Τι στο καλό συμβαίνει με τον έρωτα; Το ίδιο αναρωτιούνται και οι Σκιαδαρέσες

Ως Zilleniall (ψάξτε το, υπάρχει, είναι ο συνδυασμός Gen Z και Milleniall), δεν μπορώ να σκεφτώ έναν καλλιτέχνη που να μιλάει περισσότερο στη γενιά μας από τις Σκιαδαρέσες. Έσκασαν από το πουθενά, ή μάλλον όχι από το πουθενά, αλλά από το μέρος που αφιερώνουμε τον περισσότερο ελεύθερο χρόνο μας (ναι, τα σόσιαλ μίντια και το YouTube) και χωρίς δισκογραφικές/διαφημιστικές, με μοναδικό μέσο την κιθάρα, τη φωνή και τους καμιά φορά εξωφρενικούς στίχους τους κατάφεραν να μας κάνουν να τραγουδάμε για τον Άρη, τον Βαγγέλη, τον μαλάκα, για το θέμα – που όλοι έχουμε ας το παραδεχτούμε – και ένα σωρό άλλα τραγούδια, τα περισσότερα (αυτό)σαρκαστικά και με έναν περίεργο τρόπο άκρως relatable.

Η Νίκη και η Όλγα, η Όλγα και η Νίκη Σκιαδαρέση, έχουν σπουδάσει υποκριτική στη Δραματική Σχολή Αθηνών Γ. Θεοδοσιάδης – μάλιστα ο Δημήτρης Αγιοπετρίτης-Μπογδάνος, που τις σκηνοθετεί φέτος στο Πήδημα, υπήρξε καθηγητής τους. Και μπορεί να τις έχουμε δει άπειρες φορές μαζί στη σκηνή να τραγουδούν τα κομμάτια τους, φέτος όμως τις βρήκαμε για πρώτη φορά να συμπρωταγωνιστούν σε μία από τις πιο ιδιαίτερες, φρέσκες παραστάσεις της σεζόν.

Σε παραγωγή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, το Πήδημα ανεβαίνει στο Θέατρο Πόρτα κάθε Δευτέρα και Τρίτη και βρίσκει την Όλγα και Νίκη Σκιαδαρέση στο πλευρό τεσσάρων ακόμα ταλέντων της νέας γενιάς, της Τζωρτζίνας Λιώση, της Νάνσυ Μπούκλη, του Άγγελου-Προκόπιου Νεράντζη και της Λύδιας Τζανουδάκη. Βασισμένο σε ένα έργο της Βρετανίδας Μάγκι Νέβιλ, το Πήδημα ανέβηκε φέτος για πρώτη φορά στην Ελλάδα και μπορώ να πω πως ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Η Όλγα και η Νίκη υποδύονται τις Μπεθ και Σαλ, δύο αδερφές, που αντιμετωπίζουν πολύ διαφορετικά την αγάπη, τον κόσμο και τους εαυτούς τους, συμφωνούν όμως να βοηθήσουν την κολλητή τους να πάρει εκδίκηση από τον τοξικό πρώην της – μαζί με την υπόλοιπη παρέα τους φυσικά. Όλη η υπόθεση εκτυλίσσεται σε μια γυναικεία τουαλέτα μιας pub, παραμονή Πρωτοχρονιάς και η συνθήκη είναι όσο εξωφρενική ακούγεται.

Για να αποφύγω τα σπόιλερ, θα πω ότι η ιστορία δεν είναι όσο απλή φαίνεται, εκτυλίσσεται σε πολλά επίπεδα και καταφέρνει να εμβαθύνει σε ζητήματα πιο “βαθιά” απ’ ό,τι θα περίμενε κανείς. Εξάλλου, η παράσταση περιγράφεται ως “αντι-κωμωδία” – και αυτό ακριβώς είναι. Μια πραγματικά καλοκουρδισμένη αντι-κωμωδία, στην οποία καθοριστικό ρόλο παίζουν και οι μουσικές που έγραψαν οι Σκιαδαρέσες, αποκλειστικά για την παράσταση. Τραγούδια, που θα σου κολλήσουν και θα σιγοτραγουδάς μέρες μετά (το “αν δεν σε είχα γκόμενο δεν θα σε είχα φίλο μου” ζει στο μυαλό μου rent free), τραγούδια που χαρακτηρίζονται από καυστικότητα, τρυφερότητα και ευφράδεια, ο,τι δηλαδή χαρακτηρίζει και τις Σκιαδαρέσες. Ας τα ακούσουμε, όμως, από τις ίδιες.

Όλγα: Γεμάτη, όμορφη και χριστουγεννιάτικη.

Νίκη: Πυρετώδη! Ήταν μια περίοδος πολύ στα κόκκινα αλλά μπορώ να πω ότι ήταν και πολύ δημιουργική. Παρόλο που κουραστήκαμε αρκετά, μπορώ να πω ότι την ευχαριστήθηκα.

Νίκη: Ναι, θα έλεγα ότι τα κάνει πολύ πιο εύκολα. Έχεις έναν συνεργάτη με ίδιο γούστο και ίδιο όραμα. Αυτό σημαίνει ότι και οι δύο ψάχνετε δρόμους για να φτάσετε τον ίδιο στόχο, επομένως γλιτώνεις και χρόνο και κόπο. Και το κυριότερο, περνάς και καλά.

Όλγα: Έχουμε πολύ καλή επικοινωνία, παρόμοια αισθητική και αυτό κάνει τα πράγματα πιο εύκολα. Αποφασίζουμε γρήγορα τι θέλουμε και πώς το θέλουμε γιατί είμαστε στο ίδιο μήκος κύματος. Επίσης περνάμε καλά, γιατί κάνουμε μαζί αυτό που μας αρέσει και αγαπάμε. Δεν μπορούμε να φανταστούμε να κάναμε αυτήν την δουλειά με κάποιον άλλο.

Πολλές φορές δεν χρειάζεται να πούμε κάτι για να συνεννοηθούμε, καταλαβαίνουμε η μία την άλλη

Όλγα: Δεν ξέρω αν είναι στα αλήθεια “τηλεπάθεια”. Μεγαλώσαμε μαζί, είχαμε τα ίδια ερεθίσματα, κοινά ενδιαφέροντα και σίγουρα αυτό οδήγησε σε μια πολύ “ανεπτυγμένη” επικοινωνία. Πολλές φορές δεν χρειάζεται να πούμε κάτι για να συνεννοηθούμε, καταλαβαίνουμε η μία την άλλη και αισθανόμαστε πολύ εύκολα τι συμβαίνει. Όσο πιο πολλή τριβή έχεις με έναν άνθρωπο, ανοίγουν και οι κεραίες σου και τον “διαβάζεις” περισσότερο. Ίσως λοιπόν να εξηγείται και έτσι. Πάντως σίγουρα υπάρχει κάτι.

Νίκη: Η αλήθεια είναι ότι εγώ δεν έχω στο μυαλό μου κάποιο περιστατικό που να θυμάμαι. Α! Μια άσχετη μέρα, μου μπήκε η ιδέα να φάω κοτόσουπα και ζήτησα από την μητέρα μας να μου φτιάξει, και εντελώς συμπτωματικά είχε μπει και στην Όλγα η ίδια ιδέα, και είχε μαγειρέψει σπίτι της κοτόσουπα. Πιάνεται;

Όλγα: Έχουμε ξαναπαίξει μαζί σε μικρότερα πράγματα, αλλά σίγουρα είναι η πρώτη φορά που είμαστε συνέχεια μαζί στην σκηνή. Όταν διαβάσαμε το έργο ενθουσιαστήκαμε, γιατί πέρα από τα θέματα, τα οποία θίγει και μας αφορούσαν βαθιά, είδαμε πόσες αφορμές δίνει το έργο για να γράψουμε τραγούδια. Επίσης, μας κέρδισε η απλότητα, με την οποία συμβαίνουν τα πράγματα, καθώς και η ανατροπή στο τέλος.

Νίκη: Επίσης, το Πήδημα είναι ένα έργο, στο οποίο οι χαρακτήρες βάζουν τον εαυτό τους σε μια κατάσταση εγκλεισμού. Με μια αφορμή κλείνονται στις τουαλέτες μιας παμπ. Εκεί τους βλέπουμε να συζητάνε και να αναλύουν θέματα που απασχολούν τους πάντες, σχεσιακά, υπαρξιακά κλπ. Εκείνο που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι όσο περισσότερο μιλάνε, τόσο περισσότερο εκτίθενται και ενώ μοιάζει να έχουν δίκιο σιγά σιγά βγαίνουν στην φόρα όλα τους τα θέματα και τα συμπλέγματα. Είναι στιγμές που γίνονται σεξιστές, νάρκισσοι ή ευθυνόφοβοι. Αυτή η διαδρομή μού είχε κινήσει πολύ το ενδιαφέρον.

Δεν μπορούμε να φανταστούμε να κάναμε αυτήν την δουλειά με κάποιον άλλο

Όλγα: Ο βασικός λόγος συμμετοχής μας σε αυτήν την παράσταση πέρα από το έργο, ήταν η ομάδα. Ο Δημήτρης ήταν δάσκαλος μας, παρακολουθούσαμε δουλειές του όλα αυτά τα χρόνια και τον θαυμάζουμε πολύ για την αισθητική, το ταλέντο και τον χαρακτήρα του. Γνωρίσαμε και τα κορίτσια, τα οποία επίσης θαυμάζαμε από πριν και δέσαμε. Ήταν πολύ σημαντικό για εμάς να υπάρχει ωραίο κλίμα και με την ομάδα αυτή ήταν δεδομένο.

Νίκη: Σίγουρα έπαιξε ρόλο το team. Γιατί ήταν άνθρωποι, με τους οποίους ήθελα να συνεργαστώ από παλιά. Ο Δημήτρης Μπογδάνος ήταν ο αγαπημένος μας καθηγητής στο σχολείο, την Λυδία Τζανουδακη την είχα θαυμάσει σε μια από τις παραστάσεις που με στιγμάτισαν, το “Μπιλ και Λου”. Και επίσης την Νάνσυ Μπουκλη και την Τζωρτζίνα Λιώση τις παρακολουθώ καιρό και ήθελα να κάνουμε κάτι μαζί.

Όλγα: Πάνω – κάτω, αυτό που μας εμπνέει πάντα. Κάποια φράση του κειμένου που μας έκανε κλικ, ένα συναίσθημα που μας έβγαζε μια σκηνή, οι ανθρώπινες σχέσεις γενικά. Αυτό ήταν και το ωραίο για εμάς σε αυτήν την διαδικασία. Από την αρχή ήταν πολύ ξεκάθαρο και από την Δημήτρη και από εμάς ότι δεν πάμε να κάνουμε ένα μιούζικαλ. Τα τραγούδια θέλαμε να ακουμπάνε στο κείμενο και τους χαρακτήρες, όπως θα ακουμπούσαν σε έναν οποιονδήποτε άνθρωπο ή συνθήκη. Η ιστορία από μόνη της είναι πηγή έμπνευσης, γιατί θίγει όλα αυτά που μας απασχολούν σχετικά με τον έρωτα και τον εαυτό μας.

Νίκη: Ήταν αρκετά δύσκολο  βέβαια, γιατί έπρεπε όσο μελετούσαμε τους ρόλους μας, να γράφουμε και την μουσική στον ίδιο χρόνο. Έπρεπε σε κάθε πρόβα να βάλεις προτεραιότητες, όσο στηνόταν το έργο έβλεπες τι ανάγκη έχει εκείνη την στιγμή για να παει παρακάτω και διάλεγες ανάλογα με τι θα ασχοληθείς και τι θα αφήσεις πίσω για λίγο. Τώρα σχετικά με την έμπνευση, το έργο σαν έργο έχει τόσες αφορμές και τόσα διλήμματα, για τα οποία θέλαμε να γράψουμε που οριακά θα μπορούσαν να έχουν βγει αλλά 10 τραγούδια.

Οι Σκιαδαρέσες, κοινώς Νίκη και Όλγα Σκιαδαρέση, συμπρωταγωνιστούν με τους Τζωρτζίνα Λιώση, Νάνσυ Μπούκλη, Άγγελο-Προκόπιο Νεράντζη, Λυδία Τζανουδάκη

Όλγα: Υπάρχει αυτή η σκέψη, ναι. Μάλιστα είμαστε ήδη σε διαδικασία ηχογράφησης.

Όλγα: Εμένα το “μικρό πουλάκι”, το τραγούδι του φινάλε δηλαδή.

Νίκη: Κι εμένα το ίδιο.

Όλγα: Εγώ κάνω την Μπεθ, τη μεγάλη αδερφή της Σαλ. Μπορώ να πω ότι υπάρχει μεγάλη ταύτιση από αυτό και μόνο. Αλλά στην πραγματικότητα βρήκα πολλά στοιχεία στον συγκεκριμένο ρόλο που μου θυμίζουν εμένα. Στην αρχή μπήκα σε ένα τρυπάκι να διαφοροποιηθεί η Μπεθ από εμένα. Σιγά – σιγά όμως κατάλαβα ότι μάλλον είναι πιο έξυπνο να αποδεχτώ το πόσο κοντά μου είναι. Είναι προστατευτική με την αδερφή της, δεν μπορεί τις εντάσεις, έχει θέματα με την οργάνωση και πολύ χιούμορ. Οι βασικές μας διάφορες νομίζω είναι ότι η Μπεθ είναι λίγο πιο κυνική, ενώ εγώ προσπαθώ να παραμείνω ρομαντική. Α, και το ότι είναι νοσοκόμα. Γιατί πραγματικά δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να ρίξω τόσο διάβασμα ή να μην φοβάμαι τις βελόνες.

Νίκη: Εγώ παίζω την Σαλ, την αδερφή της Μπεθ, οπότε αμέσως έχουμε ένα βασικό κοινό. Επίσης ηλικιακά είναι η μικρότερη στο girl group και βλέπουμε ότι το νεαρό της ηλικίας της την κάνει λίγο πιο άγαρμπη από τα άλλα κορίτσια, όπως και αρκετά πιο ρομαντική. Αυτά είναι δύο στοιχεία της που αναγνωρίζω σε εμένα. Ενώ οι φίλες της μιλούν κυνικά για τον έρωτα, εκείνη επιμένει να υποστηρίζει μια πιο παραμυθένια εκδοχή του. Επίσης, όταν το έργο ξεκινάει την βρίσκουμε χωρισμένη μόλις πέντε μέρες να κλαίει στις γυναικείες τουαλέτες και να διακωμωδεί την κατάσταση της. Βιώνει τον χωρισμό σαν να είναι πρώτη φορά και αντιδράει παρορμητικά και έντονα, κάτι που δυστυχώς κάνω και εγώ – αν και προσπαθώ να το ελαττώσω.

Για να λειτουργήσει μια οποιαδήποτε σχέση, είτε ερωτική είστε φιλική είτε οικογενειακή, απαιτεί να έχεις καλή σχέση με τον εαυτό σου.

Νίκη: Ανακάλεσα χωρισμούς και άκυρα που έφαγα και με πλήγωσαν, αλλά και στιγμές που είχα χάσει την εμπιστοσύνη μου στην ανθρωπότητα, επειδή ένιωθα πληγωμένη και προδομένη.

Όλγα: Σε κάθε δουλειά ανασύρω προσωπικές εμπειρίες, γιατί νιώθω ότι με βοηθάνε να ερμηνεύσω καλύτερα τα κίνητρα του ρόλου. Στο Πήδημα, όλη αυτή η διαδικασία έγινε ακόμα πιο εύκολη, μιας και είχα να κάνω με την δυναμική μιας αδελφικής σχέσης – κάτι που μου είναι πολύ γνώριμο.

Όλγα: Πολλά πράγματα. Ο Δημήτρης δουλεύει με μια φανταστική μέθοδο που, είτε θες είτε όχι, σε αναγκάζει να έρθεις αντιμέτωπος με τον εαυτό σου. Ανακάλυψα προβλήματα στον χαρακτήρα μου που ήδη ψιλιαζομουν ότι υπάρχουν, αλλά πλέον δεν μπορώ να με κοροϊδέψω. Ανακάλυψα μοτίβο σε συμπεριφορές μου. Μου εξηγήθηκε διαχείριση σε θέματα που είχα κάνει πιο παλιά. Μου δημιουργήθηκαν φόβοι – που δεν μπορώ να επικοινωνήσω χωρίς να κάνω spoiler στο έργο – και πολλά άλλα.

Νίκη: Μια ανακάλυψη που έκανα εγώ πάντως είναι ότι πρέπει να προσέχω τον εαυτό μου περισσότερο.

Όλγα: Νομίζω είναι πλεονασμός και η χρήση του έχει να κάνει με μια πιο επεξηγηματική χρήση της λέξης ‘κωμωδία’. Η καλή κωμωδία, για εμένα, είναι μια ισορροπία ανάμεσα σε κωμικό και τραγικό. Κάτι σαν χαρμολύπη. Πιστεύω αυτό συνοψίζει ο συγκεκριμένος όρος.

Νίκη: Μάλλον, είναι και η κωμωδία που προκύπτει από τραγικά γεγονότα. Είναι αρκετά κωμικοτραγική παράσταση, εξάλλου. Όλοι οι χαρακτήρες βιώνουν το δικό τους δράμα και από την κακή διαχείριση αυτού, προκύπτει το γέλιο.

Νίκη: Ναι, ενώ μοιάζει σαν φεμινιστικός ύμνος όπως λες, όσο εκτυλίσσεται νομίζω διαπιστώνεις ότι δεν πρόκειται περί αυτού. Οι γυναίκες του έργου κατηγορούν με μια ευκολία τους άνδρες σαν να θέλουν να βγάλουν όλη την ευθύνη από πάνω τους, ενώ συμπεριφέρονται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Το μήνυμα του έργου δεν νομίζω ότι είναι ένα, ούτε νομίζω ότι βγάζει συμπεράσματα, όσο θέτει ερωτήματα.

Όλγα: Ακριβώς, το έργο δεν απαντάει σε κάτι. Θέτει τα ερωτήματα. Εκθειάζει τον φεμινισμό και ταυτόχρονα μιλάει για τον σεξισμό που δέχονται και οι άντρες. Ρωτάει για την πραγματική υπόσταση του έρωτα, βάζει ηθικά διλήμματα και παίζει πολύ με τους όρους σωστό και λάθος.

Όλγα: Μακάρι να είχα βρει απάντηση. Δεν ξέρω καν αν υπάρχει. Κάθε σχέση είναι διαφορετική και νομίζω πως υπάρχουν πολλές εκδοχές έρωτα. Ο καθένας μας, έστω και υποσυνείδητα, επιλέγει αυτό που έχει ανάγκη την συγκεκριμένη περίοδο που διανύει. Οι σχέσεις είναι δύσκολες, γιατί για να λειτουργήσει μια οποιαδήποτε σχέση – είτε ερωτική είστε φιλική είτε οικογενειακή – απαιτεί να έχεις καλή σχέση με τον εαυτό σου. Πράγμα δύσκολο, όταν ο εαυτός σου αλλάζει συνεχώς και πρέπει να βρεθεί σε ισορροπία με έναν άλλον άνθρωπο που επίσης αλλάζει. Δεν νομίζω ότι αυτό είναι κάτι που μπορεί να το πετύχει κανείς 100%. Δεν μπορείς να είσαι ποτέ σίγουρος για τίποτα και θα πάθω πανικό, αν συνεχίσω να απαντάω αυτήν την ερώτηση.

Νίκη: Αν είχαμε απάντηση, δεν θα γράφαμε τόσα τραγούδια. Ούτε θα κλαίγαμε κάθε μέρα στο μπάνιο.

Οι Σκιαδαρέσες δεν έχουν όλες τις απαντήσεις για τον έρωτα. ‘Αν είχαμε απάντηση, δεν θα γράφαμε τόσα τραγούδια’ λέει η Νίκη Σκιαδαρέση.

Όλγα: Ίσως και τα δυο. Έχει να κάνει με την χρήση που κάνει ο καθένας. Μια πλατφόρμα που βοηθάει τους ανθρώπους να έρθουν πιο κοντά και χτίζει επικοινωνία δεν είναι κακή, αλλά φυσικά υπάρχει κίνδυνος να αναλωθείς μέσα σε αυτό.

Νίκη: Προσωπικά, δεν έχω ιδέα! Δεν έχω καταλάβει ακόμα τις επιπτώσεις αυτού, γιατί ο περίγυρος μου δεν χρησιμοποιεί εφαρμογές. Δεν θεωρώ πάντως κακό το να εξελισσόμαστε με την εποχή, αρκεί να μην μας αποξενώνει αυτό.

Όλγα: Εγώ νιώθω και τα δυο. Δεν μπορώ να τα διαχωρίσω.

Νίκη: Θα πω το θέατρο εγώ, αλλά όχι από το πόστο του ηθοποιού. Περισσότερο από το δημιουργικό πόστο.

Αν δεν πεις αυτό που είναι αλήθεια για εσένα, τότε πως θα γίνει δουλειά;

Όλγα: Καθόλου. Αν δεν πεις αυτό που είναι αλήθεια για εσένα, τότε πως θα γίνει δουλειά;

Νίκη: Δεν με τρομάζει να εκθέσω την Νίκη. Ίσα ίσα νιώθω μια παρηγοριά όταν μιλάω για κάτι πολύ προσωπικό. Αυτό που έχω λίγο. είναι performance anxiety και stage fright, όπου νομίζω το σώμα μου δεν διαχειρίζεται καλά την έκθεση πάνω στην σκηνή.

Όλγα: Από το 2024 κρατάω κάποιες διακοπές, το ότι έμαθα σκάκι, ωραίες συνεργασίες, ωραίες δουλειές, κάποια φαγητά και κάποιες ταινίες. Πίσω μου θα ήθελα να αφήσω κάποια κιλά που οφείλονται στα φαγητά που κρατάω, κάποιους τραυματισμούς και κάποια νεύρα.

Νίκη: Κρατάω ότι αν θες κάτι πολύ και το δουλέψεις πολύ μπορείς να το καταφέρεις ακριβώς όπως το φαντάστηκες.

Όλγα: Υγεία, χαρά, καλοπέραση.

Νίκη: Να μικρύνει η τρύπα του όζοντος.