Ο Κωστής Καπελλίδης και η Παρασκευή Δουρουκλάκη είναι οι ανατρεπτικοί Ρωμαίος και Ιουλιέτα του Κωνσταντίνου Ρήγου

Μπορεί η διάσημη αυτή ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας να γεννήθηκε σε μια άλλη εποχή, πολύ μακρινή από τη δική μας, όμως η δύναμη της αγάπης, η ένταση του νεανικού πάθους, η οδυνηρή πραγματικότητα της απώλειας και της αναπόφευκτης θλίψης, η αξία του χρόνου, η επικίνδυνη φύση της μισαλλοδοξίας και οι καταστρεπτικές συνέπειες του μίσους είναι τα διαχρονικά μηνύματα που θα κουβαλά πάντα μαζί της, καθολικά.

Μετά από 18 χρόνια, ο Κωνσταντίνος Ρήγος επιστέφει στο ΚΘΒΕ από όπου ξεκίνησε και αναλαμβάνει τη σκηνοθεσία, χορογραφία και σκηνογραφία της διασημότερης ιστορίας που έγραψε ο Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, 430 χρόνια πριν. Και κάπως έτσι, η ιστορία αγάπης του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας «ξαναγράφεται» και ξεπροβάλει σήμερα σαν μία επαναστατική πράξη υπεράνω εποχής. Ένας έρωτας που πάντα θα αναζητά τον τρόπο να παραμείνει ζωντανός κόντρα σε κανόνες και παραδόσεις οποιασδήποτε εποχής, ακροβατώντας μεταξύ ζωής και θανάτου και παλεύοντας στο τέλος να νικάει πάντα η αγάπη.

Ο Ρήγος επιχειρεί να αναδείξει όλα τα ζωτικά θέματα που θίγει ο Σαίξπηρ στο έργο του, εντάσσοντας εδώ περισσότερη μουσική και χορογραφημένη κίνηση. Στους δύο πρωταγωνιστικούς ρόλους επιλέγει δύο νέα παιδιά, τον Κωστή Καπελλίδη και την Παρασκευή Δουρουκλάκη, και τους καλεί να «φωτίσουν» στη σκηνή του Θεάτρου Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών, όλες τις διαστάσεις του τρυφερού αυτού ρομάντζου που πολύ σύντομα εξελίσσεται σε μια μαύρη τραγωδία.

Ταυτίζονται οι ανησυχίες των δύο αυτών ερωτευμένων νέων με τις σημερινές δικές μας ανησυχίες; Τι έχει να πει αυτή η ιστορία για τον έρωτα και την κοινωνία το 2025; Αφήνουμε τους δύο πρωταγωνιστές να μάς δώσουν μία γεύση από όσα «διαβάζουν» οι ίδιοι πίσω από την γνωστή ιστορία.

Κωστής Καπελλίδης: Εγώ εργαζόμουν ήδη στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Με κάλεσαν στην ακρόαση για το έργο και ο σκηνοθέτης με επέλεξε γι’ αυτόν τον ρόλο.

Παρασκευή Δουρουκλάκη: Εμένα μία από τις προηγούμενες δουλειές μου ήταν ο ρόλος της Σελιμέν, στην παράσταση «Ο Μισάνθρωπος» σε σκηνοθεσία του Πέτερ Στάιν στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, όπου με είχε δει ο Αστέρης Πελτέκης, Καλλιτεχνικός Διευθυντής του ΚΘΒΕ. Ο Κωνσταντίνος Ρήγος με είχε δει, παλιότερα, σε ακρόαση για άλλη του παραγωγή, ως σκηνοθέτης, και τελικά με επέλεξε τώρα για το ρόλο της Ιουλιέτας.

Ο Κωστής Καπελλίδης και η Παρασκευή Δουρουκλάκη ενσαρκώνουν τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα στη νέα ανατρεπτική εκδοχή του Κωνσταντίνου Ρήγου.

Κωστής Καπελλίδης: Πρόκειται για ένα δίωρο έργο που ανεβαίνει στην κεντρική σκηνή, με πολλούς συντελεστές και ηθοποιούς που εργάστηκαν μέσα σε ένα διάστημα δύο μηνών για να προσφέρουν μια αξιοπρεπή δουλειά στο κοινό. Το έργο μιλάει για τον έρωτα και τη φιλία: με συγκινεί. Παίζεις, με τη βαθύτερη σημασία της λέξης. Η διαδικασία των προβών απαιτούσε από πλευράς μου συγκέντρωση και πίστη στη συνεργασία. Ήθελε κόπο και επέβαλλε ανάλογο κλίμα δουλειάς.

Παρασκευή Δουρουκλάκη: Νομίζω πως δεν έχω ξαναβρεθεί σε καλύτερο κλίμα ομάδας. Οι περισσότεροι είμαστε πολύ νέοι ηθοποιοί και ευτυχώς εύπλαστοι και με όρεξη για επικοινωνία και δουλειά, το ίδιο και οι πιο έμπειροι του θιάσου. Οι πρόβες ήταν φοβερά οργανωμένες σε όλα τα κομμάτια της παράστασης και από τον Κωνσταντίνο και από τους βοηθούς, αλλά μέσα σε αυτό το πολύ στοχευμένο πλαίσιο ένιωσα πολύ ελεύθερη.

Κωστής Καπελλίδης: Το έδαφος της ανατροπής αυτής έχει στρωθεί από το ίδιο το έργο. Τα βασικά πρόσωπα είναι στην εφηβεία, είναι ασυγκράτητα, χωρίς φραγμούς στις επιθυμίες τους. Στο δικό μας ανέβασμα ο ερωτισμός και η βία πραγματώνονται σε ένα ρεαλιστικό επίπεδο. Για παράδειγμα, το ερωτικό πάθος δεν μένει στο πεδίο της τρυφερότητας ή του ρομαντισμού αλλά παρουσιάζονται και οι πιο σαρκικές πλευρές του.

Παρασκευή Δουρουκλάκη: Ο Κωσταντίνος είναι πανέξυπνος και «σωστά» μοντέρνος. Έχοντας την εμπειρία της συνεργασίας με τον Πέτερ Στάιν – για την οποία είμαι ευγνώμων και τον υπεραγαπώ – στον «Μισάνθρωπο», ενός ακαδημαϊκού ανεβάσματος, τόσο σφιχτά δεμένου πάνω στο πρωτότυπο κείμενο του Μολιέρου με τόσο αυστηρή, λιτή και βαριά – κατ´ επιλογή- σκηνοθεσία, όταν άκουσα για την ακρόαση του Κωσταντίνου πάνω σε ένα επίσης κλασικό έργο έτρεξα. Είμαι τρία χρόνια στη δουλειά και ήθελα να περάσω απανωτά από δύο τόσο διαφορικές οπτικές πάνω στα κλασικά έργα. Ήμουν σίγουρη ότι ο Κωσταντίνος θα του έδινε μια πολύ σύγχρονη εκδοχή, με πολύ ενδιαφέρουσα κινησιολογία. Θα δείτε το έργο σε όλη του την κωμική και δραματική διάσταση να συμβαδίζει με τις ανησυχίες ενός ανθρώπου το 2025 για τον έρωτα και την κοινωνία. Με στοιχεία από προηγούμενες δεκαετίες κοντά στα 80s που εκτός από τη λάμψη της εποχής θα θυμίζουν και την πορεία μας τα τελευταία χρόνια, από τότε ως σήμερα.

Παρασκευή Δουρουκλάκη: Όσες παραστάσεις του Κωσταντίνου Ρήγου, έχω δει, νιώθω πως μιλούν πολύ άμεσα στη γενιά μου.

Παρασκευή Δουρουκλάκη: Όσοι δουν την παράσταση πιστεύω θα «μετατοπιστούν» και ψυχικά, θέτοντας κάποια ερωτήματα για τους ίδιους τους εαυτούς τους.

Κωστής Καπελλίδης: Το ενδιαφέρον για μένα είναι ότι αυτή η προσέγγιση – ανάλογη έχουμε δει και στο σινεμά με «εκσυγχρονισμό» έργων του Σαίξπηρ – δεν αλλάζει κάτι στην ουσία του ίδιου του έργου, αντίθετα το αφουγκράζεται και του προσφέρει κάποια εργαλεία για να μιλήσει πιο καθαρά.

Παρασκευή Δουρουκλάκη: Πιστεύω ότι είναι μια παράσταση που κυρίως οι νεότεροι – είτε σε ηλικία είτε μόνο σε μυαλό – θα κατ´ ευχαριστηθούν. Αυτό που λέμε θα περάσουν πολύ καλά αλλά θα «μετατοπιστούν» και ψυχικά, θέτοντας κάποια ερωτήματα για τους ίδιους τους εαυτούς τους. Όσες παραστάσεις του Κωσταντίνου Ρήγου, έχω δει, νιώθω πως μιλούν πολύ άμεσα στη γενιά μου.

Κωστής Καπελλίδης: Ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα είναι μια ιστορία που μεταφέρεται από στόμα σε στόμα, αιώνες τώρα και την γνωρίζουν, ακόμη και άνθρωποι που έχουν πάει ποτέ στη ζωή τους στο θέατρο. Είναι ένα νόημα που κινείται μεταξύ μας και περιγράφει έναν καταραμένο έρωτα. Το πιο γοητευτικό είναι και το πιο απλό: ερωτευόμαστε, πονάμε, λέμε την ιστορία. Και νομίζω ότι ποτέ δεν θα πάψουμε να ερωτευόμαστε, άρα την ιστορία θα τη λέμε για πάντα.

Παρασκευή Δουρουκλάκη: Με γοητεύει αυτό που με απο- γοητεύει στη ζωή. Δεν είμαι σίγουρη αν έχω ερωτευτεί στη ζωή μου ποτέ πραγματικά γιατί ο έρωτας στο μυαλό μου είναι μια γιορτή, μια χημική μαγεία που έρχεται χωρίς να μπορείς να την ελέγξεις σαν δώρο. Ο έρωτας πρέπει να είναι εύκολος, απλός και ανεμπόδιστος. Από «έρωτα» έχω πλησιάσει περισσότερο το θάνατο – όχι τόσο κυριολεκτικά όσο η Ιουλιέτα – παρά τη ζωή. Έχω κουραστεί να βιώνω και να βλέπω καταστάσεις με εμπόδια κοινωνικής φύσεως ή συναισθηματικής ανεπάρκειας που καταστρέφουν τις ψυχές μας.

Κωστής Καπελλίδης: Ποτέ δεν θα πάψουμε να ερωτευόμαστε, άρα την ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας θα τη λέμε για πάντα.

Κωστής Καπελλίδης: Ξεχωρίζω στον Ρωμαίο ότι ξεκίνησε για ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή και το έζησε χωρίς να κοιτάξει πίσω ούτε δευτερόλεπτο. Αισθάνομαι πως κατά κάποιον τρόπο έχω απαντήσει ήδη προηγουμένως, μιλώντας για τη διασκευή: δεν θεωρώ ότι το συγκεκριμένο ανέβασμα «μάχεται» με το τι είναι ο Ρωμαίος.

Παρασκευή Δουρουκλάκη: Η Ιουλιέτα είναι ο Ήλιος του Καλοκαιριού, τόσο χρυσή, τόσο δυνατή, τόσο έτοιμη να ζήσει. Είναι το αυτόφωτο σώμα που κυριαρχεί ανεπιτήδευτα. Είναι η αληθινά τρυφερή καρδιά, η αληθινά θαρραλέα ψυχή, ο αληθινά πανέξυπνος νους και δεν πιάνεται αν δεν το επιλέξει η ίδια, δεν φυλακίζεται.
Στη φωτιά της καίει κάθε αλυσίδα συμβιβασμού, ψευτοηθικής, μιζέριας, μικροαστισμού και στο τέλος την ίδια τη ζωή, όταν αυτή χάνει το νόημά της, την αγάπη.

Κωστής Καπελλίδης: Ο Ρωμαίος εκφράζεται με ποιητικότητα, αλλά αυτά που ζει είναι μπροστά του, χειροπιαστά. Είναι μια πρόκληση να έρθουν αυτά τα δύο μαζί, να μη ταξιδέψουν τα λόγια σε κάποιο θεωρητικό πλαίσιο, αλλά στο ζωντανό πεδίο του θεάτρου.

Παρασκευή Δουρουκλάκη: Η δική μας Ιουλιέτα δεν είναι η ρομαντική μορφή μιας ερωτευμένης κοπέλας που κάνει την επανάστασή της. Δεν είναι γλυκιά, δεν είναι κοριτσάκι παρόλο που το δωμάτιό της, από το οποίο σχεδόν δεν της επιτρέπεται να βγει, είναι σαν το σπιτάκι της Μπάρμπι. Ο τόσο ωραίος ποιητικός λόγος του Σαίξπηρ βγαίνει από μια πολύ δυναμική Ιουλιέτα που δεν υπολογίζει τη μουσικότητά του κειμένου, προκειμένου να υπερασπιστεί τα νοήματα της ιστορίας που την καίνε.

Κωστής Καπελλίδης: Ο Κωνσταντίνος Ρήγος έχει μια πολύ ωραία αίσθηση για το τι λειτουργεί σε μια σκηνή και τι όχι. Μπορώ να βασιστώ σε αυτή την αίσθηση και αυτό με κάνει να αισθάνομαι ασφάλεια.

Παρασκευή Δουρουκλάκη: Θα κρατήσω την υγιή συμπεριφορά πετυχημένου ανθρώπου με «εξουσία», χιούμορ, ψυχραιμία, αμεσότητα, αληθινή ευγένεια.

Κωστής Καπελλίδης: Δεν αλλάζει κάτι στην ουσία του ίδιου του έργου, αντίθετα του προσφέρει κάποια εργαλεία για να μιλήσει πιο καθαρά.

Κωστής Καπελλίδης: Είναι ένα έργο συγκρούσεων της επιθυμίας με την πραγματικότητα και της ζωής με τον θάνατο σε πολλά επίπεδα. Είναι μια ιστορία στην οποία μας αφορά ο έρωτας, οι απαγορεύσεις, η παράλογη βία, η φιλία, η πολιτική -στα μέτρα της εποχής- σύγκρουση. Και φυσικά, όπως με κάθε παραμύθι που έχουμε ξανακούσει, μας αφορά τι όνειρα θα μας φέρει.

Παρασκευή Δουρουκλάκη: Αυτή η ιστορία θα έχει πάντα να πει κάτι στους ανθρώπους με οποιοδήποτε ανέβασμα, γιατί η αγάπη, όσο και αν φοβόμαστε και προστατεύουμε τους εαυτούς μας από αυτή, είναι η πιο μεγάλη δύναμη αλλαγής, αποδοχής και τελικά ζωής.

Κωστής Καπελλίδης: Υπάρχει πάντα έρωτας. Και υποθέτω ότι σε κάποιο σημείο του κόσμου, δέκα μέτρα από το σπίτι μου ή στην άλλη άκρη της γης, είναι καταραμένος να τελειώσει. Ή είναι απαγορευμένος – από αυτόν δυστυχώς υπάρχει ακόμα πολύς.

Παρασκευή Δουρουκλάκη: Όχι, δεν υπάρχουν.

Κωστής Καπελλίδης: Ονειρευόμουν να παίξω τον Bob Dylan, αλλά με πρόλαβε ο Timothee Chalamet.

Παρασκευή Δουρουκλάκη: Ονειρεύομαι αρχαία τραγωδία, μουσικό θέατρο, Τενεσί Ουίλιαμς – και όχι μόνο! Ναι, δεν είμαστε όλοι για όλα, αλλά κάποιοι μπορούμε να είμαστε για παραπάνω από ένα. Μισώ τις μανιέρες, θέλω να εμπιστεύομαι και να ακολουθώ ακόμα και αν διαφωνώ. Να βρίσκω την αλήθεια μου στη σκέψη του άλλου, να ενώνομαι. Είμαι ευγνώμων που οι τέσσερις χαρακτήρες που έχω στηρίξει ως τώρα στις παραστάσεις που έχω παίξει είναι πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους. Ονειρεύομαι ανοιχτές ομάδες με σεβασμό, εμπιστοσύνη και στοχευμένη δουλειά.