ΤΡΙΤΗ
07
ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ
Την εβδομάδα που πέρασε πήγαμε θέατρο και σινεμά, κάναμε βόλτες στην πόλη, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα – και όσα κρατήσαμε θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!
(+) Στα γεμάτα θέατρα και στο «Λεωφορείο ο Πόθος» στο Θέατρο Προσκήνιο
Το εμβληματικό κείμενο του Τενεσσί Ουίλιαμς συναντά μια παράσταση με νατουραλισμό και ωμότητα στο Θέατρο Προσκήνιο. Η παράγκα σχεδόν που αντικρίζει η Μπλανς όταν καταφθάνει με το λεωφορείο στο σπίτι της αδελφή της, Στέλλας, στη Νέα Ορλεάνη, την προετοιμάζει και για τον υπόλοιπο ξεπεσμό. Η έντονη και απαιτητική παράσταση μέσα σε δύο γεμάτες ώρες καταφέρνει να στήσει το πλαίσιο χαράζοντας τον χώρο του σπιτιού ως χώρου που αποστερεί οποιαδήποτε ιδιωτικότητα, επιβεβαιώνοντας τα σύνορα της φτωχικής και άγριας ζωής. Η Μπλανς της Αλεξίας Καλτσίκη φέρνει το αταίριαστο κοσμοπολίτικο στοιχείο στην παράσταση, το μπρίο που καταπνίγεται στον πυρήνα του. Η Δήμητρα Βλαγκοπούλου ως Στέλλα προσφέρει σε αντίθετη με την Μπλανς, που διαχειρίζεται μια περισσότερο πνευματική ασυμφωνία, μια ρεαλιστική διαχείριση ανοιχτών πληγών και φυσικών τραυμάτων, είναι εύπλαστη και πειστική στον ρόλο της μικρής αδελφής, ενώ ο Άρης Μπαλής ως Στάνλευ αποδίδει τον νευρικό, βαθιά ανασφαλή και ζωώδη χαρακτήρα του με έντονες εκρήξεις, ανταποκρινόμενος σε όλη την απαιτητική δοκιμασία της σύγκρουσης με την Μπλανς. Το πολύβουο σπίτι με τους καίριους φίλους-επισκέπτες γίνεται ο τόπος συνάντησης των καταπιέσεων, των κόμπλεξ και των συνδρόμων μιας ολόκληρης εποχής, μιας ελπίδας ότι το καλό περιμένει στο μέλλον. Το σκηνικό της Μαρίας Πανουργιά είναι εξαιρετικό για την απόδοση του συνωστισμένου σπιτιού και της αποπνικτικής στέρησης της ιδιωτικότητας που επιτρέπει σε όλα τα ελλείμματα να ανέβουν στην επιφάνεια, και η μουσική του Γιώργου Ραμαντάνη γεμίζει την παράσταση, δίνοντας μια πιο κινηματογραφική χροιά σημαντική για τις εναλλαγές και την επισήμανση κάποιων σκηνών, όπως συμβαίνει και με τον φωτισμό του Δημήτρη Κασιμάτη. Ο χώρος γεμίζει και οι χαρακτήρες βρίσκονται στα δωμάτια που πρέπει, αναζητώντας τις λάμπες, βγαίνοντας στο μπαλκόνι ή μένοντας στις σκιές τους σε μια λεπτομερή παράσταση από τον Δημήτρη Καραντζά, που έχει να δώσει πολλά στον παρατηρητικό θεατή.
Λίνα Ρόκα
Το 2025 δεν μπήκε και πάρα πολύ καλά σε θέματα ελευθερίας της έκφρασης, αντιπολεμικών μηνυμάτων και βασικά κοινής λογικής. Όλα ξεκίνησαν όταν η ΕΡΤ αρνήθηκε να μεταδώσει το πρόγραμμα που είχε στήσει ο Φοίβος Δεληβοριάς με τη Μάρθα Φριντζήλα και τη Νατάσσα Μποφίλιου για την αλλαγή του χρόνου στο Σύνταγμα. Μια παραλλαγή ή ίσως και εξελιγμένη μορφή της γνωστής του παράστασης «Η ταράτσα του Φοίβου» μετονομάστηκε σε «Ταράτσα του Χρόνου» και περιλάμβανε τον Θανάση Αλευρά και πολλούς άλλους ταλαντούχους καλλιτέχνες. Με λίγα λόγια, ο Φοίβος, με τους συνεργάτες και τους καλεσμένους του, έστησαν μια χρονομηχανή στο Σύνταγμα και πάνω στη σκηνή πέρασαν από όλη τη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας μέσω του πολιτισμού και των τραγουδιών που την χαρακτήρισαν. Φυσικά υπήρχε σάτιρα, σχολιασμός και άποψη – άλλωστε η παράσταση στήθηκε από ανθρώπους, των οποίων η δουλειά αφορά όλα αυτά. Η δημόσια τηλεόραση αποφάσισε πως αυτή η αποτύπωση και η θεματική δεν άρμοζαν στην παραμονή της Πρωτοχρονιάς και γι’ αυτό δεν την μετέδωσε. Όσο και να έχω σπάσει το κεφάλι μου, το γιατί δεν το καταλαβαίνω. Ήρθε όμως ο καινούργιος χρόνος και οι απαντήσεις, περίπου δόθηκαν – από πού αλλού; Από τις πρωινές ζώνες των καναλιών και τους ανθρώπους που τα απαρτίζουν. Η Μάρθα και η Νατάσσα φόρεσαν κάποια στιγμή μέσα στο πρόγραμμα η καθεμία από μια κεφίγια (παλαιστινιακό μαντήλι) και τραγούδησαν για την Ειρήνη παγκοσμίως, σαν ευχή και ελπίδα για τον καινούριο χρόνο. Η Νατάσσα επίσης δήλωσε πως θα δωρίσει την αμοιβή της για τη συγκεκριμένη δουλειά στο Σωματείο Ηθοποιών. Γνωρίζοντας λοιπόν αυτά, τα πρωινάδικα και ο κάθε αδαής των media έπεσαν να τους φάνε – κυριολεκτικά. «Κομματικό περιεχόμενο σε αλλαγή χρόνου», «..δεν ήταν σωστό να μπλέξουν τα πολιτικά», «λάθος τους» , και ό,τι ακόμα αηδιαστικό μπορείτε να φανταστείτε για μια συμβολική ενδυματολογική επιλογή που είχε σκοπό να περάσει ένα αντιπολεμικό μήνυμα ειρήνης, φωνάζοντας σιωπηλά «Λευτεριά στην Παλαιστίνη». Όπως είπα, όχι μια καλή αρχή για την ελευθερία του πνεύματος στην Ελλάδα του 2025.
Μαρία Βαλτζάκη
Τι κι αν έχουν περάσει ήδη δύο εβδομάδες από την πρεμιέρα της ταινίας; Η αίθουσα του σινεμά δεν είχε ούτε ένα άδειο κάθισμα και, αν σας πω ότι δεν το περίμενα, θα είναι ψέματα. Όσον αφορά τώρα το ζεστό χειροκρότημα που δώσαμε σύσσωμοι μετά το πέρας των 132 λεπτών, αυτό ήταν ακόμη μια επιβεβαίωση της τεράστιας εισπρακτικής επιτυχίας που σημειώνει το «Υπάρχω». Ειλικρινά δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ πως ο Χρήστος Μάστορας, που μας έκανε να ερωτευτούμε το «Κύμα» του, θα μπορούσε να μεταμορφωθεί σε αυτή τη σπουδαία προσωπικότητα του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού. Για λίγο όμως έκανε στην άκρη το ερωτευμένο αγόρι του «έλεγες πως μ’ αγαπάς», φόρεσε το μουστάκι του και, άλλοτε με μια κιθάρα και ένα τσιγάρο στο χέρι και άλλοτε με ένα ψάθινο καπέλο πάνω στη βάρκα του ψαρά, μας διηγήθηκε την ιστορία εκείνου του ειδώλου της ελληνικής μουσικής ιστορίας, που δεν στεκόταν ικανό να βιώσει την ύπαρξή του ξέχωρα από τον κόσμο που τον αγάπησε. Μέσα στην ταινία θαυμάσαμε τόσο την πορεία του εμβληματικού Στέλιου Καζαντζίδη, που γέμιζε τα νυχτερινά κέντρα, όσο και την ιστορία του Στέλιου, εκείνου του απλού λαϊκού ανθρώπου, που κουβαλούσε τον πόνο της προσφυγιάς και δεν ήξερε να μπαίνει σε νόρμες και καλούπια, αλλά με τους αυτοβιογραφικούς του στίχους άνοιγε στον κόσμο την καρδιά του. Που λαχταρούσε να τραγουδά με όλο του το ‘είναι’ και που σε όλη του τη ζωή πάλεψε ανάμεσα σε αυτή τη λαχτάρα και τη δίψα να βρει το δικό του λιμάνι δίπλα στην ακροθαλασσιά. Σημειωτέον ότι οι ερμηνείες στο σύνολό τους ήταν υπέροχες, με τις Κλέλια Ρένεση και Ασημένια Βουλιώτη στους ρόλους των Καίτη Γκρέυ και Μαρινέλλα αντίστοιχα -δύο εκ των γυναικών που σημάδεψαν τη ζωή του Στέλιου Καζαντζίδη- να ξεδιπλώνουν όλο το υποκριτικό τους ταλέντο. Ήταν ένα όμορφο ταξίδι πίσω στον χρόνο, γεμάτο με στίχους και μελωδίες που μέχρι σήμερα τραγουδάμε με την ψυχή μας. Γι’ αυτό και νομίζω ότι αξίζει στους δημιουργούς – αλλά και σε όλους τους συντελεστές – ένα μεγάλο ευχαριστώ για το θέαμα που μας πρόσφεραν.
Μιλένα Αργυροπούλου
@Πάτροκλος Σκαφιδάς.
Το ταλέντο του Πάνου Παπαδόπουλου είναι από καιρό τώρα «διαγνωσμένο». Ωστόσο, η συνεργασία του με το Θωμά Μοσχόπουλο (μετά την περσινή «Προξενήτρα» στο Εθνικό) σε ένα εμβληματικό έργο του παγκόσμιου ρεπερτορίου όπως είναι ο «Γκοντό» του Μπέκετ δίνει στον Παπαδόπουλο μια ευκαιρία να ξεδιπλώσει πολλές περισσότερες πτυχές των δυνατοτήτων του. Είναι η πρώτη φορά που του ανατίθεται ο ρόλος μιας τέτοιας κλίμακας, σε ένα έργο τέτοιας ποιότητας, σε ένα κεντρικό θέατρο και από ένα σκηνοθέτη που δεν έχει μόνο όραμα, αλλά λειτουργεί και ως δάσκαλος. Στέκομαι, λοιπόν, στον τρόπο που η ερμηνεία του στο ρόλο του Βλαδίμηρου σηκώνει όλη την ειρωνεία, τη ματαιότητα, το μηδενισμό του Σάμιουελ Μπέκετ και του βιώματος της ανθρωπότητας στο σημείο που βρίσκεται τώρα. Ασφαλώς, ένα έργο σαν το «Περιμένοντας τον Γκοντό» δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς την χαριτωμένη αφέλεια και την αίσθηση του κενού που κουβαλάει ο Εστραγκόν σέρνοντας τα κακοφορμισμένα του παπούτσια. Ο Τάσος Ροδοβίτης (τη δουλειά του οποίου έχω παρακολουθήσει πολύ λιγότερο, καθώς έχει υπάρξει για χρόνια συνεργάτης του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδας) τον αποτυπώνει σε άψογη «μπεκετική». Ας μου επιτραπεί όμως, να επιμείνv στην διορατικότητα ενός σκηνοθέτη να βλέπει πιο πέρα από την κωμική στόφα ενός ηθοποιού και να τον οδηγεί σ’ έναν από τους πλέον σπαρακτικούς ρόλους του παγκόσμιου δραματολογίου. Τα εύσημα και στους δύο: Θωμά Μοσχόπουλο και Πάνο Παπαδόπουλο.
Στέλλα Χαραμή
Λίγο πριν αποχαιρετήσουμε το 2024, εγώ βρέθηκα σε μια αίθουσα κινηματογράφου για να δω ίσως την τελευταία μεγάλη (ή μάλλον πολυσυζητημένη) πρεμιέρα της χρονιάς. Μιλάω για το Babygirl, που συζητιέται ήδη εδώ και καιρό – να ‘ναι καλά οι click bait τίτλοι για τους “οργασμούς” της Νικόλ Κίντμαν. Αν έκαναν κάτι καλό αυτοί οι τίτλοι, βέβαια, είναι ότι έφεραν κόσμο στα σινεμά. Φυσικά δεν απορρίπτω και το ενδεχόμενο κάποιοι να νόμιζαν πως πρόκειται για χριστουγεννιάτικη κομεντί και αν κρίνω από μερικές αντιδράσεις στο κοινό δεν είναι και πολύ απίθανο – εδώ να πω ότι είχα πολύ καιρό να δω θεατή να αποχωρεί από ταινία και μου έκανε μεγάλη εντύπωση!
Πάμε στα της ταινίας όμως. Το Babygirl δεν είναι κάποιο αριστούργημα, ούτε η καλύτερη ταινία που θα δεις φέτος. Η πλοκή έπασχε σε σημεία και οι πρώτοι διάλογοι Νικόλ Κιντμαν – Χάρις Ντίκινσον θύμιζαν άβολο σενάριο κακού πορνό. Επίσης, ειλικρινά, δεν μπορεί να με πείσει κανείς ότι ένας πρακτικάριος θα έλεγε στην CEO (!) του ότι είναι “καλό κορίτσι” χωρίς να του έχει δώσει κανένα πάτημα, ενώ το να ισχυρίζεσαι ότι σε μια τέτοια περίπτωση θα έβρισκε τον μπελά του η CEO και όχι ο εργαζόμενος… ε είναι στην καλύτερη εξωφρενικό, αν όχι προσβλητικό. Ωστόσο, δεν μπορώ και να αγνοήσω ότι ήταν η πιο σέξι ταινία που έχω δει εδώ και πάρα πολλά χρόνια – και αυτός ο τίτλος φέρει μεγάλο βάρος σε έναν κόσμο που πραγματικά δεν ξέρει τι θα πει γυναικεία σεξουαλική ικανοποίηση, ούτε στη ζωή, ούτε στον κινηματογράφο. Όταν, λοιπόν, λέω σέξι ταινία, εννοώ σέξι, όχι αισθηματική, ερωτική, αγαπησιάρικη. Σέξι. Μου φαίνεται ότι αυτή ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που είδα accurate απεικόνιση σεξουαλικής ικανοποίησης γυναίκας στη μεγάλη οθόνη. Δεν μιλάω για τα φετίχ αναγκαστικά, αλλά για την σεξουαλική απόλαυση. Νομίζω ξέρουμε όλες τι εννοώ. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό, αν σκεφτεί κανείς ότι πρωταγωνίστριες του Χόλιγουντ, όπως η Νικόλ Κίντμαν απευθύνονται σε ένα πιο ευρύ κοινό που ίσως καταλάβουν ένα – δύο πράγματα από μία ταινία με την γυναικεία ικανοποίηση στο επίκεντρο.
Τατιάνα Γεωργακοπούλου
Την εβδομάδα που μάς πέρασε το «δράμα» ανάμεσα στην Blake Lively και το Justin Baldoni συνεχίστηκε με τον τελευταίο να καταθέτει αγωγή εναντίον των New York Times για δυσφήμιση με αφορμή το άρθρο «‘We Can Bury Anyone’: Inside a Hollywood Smear Machine». Στο δημοσίευμα τους οι NYT ανέφεραν ότι η πρωταγωνίστρια της ταινίας «It Ends With Us» κατέθεσε αγωγή εναντίον του σκηνοθέτη και συμπρωταγωνιστή της Justin Baldoni αλλά και του παραγωγού Jamey Heath για ανάρμοστη συμπεριφορά και σεξουαλική παρενόχληση καθώς και για στρατηγική αμαύρωσης της φήμης της. Όσον αφορά το πρώτο, η αγωγή της Lively, ανάμεσα σε άλλα, ανέφερε ότι είχε δημιουργηθεί ένα ανυπόφορο για την πρωταγωνίστρια εργασιακό περιβάλλον όπου οι δύο άντρες έμπαιναν απρόσκλητοι στο καμαρίνι της ενώ ήταν γυμνή -ακόμη και όταν θήλαζε-, έδειχναν εικόνες και βίντεο με γυμνές γυναίκες στην ίδια και τους συνεργάτες της, έκαναν αναφορές στον προηγούμενο εθισμό τους στην πορνογραφία, τους έλεγαν για τις προσωπικές σεξουαλικές τους εμπειρίες κ.α. Στην αγωγή, αναφέρεται, επίσης, ότι ο Justin Baldoni εισήγαγε μέσα στο σενάριο αχρείαστες, αυτοσχέδιες σκηνές γυμνού ή σεξουαλικού περιεχομένου χωρίς πρότερη ενημέρωση ή συγκατάθεση από τη συμπρωταγωνίστρια του. Ενώ, όταν η Blake Lively εξέφρασε τις ανησυχίες και τα παράπονα της κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, το στούντιο συμφώνησε να προσλάβει έναν intimacy coordinator, να φέρει έναν εξωτερικό παραγωγό και να θέσει σε ισχύ και άλλες δικλείδες ασφαλείας.
Ωστόσο, πριν ακόμη όλα αυτά γίνουν δημοσίως γνωστά, οι Baldoni και Heath, φοβούμενοι για τη δική τους φήμη, προσέλαβαν μια εταιρεία pr για τη διαχείριση κρίσεων με στόχο, σύμφωνα πάντα με την αγωγή, να βλάψουν αντ’ αυτού τη φήμη της Lively: «Θέλω να αισθανθεί ότι μπορεί να θαφτεί» έγραφε το μήνυμα που αντάλλαξε συνεργάτιδα του Baldoni με την PR μάνατζερ Melissa Nathan, με την τελευταία να απαντάει «Ξέρεις ότι μπορούμε να θάψουμε τον οποιονδήποτε». Όλοι θυμόμαστε πως όταν κυκλοφόρησε η ταινία το περασμένο καλοκαίρι στις κινηματογραφικές αίθουσες η Blake Lively, μέσα από πλήθος αρνητικών δημοσιευμάτων και αναρτήσεων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, είχε μετατραπεί από το cool κορίτσι του Χόλυγουντ στον κακό δράκο του παραμυθιού. Είχε φτάσει στα όρια του cancel. Τώρα αποδεικνύεται ότι δεν πρόκειται για αυθόρμητη ή τυχαία αντίδραση αλλά για μια κυνικά σχεδιασμένη στρατηγική, η ίδια που είχε χρησιμοποιηθεί εναντίον της Amber Heard στο πρόσφατο παρελθόν, που έχει ως στόχο να καλύψει ανάρμοστες και κακοποιητικές συμπεριφορές ισχυρών ανδρών στρέφοντας την κοινή γνώμη ενάντια στο θύμα-αποδέκτη αυτών των συμπεριφορών.
Από όλα αυτά εγώ στέκομαι σε δύο πράγματα. Θα έπρεπε να μας προβληματίζει το γεγονός ότι μια γυναίκα θα πρέπει να έχει συγκεκριμένο προφίλ ή συμπεριφορά για να γίνει πιστευτή ή να έχει τη στήριξη μας. Και δεύτερον, πόσο πολύ πιο εύκολα η κοινή γνώμη, ειδικά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, είναι έτοιμη να «σταυρώσει» μια γυναίκα ακόμη και για το πιο μικρό «στραβοπάτημα», ενώ με μεγάλη ευκολία δείχνει διατεθειμένη να συγχωρήσει έναν άντρα και να παραβλέψει ακόμα και τις χειρότερες συμπεριφορές του.
Αριστούλα Ζαχαρίου
Η μεγάλη εκδήλωση για την αλλαγή του χρόνου που πραγματοποιήθηκε στο Σύνταγμα βρέθηκε στο επίκεντρο των συζητήσεων μέρες πριν ακόμη αυτή λάβει χώρα. Κάτι οι παράλληλοι εορτασμοί στο Πεδίον του Άρεως σε διοργάνωση της Περιφέρειας, κάτι η άρνηση της ΕΡΤ να μεταδώσει τηλεοπτικά την εκδήλωση στην πλατεία Συντάγματος – πολύς ο ντόρος. Η συζήτηση δεν έληξε φυσικά εκεί αφού και μετά την πραγματοποίηση της εκδήλωσης, τηλεόραση και social media ασχολήθηκαν εκτενώς με το αν έπρεπε ή όχι να «χρωματιστεί» η εκδήλωση με πολιτικά και αντιπολεμικά μηνύματα. Ανάμεσα στους χίλιους δύο λάθος λόγους που βρίσκουμε κάθε φορά να συνασπιστούμε για να κράξουμε ως λαός, ευτυχώς υπήρξε κι ένας επιπλέον που μάς βρήκε απολύτως σύμφωνους απέναντι σε ένα καλό. Ο λόγος για τη Σοφία Ρομπόλη, τη διερμηνέα που επί 3 συνεχόμενες ώρες μετέδωσε ένα ουσιαστικό μήνυμα συμπερίληψης στην όλη βραδιά, στην καρδιά της Αθήνας. Η Σοφία Ρομπόλη, όχι απλά μετέφερε τους στίχους των τραγουδιών στη νοηματική, αλλά με όλο της το σώμα μετέφερε όλο το συναίσθημα της βραδιάς, το κέφι, την ενέργεια. Μια υπέροχη κίνηση που – ναι! – άξιζε να γίνει viral, αφού για πρώτη φορά είδαμε κάτι τέτοιο να συμβαίνει σε ταυτόχρονη μετάδοση και καθ’ όλη τη διάρκεια της εκδήλωσης. Ας ευχηθούμε το νέο έτος να υποδεχτούμε περισσότερες αντίστοιχες πράξεις συμπερίληψης στην καθημερινότητά μας, περισσότερη αλληλεγγύη, λιγότερη ανθρωποφαγία.
Ευδοκία Βαζούκη
