις καλές και τις κακές.

Δεν κάνω ακριβώς όνειρα. Αυτό που κάνω είναι να οραματίζομαι πράγματα και το έκανα από πολύ μικρή. Δηλαδή, καθόμουν στο σπίτι και φανταζόμουνα να τραγουδάω μπροστά σε χιλιάδες κόσμο σε μια εποχή όπου στη χώρα μου τη Γεωργία που δεν υπήρχαν οι συνθήκες να συμβεί και να γίνει πραγματικότητα. Ίσως, είναι αυτό που τώρα λένε manifesting, δεν ξέρω! Φυσικά, τότε εγώ δεν είχα ιδέα τι μπορεί να είναι αυτό, απλά το έκανα γιατί με γέμιζε και μου άρεσε. Αυτό τον οραματισμό κάνω κι αυτή τη στιγμή και σκέφτομαι τον εαυτό μου υγιή, πρωτοπόρα καλλιτεχνικά και αναπολογητικά ασυμβίβαστη.