Bella Ciao#22: Ένας ήλιος που φωτίζει την ψυχή

Ήταν μόνο οι σκέψεις του Κωνσταντή άραγε;

Η δραματουργική επεξεργασία της Νεφέλης Μαϊστράλη, ξεδίπλωσε το κείμενο του Γιάννη Μακριδάκη σε βάθος με κάθε λεπτομέρεια και όλα αυτά με μαεστρία και μια συνεχή ροή που σε κρατάει στην τσίτα.

Τι ενδιαφέρουσα σύνδεση  μεταξύ των ηθοποιών…

Ο παλμός, ο εκκωφαντικός θόρυβος από τις ανάσες, η χορογραφημένη κίνηση, το μπες βγες, ο χειρισμός της γλώσσας.

Τι χειμαρρώδης αφήγηση μέσα σ’ ένα όνειρο, με απλότητα που δεν σε κουράζει και που σε κρατάει  με τις κόρες των ματιών σου διεσταλμένες. Γίνονται ο καθρέφτης που βλέπεις μέσα το είδωλο του Κωνσταντή.

Ήλιος με δόντια: Παναγιώτης Εξαρχέας, Γιάννης Λεάκος @Ελίνα Γιουνανλή

Ο Κωσταντής, άνθρωπος κακοποιημένος, περιθωριοποιημένος, δυο αρσενικά, ο θετός πατέρας και ο σύντροφος, που εξουσιάζουν τη ζωή του, σε γοητεύει, σε μαγνητίζει.

Ιστορικό υπόβαθρο όπως σε κάθε αληθινή ιστορία, με τη μαεστρία της γλώσσας και τη δύναμη της υποκριτικής, ξετυλίγεται μια πλοκή με πολύ οργανωμένη δομή.

Η σκιαγράφηση και η απόδοση των χαρακτήρων μέσα από τις συνεχείς εναλλαγές των ρόλων ενισχύει ακόμα περισσότερο την πλοκή, που είναι δοσμένη με μια ευαισθησία που σε αγγίζει.

Έξυπνο χιούμορ, με κάθε σύσπαση των μυών, εκφράζεται, δονείται ο ήρωας, από τις δυσκολίες, την άσχημη ψυχολογική επίπτωση του πολέμου και όλων των κοινωνικών αλλαγών πάνω του.

Εύστοχα χωρίς διάθεση χλευασμού, χρησιμοποιούνται τα σύμβολα με χιούμορ μέσα από τα μάτια ενός παιδιού με την αφοπλιστική αφέλεια που το συνοδεύει.

Ήλιος με δόντια: Παναγιώτης Εξαρχέας, Γιάννης Λεάκος @Ελίνα Γιουνανλή

Από παιδί και από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια.

Όταν κάτι είναι ζωντανό, χωρίς τίποτα περιττό και αγγίζεται με τρυφερότητα και ανθρωπιά, είναι τόσο αυθεντικό, αληθινό, κάτι τόσο σημαντικό στην τέχνη. Τι γλυκός αυτοσαρκασμός, μόνο χαμόγελα γεννάει.

Με τέτοιο έντεχνο τρόπο βρέθηκα στην κάμαρα μέσα στο τείχος, στο λιμάνι της Χίου, έγινα μέρος της παράστασης, σωματικά και ψυχικά, τόσο ανθρώπινο και συγκινητικό.

Ο σκηνοθέτης με έβαλε στη θέση του βασικού ήρωα, καθιστώντας με κοινωνό της πολύ δυσμενούς αντιμετώπισης από την τοπική κοινωνία και όλων τον συναισθημάτων που προκάλεσαν.

Παράσταση ρέουσα, ζωντανή, γεμάτη, ανθρώπινη αντοχή και δύναμη ψυχής.

Αυτή η εξομολόγηση, η ανατροπή στο τέλος, ήταν ένα ολοκληρωμένος οργασμός.

Μπομπίνα 1
Μπομπίνα 2
Μπομπίνα 3

Η ιστορία πήγε μέχρι το τέλος όπως λέει και ξαναλέει ο απόκληρος Κωσταντής, ναι, ναι…

Με τους  συντελεστές να στέκονται δίπλα στο Κωσταντή και όχι απέναντι…

Η πιο ωραία βασιλόπιτα σερβίρεται στο θέατρο Μπέλλος, τρέξτε να προλάβετε.