Η Μαρία Κηλαηδόνη έδωσε ξανά ζωή στο θρυλικό Πατάρι του Λουκιανού

«Τελειώνετε καταραμένες και ανοίξτε το Πατάρι!». Αυτό πιστεύει η Μαρία Κηλαηδόνη πως θα έλεγε ο αγαπημένος Λουκιανός για την μουσική σκηνή του θεάτρου Μεταξουργείο, τον χώρο που δημιούργησε με τη σύζυγό του και ηθοποιό Άννα Βαγενά και όπου εμφανιζόταν ο ίδιος για περίπου 10 σεζόν. Οι εν λόγω ‘καταραμένες’ υπάκουσαν σε αυτή την προτροπή και μετά από 15 χρόνια που είχε παραμείνει κλειστό, το Πατάρι λειτουργεί ξανά και κάθε Σάββατο, με τη Μαρία Κηλαηδόνη να υποδέχεται εκεί και από έναν διαφορετικό καλεσμένο για να τραγουδήσουν μαζί τραγούδια που αγαπούν.

Το περασμένο Σαββατόβραδο, λοιπόν, η δική μου μεγάλη αγάπη για τον Λουκιανό Κηλαηδόνη με οδήγησε έξω από το Θέατρο Μεταξουργείο. Είχα φτάσει λίγο νωρίτερα και η πόρτα του θεάτρου ήταν κλειστή – αφού μέσα παιζόταν η «Αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα», με πρωταγωνίστρια τη Γιασεμί Κηλαηδόνη. Η αναμονή κράτησε λίγο, αλλά ήταν αρκετή για να δημιουργηθεί μια χαλαρή, παρεΐστικη ατμόσφαιρα στον πεζόδρομο της Ακαδήμου. Το κοινό που κατέφθανε σιγά-σιγά, οι άνθρωποι που θα έτρεχαν το μπαρ και οι μουσικοί με τις θήκες των οργάνων τους στην πλάτη σχηματίζαμε πηγαδάκια στον πεζόδρομο, γελώντας με μια γάτα που έκανε επικίνδυνες αναρριχήσεις στο φυτό που σκαρφαλώνει τους τοίχους του θεάτρου.

Όταν η παράσταση τελείωσε, την πόρτα άνοιξε η Άννα Βαγενά, η οποία μας υποδέχτηκε σαν να μας καλωσόριζε στο σπίτι της. Και πράγματι όλα – από τη συμπεριφορά των ανθρώπων του χώρου μέχρι την διακόσμηση – δημιουργούσαν την αίσθηση ότι βρισκόμασταν στο σαλόνι κάποιας φιλικής παρέας. Η οικοδέσποινα καθόταν μαζί μας όσο κόβαμε εισιτήρια και περιμέναμε να γίνει το soundcheck, συζητούσε με τον κόσμο για κάποιο θέμα της επικαιρότητας που είχε ακουστεί στις ειδήσεις, φώναζε «Μαρίαααα να μπει ο κόσμος, τελειώσατε;», μέχρι που ήρθε η στιγμή να ανεβούμε στο Πατάρι – το οποίο είναι ακριβώς αυτό, ένα πατάρι, βέβαια πολύ πιο ευρύχωρο απ’ ότι περιμένει κανείς ακούγοντας αυτή τη λέξη. Με μία αμερικάνικη αισθητική που θυμίζει saloon από ταινία western, ξύλινο πάτωμα και μπαρ, στρογγυλά τραπεζάκια, μια καραμπίνα στον τοίχο και μια ταμπέλα «You’re damn right I’m a cowboy» στον τοίχο, το Πατάρι για τις επόμενες ώρες θα φιλοξενούσε μία μουσική παράσταση – ταξίδι στον χρόνο.

Φωτογραφία αρχείου από το Πατάρι του Λουκιανού

Οι μουσικοί ανεβαίνουν χαλαροί στη σκηνή και η Μαρία Κηλαηδόνη μάς προειδοποιεί ότι… μιλάει πολύ για τα κομμάτια που θα ακούσουμε. Το πρόγραμμα ξεκινάει με μερικά δικά της τραγούδια, που έχουμε αγαπήσει – όλα γεμάτα κέφι και ζωντάνια, με στίχους βγαλμένους από τη ζωή. Τραγούδια, δηλαδή, με τα οποία μπορούμε να ταυτιστούμε όλοι, όπως «Η Γκρίνια» για παράδειγμα (χρειάζεται να το εξηγήσω περισσότερο;) ή το προσωπικό μου αγαπημένο «Δεν Πειράζει», που μας θυμίζει αυτό ακριβώς που δηλώνει και ο τίτλος του.

Καλεσμένη της βραδιάς ήταν η πάντα εντυπωσιακή Ρένα Μόρφη που μας τραγούδησε Λουκιανό, Φοίβο Δεληβοριά και μετά από ένα σύντομο διάλειμμα για το δεύτερο μέρος του live Γιοκαρίνη, Καρβέλα, Αλέξια και 80’s hits ανακατεμένα με country και rock n roll, Johnny Cash και Elvis. Και φυσικά Λουκιανός διάσπαρτος σε όλο το πρόγραμμα. Ένα συνονθύλευμα ετερόκλητων κι όμως ταιριαστών ακουσμάτων.

Ρένα Μόρφη και Μαρία Κηλαηδόνη επί σκηνής

Η βραδιά έκλεισε με το «τζιν-τζιν-τζιν» του Λουκιανού. Το είχα ακούσει πολλές φορές στο παρελθόν, αλλά μάλλον δεν το είχα προσέξει ποτέ – γι’ αυτό μου φάνηκε πολύ περίεργη επιλογή για να κλείσει το πρόγραμμα. Όταν όμως η Μαρία έμεινε μόνη της στη σκηνή με μια κιθάρα και το τραγούδησε με δάκρυα στα μάτια, το άκουσα, για πρώτη φορά, αλλιώς. Η ερμηνεία της, λιτή και ειλικρινής, κατάφερε να μας μεταδώσει όλο το βάρος που φέρει για εκείνη αυτό το τραγούδι. Με έκανε να ακούσω όλη την αγάπη που χωράει μέσα στους παιδικούς του στίχους.

Μετά το θερμό χειροκρότημα που φυσικά ακολούθησε, η Μαρία Κηλαηδόνη κάθισε μαζί μας στα τραπεζάκια για να δοκιμάσει την τούρτα μίας κοπέλας από το κοινό που είχε γενέθλια (Χρόνια Πολλά Αφροδίτη!), να μας ευχαριστήσει όλους και να ρωτήσει πώς περάσαμε. Ανταλλάξαμε μερικές κουβέντες για το άνοιγμα του χώρου, τη σχέση μας με την μουσική του πατέρα της, την παρακαταθήκη του. Γιατί όπως και να το κάνουμε, το Πατάρι φέρει πάντα την αισθητική και την φιλοσοφία του. Μια φιλοσοφία που αποκηρύσσει την σοβαροφάνεια, που πρεσβεύει την αισιοδοξία, την απλότητα, την ανεμελιά. Αυτό νιώθω ότι ήθελε να μας πει ο Λουκιανός, αυτό μας υπενθυμίζουν η Μαρία Κηλαηδόνη, το Πατάρι, το Θέατρο Μεταξουργείο και οι άνθρωποί του. Να μην παίρνουμε τον εαυτό μας πολύ σοβαρά, να σπάμε πλάκα, να μην μασάμε και να λέμε και κανένα «δεν πειράζει» παραπάνω όταν τα πράγματα έρχονται στραβά.

Ο Λουκιανός τα έχει πει πολύ πριν και πολύ καλύτερα από εμένα, με τέσσερις στίχους μόνο, τόσο απλά όσο θα έπρεπε να είναι: Πάρε μία δυνατή μοτοσυκλέτα, Πάρε αν θες και το κορίτσι σου μαζί, Κι όλα αυτά που σου τη σπάνε ξέχασέ τα, Όσοι το ‘καναν δεν ήτανε χαζοί.