Hot or Not #144: Όλα όσα μας άρεσαν (ή μας χάλασαν) αυτή την εβδομάδα

Την εβδομάδα που πέρασε κάναμε βόλτες στην πόλη, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα – και όσα κρατήσαμε θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!

Η γυναικεία τουαλέτα είναι για εμένα ίσως το πιο ενδιαφέρον μέρος σε ενα bar. Ξέρω ότι ακούγεται τρελό αλλά ακούστε με. Εκεί εκφράζεται η γυναικεία αλληλεγγύη στην πιο καθημερινή, fun (ίσως και μεθυσμένη) μορφή της. Εκεί θα ζητήσεις ταμπόν, θα ρωτήσεις αν είναι χάλια τα μαλλιά σου, θα δώσεις κομπλιμέντο στην κοπέλα με το υπέροχο στιλ που περιμένει μπροστά σου, εκει θα ανασυγκροτήσεις τις δυνάμεις σου πριν επιστρέψεις στο dancefloor, εκεί θα πας για να ξεφύγεις από ενοχλητικούς θαμώνες. Πάντα με εξιταρε αυτό το μέρος που στα clubs/bars παίρνει μια άλλη διάσταση (περα από τη λειτουργική). Αυτό το μέρος, λοιπόν, είναι εκεί όπου εξελίσσεται όλη η πλοκή στο έργο της Μάγκι Νεβιλ,το “Πήδημα“, που ανεβαίνει για πρώτη φορά στην ελληνική σκηνή από τον Δημήτρη Αγιοπετρίτη-Μπογδάνο.

Παραμονή Πρωτοχρονιάς, λοιπόν, στην τουαλέτα μιας βρετανικής pub, μια γυναικεία παρέα αποφασίζει να τιμωρήσει τον πρώην της κολλητής τους, να πάρουν το αίμα τους πίσω για όλους τους τύπους που αδίκησαν τις σχέσεις τους και δεν γνώρισαν συνέπειες. Με μία συνθήκη όσο εξωφρενική ακούγεται, με χαρακτήρες εξαιρετικά relatable (νομίζω οι περισσότεροι αναγνωρίσαμε τους εαυτούς μας ή φίλους μας στους ρόλους των κοριτσιών), με φοβερές ατάκες και ακόμα πιο φοβερά τραγούδια από τις Σκιαδαρέσες, μπορώ να πω ότι μέχρι και το πρώτο μέρος δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί αυτή η παράσταση χαρακτηρίζεται αντι-κωμωδία. “Αυτή είναι μια καθαρόαιμη κωμωδία” σκεφτόμουν, κάθε φορά που εγώ (και οι διπλανοί μου) ξεσπουσαμε σε γέλια.

Και οι αφορμές ήταν πολλές: Η εξαιρετική Λυδία Τζανουδάκη (μιλάμε για ακραίο comedic timing και πηγαία κωμικότητα χωρίς να γίνεται υπερβολική), τα τραγούδια της Νίκης και Όλγας Σκιαδαρέση (το αγαπημένο μου ήταν το “10”), η επική σκηνή του Άγγελου – Προκόπιου Νεράντζη που έσπασε τον τέταρτο τοίχο, με τον καλύτερο τρόπο και ανέδειξε για ακόμη μια φορά το υπέροχο αυτό σκηνικό – που γενικά αξιοποιήθηκε στο έπακρο και πολύ ευρηματικά. Δηλαδή και στο δεύτερο μέρος, η κωμωδία έκανε αισθητή την παρουσία της και πολύ δυναμικά, μάλιστα, τόσο που κανείς δεν μπορούσε να με προετοιμάσει για τις δύο μεγάλες ανατροπές του έργου.

Στο φινάλε, όταν συγκρατούσα δάκρυα, είχα ήδη συνειδητοποιήσει γιατί είναι “αντί-κωμωδία” και το μόνο που θα πω είναι ένα μπράβο στην Όλγα Σκιαδαρέση για τον τρόπο που διαχειρίστηκε αυτή τη δύσκολη, δραματική σκηνή. Περισσότερα δεν θα πω γιατί θα ήταν κρίμα να κάνω spoiler, θα σας προτείνω μόνο να δώσετε μια ευκαιρία στη Δευτέρα ή Τρίτη σας να αποκτήσουν νόημα με μια στάση στο Θέατρο Πόρτα – α, και να μην πάτε τουαλέτα στο διάλειμμα! Θα χάσετε μια πολύ, πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία.
Τατιάνα Γεωργακοπούλου

©Patroklos Skafidas

Οι νέες ξένες δραματουργίες είναι στο επίκεντρο του σκηνοθετικού ενδιαφέροντος του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου. Και αυτή τη φορά συστήνει ένα από τα πιο παράξενα, αλληγορικά, ριψοκίνδυνα έργα που έχει παρουσιάσει στην Κεντρική Σκηνή της Θαρύπου.

«Ο τρόμος του κροκόδειλου» είναι μια αποκαλυπτική ιστορία ενδοοικογενειακής κακοποίησης με την υπογραφή της Ιρλανδρής Μέγκαν Τάϊλερ σ’ ένα περιβάλλον απόλυτης πατριαρχίας: Επαρχία της Βόρειας Ιρλανδίας την περίοδο των Μεγάλων Ταραχών, με εγκαθιδρυμένο το βαθύ θρησκευτικό συντηρητισμό. Δύο αδερφές σμίγουν μετά από μια δεκαετία, έχοντας βιώσει μια τραυματική και εφηβική ηλικία για να αποφασίσουν να κάνουν κι αυτές (όπως και ο IRA) την επανάσταση τους: να εξολοθρεύσουν τον πατέρα – δυνάστη.

Από τη μαύρη, κατάμαυρη κωμωδία, η γραφή της Τάιλερ διασχίζει το σπλάτερ, το θέατρο του παραλόγου, της φαντασίας – έως και το είδος του μαγικού ρεαλισμού αγγίζει – τροφοδοτώντας μια ενδιαφέρουσα, σε γενικές γραμμές, παράσταση. Οι δύο πρωταγωνίστριες της η Άννα Καλαϊτζίδου και η Σύρμω Κεκέ δίνουν ρεσιτάλ και παίρνουν την παράσταση πάνω τους ακόμα κι όταν η στρωτή και με έμφαση στη λεπτομέρεια σκηνοθεσία του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου χάνει για λίγο το ρυθμό της και δεν υποστηρίζεται εξίσου υποκριτικά από την υπόλοιπη ομάδα.

Σε κάθε περίπτωση, «Ο τρόμος του Κροκόδειλου» είναι ένα ιδιαίτερο εγχείρημα και μια από τις πιο δυναμικές ξένες δραματουργίες που έχουν ανέβει τα τελευταία χρόνια ενάντια στο πατριαρχικό μοντέλο.
Στέλλα Χαραμή

Τρίτη βράδυ και ο δρόμος με έβγαλε στο Θέατρο Μουσούρη. Εκεί ανεβαίνει κάθε Δευτερότριτο ένα ισπανικό έργο της Μάρτα Μπαρτσελό με τον ελληνικό τίτλο «Μαμά Μου!». Η Σοφία Βογιατζάκη κρατά στην παράσταση τον ρόλο της μάνας Ελπίδας, ενώ η Νίκη Λάμη τον ρόλο της κόρης Αμπάρ. Είναι από αυτές τις βραδιές στο θέατρο που αλλιώς έχεις στο μυαλό σου ότι θα εξελιχθούν και αλλιώς καταλήγεις. Εμείς κάτι τρυφερό και ανάλαφρο θέλαμε να δούμε, με τα χαρτομάντηλα στα χέρια περάσαμε την πόρτα του θεάτρου…

Το έργο, με λίγα λόγια, αφηγείται τη διαδρομή μιας σχέσης ανάμεσα σε δύο γυναίκες που αποφασίζουν να συνειδητά να γίνουν μητέρα και κόρη, εφαρμόζοντας τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου. Θα μπορούσε ποτέ να λειτουργήσει στην πράξη μία τέτοια σχέση; Θα μπορούσε ποτέ να γίνει μια ιδιωτική συμφωνία που δεσμεύει δύο άγνωστες μεταξύ τους γυναίκες να υπηρετούν συγκεκριμένα τους ρόλους τους, εκτελώντας κατά γράμμα τα καθήκοντα που επιτάσσει καθένας από αυτούς; Δεν αναφέρω περισσότερα, τη συνέχεια θα τη δεις επί σκηνής.

Το έργο σίγουρα ρίχνει στο τραπέζι ζητήματα οικουμενικά όπως η άνευ όρων αγάπη, η μοναξιά, η ανάγκη για επικοινωνία και αληθινή σύνδεση και σε φέρνει αντιμέτωπο με πολλά ερωτήματα · κάπως νιώθεις να αναζητάς την πραγματική ουσία στη σχέση μητέρας και παιδιού, πέρα από κοινωνικά στερεότυπα. Δεν υπάρχει περίπτωση να μη βρεθεί έστω κι ένα σημείο του έργου να σε ακουμπήσει. Πραγματικά τι θα γινόταν αν μπορούσαμε να επιλέγουμε τους γονείς και τα παιδιά μας; Πώς θα ήταν γενικά ο κόσμος μας αν με γενναιότητα -όπως οι δύο ηρωίδες  – τολμούσαμε να επιλέξουμε πολλά από όσα στερεοτυπικά θεωρούνται δεδομένα; Νίκη και Σοφία, Σοφία και Νίκη σε δύο απολαυστικές ερμηνείες με συγκίνηση αλλά και δόσεις γέλιου που ελαφραίνουν τόσο όσο στο πέρας των 75 λεπτών διάρκειας της παράστασης.
Ευδοκία Βαζούκη

Αυτή την εβδομάδα βρέθηκα στο Θέατρο Άττις για να παρακολουθήσω για πρώτη φορά την παράσταση Alarme του Θεόδωρου Τερζόπουλου η οποία ανεβαίνει ξανά, 10 χρόνια μετά, με τον ίδιο θίασο (Σοφία Χιλλ, Αγλαΐα Παππά, Τάσο Δήμα), στο πλαίσιο του εορτασμού των 40 χρόνων από την ίδρυση του θεάτρου. Το Alarme, μια παράσταση χαρακτηριστική της τεχνικής του Τερζόπουλου, είναι βασισμένη στην αλληλογραφία μεταξύ της βασίλισσας Ελισάβετ Α’ και της Μαρίας Στιούαρτ, οι οποίες, ενώ στην πραγματικότητα ποτέ δεν συναντήθηκαν, συναντιούνται στη σκηνή σε έναν σχολιασμό της φύσης της εξουσίας.

Ο διαγώνιος διάδρομος που αποτελεί την σκηνή, οι δυο βασίλισσες που σχηματίζουν ένα φίδι με δυο κεφάλια και ο εξαθλιωμένος λαός που κείτεται από κάτω τους και τις καταριέται συνθέτουν μια πολύ δυνατή εικόνα που μένει χαραγμένη στο μυαλό, που συμβολίζει άψογα το πώς λειτουργεί η εξουσία σε κάθε εποχή. Το κείμενο είναι ένας συνειρμικός χείμαρρος στα ελληνικά, τα αγγλικά και τα γαλλικά με ανακατεμένες αναφορές στον Σαρκοζί, τον Κασσελάκη και την Ελισαβετιανή Αγγλία. Εμβόλιμα ακούγονται οι βρισιές και οι κατάρες του λαού που ενσαρκώνει ο Τάσος Δήμας: «Εισπρακτόρισσες των φόρων και των φόνων», «Η εξουσία σας τύφλωσε».

Το έργο δεν αποσκοπεί τόσο στο να αγγίξει συναισθηματικά τον θεατή (εξάλλου δεν έχει ακριβώς και κάποια υπόθεση), εμένα όμως η ροή του λόγου και η ερμηνεία, ιδιαίτερα της Χιλ, κατάφεραν να με συνεπάρουν και να μην καταλάβω πώς πέρασε η ώρα. Πρόκειται σίγουρα για μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα παράσταση και μια πολύ καλή ευκαιρία να γνωρίσει κανείς αυτή τη δουλειά του Τερζόπουλου, έστω και με δέκα χρόνια καθυστέρηση όπως εγώ. Άλλωστε η καταγγελία του έργου προς αυτούς που κρατούν στα χέρια τους την εξουσία είναι, και δυστυχώς πάντα θα είναι, επίκαιρη: «Σάπιο το μυαλό σας, σκοτάδι στην ψυχή σας».
Ιωάννα Λυκουροπούλου

Δεκαπέντε σχέδια του μοντέρνου καλλιτέχνη Δημήτρη Κοντού (1931-1996), από την περίοδο που πέρασε στο Παρίσι (1961), εκτίθενται από τις 3/12 έως τις 18/1 στη γκαλερί της Χριστίνας Ανδρουλιδάκη – CAN gallery (Χαλκοκονδύλη 19). Η άμορφη και εννοιολογική πλευρά της τέχνης του βρίσκει ξανά ζωή στα κάδρα και τους τοίχους της CAN gallery, ενώ στην πραγματικότητα είναι σαν να μην έφυγαν ποτέ από το βλέμμα του θεατή.

Πρόκειται για μια σειρά έργων που συνομιλούν με τα στοιχεία της φύσης το νερό, τον αέρα – και με τις Μεταμορφώσεις που πάντα μας επιφυλάσσει η ίδια η φύση, καθώς και με την ομοιότητα που στ’ αλήθεια κρύβουν στη βάση τους. Όπως έχει πει και ο ίδιος: «Όλα αλλάζουν, αλλά ταυτόχρονα όλα παραμένουν ίδια». Σας προτείνω, λοιπόν, να περάσετε μπροστά από τα έργα του, κι ίσως κάτι αλλάξει και για εσάς. Ίσως πάλι, όλα παραμείνουν ίδια.
Μαρία Βαλτζάκη

Αν ψάχνεις να αποφορτιστείς μετά από μια κουραστική μέρα στη δουλειά, τότε όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο «Άϊ Σώσου» και το Θέατρο της Ημέρας. Αθηνά Αφαλίδου, Νίκος Μελάς, Μάκης Κατσανέας, Θεοδώρα Παπαϊωάννου, Μίμης Καπέρδος και Κατερίνα Παπασιδέρη μας χάρισαν στιγμές άφθονου γέλιου μέσα από ένα ατελείωτο ντόμινο παρεξηγήσεων και αποκαλύψεων που ακολουθεί ένα μπάτσελορ πάρτυ. Ηθοποιοί που έχουν στο ‘αίμα’ τους την κωμωδία καλούνται μέσα από τους ρόλους τους να έρθουν αντιμέτωποι με τα όριά τους και να ανακαλύψουν πόσο καλά γνωρίζουν ο ένας τον άλλον. Το τι θα βγει στην επιφάνεια μπορεί και να τους σοκάρει. Εγώ πάντως το απήλαυσα. Και για να διαπιστώσετε κι εσείς ‘αν όντως υπάρχει σωτηρία’ για τους πρωταγωνιστές, ξέρετε τι πρέπει να κάνετε…
Μιλένα Αργυροπούλου