Σπύρος Χατζηαγγελάκης: Με μεγάλο κόπο επιβραβεύω τον εαυτό μου

Αναζητούσαμε μια μέρα όπου το πρόγραμμα του Σπύρου Χατζηαγγελάκη δεν θα είχε γυρίσματα. Αν και τελικά, αυτό θα αφαιρούσε μόνο ένα τουβλάκι στο οικοδόμημα καθημερινών δραστηριοτήτων του που είναι γεμάτο από νωρίς το πρωί μέχρι το βράδυ.

Πρωταγωνιστεί στο «Blue train»,  νέο θεατρικό έργο του Γεράσιμου Ευαγγελάτου που ανεβαίνει full house στο θέατρο Άλμα σε σκηνοθεσία του Γιώργου Σουλεϊμάν, πρωταγωνιστεί στο νέο κύκλο της «Μάγισσας» του ΑΝΤ1, είναι ιδιοκτήτης της Λόντζας, ενός δημοφιλούς εστιατορίου των Εξαρχείων, συχνά φωτογραφίζει και είναι ενεργό μέλος ίσως της μακροβιότερης θεατρικής ομάδας C for Circus. Και που ομολογεί πως θέλει να σκηνοθετήσει και να παίξει στο σινεμά.

Από όλα τα παραπάνω ο Σπύρος Χατζηαγγελάκης παίρνει μεγάλη τροφοδότηση και δηλώνει μεγάλη χαρά – χωρίς, πάντως, να θέλει να δώσει κάποια ήσυχη ή γυαλιστερή εικόνα για τον εαυτό του. Απεναντίας, εξηγεί πως τίποτα από όσα έχει καταφέρει έως τώρα δεν ήταν αυτονόητο για ένα παιδί από την άκρη της χώρας την Ορεστιάδα όπου μεγάλωσε. Και πως η διαδρομή είχε προσωπικό κόπο, κόστος και υπερβάσεις. Αλλά, όπως δηλώνει είναι ο τύπος του ανθρώπου που του αρέσει να λύνει προβλήματα. Καθόλου τυχαίο που έχει κορνιζάρει κι ένα πτυχίο από το Φυσικό του Αριστοτελείου Θεσσαλονίκης.

Η φωτογράφιση έγινε στους χώρους της εταιρίας METACOSMOI

Μπορεί αυτήν να είναι η πραγματικότητα αλλά δεν το εισπράττω καθόλου έτσι. Και είναι περίεργο. Έχω κάνει πράγματα εκτός ομάδας, πέρυσι ανεβάσαμε τους «Άθικτους» στο Νέο Ακάδημο. Μα και φέτος στο «Blue train» δεν αισθάνομαι καθόλου ‘μπροστά’, κάτι που νομίζω οφείλεται στο έργο του Γεράσιμου Ευαγγελάτου. Βρίσκομαι πάνω στη σκηνή και νομίζω πως δεν παίζω. Είναι η πρώτη φορά όπου νιώθω πως η παράσταση έρχεται σαν συνέχεια της ζωής μου. Τελειώνει και δεν καταλαβαίνω γιατί χειροκροτούν.

Ναι, με έναν τρόπο ταυτίζομαι με το ήρωα μου, το Μιχάλη. Κι αυτό με βγάζει από τη συνθήκη ότι έχω τον πρωταγωνιστικό ρόλο χωρίς ανάσα. Φέρει μια τέτοια ομαλότητα, χωρίς βάρος ή ευθύνη.

Σαν άνθρωπος συνεχώς είμαι σε μια τέτοια θέση, με έλκουν τα ερωτήματα που πάω, ποιος είμαι, ποιοι είναι οι άνθρωποι μου, ποιος είναι ο δρόμος μου. Επίσης είμαι μοναχικό άτομο και είναι ένας ακόμα λόγος που νιώθω κοντά στο Μιχάλη. Αναζητώ τη μοναχικότητα, σιχαίνομαι τη μοναξιά. Συζητάω με τον εαυτό μου, μένω με τις σκέψεις μου – συνήθως κάνω στενάχωρες σκέψεις. Δεν αποζητώ να είμαι συνέχεια με κάποιον, γιατί αυτό θα δήλωνε κάποιον που φοβάται τη μοναξιά ενώ τελικά αγαπώ τη συντροφικότητα. Νεότερος ήμουν πιο κοντά σε αυτά τα προσωπικά σκοτάδια, αλλά ευτυχώς συνυπήρχαν με μια ενέργεια στα κάγκελα και δεν με επηρέαζαν τόσο. Έχω μια τάση να βουτάω σε πηγάδι σκέψεων φιλοσοφικών και υπαρξιακών αλλά δεν μπορώ να απαντήσω αν τα διαχειρίζομαι.

Αναζητώ τη μοναχικότητα, σιχαίνομαι τη μοναξιά

Νομίζω η μνήμη. Επειδή είμαι πολύ παρατηρητικός άνθρωπος (ίσως και γι’ αυτό κάνω φωτογραφία και θέατρο) οι αισθήσεις μου είναι πολύ οξυμένες και όλα αυτά έχουν καλλιεργήσει έντονες αναμνήσεις. Εκείνη είναι που με επαναφέρει: η μνήμη της παιδικότητας, της αθωότητας, των ανέμελων χρόνων, οι μυρωδιές που με ταξιδεύουν. Εκεί καταλαβαίνω πως ζω και υπάρχω εδώ και τώρα.

Πουκάμισο και παντελόνι YIORGOS ELEFTHERIADES

Προσωπικά, το αισθάνομαι πολύ φυσικό να παίζω ένα τέτοιο ρόλο, δεν νιώθω ότι κάνω κανενός είδους υπέρβαση. Είναι το καλύτερο μου να εμπλακώ ερμηνευτικά με όποια διαφορετικότητα, τουλάχιστον όπως την ορίζει η κοινωνία.

Διαφορετικής φύσης και τρόπου, αλλά ναι, δεν έχω πάρει αποδοχή. Πάντως, νιώθω πολύ κοντά στο Μιχάλη στα βασικά ζητήματα που αντιμετωπίζει: Από την κρίση ηλικίας, από την ανάγκη να μη μεγαλώσω και να μείνω για πάντα παιδί – δεν θέλω να πεθάνω, έχω ένα τεράστιο θέμα με το φόβο του θανάτου – στο πως είναι να μεγαλώνει ένα straight αγόρι στην επαρχία της Ορεστιάδας και τί καταπίεση φέρνει αυτό. Γιατί και η συντηρητική κοινωνία της επαρχίας έχει πολλές απαιτήσεις από το straight αγόρι, πρέπει να είσαι σωστός, να πληροίς όλες τις προϋποθέσεις της πατριαρχίας. Ή στο κομμάτι της σχέσης με τον πατέρα μου που – ενώ τον λατρεύω και με λατρεύει – δομήθηκε κάπως μέσα από τα κοινά ελληνικά χαρακτηριστικά.

Για παράδειγμα, αν ο πατέρας θέλει να συγχαρεί το γιο του κάνει χειραψία, αντί για αγκαλιά. Με τον πατέρα μου αγκαλιαζόμαστε τα τελευταία δέκα χρόνια, κάτι που του έχω επιβάλλει με το ζόρι. Ψάχνω πάντα μια αγάπη και μια θαλπωρή που δεν έχω μάθει. Στο σημείο του έργου όπου ο ήρωας μου παίρνει κάποιον τηλέφωνο και του λέει «σε χρειάζομαι» στο μυαλό μου έχω τοποθετήσει πως καλεί τον πατέρα του.

Η συντηρητική κοινωνία της επαρχίας έχει πολλές απαιτήσεις από το straight αγόρι, πρέπει να είσαι σωστός, να πληροίς όλες τις προϋποθέσεις της πατριαρχίας

Δεν ωρίμασα μέσα στην ομάδα, όλη η ομάδα ωρίμασε. Με τα παιδιά είμαστε ένα, είμαστε αδέρφια, οικογένεια, μαζί μεγαλώσαμε. Και με συγκινεί αυτό. Όλοι μας τραβήξαμε ακριβώς τον ίδιο δρόμο, όλοι μας πήραμε ρίσκα, είχαμε ο ένας τον άλλον για να προχωράμε μπροστά – ενώ ήμασταν άνθρωποι που πριν δεν γνωριζόμαστε. Έτυχε, μέσα σε μια φοιτητική ομάδα, έτυχε χάρη στο Σύμπαν να έρθουν δέκα ανθρώποι με την ίδια κ@ύλα και το ίδιο όνειρο κοντά και να πουν ότι πάμε μαζί και μαζί θα ενηλικιωθούμε στη ζωή και στο θέατρο. Με χαροποιεί απίστευτα βλέποντας το πως εξελιχθήκαμε από το 2008 έως σήμερα, το πως αποδεχόμαστε ο ένας τον άλλον – ακόμα κι όταν συγκρουόμαστε.

Για την διαχείριση των επαγγελματικών προτάσεων: “Έρχονται προτάσεις, πολλές τις αρνούμαι γιατί κρατάω ως μοναδική προτεραιότητα να μου αρέσει η πρόταση. Ξέρεις, έχω επιλέξει στη ζωή μου να κάνω αυτό που μου αρέσει”.

Ναι, δεν υπάρχει διαπραγμάτευση. Μάλιστα, τώρα, μεταξύ μας, γίνονται πιο ωραία τα πράγματα. Κάποτε πιεζόμασταν να δημιουργήσουμε παράσταση γιατί έπρεπε να κρατήσουμε μια συνέχεια, να είμαστε στο χώρο· ενώ τώρα που έχουμε ωριμάσει, ό,τι κάνουμε, το κάνουμε από ανάγκη.

Σαφώς δεν τις απορρίπτω μέσα μου. Έρχονται προτάσεις, πολλές τις αρνούμαι γιατί κρατάω ως μοναδική προτεραιότητα να μου αρέσει η πρόταση. Ξέρεις, έχω επιλέξει στη ζωή μου να κάνω αυτό που μου αρέσει. Το «Blue Train» ήρθε με μια πρόταση από τον Γιώργο Σουλεϊμάν με τον οποίο είμαστε φίλοι, βρήκα υπέροχο το έργο του Γεράσιμου Ευαγγελάτου κι έτσι όλα κύλησαν φυσικά. Η μεγάλη δόνηση, εκτιμώ πως θα έρθει με μια πρόταση για το θέατρο της Επιδαύρου – χωρίς να λαμβάνεται υπόψιν η τηλεοπτική μου παρουσία. Αυτό έχει αρχίσει να συμβαίνει σε πολλούς ηθοποιούς που έχουν παίξει σε επιτυχημένα σίριαλ – για κάποιους, όχι αδίκως – για κάποιους είναι ξεκάθαρο το τηλεοπτικό timing. Μόνο εκεί νομίζω ότι θα γουρλώσουν τα μάτια μου, θα κατακλυστώ από φόβο και αδημονία και δεν θα ξέρω πως να το χειριστώ.

Η μεγάλη δόνηση εκτιμώ πως θα έρθει με μια πρόταση για το θέατρο της Επιδαύρου

Δεν θα κάνω πίσω, αλλά θα έχω στο νου μου πολύ περισσότερο από που λέγαμε πριν: Με έχουν επιλέξει επειδή μου έχουν εμπιστοσύνη για όσα μπορώ να φέρω σε πέρας ή με έχουν επιλέξει – το οποίο με πειράζει πάρα πολύ – εξαιτίας μιας x αναγνωρισιμότητας;

Σακάκι πουλόβερ και παντελόνι MARKS & SPENSER

Ναι, στο πλαίσιο του φυσιολογικού. Αυτή τη δουλειά κάνω και έχω κάποιες υποχρεώσεις μέσα σε ένα περιβάλλον εξωστρέφειας. Από το να κάνουμε μαζί μια συνέντευξη, μέχρι το ότι ψάχνοντας πάρκινγκ για να έρθω στο ραντεβού μας με σταμάτησε μια τηλεθεάτρια της «Μάγισσας» για να μου δώσει «συγχαρητήρια». Σημαίνει πως η δουλειά σου αναγνωρίζεται κι από περισσότερο κόσμο και σε κάνει περήφανο γι’ αυτό που κάνεις. Δεν τα πάω καλά με άλλες πτυχές της αναγνωρισιμότητας, όπως είναι η διείσδυση στην προσωπική ζωή. Σχεδόν πάει να γίνει επάγγελμα η ‘ανάγκη’ να μάθουμε τι κάνει ο «επώνυμος» στον προσωπικό του χρόνο και στο σπίτι του. Αυτό δεν το ανεχόμουν για καιρό· απλώς ωριμάζοντας έχω αρχίσει να τα αντιμετωπίζω διαφορετικά. Γιατί η αναγνωρισιμότητα, ανά πάσα στιγμή μπορεί να φέρει μια κάμερα στο πρόσωπο σου και να σε ρωτήσουν πράγματα που δεν συζητάς ούτε με φίλους σου. Εκεί μπαίνω σε μια πολύ άβολη περιοχή, γιατί είναι δείγμα έλλειψης ευγένειας και σεβασμού.

Δεν θα με δεις να διαφημίζω ρολόγια και αρώματα στα social media – το οποίο έχει και μια απόσταση από την πραγματικότητα και τη ζωή. Δεν θέλω τέτοιες ψευδαισθήσεις

Παλαιότερα απαντούσα ευθέως. «Μισό λεπτό, γνωριζόμαστε και με ρωτάς τέτοια πράγματα»; Πλέον, έχοντας βρει την ηρεμία μου μέσα σε αυτό, μπορώ να κάνω και πλάκα. Αν με φέρουν σε δύσκολη θέση, θα κάνω το ίδιο σε εκείνον που με ρωτάει. Παίζω, κάπως, το παιχνίδι τους, με χιούμορ. Οπότε, γενικότερα δεν δίνω δικαίωμα γύρω από την, όποια, αναγνωρισιμότητα και τελικά αισθάνομαι άνετα με τον κόσμο. Δεν θα με δεις να διαφημίζω ρολόγια και αρώματα στα social media – το οποίο έχει και μια απόσταση από την πραγματικότητα και τη ζωή. Δεν θέλω τέτοιες ψευδαισθήσεις αναγνωρισιμότητας. Θα με δεις, όμως, στο μαγαζί μου στη «Λόντζα» στα Εξάρχεια κι αν έχει πολύ κόσμο θα βρίσκομαι και στη λάντζα. Δεν είμαι ο άνθρωπος που νομίζει ότι η αναγνωρισιμότητα έχει προσφέρει κάτι στη ζωή του· ίσως φταίει και η καταγωγή μου από την Ορεστειάδα και οι λαϊκές μου καταβολές.

Πουκάμισο και παντελόνι YIORGOS ELEFTHERIADES

Είχα τις ενοχές του θεατρικού ηθοποιού. Αλλά ευτυχώς, πλέον, αυτό αλλάζει. Βέβαια, πριν 8 χρόνια όταν έμπαινα στη «Μουρμούρα» του Alpha δεν συνέβαινε το ίδιο. Νωρίτερα δε, είχα απορρίψει πρόταση για σειρά εξαιτίας του θεατρικού προφίλ. Ωστόσο, η «Μουρμούρα» ήταν μια πολύ έντιμη και ασφαλής επιλογή. Και τελικά, καλά έκανα γιατί μπήκα σε ένα κόσμο που με ενδιαφέρει πάρα πολύ. Η δουλειά στην τηλεόραση είναι ένα τρομερό σχολείο για τον ηθοποιό αφού πρέπει να εκτεθεί τώρα, σήμερα, εδώ. Και πολύ πιθανόν, να μην είναι με το 100% των δυνατοτήτων του. Ωστόσο, πρέπει να συμφιλιώνεσαι με αυτό, να είσαι ήρεμος, γρήγορος, η φαντασία σου να είναι σε λειτουργία. Έχω πορωθεί τόσο με την τηλεόραση, ώστε ακόμα νιώθω νέος μέσα κόσμο αυτό και μαθαίνω διαρκώς πράγματα. Γιατί εκεί αντιλαμβάνεσαι πως εκτός από τη δική δουλειά συμβαίνει και η δουλειά πολλών ανθρώπων γύρω σου.

Είχα τις ενοχές του θεατρικού ηθοποιού όταν μου προτάθηκε να κάνω τηλεόραση

Πολύ! Αν και αισθάνομαι πως είναι πολύ κλειστή η κινηματογραφική κοινωνία.

Εμπιστεύονται γνωστά στο σινεμά πρόσωπα που ξέρουν πως θα κάνουν τη δουλειά – και καλά κάνουν. Προσωπικά δεν μου έχουν γίνει προτάσεις κι ίσως η τηλεοπτική θητεία να με χαρακτηρίζει ακόμα, κάπως.

“Δεν είμαι ο άνθρωπος που νομίζει ότι η αναγνωρισιμότητα έχει προσφέρει κάτι στη ζωή του· ίσως φταίει και η καταγωγή μου από την Ορεστειάδα και οι λαϊκές μου καταβολές” παραδέχεται.

Είναι θέμα χρόνου να κάνω κάτι με την κάμερα. Αν και θεωρώ ότι στη δική μας αγορά, η σκηνοθεσία της κάμερας πάσχει γιατί δεν λαμβάνει υπόψιν τον ερμηνευτή. Ο ηθοποιός χρειάζεται καθοδήγηση – όπως ακριβώς και στο θέατρο. Και αν οι κινηματογραφιστές καταφέρουν να εντάξουν αυτήν την πλευρά των πραγμάτων στη δουλειά τους, τότε θα οδηγήσουν σε άλλο επίπεδο τόσο οι σειρές και οι ταινίες μας.

Δεν πίστευα ότι υπήρχε κάτι που θα μπορούσε να με πάρει από το ποδόσφαιρο, πόσο μάλλον το θέατρο

Δεν ξέρω πως το βλέπουν οι άλλοι, αλλά δεν έχει λειτουργήσει σαν τροχοπέδη. Αγαπώ το σώμα και τα εκφραστικά μου μέσα, με την έννοια ότι μου δίνουν δυνατότητες να αλλάξω εντελώς ερμηνευτικά. Στη «Μάγισσα», ας πούμε, υποδύομαι έναν ιησουίτη μοναχό και ζητούσα διακαώς να εμφανίζομαι με ξυρισμένο το κεφάλι, να μοιάζω σαν Σαολίν. Θέλω να μεταμορφώνομαι και να υπονομεύω ότι φαίνεται. Αυτό οφείλει να κάνει ο ηθοποιός, να λαχταρά να βγαίνει εκτός εαυτού, να βρωμίζει, να εκτίθεται.

Άλλες φορές ναι, άλλες φορές όχι.

Σακάκι πουλόβερ και παντελόνι MARKS & SPENSER

Δεν με πίεσε κανείς να δώσω Πανελλήνιες στο Φυσικό και παρότι τα έχω ξεχάσει όλα, τα φέρω στον τρόπο που σκέφτομαι και υπάρχω. Φυσικά, όταν πέρασα στη σχολή, δεν είχα ιδέα περί τίνος επρόκειτο και γρήγορα συνειδητοποίησα πως «εγώ δεν είμαι για εδώ, δεν θέλω να γίνω επιστήμονας, ούτε καθηγητής Φυσικής». Την ίδια ώρα, είχα στενή σχέση με τον αθλητισμό, ήμουν στο τσακ να υπογράψω επαγγελματικό συμβόλαιο με ομάδα ποδοσφαίρου. Και ξαφνικά εμφανίζεται το θέατρο που τα αλλάζει όλα. Μέχρι τότε η μεγάλη μου αγάπη που ήταν το ποδόσφαιρο και όταν ο αθλητισμός απέκτησε αντίπαλο δέος, έπαθα σοκ. Δεν πίστευα ότι υπήρχε κάτι που θα μπορούσε να με πάρει από το ποδόσφαιρο, πόσο μάλλον το θέατρο.

Όλες οι επιλογές και τα ρίσκα που πήρα, τα πήρα εντελώς μόνος μου, σε όλα τα πεδία. Κι επειδή ευδοκίμησαν, θέλω να μου λέω «μπράβο»

Ήταν η στιγμή που αποφάσισα να κάνω τη ζωή μου όπως θέλω, με τον τρόπο που θέλω. Κι αυτό σήμαινε ότι πάσχισα να τελειώσω τη σχολή και να υπάρχει σαν εφόδιο το πανεπιστημιακό πτυχίο – και μαζί να έχω ήσυχους τους γονείς μου. Με το θέατρο ήταν σαν να κλείνει ένα κεφάλαιο για όσα περίμενε η κοινωνία και το περιβάλλον μου από μένα: να είμαι καλός μαθητής, να πάρω δίπλωμα στο πιάνο, στην κιθάρα, τις γλώσσες μου, τον αθλητισμό μου, να περάσω στο Πανεπιστήμιο. Τα έκανα όλα και το επόμενο στάδιο ήταν να βρω μια καλή σύντροφο και να κάνουμε ένα παιδάκι. Και να πεθάνουμε. Και τελικά καταλήγουμε όλοι στο ίδιο, γιατί ρε γαμώτο; Ε, λοιπόν, κάπου έβαλα μια τελεία σε αυτά που μου ορίστηκαν να κάνω. Και είμαι πολύ τυχερός γιατί είχα δυο καλούς γονείς προκειμένου να πάρω τα εφόδια που χρειάζομαι, να γίνω ο άνθρωπος που χρειαζόμουν. Ευτυχώς, με άφησαν με ελευθερία να συνεχίσω τη ζωή μου.

Πουλόβερ και παντελόνι MARKS & SPENSER

Απόλυτα. Δεν είχα ιδέα τι εστί θέατρο στην Ορεστιάδα, ούτε προέρχομαι από μια καλλιτεχνική οικογένεια – αν και ο πατέρας μου έχει σχέση με τη μουσική. Έπρεπε, λοιπόν, να το πάρω όλο πάνω μου και ομολογώ πως οι γονείς μου έτρεφαν μεγάλες αμφιβολίες· τους πήρε πάνω από δέκα χρόνια για να αποδεχθούν αυτή μου την επιλογή. Όμως, ήμουν τόσο αποφασισμένος γιατί εισέπραττα τεράστια χαρά. Μόλις πήρα το πτυχίο μου, αποφάσισα πως στο εξής θα τα καταφέρω μόνος μου, ακόμα κι αν έπρεπε να ζήσω με 150 ευρώ το μήνα, ακολουθώντας το όνειρο της ομάδας, δουλεύοντας σερβιτόρος για να συμπληρώσω τα έσοδα μου.

Σήμερα, κάνω «πατ, πατ» στον εαυτό μου γιατί βρίσκομαι σε μια πολύ καλή οικονομική κατάσταση, όλες οι επιλογές και τα ρίσκα που πήρα, τα πήρα εντελώς μόνος μου, σε όλα τα πεδία. Κι επειδή ευδοκίμησαν, θέλω να μου λέω «μπράβο». Αυτό που θέλησα μπαίνοντας στην ομάδα των C for Circus πριν 18 χρόνια το κατάφερα και μου δίνω «μπράβο» για το σθένος, την αφοσίωση και την αγάπη. Γιατί δεν έχει αλλάξει τίποτα από όλα αυτά και ταυτόχρονα γιατί κάνω πράγματα που αγαπώ και θέλω. Πιστεύω πως αν κάνουμε αυτό που πραγματικά θέλουμε, θα είμαστε και καλοί σε αυτό. Δηλαδή, αν είχα τελικά επιλέξει να διδάξω ως Φυσικός, δεν θα ήμουν καλός δάσκαλος.

Δεν μπορώ να επικοινωνήσω σωστά το συναίσθημα μου, όπως του αξίζει. Λίγο σαν να ακρωτηριάζεται

Όχι, έχω μεγάλο θέμα με αυτό και προσπαθώ να το λύσω με την ψυχοθεραπεία. Όπως λέγαμε πριν, το πατριαρχικό βίωμα δεν επιτρέπει πολλά μπράβο κι εκεί πάντα υπήρχε ένα κενό. Έχω μεγαλώσει με την αντίληψη πως αν γίνει ή δεν γίνει κάτι θα σε μαλώσω ή δεν θα σε μαλώσω. Έχω μάθει το άσπρο μαύρο, όχι τις ενδιάμεσες λύσεις. Οπότε με μεγάλο κόπο επιβραβεύω τον εαυτό μου, συνήθως υποβαθμίζω τις καταστάσεις των όποιων επιτευγμάτων μου.

“Ε, λοιπόν, κάπου έβαλα μια τελεία σε αυτά που μου ορίστηκαν να κάνω” λέει αναφερόμενος στα κοινωνικά πρέπει.

Είναι κι αυτό ένα μεγάλο κεφάλαιο. Από τη μια νιώθω, ότι αναγνωρίζω το συναίσθημα μου, από την άλλη νιώθω πως το κρύβω. Δεν μπορώ να το επικοινωνήσω σωστά, όπως του αξίζει. Λίγο σαν να ακρωτηριάζεται.

Θα ήθελα πολύ να γίνω πατέρας. Εκείνο που δεν θα ήθελα είναι να ακολουθήσω τις νόρμες της κοινωνίας για να έχω ένα παιδί

Και τα δύο. Έχω μπει σε μια ροή και την αφήνω να με πάει. Το θέμα είναι να εμπεριέχει αυτή η πορεία συνειδητές επιλογές. Μέχρι στιγμής, τίποτα από αυτά δεν με πιέζει να το κάνω. Ανήκω στους ανθρώπους που με χαρακτηρίζουν όσα κάνω. Δουλεύω για να υπάρχω γιατί εκεί, υποπτεύομαι πως ελλοχεύει ο φόβος του θανάτου. Αρχίζουν τα εσωτερικά ερωτήματα «γιατί δεν εξελίσσομαι». Το φυσιολογικό μου, πάντως, είναι να ξυπνάω στις 8 το πρωί και να δουλεύω μέχρι τις 12 το βράδυ συνεχόμενα· κάθε μέρα. Αλλά δεν φαντάζεσαι πόσο γεμίζω από όλο αυτό.

Σχολιάζοντας την πληθώρα των επαγγελματικών ασχολιών του: “Μέχρι στιγμής, τίποτα από αυτά δεν με πιέζει να το κάνω. Ανήκω στους ανθρώπους που με χαρακτηρίζουν όσα κάνω. Δουλεύω για να υπάρχω γιατί εκεί, υποπτεύομαι πως ελλοχεύει ο φόβος του θανάτου”.

Θεωρητικά το φοβάμαι. Επί της ουσίας, δεν έχω αντιμετωπίσει κάποιο ουσιαστικό θέμα. Προσαρμόζομαι στις απαιτήσεις της ηλικίας μου, μέχρι τώρα.

Όχι.

Θα ήθελα να γίνω πατέρας. Πραγματικά, θα το ήθελα πολύ. Εκείνο που δεν θα ήθελα είναι να ακολουθήσω τις νόρμες της κοινωνίας για να έχω ένα παιδί. Δεν ξέρω αν πρέπει να μείνω με μια σύντροφο για όλη μου τη ζωή για να υπηρετήσουμε το πρότυπο της οικογένειας. Επιθυμώ μια ελευθερία ως προς αυτό.

Μάλλον, εκεί κλωτσάω. Ίσως να είναι δηλωτικό και της ηλικίας που φτάνει κανείς για να σκέφτεται το γάμο. Οπότε ενεργοποιείται μέσα μου κι άλλος φόβος.

Όχι και ίσως θα μου χρειαζόταν – γιατί μπορεί να φέρει μια ωραία ταραχή. Συνηθίζω να σκύβω το κεφάλι και να πηγαίνω χωρίς να ξέρω τι έπεται. Γενικά, μου αρέσει να λύνω προβλήματα.

Να κατανοήσω καλύτερα τον εαυτό μου. Παραμένει μια τεράστια εξίσωση – για τον καθένα μας νομίζω. Θέλω να μπορώ να είμαι ψυχικά ήρεμος και διαυγής.