ΔΕΥΤΕΡΑ
03
ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ
Πέρσι τέτοια εποχή ήξερα δύο τραγούδια της Michelle Gurevich, τα οποία τα είχα λιώσει αλλά δεν είχα μπει στον κόπο να ψάξω όλη τη δισκογραφία της – ποιον κόπο, αναρωτιέμαι τώρα. Μέχρι που άκουσα και μερικά ακόμη και το Spotify μού πέταξε την συναυλία της στην Ελλάδα. Το βρήκα καλή ευκαιρία να την ψάξω και να εφαρμόσω (ξανά) την μέθοδο που πιστεύω με πάθος: μπορείς να γνωρίσεις έναν καλλιτέχνη βλέποντάς τον ζωντανά και δεν χρειάζεται να είσαι σκληροπυρηνικός θαυμαστής για να παρακινηθείς να πας.
Αυτό εξυπηρετούν άλλωστε και οι εμφανίσεις νέων καλλιτεχνών που ανοίγουν ήδη γνωστά ονόματα. Στην συναυλία της Michelle, βέβαια, στις 31/01 στο Fuzz Club, σε μια διοργάνωση του Plisskën Festival, δεν τραγούδησε κάποιος πριν. Ήταν μόνο εκείνη, που την περιμέναμε με ανυπομονησία για να την απολαύσουμε ζωντανά, σε μια από τις λίγες εμφανίσεις που περιλαμβάνει η περιοδεία του καινούργιου της άλμπουμ με τίτλο “It Was the Moment”.
Η Ρωσικής καταγωγής και μεγαλωμένη στον Καναδά τραγουδίστρια ξεκίνησε την καριέρα της στον χώρο του κινηματογράφου ώσπου κατάλαβε ότι η δημιουργία μουσικής την εκφράζει περισσότερο καλλιτεχνικά. Στην αρχή είχε υιοθετήσει το ψευδώνυμο “Chinawoman”, το οποίο άφησε πίσω της το 2016 και συνέχισε με το πραγματικό της όνομα. Έγινε γνωστή με το κομμάτι “Party Girl”, το οποίο ηχογράφησε στην κρεβατοκάμαρά της και έφτασε να γίνεται ένας από τους δημοφιλέστερους ήχους κλήσεις κινητών στις περιοχές της πρώην Σοβιετικής Ένωσης – έκτοτε έχει φανατικό κοινό στην Ανατολική Ευρώπη.
Η Michelle Gurevich ποζάρει για μια polaroid με την “sold out” ανθοδέσμη της στη συναυλία του Fuzz Club. Photo: Argiris Liosis
Η βαθιά χαρακτηριστική contralto φωνή της (η χαμηλότερη, δηλαδή, φωνητική περιοχή για τις γυναίκες) κουμπώνει στην ατμοσφαιρική μουσική και τους στίχους που γράφει, για όσα σκεφτόμαστε και δεν τολμάμε να πούμε. Μερικοί από τους καλλιτέχνες που έχει επηρεαστεί είναι ο Charles Aznavour, η Yoko Ono και ο Leonard Cohen ενώ, η μουσική της θεωρείται lo-fi pop και sadcore.
Το 2023 ακύρωσε την τότε περιοδεία της γιατί δεν ένιωθε καλά για να τραγουδήσει και έχοντας ανακάμψει από την υπερκόπωση, επέστρεψε με ένα νέο άλμπουμ και επιλεγμένες εμφανίσεις. Στην Αθήνα η συναυλία της έγινε sold out και το Fuzz χώρεσε κάθε ηλικία και κάθε ακροατή.
Με το “Carried Away” ξεκίνησε την συναυλία της. Είναι το πρώτο τραγούδι του νέου της άλμπουμ -και προσωπικό μου αγαπημένο- που ο ρυθμός και οι στίχοι του σε παρασέρνουν, όπως λέει ο τίτλος. Στη συνέχεια ακολούθησαν το “Friday Night” και το “Art of Life” μέχρι να μας καλησπερίσει και να συνειδητοποιήσει ότι πέρασε κάμποσος καιρός από την τελευταία της εμφάνιση στην Ελλάδα -έξι χρόνια συγκεκριμένα.
Ξέκλεψε λίγο χρόνο από τα τραγούδια για να μας αφηγηθεί πώς στο σχολείο πήγαινε κάθε εβδομάδα στο γραφείο του συμβο’υλου καριέρας με ένα διαφορετικό όνειρο κάθε φορά. Ώσπου μεγαλώνοντας, κατάλαβε ότι δεν είναι κακό να θέλει πολλά πράγματα ταυτόχρονα, ούτε το να μη μπορεί να “χωρέσει” σε ένα και μοναδικό πράγμα. Το να την ακούς να μιλάει και να διηγείται μια ιστορία ήταν εξίσου απολαυστικό με το να την ακούς να τραγουδάει γιατί πρώτον, έχει αυτή την ήρεμη φωνή που σε μαγνητίζει και, δεύτερον, γιατί έχει τρομερό χιούμορ -διακρίνεται και στους στίχους της άλλωστε.
Η Michelle Gurevich στο Fuzz Club. Photo: Argiris Liosis
Ο καινούργιος δίσκος τιμήθηκε δεόντως. Ακούσαμε ζωντανά το “There’s No One Answer for Life”, το “Tragedy for Sale”, το “Every Night Feels Like the Last”, το “Kosovo” και το ομώνυμο “It Was the Moment”. Λογικό σε μια περιοδεία για την προώθησή του, αν με ρωτάτε αλλά ίσως, όσοι ήθελαν περισσότερα από τα προηγούμενα άλμπουμ της να έφυγαν κάπως απογοητευμένοι. Τώρα πόσο απογοητευμένος μπορεί να φύγει κάποιος από ένα live της Michelle Gurevich είναι μια άλλη συζήτηση. Πάντως 6 από τα 14 τραγούδια ήταν από το καινούργιο άλμπουμ.
Στο encore (ξέρετε, αφού φωνάξαμε “κι άλλο, κι άλλο”) τραγούδησε το “For Old Time‘s Sake” και το υπέροχο, μοναδικό, ανεπανάληπτο “First Six Months of Love”. Ναι, δεν είπε το “Party Girl”. Κι εμάς μας έκανε τρομερή εντύπωση. Δεν ξέρω αν ο λόγος είναι για να αποβάλει το τραγούδι που την έκανε γνωστή, μπορεί να μην είναι καθόλου κοντά σε αυτή την σκέψη μου. Δεν θα το μάθουμε και ποτέ…
Η Michelle Gurevich στο Fuzz Club. Photo: Argiris Liosis
Μιλώντας για μια ζωντανή εμφάνιση της Michelle Gurevich, δεν γίνεται να μην αναφερθεί η μοναδική ατμόσφαιρα. Με κάθε νότα, με κάθε στίχο σε βυθίζει σε έναν κυκεώνα συναισθημάτων που ήρθες συνειδητά να τον βιώσεις αλλά κάπως αναγνωρίζεις κι ότι έγιναν τόσα πολλά πράγματα στο ασυνείδητό σου που θα μείνουν κρυμμένα. Σε κάθε έναν από εμάς “γαργαλάει” κι από κάτι. Μια επίπονη ανάμνηση, έναν χωρισμό, μια απραγματοποίητη επιθυμία, μια σκληρή συνειδητοποίηση. Μιλάει σε όλους και στον καθένα ξεχωριστά.
Λιτή, ντυμένη στα μαύρα, να χάνεται στο εξίσου μαύρο background κι έχοντας ντραμς, πλήκτρα και μπάσο να την πλαισιώνουν όλα μπροστά-μπροστά. Ο φωτισμός, εξίσου απλός, υπηρετούσε τον ίδιο σκοπό, να χτίσει αυτή την ατμόσφαιρα για να βουλιάξεις στην άβυσσο. Ειδικά όταν είπε το “Love From a Distance” την έλουζε μόνο ένα λευκό φως κι εκείνη ερμήνευε μόνο με την κιθάρα της. Το “Every Night Feels Like the Last” και το “Kosovo” ήταν τα δύο τραγούδια που μας προσκαλούσαν να χορέψουμε περισσότερο -άλλωστε ο τελευταίος δίσκος έχει όντως μια τέτοια κατεύθυνση.
Η Michelle Gurevich ερμήνευσε το “Love From a Distance” μόνο με την κιθάρα της κι ένα λευκό φως να την λούζει. Photo: Argiris Liosis
Μια ώρα και δέκα λεπτά, περίπου. Ίσως και να είναι το μόνο αρνητικό της βραδιάς γιατί θέλαμε να ακούσουμε κι άλλα αγαπημένα κομμάτια. Όμως, μια συναυλία που απαιτεί από τον καλλιτέχνη να ξεδιπλώσει τα μύχια συναισθήματά του μπροστά στο κοινό, με τον τρόπο που το κάνει η Michelle, μπορεί να γίνει δύσκολη από ένα σημείο και μετά. Κρατάμε την ουσία από αυτή την ζωντανή εμφάνιση όπου η ποιότητα υπερτερεί της ποσότητας, είτε μετράμε σε λεπτά, είτε σε τραγούδια. Παρέδωσε μια αψεγάδιαστη συναυλία και ήταν ευτύχημα να επιλέξει την Ελλάδα για μια από τις λίγες στάσεις αυτής της περιοδείας.
