Οστια: Μια παράσταση των Λουκία Μιχαλοπούλου και Αντρέα Μαντά εμπνευσμένη από το έργο του Παζολίνι

Η κόλαση του Δάντη ήταν η ποίηση της προσωπικής του ζωής. Ο παράδεισος, η άλλη, η φωτεινή της εκδοχή, της δημιουργίας. Το καθαρτήριο, η ίδια η ιστορία του Πιερ Πάολο Παζολίνι. Αυτή τη ζωή, αυτή την ιστορία, αυτή τη δημιουργία προσεγγίζει η παράσταση «Όστια – Αυτό είναι το σώμα μου», μέσα από τις αφηγήσεις πέντε γυναικών, εμπνευσμένων από τις αντίστοιχες ηρωίδες του κινηματογραφικού του έργου. Μαρία, Μάμα Ρόμα, Ιοκάστη, Εμίλια – η υπηρέτρια, Μήδεια, που υποδύεται η Λουκία Μιχαλοπούλου, που συν-σκηνοθετεί την παράσταση μαζί με τον Αντρέα Μαντά, που είχε την αρχική ιδέα και υπογράφει και το κείμενο. Από τις 27 Ιανουαρίου στο Υπόγειο Θέατρο Τέχνης.

Πρόκειται για μια παράσταση που εστιάζει σε ό,τι έχει να κάνει με τις ρίζες των ανθρώπων, ατομικά και συλλογικά: Τι συνδέει αυτές τις γυναίκες μεταξύ τους; Ένας πατέρας. Το ίδιο χώμα. Είναι, στην ουσία, το ίδιο πρόσωπο. Θα μπορούσαν να είναι όλες τους η Σουζάνα, η μάνα του Παζολίνι.

Στο έργο του, οι ηρωίδες του Παζολίνι δεν ήταν ποτέ εξαρχής “ώριμες” αλλά “μαθητευόμενες”, που πριν μπουν για τα καλά στην περιπλάνηση περνούσαν από ένα στάδιο μύησης, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το τέλος τις έβρισκε πιο πεφωτισμένες. Στις καλειδοσκοπικές πορείες τους μετέφεραν λιοντάρια και βουνά, κλαμένη αγάπη, τη στάχτη της ηδονής, απατηλή ελπίδα, ατέρμονη. Το όνειρο. Αυτήν την πρόγευση θανάτου. Χαραυγές και ηλιοβασιλέματα.

«Ο χάρτης της πόλης/ της νύχτας/ της αδερφής/ του πετσιού μου/ ο απόλυτος σύντροφος/ της σκιάς μου». 

Στη σύντομη ζωή του, ο Ιταλός δημιουργός ίσως να ήταν ο μοναδικός που κατάφερε μια απόλυτη σύνδεση ανάμεσα στο πεζογραφικό-ποιητικό και κινηματογραφικό του έργο, προεκτείνοντας το ένα μέσα στο άλλο, σε σημείο τέτοιο που να καταργούνται τα όρια ανάμεσα στην τέχνη του λόγου και της κινούμενης εικόνας. Και αυτό γινόταν με μια λιτότητα και μια αίσθηση της έλλειψης που μόνο άναυδο σε αφήνει ακόμα και σήμερα.

Σαν άλλος Πρόσπερο, ο Παζολίνι, είδε να ξεδιπλώνονται εντός του νου του ιμπρεσιονιστικοί πίνακες, όπως εκείνα τα γιαπωνέζικα λουλούδια που ανοίγουν μέσα στο νερό, και με τα σύμβολα πάντα παρόντα στη σκέψη και τη δημιουργία του, να αποτελούν ταυτόχρονα αφορμή για περιπλάνηση αλλά και για νέα τραύματα.

«Σ’ αυτό το τέλος, όποιος πεθαίνει τα ξοφλάει όλα» – χωρίς να αφήνει πίσω του κανένα χρέος. Το χρέος είναι δικό μας. Ο πολιτισμός ίσως να είναι τελικά, όπως υποστηρίζει και ο Φρόιντ, πηγή δυστυχίας. Και μια κοινωνία που καταπιέζει τη λειτουργία του ενστίκτου και στρεβλώνει τον μηχανισμό, τον ηδονοπαραγωγό μηχανισμό, δεν μπορεί παρά να δημιουργεί δυστυχισμένα άτομα, που συγκεντρώνονται για να συζητήσουν σε ένα λάθος πλαίσιο, με λάθος μέσα. Ο μυστικισμός της ζωής δεν κοινοποιείται. Στοχασμός και τόλμη απαιτούνται, σαν αυτά που μας προσέφερε απλόχερα ο Ιταλός δημιουργός.

«Το όνειρο είναι βάρκα που θέλει να βγεί από το ένα ποτάμι στο άλλο και αυτή η προσπάθεια του να βγεί στ’ ανοιχτά είναι η καρδιά μου που θέλω να γίνει ένα χρυσόμηλο και να στολίσει το τραπέζι μας που ήδη λάμπει σαν χρυσή σφαίρα». 

[relart 1]

Μαζί με τη Λουκία Μιχαλοπούλου, που δίνει, με τη χαρακτηριστική, μεστή και ταυτόχρονα υπερβατική της ερμηνεία, σάρκα και οστά στις πέντε γυναίκες της παράστασης, οι σπουδαστές της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης, Αντώνης Κωστόπουλος και Γαβριήλ Ζήσης.