Το Maestro έριξε αυλαία: Όσα κρατάμε από το συγκλονιστικό φινάλε

«Να ‘ταν κι άλλο…». Δεν θα σας κρύψω ότι αυτή ήταν η πρώτη μου σκέψη μόλις έπεσαν οι τίτλοι τέλους του χθεσινού -και τελευταίου-επεισοδίου της τρίτης σεζόν του “Maestro”. Βέβαια ίσως είναι καλύτερα ετσι. Κι αυτό γιατί ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης φρόντισε να κλείσει αυτόν τον κύκλο τη σωστή στιγμή και με τον ιδανικότερο τρόπο, αφήνοντας τη δημιουργία του να εξελιχθεί και να φτάσει στην καλύτερη εκδοχή του.

Με φόντο τους γραφικούς Παξούς, αλλά και την Αθήνα “χτίστηκε” ο τρίτος κύκλος της σειράς, οδηγώντας έναν – έναν τους ήρωές μας στην πολυπόθητη “κάθαρση”, την οποία με μεγάλη αγωνία αποζητούσε το τηλεοπτικό κοινό. Οι πρωταγωνιστές συγκρούστηκαν, αγαπήθηκαν, αναμετρήθηκαν με τους εαυτούς τους – εκεί όπου τους συναντήσαμε και στους δύο προηγούμενους κύκλους. Πλέον όμως σίγουροι και έτοιμοι να χαράξουν την πορεία τους. Αναμενόμενο για κάποιους από αυτούς, όχι όμως για όλους – πρέπει να το παραδεχτούμε, Χριστόφορε, ότι μας την “έφερες” λιγάκι. Σε ευχαριστούμε, ωστόσο που άφησες την κρυμμένη δύναμη μέσα στους ήρωες να αναδειχθεί. Με φωτεινότερο παράδειγμα βέβαια τον χαρακτήρα της Μαρίας Καβογιάννη, που έγινε σύμβολο της μάχης έναντι στη γυναικεία κακοποίηση, “φωνάζοντας” απέναντι σε όσα σώπασε όντας η ίδια θύμα.

Δίπλα της η Γιάννα, βρίσκει μια περισσότερο αυθεντική πλευρά του χαρακτήρα της, που επιζητά την ουσιαστική προσφορά, την ίδια ώρα που Σπύρος (Γιώργος Μπένος) και Αντώνης (Ορέστης Χαλκιάς) αποδέχονται πλήρως αυτό που είναι χωρίς αμφιβολίες και πισωγυρίσματα. Θέλουν και θα είναι μαζί, απαλλαγμένοι από τα σκοτάδια και τις ενοχές του παρελθόντος. Η Αλεξάνδρα (Στεφανία Γουλιώτη) θα βρει τη χαρά στην εργένικη ζωή μιας πετυχημένης επιχειρηματία και μητέρας, που δεν βασίζεται πια στις πλάτες του πατέρα της, ενώ η αγαπημένη Χάρις (Χάρις Αλεξίου) δεν θα εγκαταλείψει την αγάπη της για τη μουσική, αλλά θα μοιραστεί το ταλέντο της με παιδικές φωνές. Έχοντας βέβαια και μια τόσο ρομαντική ψυχή, ο έρωτας θα της χτυπήσει ξανά την πόρτα – κάτι μας λέει πως οι επισκέψεις του Δημοσθένη στους Παξούς θα γίνονται πια όλο και πιο συχνές. Μέχρι κι ο Φάνης (Φάνης Μουρατίδης), παρά το τραγικό τέλος που έχει, προλαβαίνει να βιώσει μια τρυφερή στιγμή με τη σύζυγό του – γιατί τελικά όσο “τέρατα” κι αν μπορούμε να γίνουμε, άλλο τόσο ανθρώπινοι θα παραμένουμε μέχρι το τέλος μας.

Και εδώ είναι που αναρωτιέσαι: τι κατάληξη ήταν αυτή στη σχέση Ορέστη-Κλέλιας; Αν δεν τους φανταζόσουν να μπαίνουν μαζί στο αεροπλάνο για να ζήσουν τον έρωτά τους, τότε σίγουρα λες ψέματα. Κι όμως η επιλογή του μαέστρου μας είναι μεγαλειώδης. Η Κλέλια (Κλέλια Ανδριολατου) ανοίγει τον φάκελο με το μουσικό κομμάτι που φέρει το όνομά της σε ένα καφέ της Βουδαπέστης και ο Ορέστης (Χριστόφορος Παπακαλιάτης) έχει καταφέρει να ενώσει μέσα σε μια δημιουργία τις δύο μεγάλες του αγάπες: τον έρωτα και τη μουσική. Άλλωστε, πώς αλλιώς να χωρέσεις στην αιωνιότητα το άπειρο του έρωτα, αν όχι σαν ένας άλλος Μπετόβεν, που γράφει για την “Ελίζα” του;

Η μαγεία του Maestro (και της σκηνοθεσίας του Παπακαλιάτη) κρύβεται στο ότι κάθε σκηνή έχει από μόνη της κάτι να σου πει. Οι βαθιές παθογένειες μιας κοινωνίας που θέλει να κρύβει τη “βρωμιά” της – η κακοποίηση, το οργανωμένο έγκλημα, η απόρριψη του διαφορετικού, ο ψεύτικος κόσμος των σόσιαλ μίντια – έρχονται στο προσκήνιο και φυσικά οι πρωταγωνιστές δεν μένουν ανεπηρέαστοι. Πάνω σε εκείνες τις παθογένειες χτίζεται κατά κάποιον τρόπο η διαδρομή που διανύει καθένας τους. Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης δεν τρέφει αυταπάτες, είναι βαθιά ρεαλιστής και γνωρίζει την πραγματικότητα. Είναι όμως και βαθιά ρομαντικός και ανθρώπινος, γι’αυτό και σχεδόν πάντα φανερώνει τον εσωτερικό κόσμο των χαρακτήρων του.

Η “βουτιά” στον βαθύτερο εαυτό επιτυγχάνεται τόσο μέσω της συχνής χρήσης πολύ κοντινών πλάνων όσο και μέσω της επικοινωνίας με τις ενδόμυχες επιθυμίες και τα τραύματα των χαρακτήρων. Ο Ορέστης συνομιλεί με τους γονείς του μετά την προδοσία της Αλεξάνδρας, μέχρι να τον επαναφέρει απότομα η σκληρή πραγματικότητα, όπως και η Μαρία (Μαρία Καβογιάννη) ‘κουβαλάει’ μέσα της το φάντασμα του Χαράλαμπου (Γιάννη Τσορτέκη) μέχρι και το τέλος του δεύτερου κύκλου.

Παράλληλα, το φινάλε είχε μια δόση χιτσοκικού σασπενς, πολύ καθοριστικού. Όλοι αναρωτιόμασταν τι έχει συμβεί με τον πυροβολισμό του Φάνη στο τέλος του δεύτερου κύκλου, το όλο backround όμως μαζί με την κατάληξή του δεν αποκαλύπτονται παρά μόνο στο τέλος του τρίτου επεισοδίου – και εδώ πάλι δεν περιμέναμε να δούμε αυτό το πρόσωπο μέσα στο φέρετρο.

Αντίστοιχα και η φράση της αποκάλυψης “ο Αντώνης σκότωσε τον Χαράλαμπο” σοκάρει τον τηλεθεατή, που περιμένει εναγωνίως τις συνέπειες αυτής της ομολογίας. Πρώτα όμως θα δει πώς φτάσαμε ως εκεί. Η αφήγηση δεν ακολουθεί την κλασική γραμμικότητα, κι αυτό είναι ένα βασικό χαρακτηριστικό που κατοχυρώνει το σασπένς στο Maestro.

Τελικά αυτό που κρατάμε από το “Maestro” είναι οι υπέροχες ερμηνείες. Φάνης Μουρατίδης, Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου, Αντίνοος Αλμπάνης, Γιάννης Τσορτέκης και Στεφανία Γουλιώτη μάς χάρισαν φοβερές στιγμές την ίδια ώρα που απολαύσαμε τους Κλέλια Ανδριολάτου, Γιώργο Μπένο, Ορέστη Χαλκιά και Τόνια Μαράκη στα πρώτα τους τηλεοπτικά βήματα. Φυσικά ξεχώρισε και η συγκλονιστική Μαρία Καβογιάννη σε έναν εξαιρετικά κομβικό ρόλο, ενώ η λατρεμένη Χάρις Αλεξίου απέδειξε το αδιαμφισβήτητο ταλέντο της (και) στην κωμωδία.

Ο τρίτος κύκλος του Maestro βρίσκεται στο Netflix. Και σίγουρα αξίζει να το δεις. Όσο για τους υπόλοιπους που απολαύσαμε ήδη τον τρίτο κύκλο, ελπίζουμε αυτός να μην είναι και ο τελευταίος κύκλος μιας σειράς που μας έδωσε πάλι ελπίδα για την ελληνική μυθοπλασία.