«KIΠACIAO 2024»: Η υπέροχη ελληνική πραγματικότητα και όσα μάς στιγμάτισαν φέτος

Αγαπώ τις ανασκοπήσεις στο τέλος της χρονιάς, για διάφορους λόγους. Κυρίως γιατί μου θυμίζουν πόσα πολλά περάσαμε μέσα σε μόνο 12 μήνες. Πλέον, που ο χρόνος περνάει σχεδόν με την ταχύτητα του ήχου και οι πληροφορίες και τα γεγονότα είναι τόσα πολλά που τίποτα δεν είναι είδηση μετά από μία εβδομάδα (ανησυχητικό), τέτοιες λίστες είναι, εκτός των άλλων, κάπως χρήσιμες. Ασχέτως που πολλές φορές μας προκαλούν ένα κάποιο κοινωνικό άγχος και μία στεναχώρια για το είδος μας γενικά.

Δεν θέλω, όμως, να μείνουμε εκεί, γιατί σε αυτό εδώ το κείμενο δεν θα ασχοληθούμε απλώς με τις στιγμές που χαρακτήρισαν τη χρονιά μας, αλλά συγκεκριμένα με τα γεγονότα εκείνα που μας υπενθύμισαν πόσο “όμορφη” είναι η υπέροχη ελληνική πραγματικότητα. Κατά βάση το λέω ειρωνικά το “όμορφη”, όμως υπήρξαν και κάποιες εξαιρέσεις.

Αυτός ο χρόνος στην Ελλάδα τα είχε όλα – χωρίς υπερβολή. Από τη νομιμοποίηση του γκέι γάμου και τα ομοφοβικά, σκληρά επεισόδια στη Θεσσαλονίκη, μέχρι την περηφάνια για τους Έλληνες αθλητές των Ολυμπιακών, αλλά και μία (γερή) δόση σεξισμού για να μην ξεχνιόμαστε, και 45.οοο ανθρώπους που μαζεύτηκαν στο Καλλιμάρμαρο για τους 57 που σκότωσαν στα Τέμπη. Και φυσικά, την απόλυτη Άννα Βίσση, που σύμφωνα με τους Έλληνες πλέον είναι κάτι αντίστοιχο της Beyoncé. Γενικότερα, ήταν μία πολύ καλή χρονιά για τη μουσική στην Ελλάδα (άλμπουμ ΛΕΞ, Μαρίνα Σπανού, Billie Kark και πολλά άλλα). Βασικά, όμως, ήταν η χρονιά της Μαρίνας Σάττι, για πάρα πολλούς λόγους. Κυρίως γιατί κατόρθωσε να κάνει το αντίθετο του “ξεβλαχέματος” για τους Έλληνες, και ήταν ό,τι καλύτερο. Ναι, και φέτος καήκαμε, και φέτος σκοτωθήκαμε (κυρίως οι γυναίκες), και φέτος είμαστε λίγο πιο φτωχοί σε σχέση με πέρυσι, αλλά μηδενική σημασία έχει γιατί έχουμε αξιωματική αντιπολίτευση ΠΑΣΟΚ. Όχι, δεν αλλάξατε κατά λάθος κανάλι. Ακόμα στο 2024 είμαστε, κι ας φαίνεται πολλές φορές πως, ειδικά τα τελευταία χρόνια, έχουμε κολλήσει στο ’80.

Γενικότερα, επικράτησε ψυχραιμία και φέτος – όχι – στα ελληνικά πράγματα. Αλλά τι να την κάνεις, υπερεκτιμημένη αν με ρωτάτε. Η φράση που ίσως μπορεί να περιγράψει την Ελλάδα του 2024 είναι το: «Είμαστε ένα βήμα πριν απ’ το Δαφνί» (με μουσικούλα από πίσω), και όσα θα διαβάσετε παρακάτω θα σας εξηγήσουν το γιατί.

Η χρονιά μας ξεκίνησε, περίπου, με χαρούμενα και ελπιδοφόρα νέα, καθώς από το βράδυ της δέκατης πέμπτης Φεβρουαρίου (15/2) ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών είναι πλέον νόμος του κράτους. Εκείνο το βράδυ, οι δρόμοι του κέντρου είχαν γεμίσει χρώματα από νωρίς, και λίγο πριν την αλλαγή της ημέρας, όταν βγήκε η απόφαση, όλη η Αθήνα γιόρταζε. Θυμάμαι να βγαίνω εκείνο το βράδυ και να πηγαίνω στο Shamone, όπου, χωρίς να το γνωρίζω, είχα βρεθεί σε μια άτυπη μάζωξη όλων εκείνων των ανθρώπων που πάλευαν στην πραγματικότητα όλη τους τη ζωή για να πετύχουν μια τέτοια νίκη.

Και θα μου πείτε: «τι να το κάνετε τον γάμο, τι σημαίνει άλλωστε στις μέρες μας;». Θα σας πω πως, στην κοινωνία που ζούμε, ο γάμος και το δικαίωμα σε αυτόν, ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού, δεν είναι μια απλή τελετή και ένδειξη αφοσίωσης. Είναι μια καθολική αναγνώριση κανονικότητας. Το ζήτημα είναι θεσμικό και βασικά ισότητας. Γιατί κάποιος να έχει λιγότερα ή περισσότερα δικαιώματα από κάποιον άλλο; Δεν υπάρχει απάντηση σε αυτό, τουλάχιστον καμία λογική.

Οποιαδήποτε νίκη σε επίπεδο θεσμικής αναγνώρισης μπορούν να κατακτήσουν οι gay άνθρωποι είναι αρκετά μεγάλη για να την γιορτάζουμε – αρκετά αργήσαμε. Το 2024 είναι εκείνη η χρονιά για αυτή τη γιορτή. Τι κι αν μερικούς μήνες μετά, στη Θεσσαλονίκη, μια βίαιη επίθεση από κάτι 15χρονα σε ένα άτομο στην πλατεία Αριστοτέλους υπενθύμιζε στην κοινή γνώμη πόσο δρόμο έχουμε ακόμα προς την αποδοχή;

Δεν είναι όμορφος ούτε δίκαιος ο κόσμος που ζούμε, κυρίως γιατί μας μοιράζει απλόχερα μίσος αντί για οτιδήποτε άλλο. Το 2024, όμως, η αγάπη κέρδισε, τουλάχιστον εκείνο το βράδυ.

Η Μαρίνα Σάττι ήταν για τον Έλληνα του 2024 ό,τι ήταν ο Ανδρέας για το ΠΑΣΟΚ, με λιγότερες απώλειες και προσδοκίες – που όντως εκπληρώθηκαν. Όταν ανακοινώθηκε πως η Σάττι θα μας εκπροσωπούσε στη Eurovision, κάθε σπιθαμή ελπίδας που κρυβόταν μέσα μας για μια πολύ καλή θέση σε έναν διαγωνισμό όπου τα τελευταία χρόνια έχει επικρατήσει κάποια βαρεμάρα, αναζωπυρώθηκε. Η Σάττι δεν ήταν άγνωστη, αλλά δεν ήταν και το απόλυτο “it girl” της μουσικής σκηνής της χώρας – τουλάχιστον όχι εκείνης που είναι μαζικά γνωστή. Υπάρχει στο χώρο πολλά χρόνια, έχει κάνει τα πάντα με τεράστια επιτυχία, έχοντας μία φωνή με εξαιρετικές δυνατότητες, πολύ δουλειά, και βασικά, πολύ ταλέντο. Από “Ρωμαίο και Ιουλιέτα” μέχρι όπερα, αρβανίτικα τραγούδια, ακόμα και μία σειρά τύπου “Fame” στον ANT1 το 2011, που διαδραματιζόταν σε μια σχολή παραστατικών τεχνών με τίτλο «Steps», όπου έπαιζε και τραγουδούσε.

Αν κάποιος δει τα επεισόδια εκείνης της σειράς, θα πιστεύει μάλλον πως εκείνη η Μαρίνα ήταν από άλλο universe, αλλά όχι. Απλά είναι ένας άνθρωπος με πολλές πλευρές, πολλές πτυχές και πολύ ταλέντο. Όλα αυτά μαζί, η αλήθεια είναι πως δυσκολεύτηκε να τα αντιμετωπίσει η ελληνική πραγματικότητα. Προσπάθησαν πολλοί – και πολύ – να την βάλουν σε κουτάκια, να την περιορίσουν, να την προσδιορίσουν, να την χλευάσουν – κυρίως μετά την κυκλοφορία του “ZARI”, του τραγουδιού που θα μας εκπροσωπούσε στη Eurovision.

Fast forward μερικούς μήνες μετά, το όνομα της Μαρίνας Σάττι ήταν πρώτο στη λίστα των προσώπων που αναζήτησαν οι Έλληνες στο Google για το 2024 (!). Μετά τη Eurovision, το πράγμα έκανε μπαμ – αλλά με την καλή έννοια. Με την κυκλοφορία του άλμπουμ της P.O.P., άλλαξε για πάντα τη μουσική που ακούν οι Έλληνες. Πάθαμε όλοι φρενίτιδα μαζί της, με τους στίχους, τις συνεργασίες, την cult αισθητική της, αλλά και τον σεβασμό προς οποιονδήποτε είχε δίπλα της. Από τη μία sold-out συναυλία στην άλλη, έγινε ο αγαπημένος άνθρωπος κάθε queer ατόμου εκεί έξω – αλλά και κάθε straight (μας ένωσε η Μαρίνα). Φυσικά και μας έκανε να ακούμε στο repeat το 10λεπτο “MIXTAPE”  της που είχε μέσα trap, rap, τσιφτετέλι, ποπ και ηλεκτρονική μουσική – όλα (our very own Taylor Swift). Γενικά, η Σάττι το ’24 το (μας) πήγε τάπα – και την ευχαριστούμε.

Πηγή: Eurostat

Δεν γνωρίζω άνθρωπο που να απολαμβάνει τη στατιστική. Σαν επιστήμη είναι τρομερά χρήσιμη, αλλά δεν τη λες και ενδιαφέρουσα, ειδικά στην Ελλάδα – μέχρι φέτος. Οι αρχικές σελίδες των social media και οι σελίδες των εφημερίδων γέμιζαν σχεδόν μηνιαία, ή και συχνότερα, με πίνακες επίσημων ερευνών που έδειχναν πόσο λάθος πάνε τα πράγματα σε αυτή τη χώρα. Είτε βρισκόμασταν στην πρώτη θέση είτε στην τελευταία, δεν ήμασταν ποτέ κερδισμένοι.

Μεταξύ άλλων η Ελλάδα έγινε η πρώτη χώρα που θέσπισε από την 1η Ιουλίου 2024 την 6ήμερη εργασία, με τους Έλληνες εργαζόμενους να δουλεύουν περισσότερες ώρες από οποιαδήποτε άλλη χώρα στις 27 χώρες της Ε.Ε. και όχι μόνο. Ταυτόχρονα, είμαστε η τρίτη από το τέλος χώρα για το 2024 στα χρήματα που πληρώνουμε τους εργαζομένους, στους μισθούς δηλαδή. Μόνο η Βουλγαρία και η Ουγγαρία βρίσκονται πίσω από εμάς, καθιστώντας την Ελλάδα την τρίτη χειρότερη χώρα για να εργάζεται και να πληρώνεται κανείς (ελπιδοφόρο). Αυτό όμως που με διέλυσε λίγο παραπάνω προσωπικά είναι πως, στην έρευνα που έγινε από το RSF σχετικά με την ελευθερία του Τύπου, η Ελλάδα πήρε την τελευταία θέση σε όλη την Ευρώπη (!) και την 88η από τις 180 χώρες. Δεν ξέρω πώς να διαχειριστώ μια τέτοια πληροφορία.

Υπήρξε ποικιλία· βρεθήκαμε και στην κορυφή και στον πάτο – ασχέτως αν αυτοί οι όροι σήμαιναν το ίδιο πράγμα στην δική μας περίπτωση. Γενικότερα, το 2024 ρίξαμε μια καλύτερη ματιά στο τι συμβαίνει εκεί έξω, και οι πληροφορίες που λάβαμε ως απάντηση δεν τις λες και ενθαρρυντικές για το μέλλον μας. Τουλάχιστον φάνηκε να αγαπήσαμε λίγο παραπάνω την στατιστική, κάτι είναι κι αυτό.

ο Μίλτος Τεντόγλου , Απόστολος Χρήστου, Θοδωρής Τσελίδης, Παπακωνσταντίνου/Γκαϊδατζής, Κοντού/Φίτσιου, Λευτέρης Πετρούνιας, Εμμανουήλ Καραλής και Νταουρέν Κουρουγκλίεφ.

Αν για ένα πράγμα φουσκώνουμε από περηφάνια και συσπειρωνόμαστε σαν Έλληνες, είναι για την παρουσία της χώρας μας στο εξωτερικό. Δεν πάει να είναι όλα στο χείλος του γκρεμού, όταν κάτι, οτιδήποτε, έχει δίπλα του τη λέξη “εθνικό”, ειδικά όταν πρόκειται για αθλήματα. Τα ξεχνάμε όλα και γινόμαστε πιο ενωμένοι από ποτέ. Η λεγόμενη εθνική υπερηφάνεια και όλα αυτά τα κλασικά. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι το νο 1 στη λίστα των πραγμάτων που νιώθουμε περηφάνια και το 2024 ήταν χρονιά Ολυμπιακών. Και φέτος τα πράγματα πήγαν πάρα πολύ καλά. Οχτώ σε αριθμό τα μετάλλια για τους Έλληνες αθλητές: από κρίκους, μήκος, επι κοντό μέχρι κολύμβηση, τζούντο, πάλη, κωπηλασία.

Οι Έλληνες σκάνε από την υπερηφάνεια τους όποτε βλέπουν έναν γαλανόλευκο αθλητή να διαπρέπει και βασικά να προσπαθεί να κυνηγάει τα όνειρά του και τα θέλω του, ειδικά όταν είναι πλέον ευρέως γνωστό πως αυτό το έθνος που τόσο πολύ τιμούν εκείνοι με την δουλειά και το ταλέντο τους, δεν τους βοηθάει ούτε λίγο στην κατάκτηση των όποιων στόχων. Ο κάθε ένας από αυτούς τους αθλητές, με μετάλλιο ή χωρίς, έφτασε μέχρι το Παρίσι με ό,τι εκείνος κουβάλησε και άντεξε, μαζί με τους λίγους ή τους πολλούς ανθρώπους που το στήριξαν.

Βέβαια, δεν μπορούσαμε και να μην μαυρίσουμε μια συνθήκη. Έπρεπε να γίνουμε και για τους Ολυμπιακούς “Έλληνάρες”. Αφορμή στάθηκε η Αλγερινή μποξέρ Iman Kelifiman  και τα επίπεδα τεστοστερόνης της που διαμελίστηκαν στο διαδίκτυο και κυρίως η “μη θηλυκή” εξωτερική της εμφάνιση για γυναίκα. Φαντάζομαι θυμάστε το αδιαχώρητο που επικράτησε στα media με τα επικαλυμμένα σεξιστικά και προσβλητικά σχόλια της τηλεόρασης και τη βιτριόλη που εξαπέλυσε ο κάθε άσχετος και αδαής στο ίντερνετ. Μιλάμε για υπερηφάνεια, ιδανικά, ευγενή άμιλλα και αξίες, αλλά μόνο αν χωράνε στα κουτάκια που επέλεξαν κάποιοι να μας στριμώξουν και το 2024.

Τον Σεπτέμβριο του 2024, ο νέος αγαπημένος σταρ της ελληνικής τηλεόρασης, συγγνώμη, εννοώ της πολιτικής σκηνής, η φρέσκια ματιά ή αρχή του diversity στον πολιτικό χώρο, ο σύντροφος του Tyler – και πολλά άλλα πράγματα – Στέφανος Κασσελάκης, έφυγε από την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ. Μετά από πρόταση μομφής που κατατέθηκε από ανθρώπους του κόμματος του, με τη σύμφωνη γνώμη του Παύλου Πολάκη, ο ΣΥΡΙΖΑ οδηγήθηκε με μαθηματική ακρίβεια στη διάλυση. Αν με ρωτάτε, δε φταίει ο Στέφανος Κασσελάκης, τουλάχιστον όχι ολοκληρωτικά. Ίσως να έπαιξε το ρόλο του το γεγονός ότι ο κάθε βουλευτής αποφάσισε να τραβήξει τον δικό του δρόμο και την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια από την κυβερνητική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, ίσως πάλι και όχι.

Το αποτέλεσμα αυτού; Ο ΣΥΡΙΖΑ αποκαθηλώθηκε – τώρα, βέβαια, θα μου πείτε “σίγα, καλέ, γιατί πόσο ψηλά ήταν;”, και δίκιο θα έχετε. Τέλος πάντων, το θέμα είναι πως από τον Νοέμβριο το ένδοξο (!) κόμμα του ΠΑΣΟΚ είναι η αξιωματική αντιπολίτευση και ο προσφάτως επανεκλεγμένος Νίκος Ανδρουλάκης είναι ο πρόεδρος (διπλής). Η τελευταία φορά που το ΠΑΣΟΚ ήταν αξιωματική αντιπολίτευση ήταν το – πολύ – μακρινό 2012. Θυμάστε εσείς τι κάνατε το 2012; Γιατί η υπόλοιπη Ελλάδα ετοιμαζόταν να μπει σε μια full on εποχή οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών κρίσεων που, μεταξύ μας, δεν βγήκε ποτέ. Πάντως αυτό τώρα ήταν το τελειωτικό χτύπημα, αν με ρωτάτε, γιατί πόση cultήλα και ναΪντίλα να αντέξει ο άνθρωπος πια; Δεν θέλω να είμαι προκατειλημμένη, αλλά αν μέχρι τώρα γκρινιάζαμε πως η Νέα Δημοκρατία αλωνίζει και δεν είχε αξιωματική αντιπολίτευση – που δεν είχε – τώρα να δω τι θα γίνει. Στο TikTok, στην τηλεόραση, αλλά και στις εφημερίδες εκείνες τις μέρες γινόταν ένας μικρός χαμός – λογικό. Καλύτερα από όλους όμως το σχολίασε για άλλη μια φορά ένα  viral trend του TikTok. Χαρακτηριστικά στην οθόνη έγραφε:

«ΠΑΣΟΚ αξιωματική αντιπολίτευση

Λαζόπουλος και Μουτσινάς στην τηλεόραση

Η Βίσση είναι στα trendings

ΤΙ ΧΡΟΝΙΑ ΞΥΝΗΣΑ; »

This is not a drill, people! Το 2024 αποκτήσαμε μετρό στη Θεσσαλονίκη – και χρησιμοποιώ το πρώτο πληθυντικό γιατί πλέον δεν είναι ζήτημα των Βόρειων, αλλά πανελλαδικό αστείο – συγγνώμη, εννοώ θέμα μείζονος σημασίας. Αλήθεια, δεν πίστευα πως θα ζήσω αυτή τη μέρα, και όμως, στις 30 Νοεμβρίου του 2024, σύσσωμη η κυβερνητική κοινότητα πήρε το αεροπλάνο για τον Θερμαϊκό για να εγκαινιάσει το πιο ακριβό μετρό που έχει φτιαχτεί ποτέ!

Μια κάποια χαρά επικράτησε, και το TikTok, όπως και γενικά το Ίντερνετ, ήταν εκεί για όλο τον σχολιασμό, το παρασκήνιο, τη μουσική υπόκρουση μέσα στον σταθμό Βενιζέλου – παράρτημα αρχαιολογικού μουσείου – και φυσικά το έργο τέχνης που αποτελεί το λογότυπο του μετρό. Δεν ξέρω τι να πω για αυτή την επιλογή· τα έχουν πει ήδη όλα, νομίζω. Απλά θα πω πως, για τόση αναμονή και build-up, ήταν τουλάχιστον underwhelming…

Βέβαια, δεν έλειψαν και τα «μικρά» ζητήματα που εμφανίστηκαν τις επόμενες εβδομάδες. Τα μηχανήματα δεν τύπωναν εισιτήρια, οι οροφές κάπως έσταζαν (γιατί και ο καιρός δεν συγκρατήθηκε, έπρεπε να βρέξει), και ένας συρμός σταμάτησε κάπου μέσα στο τούνελ – και όχι εκεί που έπρεπε – οπότε οι επιβάτες το πήραν ποδαράτο, όπως λέει και το πρωτόκολλο ασφαλείας.

Θα αφήσω την ειρωνεία στην άκρη όμως και θα μιλήσω λίγο σοβαρά. Γενικά, ναι, υπάρχουν θέματα. Τώρα, είναι αυτά τα θέματα τόσο σοβαρά που να μην έπρεπε να είχε ανοίξει το μετρό; Επιλέγω να πιστέψω πως όχι. Τα ευτράπελα είναι φυσικό επόμενο σε αυτή τη χώρα (δυστυχώς), όμως, γενικά, η συνθήκη είναι αρκετά χαρμόσυνη στο τέλος της ημέρας. Έχω φίλους που κέρδισαν ώρες μέσα στη μέρα τους επειδή πλέον δεν στριμώχνονται στα λεωφορεία του ΟΑΣΘ ή στην κίνηση της Ροτόντας.

Οπότε, με μια επιφύλαξη, θα πω πως το μετρό Θεσσαλονίκης ήταν από τα καλά του 2024.

Δεν θα μπορούσε να λείπει αυτή η πληροφορία από τη λίστα με τα πράγματα που έκαναν το 2024 αυτό που ήταν. Στην πραγματικότητα, θα ήθελα να κάνω μία καταγραφή κάθε πληροφορίας για κάθε μία γυναίκα που δολοφονήθηκε φέτος από πρώην σύζυγο, εραστή, σύντροφο, μπαμπά, άντρα. Μόνο και μόνο για να διαβάσουμε τόσα πολλά για εκείνες τις γυναίκες, των οποίων τα ονόματα έγιναν σύμβολα χωρίς να το θελήσουν, να μάθουμε για όποιον τις αγάπησε, για ό,τι αγαπούσαν και ό,τι μισούσαν. Μήπως και τις θεωρούσαμε ανθρώπους αρκετά, ώστε να κάνουμε κάτι για τον θάνατό τους. Αφού το γεγονός πως είναι γυναίκες και σκοτώνονται εξαιτίας του φύλου τους δεν είναι αρκετό για την κοινωνία μας.

Οι 15 γυναικοκτονίες του 2024 στάθηκαν αφορμή να μάθουμε πως το περιπολικό δεν είναι ταξί και μπορεί να πεθάνεις έξω από ένα αστυνομικό τμήμα που έχεις πάει για βοήθεια, αλλά και πως ακόμα και αν έχεις καταγγείλει τον κακοποιητή σου και είσαι μία μέρα πριν τη δίκη, μπορεί και πάλι να σε βρει και να σε σκοτώσει. Πόσα panic buttons πρέπει να αποτύχουν για να παραδεχτούν οι υπεύθυνοι ότι εκείνοι ευθύνονται; Πόσες Γεωργίες, Κυριακές, Δώρα, Γαυφαλλιές θα πρέπει να δολοφονηθούν; Αυτή η “συνθήκη” δεν είναι μοναδική για το 2024 και οι προηγούμενες χρονιές μας ήταν γεμάτες θάνατο γυναικών, αλλά όσο κάτι δεν αλλάζει, τόσο θα λέμε για αυτό, όποια κι αν είναι η χρονιά.

Ήθελα πολύ να κλείσω αυτή τη λίστα με κάτι καλό και όμορφο, και βασικά ήθελα η τελευταία ανάμνηση από αυτή τη λίστα να είναι ελπιδοφόρα και λίγο ανάλαφρη γιατί το βαρύναμε. Δεν μπορούσα να μην διαλέξω την Αννούλα και δεν μπορούσα να μην συμπεριλάβω τη sold out συναυλία της στο Καλλιμάρμαρο, στις στιγμές που το 2024 κάπως έλαμψε πιο φωτεινό. 65.000 άνθρωποι κατόρθωσαν να χωρέσουν στο Ολυμπιακό Στάδιο και η Άννα Βίσση κατόρθωσε, στα 60 της, να κάνει μια τρίτη καριέρα που βασικά είναι σαν να μην σταμάτησε ποτέ. Η Βίσση πλέον είναι κλασσική, γιατί μπορεί να κάνει και να πει τα πάντα (από τσιφτετέλι και μπαλάντα μέχρι ροκ όπερα και γενικά “everything”), αλλά και γιατί ό,τι κάνει, το κάνει καλά και είναι πιστή σε αυτό. Η απόλυτη Ελληνίδα σταρ, λοιπόν, για μία νύχτα του 2024 τραγούδησε για όλους και μας υπενθύμισε πως όσα ζήσαμε το ’24, η Βίσση στάνταρ τα είχε πει. Λέτε να ισχύει και για το ’25;