Θεατής: «Είμαι η γυναίκα μου» στο Θέατρο Μεταξουργείο

«Καλώς ήρθατε στο μουσείο μου». Με αυτά τα λόγια ο Αντώνης Λουδάρος  μάς υποδέχτηκε ένα βράδυ Δευτέρας στη σκηνή του «Μεταξουργείου», φορώντας μία γκρίζα περούκα, ένα μαύρο φόρεμα και ένα λευκό μαργαριταρένιο κολιέ. Η μεταμόρφωση – η εξωτερική τουλάχιστον – του πρωταγωνιστή και σκηνοθέτη της παράστασης, στην Charlotte Von Mahlsdorf, φαινόταν από την πρώτη κιόλας ματιά επιτυχημένη.

Χωρίς να χάσει καθόλου χρόνο, ο πρωταγωνιστής ξεκίνησε την ξενάγηση ανάμεσα στα κειμήλια και τους θησαυρούς της διάσημης Γερμανίδας trans γυναίκας, ξεδιπλώνοντας έτσι καρέ καρέ την πολυτάραχη ζωή της, όπως αυτή αποτυπώθηκε μέσα από την αυτοβιογραφία της “I am my own wife” και το βραβευμένο με Πούλιτζερ και Tony θεατρικό έργο του Doug Wright. Και κάπως έτσι, ο μονόλογος που ακολούθησε μας κράτησε με κομμένη την ανάσα μέχρι και την τελευταία σπαρακτική κραυγή της Charlotte προς τον άνθρωπο που τη νοιάστηκε όσο κανείς: «Μαμά! Είμαι η γυναίκα μου..».

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή, μιας και το θεατρικό αυτό ταξίδι στον κόσμο της Charlotte Von Mahlsdorf ήταν καθηλωτικό από την αρχή μέχρι και το τέλος. Ο Αντώνης Λουδάρος μάς χάρισε μια ανατριχιαστική ερμηνεία, ‘μπήκε στα παπούτσια’ της ηρωίδας, φέρνοντας επί σκηνής κάθε βίωμά της, κάθε πτυχή του συναισθηματικού της κόσμου.

Από τα δύσκολα παιδικά χρόνια της πατρικής βιαιότητας και τη σταδιακή ανακάλυψη της ταυτότητάς της στην οποία διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο η συνύπαρξη με τη λεσβία θεία της, μέχρι τη βαναυσότητα του ναζιστικού καθεστώτος προς το πρόσωπό της, τον καταδικασμένο της έρωτα, τον δυναμισμό και την κυριαρχία της στη γερμανική ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα – της οποίας έγινε σύμβολο – αλλά και τα μετέπειτα εμπόδια και τις συκοφαντίες που δέχτηκε επί της Στάζι.

Η οργή για τον ‘πατέρα-τύραννο’ των παιδικών της χρόνων – για τη δολοφονία του οποίου φυλακίστηκε σε αναμορφωτήριο – έδινε τη θέση της στο αίσθημα υπερηφάνειας για τα κατορθώματά της, γυρνώντας πάλι πίσω στην απελπισία των δυσκολιών, αλλά και στη βαθιά λαχτάρα να ανήκει κάπου. Στον απαιτητικό αυτό μονόλογο, ο Αντώνης Λουδάρος δεν άφησε τίποτα να πέσει κάτω, χαρίζοντας στο κοινό ένα πλήρες ψυχογράφημα του χαρακτήρα που κλήθηκε να υποδυθεί.

Αξίζει να σημειωθεί και η σκηνοθετική του ματιά, που μέσα από μία σειρά ευρηματικές πινελιές, καθηλώνει εξίσου τον θεατή. Πλήθος προσώπων που διαδραματίζουν καθοριστικό ρόλο στη ζωή της Charlotte παίρνουν σάρκα και οστά πάλι από τον ίδιο τον Αντώνη Λουδάρο, έτσι που ο ηθοποιός να ακροβατεί συνεχώς ανάμεσα στην κεντρική περσόνα και τους υπόλοιπους ρόλους. Και το κατορθώνει με μεγάλη επιτυχία με τη backstage χρήση της φωνής του, την αξιοποίηση των αντικειμένων και του ευρύτερου χώρου, αλλά και μέσω των εντυπωσιακών εφέ και της μουσικής – και κάπως έτσι δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από παραστάσεις με πολυάριθμους θιάσους.

Πολύ ενδιαφέρουσα ήταν επίσης η αναγραφή των σταθμών της ζωής της Charlotte von Mahlsdorf πάνω στο κεντρικό σκηνικό, μία ευφυέστατη προσέγγιση που προσανατόλιζε τον θεατή σε κάθε χρονική περίοδο και τα γεγονότα που εξιστορούνταν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η πρωτοβουλία της Charlotte για την αναβίωση της γκέι pub “Mulack-Ritze”, ένα καταφύγιο για τα άτομα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, όπου έβρισκαν αποδοχή και ασφάλεια.

Μια παράσταση 70 λεπτών, «γροθιά στο στομάχι». Η μεταμόρφωση του Αντώνη Λουδάρου έφερε στο φως μια ιστορία που έπρεπε να ακουστεί, για να γίνει αντιληπτό πως κανένα ανθρώπινο πλάσμα «δεν είναι ένα λάθος της φύσης». Βγαίνοντας από το θέατρο-με ανάμεικτα συναισθήματα να μας κατακλύζουν- μας ήρθε να σιγοτραγουδήσουμε: “Ι am beautiful in my way, cause God makes no mistakes”. Και ίσως αυτοί οι στίχοι να συμπυκνώνουν καλύτερα από κάθε άλλη φράση όσα είδαμε.