Bella Ciao#21: Η μοναξιά του καουμπόι

Με νοσταλγία θυμήθηκα τα 90’s όπου όλοι είχαμε ντυθεί γελαδάρηδες με τα καρό μας πουκάμισα, τα Levi’s τζην, τα 501, αλλά κι εκείνες τις μυτερές καουμπόικες μπότες, που το βάρος καθόριζε και τον τρόπο που περπάταγες, ένα βάρος που δεν το κουβαλούσες μόνο στις πατούσες αλλά και ανάμεσα στα μπούτια σου, δείγμα τις έντονης αρρενωπότητας των αντρών που καβαλούσαν τον ταύρο. Τον ταύρο, όχι την αγελάδα.

Κυριαρχία του πιο δυνατού αρσενικού όπως σε όλες τις αγέλες, ένας είναι ο αρχηγός, δύσκολα πράγματα.

Επίσης, γλυκιά, ενδυματολογική αναφορά στην ομώνυμη ταινία Brokeback Mountain που πλημμύριζε αθωότητα, ένας έρωτας, που από την μια ολοκληρώθηκε σε σεξουαλικό επίπεδο με ένα δυνατό πάθος και μια αγάπη που κράτησε για πολλά χρόνια αλλά δεν ευδοκίμησε σε επίπεδο συντροφικότητας, εξαιτίας του φόβου του θανάτου, που προκαλούσε η υπάρχουσα δομή της κοινωνίας στρεφόμενη εναντίον μιας σχέσης μεταξύ ανδρών.

@Michel Sedan

Στην παράσταση, (μπορεί και να πρόκειται και για σκηνοθετικό σχολιασμό), τα αγόρια είχαν την υπερβολή του αφύσικου, μάτσο αρσενικού. Όπως κατά καιρούς συναντάμε μία καρικατούρα του gay άντρα στα θεάματα, έτσι και τώρα έβλεπα καρικατούρες αντρών με υπερβολή, προβάλλοντας το κάτω κεφάλι.

Έζησα την εποχή των γουέστερν στην ελληνική τηλεόραση και είμαι κι εγώ ένας από αυτούς που κρέμασαν αφίσες με καουμπόις στο δωμάτιο. Τις Απόκριες φόρεσα το χάρτινο καπέλο και τα σιρίτια στο παντελόνι, με τα χρόνια ταξίδεψα στην Αμερική και επισκέφτηκα ράντσο, είδα και Ροντέο, μια γιορτή λευκών αγοριών που καλούνται σήμερα να απολογηθούν.

Περίμενα… να αναδειχθεί  η ουσία και η δυναμική της σχέσης ανάμεσα στα δυο αγόρια, να δω την χημεία μεταξύ τους και την εμπιστοσύνη στο μεταξύ τους.

Δε λέω ωραίες οι στιγμές που βλέπουμε τα δύο 18χρονα παιδιά να ζουν μια ανεμελιά, να πίνουν, να μεθούν, να ερωτεύονται, να κάνουν έρωτα, να γελάνε, να κάνουν χαζομάρες. Καλή η προσπάθεια, αλλά είχα κάτι που με κρατούσε πίσω.

Η στιγμή που η Λορίν ανακοινώνει τον θάνατο του Τσακ, ήταν τόσο χιουμοριστική, τόσο απελευθερωτική για εκείνη, σχεδόν λυτρωτική, εγώ χαμογέλασα.

Ένα αγάπη μου ήχησε γλυκά στ΄ αυτιά μου, ίσως αυτοί οι δυο νέοι να μην μπορούν να εκφραστούν  με λέξεις και να είναι παραδομένοι στη βουκολική τους φύση.

Το σώμα είναι αυτό που δονείται.

Μόνοι στην ελευθερία της φύσης εκφράζονται σαρκικά, δύσκολα θα ενταχθούν στην κοινότητα, ο φόβος παρέλυε την έκφραση του συναισθήματος και της μόνιμης συμβίωσης.

Στην ελευθερία των βουνών ανθίζει η μεταξύ τους σχέση, στην καθώς πρέπει κοινότητα μαραίνεται.

@Michel Sedan

Η μουσική του Dan Gillespie Sells και τα country κομμάτια ενίσχυσαν δημιουργικά το εγχείρημα.

Ωραίες ερμηνείες και από την ορχήστρα αλλά και από τη φωνή.

Η ευκολία του βίντεο στην προσπάθεια να μας μεταφέρουν στο τραχύ περιβάλλον του Γουαϊόμινγκ με έχει κουράσει. Ίσως η μικρή φωτιά να ήταν αρκετή.

Έχω νοσταλγικά ξαναπερπατήσει σ΄αυτά τα στενά για να βρω το ανακαινισμένο θέατρο Κνωσσός. Είχε μια γλυκιά μελαγχολία η συνάντηση.

Σαν την ελευθερία της μελαγχολίας των βουνών στην πυκνοκατοικημένη Κυψέλη.