Hot or Not #145: Όλα όσα μας άρεσαν (ή μας χάλασαν) αυτή την εβδομάδα

Την εβδομάδα που πέρασε κάναμε βόλτες στην πόλη, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα – και όσα κρατήσαμε θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!

Αγαπώ ιδιαίτερα τις βιογραφίες στον κινηματογράφο. Με συναρπάζει πολύ αυτή η αίσθηση της ειλικρίνειας που δημιουργούν οι αληθινές ιστορίες αληθινών προσώπων που κάπως σε αφορά η ζωή τους. Μάλιστα, νιώθω πως με ενδιαφέρει ακόμη περισσότερο να δω την πιο σκοτεινή, ας πούμε, πλευρά τους – όχι με τη λογική της κλειδαρότρυπας – αλλά με το ότι μου αποκαλύπτεται ως κάτι πιο οικείο όταν γνωρίζω πτυχές αληθινών προσώπων που δεν γνώριζα τόσο, εσωτερικές τους αντιφάσεις, αδυναμίες τους, φόβους και πάθη. Εντελώς ανθρώπινα πράγματα δηλαδή. Δεν γινόταν, λοιπόν, να μη δω την ταινία για τη Μαρία Κάλλας του Pablo Larraín, που χάρισε κιόλας στην Angelina Jolie τον πιο αβανταδόρικο ρόλο που είχε στην μέχρι τώρα καριέρα της. Η ταινία μάς πηγαίνει στο Παρίσι τον Σεπτέμβριο του 1977, όταν η πάλαι ποτέ μεγάλη ντίβα της όπερας είναι πια μακριά από την περίοδο της ακμής της. Περισσότερο υπομένει μία αβάσταχτη καθημερινότητα με μια εύθραυστη ψυχολογία που της δημιουργούν οι αναμνήσεις από το σκοτεινό παρελθόν και η διαπίστωση ότι η δύναμη της φωνής της έχει πλέον χαθεί. Μέρα με την ημέρα βουλιάζει όλο και περισσότερο μέχρι που περνά στην αθανασία, στις 16 Σεπτεμβρίου 1977.

Η υπέροχη κινηματογράφηση με τις μεγαλειώδεις σκηνές ήταν όπως άξιζε στη θρυλική ντίβα, ενώ την ίδια στιγμή σου προκαλεί απίστευτη μελαγχολία το πώς αυτή η γυναίκα κουβαλούσε τα τραυμάτά της μέχρι το τέλος, το γεγονός πώς κανείς δεν μπόρεσε να την καταλάβει απόλυτα, το πόση ανάγκη είχε να αγαπηθεί πραγματικά και να αγαπήσει. Νιώθεις συμπόνια, ενώ οι στιγμές που ακούς τη φωνή της Κάλλας στις πιο διάσημες άριες που έγραψαν ιστορία σε συγκινεί απίστευτα και καταλυτικά. «Η μητέρα μου με ανάγκασε να τραγουδήσω, ο Ωνάσης μου το απαγόρεψε, τώρα πια τραγουδάω για εμένα», μια φράση που λέει η ίδια στην ταινία και στριφογυρίζει μέρες τώρα στο κεφάλι μου. Μια υπέροχη για εμένα μουσική βιογραφία που σε βάζει στον εύθραυστο κόσμο της Μαρίας Κάλλας και έχει να σου δείξει πολλά για τον ψυχισμό της. Εκεί που για εμένα αξίζει, δηλαδή, να σταθείς.
Ευδοκία Βαζούκη

Οι γιορτινές μέρες είναι πολύ κοντά και φυσικά το Netflix έχει γεμίσει με νέες εορταστικές κυκλοφορίες ήδη από τις αρχές Δεκεμβρίου. Τι καλύτερο λοιπόν από μία ζεστή σοκολάτα και χαλάρωση στον καναπέ για να απολαύσουμε την αγαπημένη μας ταινία; Μέσα στη λίστα με αυτές που ξεχωρίσαμε μπαίνει σίγουρα «Η Παρθένος Μαρία». Άντονι Χόπκινς, Νόα Κοέν και Ίντο Τάκο δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό ερμηνευτικά μέσα σε αυτό το ιστορικό-θρησκευτικό δράμα. Η ιστορία της σύλληψης και της γέννησης του Θεανθρώπου ζωντανεύει στη μεγάλη οθόνη-με πλήθος ανθρωπομορφικών στοιχείων- και μας βάζει για τα καλά στο κλίμα των ημερών. Αν και συναντάμε μερικές ιστορικές και θεολογικές ανακρίβειες, οι δύο αντικρουόμενοι «κόσμοι» που συναντήσαμε μας κέρδισαν: από τη μια η ανελέητη βαρβαρότητα του βασιλιά Ηρώδη και από την άλλη η αγνότητα προσωποποιημένη στο αγγελικό βλέμμα της Νόα Κοέν, που αποδεικνύει γιατί η Παναγία υπήρξε η εκλεκτή του Θεού. Συγκρούσεις, συμφέροντα, βία και συκοφαντίες, μέχρι το άστρο να λάμψει στον ουρανό της Βηθλεέμ και η ελπίδα να φανεί ξανά…
Μιλένα Αργυροπούλου

Η φάση είναι: «’cause Mama I’m in love with a criminal».

Κάπως μας σόκαρε (σοκαριστικό) η επικαιρότητα, όταν ο CEO της UnitedHealthCare, Brian Thompson, δολοφονήθηκε στις 4/12 στο κέντρο της Νέας Υόρκης. Θα μου πείτε τώρα, «κοπέλα μου, αυτό δεν είναι νέο αυτής της εβδομάδας», και θα σας πω έχετε δίκιο. Το νέο που με αφορά, όμως, αυτή την εβδομάδα είναι η σύλληψη του πιθανού δολοφόνου του, που έγινε τη Δευτέρα (9/12), του πανέξυπνου – τουλάχιστον ακαδημαϊκά – Luigi Mangione.

Δεν θα καθίσω να κάνω ανάλυση της συγκεκριμένης υπόθεσης, γιατί εδώ δεν με αφορά. Αυτό που με αφορά, όμως, είναι η αρχική μου – και λογικά όλων – στο TikTok, που έχει γεμίσει με βιντεάκια με viral μουσικές και edits του Mangione με ό,τι hot ή μη φωτογραφία του υπάρχει στο ίντερνετ. Ακόμα και εκείνη από την κάμερα ασφαλείας που οδήγησε στη σύλληψή του.Η φρενίτιδα που υπάρχει αυτή τη στιγμή στο ίντερνετ για το πόσο ελκυστικός, σέξι, και οτιδήποτε άλλο παρεμφερές χαρακτηριστικό θέλετε, είναι ο Luigi Mangione, είναι τουλάχιστον ανησυχητική. Για πρώτη φορά, όσο θυμάμαι και εγώ, ένας υποψήφιος δολοφόνος ενός ανθρώπου έχει καταλάβει τα media, όχι ως «τέρας» που πήρε τη ζωή κάποιου, αλλά περισσότερο σαν μελλοντικός superstar. Και μέσα σε όλο αυτό, όλοι ή σχεδόν όλοι, στο διαδίκτυο δεν πιστεύουν καν πως είναι ένοχος – όχι επειδή δεν το έκανε – αλλά επειδή, αν το έκανε, σκότωσε έναν άνθρωπο που δεν ήταν ούτε «αθώος», ούτε άμεμπτος – σχεδόν σε όλους τους τομείς της ζωής του.

Δηλαδή, αν κατάλαβα καλά, αν κάποιος είναι όμορφος, και εκείνος που θα σκοτώσει έχει λεφτά και είναι απατεώνας, τύπου it’s ok;
Μαρία Βαλτζάκη

Είχαμε δει λεωφορεία να παίρνουν φωτιά, τρόλεϊ να χαλάνε στη μέση του δρόμου, καπνοί να βγαίνουν από τους συρμούς του μετρό, δύο συρμούς του προαστιακού να κινούνται αντίθετα στην ίδια γραμμή, αλλά κόσμο να περπατάει μέσα στις σήραγγες για να μπορέσει να βγει έξω δεν είχαμε δει έως την εβδομάδα που μας πέρασε. Χθες, λοιπόν, στο Μετρό Θεσσαλονίκης, το «πιο υπερσύγχρονο στον κόσμο», ένα τεχνικό πρόβλημα σε συρμό -όχι το πρώτο- ανάγκασε τους επιβάτες να περπατήσουν με τα πόδια μέσα στη σήραγγα μέχρι τον επόμενο σταθμό. Ευτυχώς δεν υπήρχαν θύματα, έτσι οι εικόνες και τα βίντεο από τον «περίπατο» των επιβατών έγιναν viral στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με αστειάκια του τύπου «γιατί δεν κατέβηκαν να σπρώξουν τον συρμό» ή «η Θεσσαλονίκη θα γίνει η πρώτη πόλη με υπόγεια καφέ και μαγαζιά για να περπατάς και να μη βαριέσαι». Και ναι οκ θες να γελάσεις και να κλάψεις ταυτόχρονα με τις συνθήκες που επικρατούν στα μέσα μαζικής μεταφοράς στις πόλεις, για την ταλαιπωρία επιβατών και εργαζομένων, για τον «βίο αβίωτο» που έχει γίνει συνήθεια πλέον σε αυτή τη χώρα. Όμως κάποια στιγμή η τύχη σταματάει και δεν θα αργήσει η στιγμή που τα πράγματα θα εξελιχθούν πολύ χειρότερα. Ακόμη και στη συγκεκριμένη περίπτωση τι θα μπορούσε να έχει συμβεί αν ο συρμός έπιανε φωτιά ακινητοποιημένος μέσα στη σήραγγα; Ή αν υπήρχαν μέσα άνθρωποι ηλικιωμένοι ή με αναπηρία που δεν μπορούσαν να βγουν προς τα έξω με αυτό τον τρόπο; Οπότε η πλάκα θα τελείωνε κάπου εδώ. Η μετακίνηση με ασφάλεια θα πρέπει να θεωρείται αυτονόητη και όχι πολυτέλεια. Με θλίβει το πόσο πολύ έχουμε συνηθίσει σχεδόν τίποτα γύρω μας να μην λειτουργεί σωστά και το πόσο έχουμε πείσει τους εαυτούς μας ότι δεν αξίζουμε μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Όταν μπαίνουμε στα μέσα μαζικής μεταφοράς θέλουμε να φτάνουμε στον προορισμό με ασφάλεια, αν αποζητούσαμε την περιπέτεια υπάρχουν και τα extreme sports.
Αριστούλα Ζαχαρίου