Θεατής: «Πάρανταϊζ – Η αίθουσα κλιματίζεται» στο Θέατρο 104

Είναι η Χριστίνα, η Άρτεμις, η Μαρίνα, η Μαρούλα, η Νικολέττα, η Λυδία και η Γιώτα. Κι όλες μαζί οι Seven Sisters. Επτά γυναίκες που ενώθηκαν και συνυπάρχουν επί σκηνής, κάνοντας το θέατρο εκείνο που τις αφορά. Με την τωρινή τους σύσταση, οι Seven Sisters μάς πρωτο- συστήθηκαν με την παράσταση «Το Μαράκι έκλασε» και τη σκηνή του Faust, δίνοντας φωνή αλήθειας στις ιστορίες της Λένας Κιτσοπούλου που πολύ αγαπούν ως ομάδα. Και σήμερα επιστρέφουν σε αυτές, με το δεύτερό τους «παιδί», την παράσταση με τίτλο «Πάρανταϊζ – Η αίθουσα κλιματίζεται» και έρχονται με φόρα να μάς αφηγηθούν πέντε αυτοτελείς ιστορίες έρωτα και σεξ, με φόντο το ελληνικό καλοκαίρι…

Έξω κάνει κρύο – Ιανουάριος βλέπεις – όμως μέσα στο open space του Θεάτρου 104 έχεις την αίσθηση πως κάνει ζέστη. Οι Seven Sisters είναι ήδη εκεί με τα τζιν τους, τα χρωματιστά t-shirts τους, τα τσόκαρά τους που κάνουν τον χαρακτηριστικό ήχο από το ξύλο που χτυπάει στο πάτωμα. Μιλούν μεταξύ τους, γελούν. Και γύρω τους όλα τα σκηνικά κλισέ που συνθέτουν το γνώριμο ελληνικό μας καλοκαίρι. Το πλαστικό τραπέζι με τις καρέκλες της αυλής, το  πλαστικό τραπεζομάντηλο, το λάστιχο του κήπου, το τσίγκινο δοχείο λαδιού που ποτέ δεν πετιέται αφού γίνεται γλάστρα για τα λουλούδια μας. Μια κιθάρα, μια κασέλα… Και από πίσω παίζει Κυριαζής, «Έλα μωράκι μου». Μπλέκεται και με λίγο τραγούδι από τζιτζίκι. Όλα σημεία αναφοράς ενός καλοκαιριού που σίγουρα έχεις ζήσει και θα ανασύρεις από τις αναμνήσεις σου πολύ σύντομα.

Και οι αφηγήσεις ξεκινούν. Μία, μία οι ιστορίες αρχίζουν να ξετυλίγονται επί σκηνής. Στη δίπλα αίθουσα του 104 παίζει Τσέχωφ. Η μεσοτοιχία που χωρίζει τους δύο χώρους αφήνει τις φωνές από τη δίπλα παράσταση να φτάνουν στα δικά μας αυτιά, όμως τίποτα δεν αλλοιώνει αυτό που διαδραματίζεται εντός του open space αλλά και εντός μας. Κάτι βαθιά συλλογικό κατατίθεται με κάθε μέσο και κατά έναν περίεργο λόγο μάς αφορά όλους.

Πώς είναι στ’ αλήθεια ο πρώτος έρωτας; Αυτό το πρώτο σκίρτημα που δεν μπορείς να εξηγήσεις στον εαυτό σου περισσότερο παρά σαν έναν στομαχόπονο που είναι αδύνατον να ελέγξεις. Αυτό το μούδιασμα που σου προκαλεί ένα καθόλου γνώριμο μυρμήγκιασμα στο κορμί, το οποίο βαφτίζεις έρωτα – μάλλον δηλαδή – γιατί είσαι μόλις 13 και δεν έχεις ιδέα τι θα πει αυτό. Κλεφτά βλέμματα, άβολες σιωπές, απλά αγγίγματα, που όμως είναι όλη σου η ζωή. Έτσι πιστεύεις γιατί έτσι θέλει το σώμα σου να πιστεύεις. Κι έρχεται το πρώτο σεξ στην εφηβεία που σε φέρνει αντιμέτωπο με εκείνο το αίσθημα της ευαλωτότητας που σίγουρα δεν θα ξεχάσεις ποτέ…

Κι αυτή η άνευ όρων παράδοση στην σαρωτική φύση του έρωτα; Aυτή πώς μοιάζει να είναι; Όταν τίποτα άλλο δεν έχει σημασία από τις στιγμές που αφήνεσαι ολοκληρωτικά στον άνθρωπο εκείνο που θες, με όλη την ένταση, χωρίς να ψάχνεις να κατανοήσεις τι ακριβώς συμβαίνει. Απλώς (το) ζεις. Χωρίς κανέναν περιορισμό, χωρίς κανόνες, ψυχή και σώμα ζουν το κάθε δευτερόλεπτο. Και νιώθουν και τα δύο σαν να αναγεννούνται. Μαγικά.

Και όταν μετά από όλο αυτό το άφημα όλα γκρεμίζονται; Πώς μοιάζει αυτό το συναίσθημα; Σίγουρα το έχεις νιώσει. Είναι αυτή η αίσθηση του απόλυτου κενού που νιώθεις μέσα σου και είναι εκκωφαντική. Όλο αυτό που μέχρι πριν λίγο φάνταζε αληθινό και αιώνιο, τώρα είναι απλά ένα τίποτα, μοιάζει σαν να μην υπήρξε ποτέ, σαν νά ‘ταν όνειρο που πέρασε φευγαλέα και δεν άφησε τίποτα άλλο στο σώμα σου και την ψυχή σου παρά μόνο ένα τραύμα που ζητά να επουλωθεί.

Είσαι γυναίκα που ζει στο σήμερα και αναρωτιέσαι πότε βίωσες τελευταία φορά τον έρωτα και το σεξ απενοχοποιημένα. Πότε χάρισες στον εαυτό σου μία εμπειρία γεμάτη αλήθεια, αυτοεκτίμηση και απελευθέρωση. Πότε άφησες τη φύση σου να εκφραστεί χωρίς φόβο ή ντροπή, έχοντας βρει την αρμονία εκείνη μυαλού και σώματος που δεν ζητά έγκριση ή αποδοχή από κανέναν εκτός από τη δική σου. Κι όταν τα καταφέρνεις, πώς μοιάζει αυτό το συναίσθημα; Αυτή η αίσθηση της ελευθερίας να εξερευνάς τα όρια σου, τις ανάγκες και τις επιθυμίες σου και να ζεις την απόλυτη σωματική και συναισθηματική σύνδεση πώς μεταφράζεται στην ψυχή και το σώμα ΣΟΥ; Όταν πια η σεξουαλικότητα και η ελευθερία σου δεν είναι το μέτρο της αξίας σου, αλλά κομμάτι της δύναμής σου.

Κι από την άλλη, σε μια εποχή που ο έρωτας συχνά εξιδανικεύεται και θεωρείται συχνά μονόδρομος για την ολοκλήρωση, υπάρχεις κι εσύ που δεν μπορείς να φανταστείς τον εαυτό σου παραδομένο σε τίποτα απόλυτο γιατί κάπου εκεί νιώθεις να σε χάνεις. Μπορεί, βέβαια, το αίσθημα αυτό του να αφήνεσαι τόσο ολοκληρωτικά σε κάτι τόσο δυνατό να σου λείπει, να το βλέπεις γύρω σου και να το ζηλεύεις. Όταν, όμως, κάθεσαι να σκεφτείς τι είναι αυτό που πραγματικά σου λείπει, η απάντηση μπορεί να είναι διαφορετική από αυτή που πιστεύεις. Και μπορεί σήμερα να έχεις ανάγκη να μείνεις μόνη, να περνάς καλά μόνη, να σου φτάνει απλά μια βόλτα με το αμάξι στο κέντρο της Αθήνας ακούγοντας στο ραδιόφωνο Βίσση στο τέρμα, βουλιάζοντας στον εαυτό σου και τις σκέψεις σου. Να σου λείπει απλώς αυτή η αίσθηση της «ανθρωπίλας» με έναν διαφορετικό τρόπο. Λιγότερο εξαρτητικό. Και αύριο μπορεί να αλλάξει αυτό. Και είναι στ’ αλήθεια ok.

Όλα τα παραπάνω βιώματα μέσα από αισθήσεις που γέννησαν ιστορίες ιδωμένες από μάτια γυναικών, γίνονται κάπως απροσδόκητα και δικές σου ιστορίες. Το γυναικείο σώμα, η ερωτική επιθυμία, η ένοχη απόλαυση, η άνευ όρων παράδοση στην σαρωτική φύση του έρωτα – όλα βιωμένα από σώματα γυναικών. Ειπωμένα από τα στόματα και τα σώματα επτά κοριτσιών που ενηλικιώνονται μέσα από τις ιστορίες τους και γίνονται γυναίκες μέσα σε 100 λεπτά παράστασης. Γυναίκες δυνατές, σίγουρες πια για τα «θέλω» και τις ανάγκες τους που παίρνουν μια σφιχτή αγκαλιά τους ευάλωτους, έφηβους εαυτούς τους και όσα έχουν ζήσει – και κυρίως έχουν νιώσει – για να φτάσουν εδώ που είναι τώρα.

«Στα καλοκαίρια που θά ‘ρθουν και στον ήλιο τον καυτό…» καμία πια ντροπή για όσα κουβαλά το σώμα μας, για όσα νιώθει, για όσα επιθυμεί, για όσα θέλει να ζήσει, να απολαύσει. Καμία.