Tabula Rasa, του Βαγγέλη Μάγειρου στο Θέατρο Μικρός Κεραμεικός

Μια κοπέλα αγνώστων στοιχείων θέλει να αγοράσει μια ιστορία προκειμένου να ορίσει μια «υπόσταση» στον εαυτό της. Δεν ξέρει αν βρίσκεται στο σωστό μέρος, αλλά συμφωνεί με τον έμπορο να δοκιμάσει αρκετές ιστορίες προκειμένου να ανακαλύψει ποια της ταιριάζει περισσότερο. Έτσι ξεκινά το δικό της ταξίδι αυτογνωσίας…

Θα βρει άραγε αυτό που ζητά; Θα την βοηθήσουν οι άνθρωποι που θα συναντήσει;

Σε ένα λευκό αποστειρωμένο περιβάλλον, που θα μπορούσε να μοιάζει με κενή σελίδα τετραδίου, ο χαρακτήρας της Κοπέλας ψάχνει τρόπους να υπάρξει και να δημιουργηθεί. Ένα πλήθος από μάσκες κρέμεται πάνω από το κεφάλι της σαν Δαμόκλειες σπάθες, έτοιμες να την πλακώσουν με όλο το βάρος που κουβαλάει η επιλογή τους. Ένας κόσμος που ελέγχεται από έναν έμπορο/δημιουργό, ο οποίος τη ρίχνει σε μια πραγματικότητα που δεν γνωρίζει και την καλεί να ζήσει ζωές που δεν της ανήκουν και να τις κάνει δικές της. Ένας χώρος βγαλμένος από απόκοσμο παραμύθι, απομεινάρι άλλων ανθρώπων και άλλων ζωών πρέπει να οριστεί και να φτιαχτεί από την αρχή σαν να ήταν από πάντα δικός της. Η ιστορία που πρέπει να φτιάξει είναι δική της. Οι άλλοι όμως θα δουν την ιστορία της ως κομμάτι της δικής τους, ή θα φοβηθούν και θα πιστέψουν ότι θα τους αλλοιώσει και θα τους φθείρει; Ποια είναι η ηθική που θα ορίσει πώς ο κόσμος της θα υπάρξει μέσα στον δικό τους και αν αυτό είναι κάτι που πρέπει να γίνει; Τι θα ορίσει αυτή την απόφαση και πόσο έτοιμη είναι να δεχτεί τις όποιες συνέπειες;

Η αναζήτηση του «Εγώ» ήταν πάντα κύριο ερώτημα στο αίνιγμα της ύπαρξης του ανθρώπου. Η ανάγκη να ορίσουμε στον εαυτό μας μια ταυτότητα, ακόμα και ξένη προς εμάς, έχει υπάρξει βασική ανάγκη του πολιτισμού μας. Μέσα στην καθημερινότητά του ο άνθρωπος νιώθει την ανάγκη να ορίσει μια εικόνα για τον εαυτό του. Μια εικόνα που δεν διαφέρει και πολύ από μια μάσκα η οποία μόλις περάσει η μόδα της θα μπει σε κάποιο ράφι, μέχρι να έρθει ξανά η εποχή της.

Οι μάσκες που θα επιλέξουμε να ορίσουν την εικόνα μας, φροντίζουμε να είναι πλούσιες και όμορφες, θαυμαστές στον πρώτο άγνωστο που θα περάσει δίπλα μας και που θα τους ρίξει μια γρήγορη ματιά. Η μάσκα έχει γίνει πιο πολύτιμη από το πρόσωπο που τη φοράει και η εικόνα του προσώπου μέρα με τη μέρα χάνεται στο όνομα της ιστορίας που επιλέγει να λέει. Σε έναν κόσμο που λατρεύει την εικόνα χρειάζονται πρόσωπα αυθεντικά να τον κοιτάξουν χωρίς φόβο, ώστε να μπορέσουν να τον αλλάξουν.

-Βαγγέλης Μάγειρος