Με τον Folamour στα decks, όλοι χορεύουμε κάτω από τον ίδιο ουρανό

Στα 34 του, ο Folamour έχει κατακτήσει ήδη μία θέση ανάμεσα στους κορυφαίους DJs και παραγωγούς του κόσμου, έχει στήσει τη δική του δισκογραφική εταιρία στην πατρίδα του, τη Γαλλία – α, ναι και θεωρείται ένας από τους βασικούς λόγους που η γαλλική house σκηνή διανύει την πιο δημιουργική της φάση της, μετά από χρόνια.

Το Σάββατο 7 Δεκεμβρίου, το Plisskën Festival και το Full Circle ενώνουν, για πρώτη φορά, τις δυνάμεις τους για να φέρουν στην Αθήνα τον Γάλλο DJ, για ένα all night long party στο Universe, μια βραδιά γεμάτη χορό, ελευθερία, house disco ρυθμούς. Ο Folamour ετοιμάζεται να μας χαρίσει ένα από τα ξέφρενα sets, για τα οποία είναι διάσημος, κι εμείς γνωρίζουμε λίγο καλύτερα τον DJ και παραγωγό που έρχεται στην Αθήνα για να μας αποδείξει γιατί τα δικά του sets δεν μοιάζουν με κανενός άλλου. Μαζί του οι Tolouse Low Trax, Bengoa, Annett Gapstream και Baba The Knife.

Ο Folamour είναι από εκείνους τους καλλιτέχνες, των οποίων την εξέλιξη μπορείς ξεκάθαρα να “ακούσεις”. Γεννημένος στη Γαλλία ως Bruno Boumendil, πέρασε μεγάλο μέρος της ζωής του στη Λυών και τη Μασσαλία, με τις δύο αυτές πόλεις να παίζουν καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη του ήχου του. Στη Λυών μυήθηκε στη μουσική και τη λογοτεχνία, στη Μασσαλία έμαθε να αγκαλιάζει το χάος και να εκτιμά την ελευθερία – μία έννοια συνώνυμη με τη μουσική του.

Πέρα από τα bucket hats, σήμα κατατεθέν του είναι και ο τρόπος με τον οποίο πειραματίζεται, κάτι το οποίο δεν σταματά να κάνει από την αρχή της καριέρας του με το Deeply Rooted Vibes, δέκα χρόνια πριν, μέχρι σήμερα. Από το ντεμπούτο του Umami και τον δίσκο Ordinary Drugs, έδειξε ότι μπορεί να μιξάρει τα πάντα, από disco και swing, μέχρι jazz και κλασική μουσική, και θα σε κάνει να χορέψεις.

Δεν είναι τυχαίο πως, όπου και να έχει παίξει, από το εμβληματικό Olympia στο Παρίσι, μέχρι τα Glastonbury και Tomorrowland, είτε με τον SG Lewis, είτε με την Εθνική Ορχήστρα της Λυών, το κοινό σε όλο τον κόσμο τον αναγνωρίζει για τα ανεβαστικά, άκρως χορευτικά DJ sets του, που αποδεικνύουν πως η house μουσική μπορεί να βάλει το μεγαλύτερο χαμόγελο στο πρόσωπό σου. Πόσο μάλλον όταν προέρχεται από έναν αυτοδημιούργητο καλλιτέχνη, που κατάφερε να καθιερωθεί μόνος του, από τις στόμα-σε-στόμα εντυπώσεις του κόσμου – μάλιστα το πρώτο χρυσό single της καριέρας του είναι το These Are Just Places to Me, ένα κομμάτι που κυκλοφόρησε το 2019, 100% ανεξάρτητα, χωρίς promo, και έκανε εκατομμύρια streams εντελώς οργανικά.

Όλα αυτή η πορεία τον οδήγησε με μαθηματική ακρίβεια στον τελευταίο – και καλύτερο – δίσκο της καριέρας του μέχρι τώρα, για τον οποίο έκανε ένα διάλειμμα από τις περιοδείες (διάβασα ότι το 2019 έδωσε 140 live!), ώστε να τελειοποιήσει τον ήχο του. Με τίτλο “Manifesto”, ο ίδιος λέει ότι αυτός ο δίσκος σηματοδοτεί το τέλος μιας μεγάλης φάσης της ζωής του, όπου έψαχνε τον εαυτό του. Απ’ ότι φαίνεται τον βρήκε, λοιπόν, και με τα δικά του λόγια αυτός ο δίσκος είναι “ένα μανιφέστο της αγάπης μου για μια ελεύθερη ανθρωπότητα. Απαλλαγμένοι από προσδοκίες και περιορισμούς, αποκαλύπτουμε τους εαυτούς μας σε ένα νέο φως. Έτσι, πιστεύουμε στον εαυτό μας. Αλλά και στους άλλους. Δεν δεχόμαστε κανέναν συμβιβασμό. Λαχταράμε για την ειρήνη που μας αξίζει και θα αγωνιστούμε για αυτά τα γκρεμισμένα τείχη. Για τη σπάνια όαση της αγάπης, όπου νιώθουμε ελεύθεροι και ασφαλείς. Θα είμαστε αυτοί που επιλέγουμε να είμαστε και εκεί θα μας αγαπούν”. Με κομμάτια όπως το Freedom, Poundland Anthem, Birds, Voyage, το “Manifesto” μεταφέρει αυτή ακριβώς την ενέργεια.

Ο τίτλος του τελευταίου του single, “All Dancing under the Same Sky”, μου φάνηκε φοβερά εύστοχος. Από το ντεμπούτο το 2014 μέχρι σήμερα, πολλά έχουν αλλάξει – καταρχάς ο ίδιος έχει εξελίξει σε ακραίο βαθμό τις τεχνικές του ικανότητες. Ένα πράγμα όμως έχει μείνει ίδιο: αυτό το αίσθημα της ελευθερίας που σε παρακινεί αυτόματα να χορέψεις από πρώτο κιόλας κομμάτι του set του.

Είτε πειραματίζεται με κλασική μουσική, είτε με jazz, είτε με το σήμα κατατεθέν του, τη disco, η επίδραση που έχει πάνω σου η μουσική του είναι η ίδια. Εγώ καταλήγω πως αυτό οφείλεται στο γεγονός πως και ο ίδιος είναι ακομπλεξάριστος στις επιρροές του. Ή ίσως στο ότι ξέρει να κρατά την ισορροπία ανάμεσα στη μουσική που θέλει να παίζει και στη μουσική που ξέρει ότι θέλει το κοινό του να ακούσει (πολύ πιθανό να είναι ταυτόσημα αυτά τα δύο βέβαια). Πάντως το σίγουρο είναι ότι δεν παίζει να βρεις στο YouTube/social media κάποιο set του που να μην έχει τρελάνει το κοινό του.

Η πιο viral στιγμή του, εξάλλου, ήταν στο ντεμπούτο του στη Βρετανία, στο set του για το Boiler Room το 2019, που άφησε εποχή, όταν κάπου στα μισά έβαλε ABBA και ξαφνικά ένα μάτσο Βρετανοί άρχισαν να χοροπηδούν και να χορεύουν ξέφρενα στο “Gimme Gimme Gimme”. Βέβαια ο ίδιος έχει πολλές φορές αναφέρει ότι κάπως μετανιώνει που αυτή είναι η πιο “διάσημη” στιγμή του, κι αυτό γιατί “οι άνθρωποι που έρχονται στις συναυλίες μου ξέρουν δεν ήταν μόνο αυτή η στιγμή. Έχουμε τέτοιες στιγμές κάθε Σαββατοκύριακο. Δεν θέλω οι  να νομίζουν ότι χρειάζονται έναν διάσημο ύμνο για να κάνουν το κοινό να τρελαθεί έτσι, γιατί δεν είναι η αλήθεια”. Η μεγαλύτερη απόδειξη το τελευταίο set του για το Boiler Room νωρίτερα φέτος, στη Μελβούρνη, όπου έπαιξε και μερικά από τα καινούρια του κομμάτια, όπως το Pressure Makes Diamonds. Και αξίζει να το δεις για να καταλάβεις γιατί η προσέγγιση του Folamour στη house μουσική είναι τόσο σπάνια.

Αυτή η ανεπιτήδευτη, cool, απελευθερωτική προσέγγιση του Folamour θα μας κάνει να ταρακουνήσουμε το Universe Athens, σε λίγες μόλις ημέρες. Αν δεν θες να παραπονιέσαι για το απόλυτο FOMO, ξέρεις τι να κάνεις.