Blue Xmas: Τελικά αυτή η “μαγεία των γιορτών” είναι ίδια για όλους;

– «Ποια είναι η αγαπημένη σου εποχή;»

– «Τα Χριστούγεννα!»

Ούτε που θυμάμαι πόσες φορές έχω κάνει αυτή τη συζήτηση με φίλους, γνωστούς και αγνώστους, και πάντα καταλήγει στην ίδια ατάκα: «Μα τα Χριστούγεννα δεν είναι ‘εποχή’». Και δεν έχω ακούσει μεγαλύτερο ψέμα από αυτό (καλά, ίσως έχω ακούσει, αλλά και πάλι). Μπορεί οι εποχές στα χαρτιά να είναι τέσσερις και να διαχωρίζονται, μέχρι την αγαπημένη υπερθέρμανση του πλανήτη τουλάχιστον, ανάλογα με τον καιρό και τη θερμοκρασία – αλλά, στην πραγματικότητα, είναι πέντε. Τα Χριστούγεννα, αυτές οι δύο εβδομάδες ή και μήνας αν θέλετε, είναι κάτι ξεχωριστό, κάτι αυτόνομο. Και αν με ρωτάτε, οριακά τα προσβάλλουμε αν τα στριμώξουμε στην “κατηγορία” Χειμώνας.

Σκηνή από την κλασσική Χριστουγεννιάτικη ταινία «Love Actually» όπου οι ιστορίες πολλών και διαφορετικών ανθρώπων ζωντανεύουν τις ημέρες των γιορτών.

Δεν ξέρω αν φταίνε τα ευτυχισμένα – κυρίως λόγω άγνοιας – παιδικά μου χρόνια, η αγάπη της μητέρας μου για οτιδήποτε λαμπερό και κόκκινο στη διακόσμηση ή η τρομερή της ικανότητα και ταλέντο στα γλυκά και αλμυρά πιάτα που έκαναν το σπίτι να μυρίζει κανέλα και πορτοκάλι κάθε γιορτές. Πάντως, τα Χριστούγεννα για μένα ήταν συνώνυμα με τους όρους ασφάλεια και ζεστασιά. Για πολύ κόσμο εκεί έξω, ισχύει το ίδιο. Είναι εκείνες οι μέρες που επιστρέφεις σπίτι, που όλοι είναι χαρούμενοι (θέλοντας και μη) και βλέπεις ανθρώπους που συναντάς πάντα μία φορά τον χρόνο – τα Χριστούγεννα. Από την άλλη, στην πραγματικότητα, τα Χριστούγεννα είναι ένα τσίρκο, ειδικά μετά την ενηλικίωση και την αποχώρηση από το πατρικό ή μητρικό μας σπίτι – αν και πολλές φορές δεν χρειάζεται να φύγεις από κάπου για να κατανοήσεις την ψευδαίσθηση στην οποία ίσως βρίσκεσαι.

Στην ταινία «Last Christmas» η Emilia Clark δουλεύει σε ένα μαγαζί με χριστουγεννιάτικα στολίδια που είναι ανοιχτό όλο τον χρόνο – φρενίτιδα.

Το σπίτι στο οποίο επιστρέφεις ίσως να μην είναι πια το “σπίτι” σου. Οι άνθρωποί σου είναι αλλού: το κρεβάτι σου, οι φίλοι σου, η γειτονιά σου, η δουλειά σου – το σπίτι σου είναι αλλού. Αρκετά δυσνόητη η έννοια του σπιτιού μετά τα 18, αν με ρωτάτε, αλλά ειδικά αυτές τις “λαμπερές” μέρες γίνεται ακόμα πιο μπερδεμένο το πράγμα. Όλα περιπλέκονται τα Χριστούγεννα. Οι συγγενείς που ξέρεις, αλλά δεν συμπαθείς (και δεν σε συμπαθούν και εκείνοι), αλλά πρέπει να συνυπάρξετε σε κάποιο γιορτινό τραπέζι και να υποστείς τα σεξιστικά, χοντροφοβικά και γενικά επικριτικά σχόλια που αφορούν τη δική σου ζωή. Η επιτηδευμένη χαρά και η υποχρεωτική ανάγκη για μόνιμη καλοπέραση, γέλια και θετική διάθεση. Η καινούργια χρονιά που σε κοιτάζει σχεδόν επικίνδυνα και οι προσδοκίες που, όση ψυχοθεραπεία κι αν έχεις κάνει, θα σου χτυπήσουν την πόρτα για αυτή την περίφημη “νέα αρχή”. Τα δώρα που μπορεί να θέλεις να αγοράσεις (μπορεί και όχι), αλλά δεν μπορείς γιατί δεν έχεις τα χρήματα, και ο κόσμος που τρέχει σε φρενίτιδα στους δρόμους με τα νεύρα του στην τσίτα, λες και ήταν κλεισμένος όλο τον χρόνο κάπου και περίμενε την παραμονή Χριστουγέννων ή Πρωτοχρονιάς για να βγει στον ήλιο. Τώρα που το σκέφτομαι, πιστεύω πως αυξανόμαστε σαν πληθυσμός τα Χριστούγεννα – δεν υπάρχει άλλη λογική εξήγηση.

Ο original χαρακτήρας που έκανε την ιδέα ‘μόνος στο σπίτι’ για τα Χριστούγεννα να μην φαίνεται και τόσο κακή.

Από το μικρό μου αυτό rant σκέψεων παραπάνω, βλέπουμε πως ίσως, τελικά, τα Χριστούγεννα, αυτή η χρωματιστή και λαμπερή εποχή, να είναι λίγο μουντή. Όχι ασπρόμαυρη, αλλά σίγουρα όχι φωτεινή. Αν τα Χριστούγεννα ήταν χρώμα, για τους περισσότερους μάλλον θα ήταν κόκκινο, αλλά στα αλήθεια νομίζω πως είναι μπλε. Εκτός του προφανούς, πως όταν επιδιώκεις με πίεση τη χαρά, ειδικά σε δύσκολες και άσχημες εποχές όπως η σημερινή, το αποτέλεσμα θα είναι το ακριβώς αντίθετο και μάλιστα δέκα φορές χειρότερο, γιατί θα πρέπει να καλύψεις για το «φαίνεσθαι» κάθε μη θετικό συναίσθημα και να προσποιηθείς – πολλοί άνθρωποι δεν έχουν αυτό το “σπίτι” για να επιστρέψουν. Ό,τι και να σημαίνει αυτή η λέξη, αλλά κυρίως τους ανθρώπους που τους αποκαλούμε σπίτι μας. Ίσως από επιλογή, ίσως πάλι λόγω συνθηκών και καταστάσεων, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι εκεί έξω που τα Χριστούγεννα είναι μόνοι τους. Ασχέτως σχέσεων, φιλίας ή οικογένειας. Η εποχή που ζούμε είναι περίπλοκη και οι άνθρωποι τρομερά πληγωμένοι και κατακρεουργημένοι, οπότε οι σχέσεις δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα – ειδικά σε μία επιτηδευμένη συνθήκη όπως τα Χριστούγεννα. Πολλοί έχουμε κάνει Χριστούγεννα ή Πρωτοχρονιά μόνοι μας σε κάποια πόλη που δεν γεννηθήκαμε, ίσως και σε κάποια άλλη χώρα. Και όσο κι αν μας λείπουν στιγμές και άνθρωποι, πολλές φορές αναγνωρίζουμε πως η επιλογή της μοναξιάς μας ήταν η καλύτερη που θα μπορούσαμε να κάνουμε.

H Cameron Diaz στην ταινία «The Holiday» χορεύοντας μόνη την ημέρα των Χριστουγέννων στο σπίτι.

Τα Χριστούγεννα είναι μέρες ζεστασιάς και χαράς. Ακόμα και μια απλή βόλτα στον δρόμο, με τα φωτάκια, την μουσική ή τα στολισμένα μαγαζιά, μπορεί να σου φέρει ένα στιγμιαίο χαμόγελο. Όμως, δεν μπορεί μια εποχή ή μια γιορτή να επιβάλλει τις συνθήκες της και να διαγράψει ό,τι δύσκολο ή δυσάρεστο υπάρχει στη ζωή μας. Μακάρι ο Άγιος Βασίλης να ήταν πραγματικότητα. Κι εκτός από παγκόσμια ειρήνη και υγεία, να μας χάριζε δώρο μετά την ενηλικίωση κάθε Χριστούγεννα να σταματούσαν όλα όσα πάνε λάθος με τον κόσμο μας, να ήμασταν λευκά χαρτιά, πάνω στα οποία θα ζωγραφίζαμε με τις πιο φωτεινές κηρομπογιές. Αυτή είναι μια ευχή. Από την άλλη, όμως, η συντροφικότητα και η μοναχικότητα είναι πολλές φορές επιλογή. Και, όσο δύσκολη κι αν φαίνεται, μπορεί να αποδειχθεί σωστή. Είναι εντάξει να μη θέλεις να περάσεις τις γιορτές με ανθρώπους που, ακόμα κι αν είναι “οικογένεια” σου, σε έχουν πληγώσει ανεπανόρθωτα. Μερικές φορές, το να περνάς τις γιορτές μόνος σου ή ακόμα και δουλεύοντας, μπορεί να είναι το μεγαλύτερο δώρο που κάνεις στον εαυτό σου. Ένα θέατρο την Πρωτοχρονιά, μια βόλτα στη στολισμένη πόλη, ένα καλομαγειρεμένο δείπνο με μουσική και μια αγαπημένη ταινία ή ένα απλό τηλεφώνημα με κάποιον που σου λείπει αλλά είναι μακριά – όλα αυτά είναι Χριστούγεννα για μένα.

Ασχέτως με το χρώμα που επιλέγεις να τους δώσεις ή με τον τρόπο που τα στολίζεις, τα Χριστούγεννα αποκτούν αξία όταν τα περνάς με γαλήνη και ηρεμία, νιώθοντας ασφαλής με τις επιλογές σου. Δεν έχει σημασία αν τα περνάς γύρω από ένα γεμάτο τραπέζι με φαγητό και ανθρώπους, δουλεύοντας, ακούγοντας live μουσική την Πρωτοχρονιά ή κάτω από το πάπλωμα με μια ζεστή σοκολάτα στο χέρι. Όπως κι αν μοιάζουν τα δικά σας Χριστούγεννα, ελπίζω να σας φέρουν ό,τι σας λείπει και χρειάζεστε: αγάπη και φως, όπως και αν αυτά μοιάζουν.