Στον Σταυρό του Νότου, η Παυλίνα Βουλγαράκη στήνει τη δική της μπουάτ

Είδα πρώτη φορά την Παυλίνα Βουλγαράκη να τραγουδάει ξυπόλητη, φορώντας το πιο όμορφο φόρεμα του κόσμου, ένα αυγουστιάτικο βράδυ, σε μια αγκαλιά που ήταν λες και ήταν η πρώτη που μου είχαν δώσει. Από τότε έχουν περάσει τέσσερα χρόνια. Έχει χειμωνιάσει, και η αγκαλιά εκείνη πλέον δεν υπάρχει. Η Παυλίνα Βουλγαράκη, όμως, και η αγάπη μου για τη μουσική της παρέμειναν ίδιες. Γι’ αυτό, την προηγούμενη Παρασκευή (27/12), βρέθηκα στον Σταυρό του Νότου μαζί με έναν φίλο, αναζητώντας το συναίσθημα εκείνης της καλοκαιρινής νύχτας, αλλά κυρίως τη μαγεία της φωνής της.

Ο ξάστερος αυγουστιάτικος ουρανός έδωσε τη θέση του στον χώρο του Σταυρού του Νότου PLUS, και τα παιδιά που κάθονταν με μπύρες στις κερκίδες αντικαταστάθηκαν από ανθρώπους όλων των ηλικιών, ντυμένους ζεστά, που παίρνουν τις θέσεις τους στα τραπέζια και στα σταντ του εσωτερικού χώρου (πιο βολικό, αν με ρωτάτε). Εκείνη εμφανίζεται στη σκηνή, όχι με το μάξι αέρινο φόρεμα που είχα ερωτευτεί, αλλά με τα πιο ζεστά της ρούχα – και κυρίως με μπότες, όχι ξυπόλητη. Ωστόσο, η αίσθηση παραμένει ίδια. Η ζεστασιά της όταν μας καλωσορίζει είναι εκεί, και το πρόσωπό της δείχνει το ίδιο χαρούμενο και ανυπόμονο να τραγουδήσει, όσο και την τελευταία φορά που την είδα. Μας καλωσόρισε με ένα cover του «No Ordinary Love» της Sade και μας ενημέρωσε πως το πρόγραμμα που έχει φτιάξει, καθώς και η αίσθηση της βραδιάς, θυμίζουν μπουάτ. Έκανε άτυπα μια διαδρομή μέσα από τους μουσικούς της χρόνους – όχι μόνο εκείνους που είχε δημιουργήσει η ίδια, αλλά και εκείνα τα σημεία και τα τραγούδια που την σημάδεψαν.

Στην αρχή του live της, οφείλω να παραδεχτώ πως μου έκανε εντύπωση που επέλεξε να μην πει δικά της τραγούδια και, μάλιστα, να διαφοροποιηθεί και στα είδη. Κατά τη διάρκεια της βραδιάς μάς τραγούδησε από Adele μέχρι Γιάννη Κότσιρα και Johnny Cash. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν παραπονιέμαι. Όποιο τραγούδι επιλέγει να τραγουδήσει η Παυλίνα, το κάνει ολόδικό της, και όλοι εμείς απλά χαιρόμαστε που είμαστε παρόντες για την ακρόαση. Είναι δύσκολο να πάει κάτι στραβά με μια φωνή σαν τη δική της, ειδικά όταν συνδυάζεται με την ικανότητά της να την ελέγχει και να την χειρίζεται με τόση μαεστρία.

Όπως και να έχει, όμως, ξεφεύγω. Είχαμε μείνει στην αρχή. Όταν μας προλόγισε, λοιπόν, τα πρώτα τρία δικά της τραγούδια που θα έλεγε, μας ενημέρωσε πως τα είχε γράψει πολύ μικρή, τότε που ένιωθε «τρομερά αδικημένη από τον κόσμο», τότε που τα ένιωθε όλα στο έπακρο (case in point: «Εσένα Περιμένω»). Έγραφε τραγούδια για πλανήτες και άστρα που ψάχνει, και η εκδίκηση, όπως λέει στο τραγούδι της «Μωβ Καληνύχτες», θα ήταν να αγαπάει. Εκεί, σε αυτά τα πρώτα της τραγούδια – και της βραδιάς και της δισκογραφίας της – ξανασυναντήθηκα με τη μαγεία της φωνής της και των στίχων της. Δεν ξέρω γιατί, αλλά μου είχε διαφύγει το γεγονός πως τα περισσότερα τραγούδια της τα γράφει η ίδια. Βγάζει, όμως, νόημα αν το σκεφτείς. Η φωνή της είναι φτιαγμένη για να τραγουδάει στίχους που, όποιος και αν είσαι, ό,τι και να νιώθεις, θα βρουν μια γωνίτσα ψυχής και θα σε ακουμπήσουν ή θα σε διαλύσουν – αλλά κι αυτό προτέρημα είναι.

Όταν είπε το τραγούδι «Αγαπημένε μου», μας εκμυστηρεύτηκε πως το πρώτο αγόρι που αγάπησε της είχε ζητήσει να διαλέξει ανάμεσα σε εκείνον και τη μουσική. Εκείνη, έγραψε «πάντοτε άδοξα τελειώνουν τα παράφορα» και δεν σταμάτησε να τραγουδάει (ευτυχώς). Η βραδιά συνέχισε με ελληνικό και ξένο ρεπερτόριο και μία ποικιλία από ξενόγλωσσα 90s κομμάτια που, όπως είπε αστειευόμενη, «έπαιζαν στα Goody’s όταν πηγαίναμε μετά το σχολείο» και πάντα θα της θυμίζουν όμορφα πράγματα. Από το «Εγώ σ’ αγάπησα εδώ» της Ελένης Τσαλιγοπούλου και την «Προσευχή» της Χαρούλας Αλεξίου μέχρι το «Αγάπη που ‘γινες δίκοπο μαχαίρι», τους δικούς της «Λαβύρινθους», και το ανατριχιαστικό (όπως το ερμήνευσε) «Άνθρωποι μονάχοι» – για μερικές στιγμές, βρισκόμασταν όντως σε μία μπουάτ.

Φυσικά, δεν έλειπαν τα τραγούδια από τον νέο της δίσκο «Λύκοι», τον οποίο έφτιαξε με συνοδοιπόρο τον Σεραφείμ Γιαννακόπουλο – ο οποίος στο live έπαιζε drums και τραγούδησε κιόλας το «Για πού το ‘βαλες καρδιά μου». Κομμάτια όπως η «Σφαίρα», το «Είπες για πάντα», το «Καρδιά μου» – το ντουέτο της με τη Δήμητρα Γαλάνη – και φυσικά οι «Λύκοι», ήταν κάποια από αυτά που ερμήνευσε. Ο δίσκος αυτός είναι εμπνευσμένος από το βιβλίο «Οι γυναίκες που τρέχουν με τους λύκους» της Clarissa Pinkola Estés. Κάποια στιγμή, προς το τέλος του live, μας λέει πως το τραγούδι που θα πει το αφιερώνει «στις γυναίκες και λίγο παραπάνω στις γυναίκες που υποστηρίζουν γυναίκες». Το τραγούδι ήταν οι «Χίλιες ζωές», και εμείς πάντα θα χαλάμε αυτόν τον κόσμο για κάθε μία.

Κάποιες στιγμές ανεβήκαμε περισσότερο, τραγουδήσαμε όλοι μαζί κάποια κομμάτια, όπως εκείνο που είχε γράψει και τραγουδήσει με τον Ψαραντώνη, το «Φέρ’ τα μου όλα πίσω». Αλλά, ας είμαστε ειλικρινείς: δεν πας σε live της Παυλίνας Βουλγαράκη με σκοπό να σου ανέβει η διάθεση. Αυτό, όμως, θα συμβεί γιατί η ενέργειά της είναι τόσο μεταδοτική και η ευγένειά της τόσο ελκυστική, που σίγουρα θα φύγεις με ένα χαμόγελο μετά από αυτή τη “συνάντηση”. Όπως λένε και τα δύο τελευταία τραγούδια με τα οποία επέλεξε να μας αποχαιρετήσει – το «Αστραπή» (αγαπημένο της από τον νέο δίσκο) και λίγο αργότερα το «Δίχτυ» – η ζωή είναι απρόοπτη, γρήγορη και κυρίως σε παρασέρνει. Άλλοτε σε θάλασσες και δίχτυα, και άλλοτε σε αστραπές και ουρανούς. Κάπως έτσι είναι και τα live της Παυλίνας: πας για να νιώσεις, να βιώσεις και να αισθανθείς όλα όσα μπορεί να σου θυμίσει ή να σου ξυπνήσει η φωνή της και οι στίχοι της.

Αυγουστιάτικη βραδιά δεν ήταν, αλλά (και το λέω για πρώτη φορά αυτό) δεν είχε και μεγάλη σημασία. Η αίσθηση ήταν η ίδια. Ακόμα τραγουδάει τόσο πολύ με τα χέρια της, με τον πιο εκφραστικό τρόπο που έχω δει σε καλλιτέχνη. Ακόμα έχει από τις πιο μοναδικές φωνές. Δεν θα σας πω ψέματα όμως: πιστεύω πως η Παυλίνα και οι μουσικές της είναι για αέρινα φορέματα και ξυπόλητες συναυλίες – και κυρίως για να μας θυμίζουν πως σπάμε. Αλλά, επειδή ο χειμώνας πάντα θα έρχεται, αυτές οι Παρασκευές στον Σταυρό του Νότου είναι το ίδιο γεμάτες με συναίσθημα, αγάπη και ταλέντο.

*Η σημερινή εμφάνιση της Παυλίνας Βουλγαράκη στον Σταυρό του Νότου, δεν θα πραγματοποιηθεί, λόγω ασθένειας. Το ραντεβού ανανεώνεται για την επόμενη Παρασκευή, 10 Ιανουαρίου.