Bella Ciao#20: Αποχαιρετώντας το 2024
Πριν αρχίσει να ξεθωριάζει η μνήμη μου και γίνει σκιά, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας δυο από τις παραστατικές εμπειρίες που με συγκίνησαν το 2024.
Οι χρόνοι φεύγουν κουβαλώντας τόσα πολλά που χάνονται. Γράφοντας όμως εδώ θα τα κρατήσω όσο μπορώ περισσότερο, γιατί τις στιγμές εκείνες ο χρόνος είχε σταματήσει.
Ηρώδειο 13/9/2024Η πρώτη ανάμνηση είναι μια ξεχωριστή μουσική εμπειρία στο Ηρώδειο τον περασμένο Σεπτέμβριο όταν ο Μαέστρος Σταύρος Ξαρχάκος πλημμύρισε το αρχαίο Ωδείο με τις μελωδίες του θρυλικού Ρεμπέτικου.
«Χρόνια πολλά Μαέστρο», ακούστηκε κάποια στιγμή από τις κερκίδες… Η επικοινωνία δεν σταμάταγε στο μουσικό κώδικα, αναμοχλευόταν συνέχεια από όργανο σε όργανο, όργωνε ο μαέστρος το Ηρώδειο, καθόταν να ξαποστάσει αλλά και στο καρεκλάκι που καθόταν σιώταν το σώμα.
Μια μαγεία. Η συναισθηματική φόρτιση του άγγιζε τον κάθε μουσικό ξεχωριστά και το άγγιγμα αυτό γινόταν νότες, ήχος, ταξίδευε στις κερκίδες κουβαλώντας μαζί καταστάσεις, συναισθήματα, όλη τη δύναμη που εκφράζουν τα τραγούδια του Ρεμπέτικου.
Συνειδητοποιώντας την αξία αυτού του είδους μουσικής, πόσο ζωντανό είναι ακόμα στην ελληνική πραγματικότητα αλλά και πώς στίχοι όπως «και δεν δακρύζεις ποτέ σου μάνα μου Ελλάς, που τα παιδιά σου σκλάβους ξεπουλάς» καθώς επίσης και το «τα ψεύτικα τα λόγια, τα μεγάλα», χειροκροτήθηκαν προκαλώντας συγκίνηση μαζί με ρίγη μαζικής επαναστατικότητας.
Η καινούργια προσέγγιση αλλά και ο ίδιος ο Ξαρχάκος με την εσωτερική του δύναμη, σε κοινωνούσε ελευθερία και η ερμηνεία ξεπερνούσε την μεταξύ τους διδασκαλία και διοχετευόταν στην κερκίδα σαν κάτι καινούργιο, μ’ ένα ξάφνιασμα από το τίναγμα των χεριών του.
Η προσέγγιση του κάθε ξεχωριστού έργου, ένα διαφορετικό μονόπρακτο και όλα μαζί στο δρόμο του Ρεμπέτικου. Τραγουδούσε, απήγγειλε το λόγο. Πάθος και σεβασμό στο μαέστρο.
© VaGGiNet
Μέγαρο μουσικής Αθηνών 6-9/11/2024
Τα Nederlands Dans Theater, μια νέα έκπληξη κάθε φορά, το ρεπερτόριο δημιουργίες μεγάλων χορογράφων αλλά και εξαιρετικών χορευτών από όλον τον κόσμο, άρτια τεχνική, απαράμιλλη εκφραστικότητα.
Όταν η παρουσίαση ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, συμβάλλοντας στη διαμόρφωση του σύγχρονου χορού με κριτήριο το ταλέντο, την καινοτόμα διάθεση, τότε, προσφέρει ευκαιρίες σε νέους δημιουργούς φέρνοντας τους κοντά σε ένα ευρύ κοινό.
©Joris Jan Bos
Ο χορός σε ταξιδεύει από το χθες στο σήμερα, ξεκινώντας μέσα από μια ονειρική διαδικασία, και φτάνοντας στην κορύφωση, με πρώτη στάση τη χορογραφία «Vanishing Twin» (2008) του Τσέχου Γίρζι Κίλιαν, με ένα έργο που το θεωρεί ημιτελές. Πραγματεύεται την κατάσταση της δίδυμης κύησης. Μπροστά μας ξεδιπλώνεται η αρχή της ύπαρξής μας και ενώ δεν ξέρουμε πότε θα πεθάνουμε, ξέρουμε όμως ότι θα πεθάνουμε.
Όπως σ’αυτό το διάστημα όπου το ένα από τα δυο έμβρυα αρχίζει να καταπιέζει το άλλο μέχρι να εξαφανιστεί έτσι κι εμείς, δυσκολευόμαστε να ανακαλύψουμε και να αποδεχτούμε τη βίαιη πλευρά του χαρακτήρα μας.
Κάνουμε σχέδια παλεύοντας να νοηματοδοτήσουμε τη ζωή, αναπνέουμε, περπατάμε, τρώμε, μπορούμε όμως να ξεγελάσουμε το τέλος;
©Rahi Rezvani
Το «Solo Echo» (2012) της Καναδής Κρίσταλ Πάιτ με ταξίδεψε στο χρόνο βυθίζοντάς με ξανά στην μελαγχολία της χειμωνιάτικης ατμόσφαιρας μέσα από περιγραφές για εκείνα τα κυριακάτικα απογεύματα, ντυμένα με νιφάδες χιονιού, αγαπημένων ανθρώπων στο Μοντρεάλ του Καναδά νοσταλγώντας την επιστροφή τους, που ενώ ζώντας όντως σεμια σφριγηλή, παραγωγική συλλογικότητα, αναζητούσαν τον πυρήνα της ατομικότητας ξαναγεννώντας την ελευθερία τους με φόντο αυτή την φορά τα αιγαιοπελαγίτικα λιμάνια, με μια άλλη μελαγχολία, τη μελαγχολία από τα ηλιοβασιλέματα που σε κάνουν ελεύθερο.
Τέλος, ακόμα και τώρα που γράφω οισιελογόνοι αδένες μου ενεργοποιούνται από τη μουσική, την κίνηση, το φως που με παρέσυρε.
Πώς η απλή κίνηση του ατόμου χορογραφείται, γίνεται κομμάτι ενός συνόλου, δημιουργεί τέτοιους κραδασμούς που φτάνει στο τελευταίο κάθισμα του εξώστη και ακόμα πιο πέρα σαν το φαινόμενο της πεταλούδας.
Απολαυστικές κουβέντες στο φουαγιέ, μοιράζεσαι την εμπειρία σου με φίλους, κάποιοι θα γράψουν, κάποιοι θα τα δημοσιεύσουν
©Rahi Rezvani
Ο δικός μας Χρήστος Παπαδόπουλος επηρεάζει, έχει ταυτότητα, άποψη, δήλωση.
Δημιουργεί συναισθήματα, τόσο μα τόσο σύγχρονος, αλλά ταυτόχρονα άχρονος γιατί οι χορογραφίες του θα επαναλαμβάνονται και θα γίνουν ιστορία, είναι η εποχή του και καλά θα κάνει να συνεχίσει με το ίδιο πάθος.
Επιμονή, υπομονή, δημιουργικό πνεύμα γιατί όλοι εμείς το κοινό του και άλλοι που θα έρθουν είμαστε παρόντες. Σ αυτή την πρόταση, τι θα ήταν άραγε ένα έργο χωρίς θεατή.
Εκείνος ξεπερνά την προσωπική ανάγκη δημιουργίας, θέλει να το μοιραστεί, να το ταξιδέψει, να ανοίξει παράθυρα στον καθένα από μας ξεχωριστά και τα καταφέρνει αβίαστα, δε φτάνουν τα λόγια να περιγράψουν τους εσωτερικούς μου κραδασμούς βιώνοντας τις χορογραφίες του. Το Ties Unseen είμαστε όλοι μαζί και ο καθένας ξεχωριστά.
