Θες να πάμε μία “VOLTA” στην Αθήνα με τους Scarmi Band;

«Να είμαι συνειδητή, να μην αφαιρούμαι. Να θυμάμαι πως η μέρα μου είναι η παράσταση και όχι η πρόβα τζενεράλε..». Η φωνή της Ελεάννας, μέσα από τα ακουστικά που φορούσα, ήχησε σχεδόν σαν σφυρί μέσα στο κεφάλι μου. Σταμάτησα να περπατάω για λίγο και ξέσπασα σε γέλια. Ξαναξεκίνησα να περπατάω, μαζί με τους υπόλοιπους. Εκείνη η “VOLTA” μου επιφύλασσε μία ωμή αλήθεια και μία υπέροχη ειλικρίνεια που δεν περίμενα – και είχε μόλις αρχίσει.

Λίγο πιο δίπλα από τον σταθμό του Ηλεκτρικού στο Θησείο είναι η αφετηρία του μουσικού αφηγηματικού περιπάτου με τίτλο “VOLTA”, που δημιούργησαν και παρουσιάζουν οι Scrami. Μια θεατρική ομάδα με αφετηρία το Ρέθυμνο της Κρήτης, αλλά με μέλη που ζουν σε διαφορετικά σημεία της Ελλάδας. Ηθοποιοί και μουσικοί που επέλεξαν να δημιουργούν έξω από τα βασικά και, περιοριστικά κάποιες φορές, μέσα. Μια σκηνή δεν είναι πάντα αρκετή, μία νόρμα πολλές φορές αξίζει να σπάσει, και μία δράση ίσως χρειάζεται να μετακινείται – να περπατάει, για να ανθίσει και να πετύχει. Όπως η “VOLTA”.

Μια δράση που, στην ουσία της, είναι μια ακουστική περφόρμανς με πρωτότυπη μουσική, δημιουργημένη από τους μουσικούς της ομάδας, και κείμενα εμπνευσμένα από το θρυλικό έντυπο της Ελευθεροτυπίας, “Κοντέινερ”. Παράλληλα, ενσωματώνει λόγια της ίδιας της αφηγήτριας – της ηθοποιού Ελεάννας Αποστολάκη. Η ιδέα της “VOLTA” περιστρέφεται γύρω από τρεις βασικούς άξονες: την πόλη, τον άνθρωπο και τη διαρκή αναζήτηση νοήματος στην, συχνά, “απάλευτη και αβίωτη” καθημερινότητά μας. Ο στόχος είναι να ανακαλύψουμε γιατί νιώθουμε την ανάγκη να περπατάμε, τι μπορεί να μας προσφέρει μια απλή βόλτα, και πού τελικά θα μας οδηγήσει. Ο ελεύθερος πειραματισμός των καλλιτεχνών της ομάδας συναντά το φυσικό τοπίο της πόλης, αναμειγνύεται με την συχνά ακανόνιστη καθημερινότητά μας, και αναδεικνύει τα κρυμμένα σημεία που υπάρχουν γύρω μας – σημεία που βρίσκονται ακριβώς μπροστά στα μάτια μας, αλλά μένουν αόρατα μέχρι να σταματήσουμε, να κοιτάξουμε και να ακούσουμε. Μέσα από τη θεατρική αφήγηση και τη μουσική, αυτή η βόλτα γίνεται μια εμπειρία ανακάλυψης και αναστοχασμού.

Η “VOLTA” έχει ήδη πάει στο Ρέθυμνο ,στο Ηράκλειο και την Θεσσαλονίκη.

Όταν λοιπόν συναντήθηκα με την Ελεάννα και το υπόλοιπο γκρουπ των “θεατών”- συνοδοιπόρων στο Παρκάκι των Αγ. Ασωμάτων, δίπλα στον ηλεκτρικό του Θησείου, έβαλα τα headphones στο κεφάλι μου, εκείνη πάτησε το play και ξεκινήσαμε να περπατάμε σαν να ήμασταν σε μία πόλη που δεν ξέραμε, τουρίστες, άγνωστοι άνθρωποι σε μία άγνωστη πόλη. Η διαδρομή ήταν επιλεγμένη από τα παιδιά της ομάδας για να ταιριάζει σκηνοθετικά με όσα ακούμε στα ακουστικά μας. Ξεκινώντας από το Θησείο και ανεβαίνοντας στο Λόφο των Νυμφών (που δεν είχα ιδέα πως υπάρχει), κατεβήκαμε μέσα από γειτονιές με στολισμένα μπαλκόνια και καταλήξαμε σε ένα μικρό ήσυχο παρκάκι στα Πετράλωνα – με αρκετές σημαντικές στάσεις ενδιάμεσα που εξυπηρετούσαν και την αφήγηση.

Κάπου ανάμεσα στην θέα του ηλιοβασιλέματος, στα σπίτια που από ψηλά φαίνονταν τόσο όμορφα και τα χριστουγεννιάτικα φωτάκια που έδιναν ζεστασιά στο κρύο που εμφανίζεται με την αποχώρηση του ήλιου, έχασα κάθε προσανατολισμό. Όχι με την τρομακτική έννοια, γιατί πάντα η Ελεάννα γνώριζε που πηγαίνουμε. Με την απελευθερωτική έννοια. Πλέον δεν βρισκόμουν στους δρόμους της πολύβουης Αθήνας, αλλά ήμουν μέρος μίας άγνωστης πόλης που την ανακάλυπτα τώρα. Στα ακουστικά μου άκουγα τις σκέψεις μου, με λόγια που δεν είχα διαλέξει εγώ. Την απώλεια, την γκρίνια, την ευτυχία και τον πόνο. «Να θυμηθώ να πάρω τηλέφωνο τη μάνα μου». Όλες εκείνες οι μονίμως παρούσες σκέψεις, εκείνες που το άγχος και η ζωή ανακυκλώνει με μανία, είχαν έρθει να με επισκεφθούν σε μία συνθήκη που δεν ήταν πιεστική, όπως συνήθως κάνουν αυτές οι σκέψεις, αλλά γαλήνια.

«Ολόκληρη νεότητα και ποτέ δεν με ενόχλησε η σιωπή»

Είδα την Αθήνα μέσα από γυαλιά με χρωματιστούς φακούς με αυτή τη “VOLTA”. Κάποιες φορές ήταν ροζ, κάποιες κόκκινα και άλλες σκούρο μοβ. Και το μοναδικό με αυτή τη δουλειά είναι πως όλοι ακούμε τον εαυτό μας σε αυτά τα ακουστικά, όλοι νιώθουμε τις λέξεις που λέει η αφηγήτρια. Κείμενα όπως εκείνα της Κιτσοπούλου σε συνδυασμό με σκέψεις της Ελεάννας κατορθώνουν να βρουν τον κάθε “θεατή” – συνοδοιπόρο της “παράστασης”. Δύο κυρίες από τον Καναδά, που ήταν στο γκρουπ μαζί μου και άκουγαν την αφήγηση στα αγγλικά, γιατί φυσικά η δράση είναι διαθέσιμη και για μη ελληνόφωνους, είχαν πολύ παρόμοια αντίδραση με εμένα μετά το τέλος της. Οι δυσκολίες που περνούν οι άνθρωποι, η πόλη που γίνεται το σπίτι μας, ο έρωτας, η σχέση μας με τον Θεό είναι ζητήματα οικουμενικά – όχι προσωπικά. Βασικά, είναι πολύ προσωπικά, αλλά είναι κοινά για όλους. Όλοι είμαστε άνθρωποι, όλοι έχουμε απορίες και ανασφάλειες, και όλοι αποζητάμε τις λέξεις για να τους δώσουμε μορφή. Η “VOLTA” των Scrami κάνει ακριβώς αυτό: σου δίνει τη δυνατότητα να ακούσεις τις σκέψεις σου όσο περπατάς, και κάπως έτσι υπενθυμίζεις στο σώμα σου πως η αρχική του και κύρια ανάγκη είναι να βρίσκεται σε κίνηση – και στο σώμα και στο μυαλό.

Να την πάτε εκείνη την “VOLTA”· θα δείτε μια πολύ διαφορετική Αθήνα. Αλλά, βασικά, θα ακούσετε τις σκέψεις σας με τη φωνή κάποιου άλλου – και αξίζει.