ΠΕΜΠΤΗ
20
ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ
Έχω αναφερθεί επανειλημμένα στον έρωτα που τρέφω για τη ζωή της Αθήνας. Για να μην παρεξηγηθώ, στο δικό μου το κεφάλι η ζωή “στην Αθήνα” και η ζωή “της Αθήνας” είναι δύο πολύ διαφορετικά πράγματα. Το καυσαέριο, η κίνηση, τα σκουπίδια, η μουντίλα και γενικά η ασχήμια της ημέρας της, για μένα αντιπροσωπεύουν “τη ζωή στην Αθήνα”, κατά γενική ομολογία. Τα νυχτερινά φώτα όμως, οι ρομαντικοί δρόμοι, τα ευφάνταστα μαγαζιά της, οι γεμάτοι τέχνη δρόμοι της, οι πανέμορφα ντυμένοι άνθρωποι της και το ωραίο φαγητό της είναι για μένα “η ζωή της Αθήνας” – η ομορφιά της νύχτας της δηλαδή.
Αυτό θα συζητάμε σε αυτές εδώ τις γραμμές – περίπου δύο φορές τον μήνα – ίσως και πιο συχνά, εξαρτάται (από την όρεξη και κυρίως την τσέπη μου). Για το πώς, πού και με ποιον περνάω τα βράδια μου, ιδανικά σε μία διαφορετική γειτονιά αυτής της πόλης κάθε φορά.
Επιτρέψτε μου όμως πρώτα να κάνω τις απαραίτητες συστάσεις. Είμαι 23 χρονών, μένω στην Αθήνα πέντε (σχεδόν) χρόνια και αγαπώ το «έξω»! Να δοκιμάζω καινούρια φαγητά, να βρίσκομαι σε άγνωστους χώρους, να συναναστρέφομαι διαφορετικούς ανθρώπους και γενικά να κακομαθαίνω και να ικανοποιώ τους γευστικούς μου αδένες, την ατελείωτη δίψα μου για ρομαντισμό και το βλέμμα μου με ταλέντο – σε πιάτα, σε καμβάδες, σε τοίχους ή σε κολωνάτα ποτήρια. Η Αθήνα είναι η καλύτερη πόλη για να γεμίσεις τα βράδια σου, γιατί πάντα θα έχει κάτι νέο να σου προσφέρει, κάτι που ούτε είχες σκεφτεί να ασχοληθείς και κάτι που, ακόμη κι αν το βαρεθείς, το επόμενο βράδυ μπορείς να κάνεις το εντελώς αντίθετο.
Αυτός είναι ο δικός μου τρόπος να αντιμετωπίζω την ασχήμια των ημερών της και τη δυσκολία των συνθηκών του να ζεις και ως νέος στην Αθήνα του σήμερα και, πλέον, θα σας παίρνω για παρέα.
Το Σάββατο το βράδυ, που λέτε, βρέθηκα με μία φίλη που είχα να δω πολύ καιρό, στο Κουκάκι. Η αφορμή; Η εικαστική έκθεση μίας νέας καλλιτέχνιδας που έκανε εγκαίνια εκείνη τη νύχτα. Ωστόσο, η φίλη μου πρότεινε πριν μήπως τρώγαμε κάτι (πολύ φίλη μου – είχαμε και καιρό να τα πούμε με την ησυχία μας). Οπότε, το ραντεβού μας δόθηκε στις 21:00 στο TUK TUK, ένα ταϊλανδέζικο street food, στην γειτονιά κάτω από την Ακρόπολη.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Δεν είχα ιδέα τι είναι το συγκεκριμένο μαγαζί, και από ό,τι έμαθα αργότερα ούτε και η φίλη μου, η οποία το ανακάλυψε το ίδιο εκείνο βράδυ. Ένα μικρό, χρωματιστό μαγαζάκι στη Βεΐκου, που την ημέρα δεν σου τραβά την προσοχή, αλλά το βράδυ λειτουργεί σαν μία φωτεινή κουκκίδα στον πολυσύχναστο δρόμο και έχει μαζεμένο πάντα πολύ κόσμο απέξω. Φτάνοντας, κάπως σοκαρίστηκα, γιατί χρειάστηκε να περάσω αρκετό κόσμο που καθόταν στα stand έξω ή περίμενε όρθιος για να αδειάσει ένα τραπέζι. Μπαίνοντας μέσα, ένιωσα σαν να εισβάλλω σε σκηνικό ταινίας. Αυτές οι ευρωπαϊκές ή ασιατικές εναλλακτικές ταινίες, που έχουν πλάνα από μαγαζάκια με τοίχους βαμμένους ροζ, καδραρισμένες αφίσες, κόκκινες ομπρελίτσες και χρωματιστά μπιχλιμπίδια παντού. Ε, ακριβώς έτσι ήταν και το TUK TUK! Ένας μακρόστενος χώρος με ανοιχτή κουζίνα, stand και σκαμπό για τρία-τέσσερα άτομα το καθένα, όλα γεμάτα.
Η φίλη μου ήταν ήδη εκεί και με περίμενε στο καλύτερο, κατά τη γνώμη μου, τραπέζι του μαγαζιού – το γωνιακό δεξιά πίσω. Μετά από τα πρώτα «σου-σου» και τις αγκαλιές, κι αφού και οι δύο συνειδητοποιήσαμε πως δεν είχαμε φάει ποτέ ταϊλανδέζικο, ρωτήσαμε κάποια κορίτσια που φαίνονταν να γνωρίζουν το μαγαζί τι να παραγγείλουμε. Καταλήξαμε με pork dumplings, μία σαλάτα με μάνγκο και κάσιους, και ένα κυρίως με κοτόπουλο, ρύζι και κάρυ – αν θυμάμαι καλά. Α, και μία κινέζικη μπύρα.
Το TUK TUK THAI STREET FOOD στη Βεΐκου 40, τηλ. 21 1405 1947. (ναι,δεν πρόλαβα να βγάλω φωτογραφία τα πιάτα πριν..)
Η ατμόσφαιρα ήταν φουλ ζεστή, η αισθητική του μαγαζιού εξαιρετική, το προσωπικό γλυκύτατο, και το φαγητό πολύ ωραίο (θα εξερευνήσω περαιτέρω τη συγκεκριμένη κουζίνα). Γενικά, αγαπώ τα μαγαζάκια που φέρνουν μαζί και την κουλτούρα των πιάτων που σερβίρουν, εκτός από τις γεύσεις – τον χώρο και τα διακοσμητικά, μέχρι τους ανθρώπους και τη μουσική. Περιττό να σας πω πως μόλις σηκωθήκαμε να φύγουμε, το τραπέζι μας γέμισε αμέσως με κόσμο που περίμενε απ’ έξω.
Βγαίνοντας από το μαγαζί, συζητούσαμε για το αν θα περάσουμε τελικά από εκείνα τα εγκαίνια – γιατί ήταν πλέον σχεδόν 23:00 και εκείνα ξεκινούσαν στις 19:00. Κάπου εδώ όμως θα σας εκμυστηρευτώ ένα μυστικό. Τα εικαστικά, κυρίως, εγκαίνια (εκθέσεις σε γκαλερί και μουσεία κλπ.) δεν τελειώνουν ποτέ στην ώρα τους. Πέρα από το γεγονός πως σχεδόν κανείς δεν πάει την ώρα που λένε πως ξεκινάνε, στην πραγματικότητα είναι μία μάζωξη ανθρώπων, κατά βάση γνωστών και φίλων του εκάστοτε καλλιτέχνη. Είναι ένα μικρό πάρτι και ταυτόχρονα κάτι αντίστοιχο του speed dating χωρίς το dating. Μιλάς με όλους, συζητάς για τέχνη, για δουλειά, γνωρίζεις κόσμο, πίνεις κρασί, βλέπεις και ξαναβλέπεις τα έργα και όλο πάλι από την αρχή. Ε, τέτοιες συνθήκες είναι πολύ απρόβλεπτες, βασικά γιατί περιλαμβάνουν πολλούς ανθρώπους, κρασί, και ποτέ – μα ποτέ – δεν τελειώνουν στην ώρα τους.
Κατηφορήσαμε λοιπόν με τη φίλη μου τη Βεΐκου και στρίψαμε σε ένα στενό για να βρεθούμε στο I AM ART Athens, την γκαλερί τέχνης που φιλοξενούσε την πρώτη ατομική έκθεση της Kler με τίτλο «VLÈMMATA». Μόλις στρίψαμε στη γωνία, ο δρόμος ήταν γεμάτος με κόσμο έξω από την γκαλερί – παρέες που συζητούσαν και γελούσαν, κρατώντας κρασί στο χέρι, ενώ κάποιοι έβγαζαν τα απαραίτητα story και φωτογραφίες με film κάμερα.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Ξέρετε αυτή την αίσθηση του να βρίσκεσαι σε έναν χώρο και να αισθάνεσαι όμορφα και άνετα, κυρίως λόγω της ομορφιάς και της ενέργειας που σε περιβάλλει; Έτσι ένιωσα σε αυτά τα εγκαίνια. Μπαίνοντας στον χώρο – ο οποίος εξωτερικά είναι ντυμένος με τζαμαρία στην είσοδο και γράφει με μαύρα γράμματα (we create what we are) – έβλεπες δεξιά πίνακες, αριστερά σε προθήκες κάποια γλυπτά πρόσωπα και λίγο πιο πέρα, αριστερά, ένα τραπέζι γεμάτο άδεια μπουκάλια κρασιού και κάποια έργα τυπωμένα σε αφίσες και σε t-shirts προς πώληση. Ο χώρος είχε και δεύτερο επίπεδο, από κάτω. Γενικά, η διαρρύθμιση και η αρχιτεκτονική του ταίριαζαν απόλυτα με τα έργα της Kler, τόσο χρωματικά όσο και αισθητικά. Τα έργα της ακροβατούσαν ανάμεσα στους καμβάδες με τα λάδια, την εναλλακτική γλυπτική, τα σουρεαλιστικά σχέδια, τα έντονα χρώματα, την προβολή του εαυτού γενικότερα και ένα installation με τίτλο «Είσαι κάποιος αν δεν σε παρατηρεί κανείς;».
Την έκθεση «VLÈMMATA» της KLÈR μπορείτε να την βρείτε στην γκαλερί @iamartathens μέχρι 19/1.
Δεν είχα την τύχη να έρθω νωρίτερα σε επαφή με την τέχνη της Kler. Απ’ όσo μου είπε και η φίλη μου, έχει κάνει άλλη μία ομαδική έκθεση, ενώ αυτή ήταν η πρώτη της ατομική – και σίγουρα όχι η τελευταία. Η ίδια ήταν γλυκύτατη και ευγενέστατη, τρέχοντας πάνω-κάτω στον χώρο με την αίσθηση πως βρίσκεται ακριβώς εκεί που προοριζόταν. Ο κόσμος τριγύρω ήταν τόσο όμορφος, νέος, φρέσκος, cool – από τα outfits μέχρι την ενέργεια και την αισθητική γενικά. Η έκθεση ταίριαζε απόλυτα με το κοινό της.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Γενικά, η βραδιά μου εξελισσόταν εξαιρετικά. Είχα καιρό να δω κάτι τελείως άγνωστο μου σε τέχνη και τα «VLÈMMATA» της Kler ήταν ακριβώς αυτό. Όσο ήμασταν έξω, αφού είχαμε βγει πλέον από τον χώρο, παρατηρούσαμε τον κόσμο, σχολιάζαμε τα έργα και χαζεύαμε (ή χαϊδεύαμε) ένα κουτάβι που είχε φέρει μαζί του κάποιος σαν plus one (ΟΤΚ). Στο μεταξύ, εγώ σκεφτόμουν πως ήθελα κάτι γλυκό για να κλείσει η βραδιά μου.
Είναι συζητήσιμο, αλλά νομίζω πως οι καλύτερες μέρες του χειμώνα είναι οι αλκυονίδες. Το κρύο υπάρχει, αλλά δεν πεθαίνεις. Ο ήλιος κάνει την εμφάνισή του την ημέρα – αλλά δεν παθαίνεις θερμοπληξία. Και τα βράδια, ο ουρανός είναι γεμάτος αστέρια. Γενικά, οι καιρικές συνθήκες είναι ιδανικές για πειραματισμούς στο ντύσιμο, βόλτες με τα πόδια και παγωτό – συγκεκριμένα όταν βρίσκεσαι στο Κουκάκι, για ζεστό παγωτό σε ένα ιταλικό παγωτατζίδικο που θυμίζει παραθαλάσσιο μέρος.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Έχω ξαναβρεθεί στο «Dolce Far Niente». Πάλι χειμώνας ήταν, πάλι με έναν αγαπημένο μου άνθρωπο ήμουν, πάλι παγωτό έψαχνα να φάω. Δεν ξέρω τι σας έχουν πει, αλλά το παγωτό δεν έχει εποχή, και επίσης το ότι «δεν κάνει καλό στο λαιμό» είναι μύθος. Οπότε πήρα ξανά τη φίλη μου αγκαζέ, περπατήσαμε 5 λεπτά από τη Νότη Μπότσαρη όπου βρισκόμασταν, και φτάσαμε στην Τσάμη Καρατάσου – αλήθεια, ποιος επιλέγει τα ονόματα των οδών; Πάντα το είχα απορία.
Τέλος πάντων, το μικρό γαλάζιο μαγαζάκι κάνει τη διαφορά στον σκοτεινό δρόμο με τις πολυκατοικίες. Η αιθέρια μουσική που πάντα παίζει, χωρίς περιορισμούς γλώσσας, τα κηροπήγια που έχει στην πρόσοψή του, και το «Σ’ ΑΓΑΠΩ» κολλημένο σε μια κόκκινη αφίσα στην πόρτα του, σε καλούν να το δεις από πολύ κοντά. Δυστυχώς, εκείνο το Σάββατο δεν είχε ζεστή βανίλια, αλλά δεν πειράζει. Συμβιβάστηκα με κορμό καραμέλα, μαύρη σοκολάτα, μανταρίνι και ρικότα – α, και ένα τουλουμπάκι από πάνω. Με κρύο παγωτό στα χέρια, λοιπόν, καθίσαμε με τη φίλη μου στο παγκάκι του μαγαζιού και παρατηρούσαμε τους ανθρώπους που έρχονταν στο μαγαζί: τα δυνατά γέλια, τις διαφωνίες, εκείνους που κάθονταν μέσα και συζητούσαν. Λέγαμε πως είναι λες και βλέπουμε το μέλλον μας σε εκείνες τις γυναίκες με τα έντονα κραγιόν και τα φορέματα που σου έδιναν παγωτό, σε ένα μαγαζί που θυμίζει σπίτι στη νότια Ιταλία του ’70.
Το @dolcefarniente μπορείτε να το βρείτε στην Τσάμη Καρατάσου 26 – θα προτείνω να τσεκάρετε τον λογαριασμό στο instagram για τις ώρες που είναι ανοιχτό το κατάστημα.
Δεν ξέρω αν γνωρίζετε τι σημαίνει η φράση «Dolce Far Niente», η ονομασία του μαγαζιού. Στα ιταλικά σημαίνει «η γλύκα του να μην κάνεις τίποτα». Και το να τρως παγωτό σε μια ανηφόρα κάτω από την Ακρόπολη, ακούγοντας γλυκές μελωδίες, είναι ό,τι πιο κοντά βρήκα σε αυτή τη γλύκα για να κλείσω εκείνο το Σαββατιάτικο βράδυ του Γενάρη μου.
