Η Δανάη Μέγα ανεβάζει μία παράσταση στην Εθνική Γλυπτοθήκη – γιατί πιστεύει ότι το θέατρο μπορεί να υπάρξει παντού

Η Δανάη Μέγα είναι θεατροπαιδαγωγός και μουσειοπαιδαγωγός. Το θέατρο σε κάθε του έκφανση αποτελεί το δικό της “καταφύγιο”, για όλες τις ανάγκες εκείνες που προκύπτουν και θέλουν να εκφραστούν καλλιτεχνικά. Άλλωστε στο θέατρο μπορούν να συνυπάρξουν όλα τα είδη τέχνης και η ίδια πιστεύει ακράδαντα πως αυτό μπορεί να υπάρξει οπουδήποτε – αρκεί να υπάρχει μία ιστορία που να αξίζει να ειπωθεί και οι κατάλληλες συνθήκες ώστε αυτή να ανθίσει.

Έτσι, μαζί με την ομάδα της, την Flux For Art, ανεβάζουν μία νέα, διαδραστική παράσταση, με τίτλο In Motion, βασισμένη σε ένα πρωτότυπο κείμενο και μεταμορφώνοντας παράλληλα έναν καθαρά μουσειακό χώρο σ’ ένα ονειρικό σκηνικό γεμάτο παιχνίδι, γέλιο και άπλετη μαγεία. Μια ολοκληρωμένη εμπειρία, πολυαισθητηριακή – μιας και αυτή λαμβάνει χώρα εντός της Εθνικής Γλυπτοθήκης – την οποία η θεατρική πράξη ενισχύει, επιδιώκοντας να συμπαρασύρει μικρούς και μεγάλους συμμετέχοντες, σε ένα φανταστικό ταξίδι.

Δυο οι ηθοποιοί που καλούνται να υπερνικήσουν τις προκλήσεις που φέρνει η απουσία των κατάλληλων συνθηκών μιας θεατρικής σκηνής, και ένα κοινό κάθε ηλικίας, πανέτοιμο να αποτελέσει την κινητήρια δύναμη της πρωταγωνίστριας της ιστορίας, προκειμένου εκείνη να καταφέρει όσα επιθυμεί.

Με την αφορμή αυτή, κάνω μια κουβέντα με την ίδια την εμπνεύστρια της ιστορίας και ιδρύτρια της ομάδας Flux For Art, τη Δανάη, η οποία μάς βάζει μέσα στο δικό της δημιουργικό σύμπαν, από τη σύλληψη της ιδέας για την παράσταση και το πώς καταφέρνει να συνδυάζει την μάθηση μαζί με το παιχνίδι και το θέατρο, μέχρι το πώς βλέπει η ίδια το παιδικό θέατρο σήμερα και τους μικρούς θεατές ως κοινό.

Η ιδέα αυτή άρχισε να γεννιέται μετά από αρκετή έρευνα για το τι θα πει θέατρο στο Μουσείο. Ένας μουσειακός χώρος είναι κάτι ζωντανό, που κρύβει πολλές φωνές μέσα του, παίζει με το θέμα του χώρου – χρόνου και δημιουργεί ένα ρυθμικό σκηνικό, το οποίο αν το πιάσεις μπορείς να το ενεργοποιήσεις. Ειδικά στον χώρο της Γλυπτοθήκης ο ρυθμός των εκθεμάτων συνθέτει ένα σκηνικό που δημιουργεί τη θέληση για διερεύνηση και δραματουργία. Αφορμή υπήρξε το γλυπτό της Βάλλυς Νομίδου, Bien Venue, στο οποίο βλέπουμε μια ανθρώπινη μορφή, συγκεκριμένα ένα κορίτσι, στο οποίο παρατηρούμε έναν διάλογο ανάμεσα στο μέσα και στο έξω, στην ουσία και στο γύρω από αυτή. Σε αυτό το σημείο, παρατηρώντας το έργο, γεννιούνται υπαρξιακά ερωτήματα, όπως με πόσους διαφορετικούς τρόπους μπορεί να υπάρξει κανείς, πώς ένα έργο τέχνης μπορεί να είναι ταυτόχρονα κάτι σπουδαίο αλλά και τίποτα; Και αυτά τα ερωτήματα μπορεί να μην σταματήσουν και ποτέ, απλά να αυξάνονται.

Μέσα σε έναν παρόμοιο διάλογο άρχισε να γεννιέται μια ιστορία για το συγκεκριμένο γλυπτό, η οποία όμως έπρεπε να έρθει και να δέσει με το παιδικό κοινό και την υπόλοιπη συλλογή του Μουσείου. Οπότε επινοήθηκαν τρόποι να δοθεί το νόημα που είχε αρχίσει να δημιουργείται, με έναν τρόπο που πολλά από αυτά τα ερωτήματα που είχαν προκύψει θα μπορούσαν να τοποθετηθούν κάτω από μια ομπρέλα. Με τη σκέψη λοιπόν ότι βρισκόμαστε σε μια εποχή που συνεχώς όλα αλλάζουν και οι εκρήξεις αληθινές ή πλασματικές – είναι ασταμάτητες – η ομπρέλα της διαφορετικότητας εντάχθηκε στο Μουσειακό αφήγημα με αποτέλεσμα αυτή η παράσταση να μας οδηγήσει εκεί που όλα είναι αλλιώς και το κάθε τι, είναι μοναδικό και έτσι δημιουργείται αυτό που λέμε «όλο». Κάπου εδώ εντάχθηκε και το φαντασιακό κομμάτι, το στοιχείο της έκπληξης, αλλά και ο δεύτερος χαρακτήρας της ιστορίας, η Σελίν, που αποτελεί τον κατευθυντήριο ρόλο.

Η παράσταση In Motion, λειτουργεί σαν γέφυρα για εξερεύνηση κοινωνικών ζητημάτων μέσα από την τέχνη, συγκεκριμένα μέσα από τα γλυπτά.

Κάπως έτσι δημιουργήθηκε το In Motion, μια διαδραστική παράσταση, με πρωταγωνιστή ένα άγαλμα έτοιμο για πολλά ονειρικά ταξίδια, με αρκετές συγκρούσεις που όμως είναι απελευθερωτικές. Λειτουργεί σαν γέφυρα για εξερεύνηση κοινωνικών ζητημάτων μέσα από την τέχνη, συγκεκριμένα μέσα από τα γλυπτά. Το θέατρο στο μουσείο δεν προσφέρει απλώς μια άλλη μορφή ξενάγησης, αλλά φέρνει τη δημιουργία και την αλληλεπίδραση στο επίκεντρο της μουσειακής εμπειρίας, ενσωματώνοντας την τέχνη στη ζωή και τη σύγχρονη κοινωνία. Ένα μουσείο είναι μια πολυαισθητηριακή εμπειρία, την οποία η θεατρική πράξη ενισχύει. Άλλωστε το θέατρο στο μουσείο είναι ένας τρόπος να ζωντανέψει ο χώρος, να γίνει πιο προσβάσιμος και να δημιουργήσει μια βιωματική σχέση των επισκεπτών – ειδικά των παιδιών – με τα εκθέματα. Στην περίπτωση του In Motion, το θέατρο λειτουργεί ως γέφυρα ανάμεσα στο έργο τέχνης και το παιδί, δίνοντας τη δυνατότητα για μια εμπειρία που δεν περιορίζεται στην παρατήρηση, αλλά ενσωματώνει την κίνηση, τη φαντασία και τη συμμετοχή.

«Ένα μουσείο είναι μια πολυαισθητηριακή εμπειρία, την οποία η θεατρική πράξη ενισχύει», μάς λέει η Θεατροπαιδαγωγός & Μουσειοπαιδαγωγός, Δανάη Μέγα.

Στην παράσταση αυτή οι τέχνες γίνονται ασπίδα για να μας ταξιδέψουν σε όνειρα και κόσμους ελεύθερους και μοναδικούς. Πόσο μάλλον σε μια εποχή που όλα αλλάζουν και οι εκρήξεις είναι αληθινές ή πλασματικές – αλλά δεν παύουν να είναι ασταμάτητες – αυτή τη παράσταση θα μας οδηγήσει εκεί που όλα είναι αλλιώς και το κάθε τι κρύβει μια μοναδικότητα, με αποτέλεσμα να δημιουργείται αυτό που λέμε «όλο». Μια βουτιά στον κόσμο της γλυπτικής μέσα από μια ιστορία για τη μοναδικότητα. Πώς μπορεί ένα έργο τέχνης να μιλήσει χωρίς λόγια, ή μπορεί να αποκτήσει φωνή τελικά μέσα από τη φαντασία μας; Τα γλυπτά δεν είναι απλώς εκθέματα, αλλά χαρακτήρες μιας ιστορίας που ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια των παιδιών. Μπορούμε να υπάρξουμε χωρίς να χάσουμε τη μοναδικότητά μας;
Μοναδικός δεν σημαίνει τέλειος. Σημαίνει αληθινός. Η Σελίν, μια μικρή συλλέκτρια γλυπτικής, που βαριέται τρομερά την καθημερινή της ρουτίνα, προσγειώνεται σε έναν κόσμο ονειρικό γεμάτο γλυπτά, την Εθνική Γλυπτοθήκη, όπου μπορεί να ξεφύγει από την πραγματικότητα και να ξεχάσει τα προβλήματά της. Εκεί νιώθει δυνατή, γεμάτη χαρά, χωρίς κανέναν περιορισμό. Όμως σε αυτό το ταξίδι φαντασίας, θα συναντήσει ένα γλυπτό που έψαχνε τόσο καιρό να βρει, το οποίο τελικά κρύβει πολλά αναπάντεχα στοιχεία. Η σύγκρουση μεταξύ τους θα είναι απελευθερωτική. Η Σελίν αιωρούμενη μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας, παίζοντας με τα ζωντανά έργα τέχνης, μένει έκπληκτη με την ομορφιά όλων και ανακαλύπτει κι άλλα στοιχεία της μοναδικότητάς της. Το γλυπτό όμως που συνάντησε, φαίνεται να δυσανασχετεί. Θα καταφέρουν άραγε να ανακαλύψουν το διαφορετικό μαζί; Μέσα από αυτή την ιστορία, τα εμβληματικά έργα τέχνης, τα κοστούμια, ο ονειρικός μουσειακός σκηνικός χώρος και τα φανταστικά ζωντανά παιχνίδια με το κοινό, θα δημιουργήσουν, έναν μοναδικό κόσμο πλημμυρισμένο από μαγεία και φαντασία, μέσα στον οποίο θα ταξιδέψουν οι συμμετέχοντες.

Μια παράσταση μέσα σε έναν εκθεσιακό – μουσειακό χώρο απαιτεί μια πολύπλευρη προσέγγιση. Βρίσκεσαι μέσα σε έναν τόπο ο οποίος έχει ήδη μια αφήγηση η οποία βέβαια έχει πολλές φωνές και καλείσαι να χτίσεις πάνω σε αυτή, να τη μετασχηματίσεις, να τη φέρεις στα μέτρα της εποχής και των αναγκών, χωρίς όμως να δημιουργηθούν παρερμηνείες στο μουσειακό αφήγημα. Έχεις δηλαδή έναν έτοιμο καμβά με το φόντο, το οποίο πάντα κάτι έχει να πει και ουσιαστικά συν-δημιουργείς. Αυτή είναι και η πρόκληση. Να σεβαστείς τη συλλογή που ήδη υπάρχει και να την εξελίξεις, να λειτουργήσει σαν την έκπληξη στην αρχή της δημιουργίας και να εξελιχθεί. Το θέατρο άλλωστε μπορεί να πάρει πολλές μορφές, ο στόχος είναι να βρεθεί η κατάλληλη για τον μουσειακό χώρο.
Ένα μουσείο δεν διαθέτει τις συνθήκες μιας σκηνής. Δεν υπάρχει αυλαία, φωτισμοί, ήχος. Αυτό οδηγεί σε έναν διαφορετικό τρόπο δουλειάς σε ό,τι αφορά τη σκηνική δράση, χρησιμοποιώντας φυσικό φωτισμό, τον χώρο ως μέρος της αφήγησης και τη συμμετοχή του κοινού για να διατηρήσουμε την αμεσότητα και την βιωματική δημιουργία νοημάτων.

Πολλές φορές υπάρχουν αρκετές δυσκολίες, όπως το αν η παράσταση γίνεται μέσα σε έναν μουσειακό χώρο, ο οποίος εκείνη την ώρα ίσως έχει κι άλλους επισκέπτες, τότε θα πρέπει αυτό που συμβαίνει να μην ενοχλεί. Εδώ η σκηνική δράση περιορίζεται σε συγκεκριμένα μοτίβα ώστε να μπορεί να συνυπάρξει με τη λειτουργία του χώρου. Εν το μεταξύ, πολλές φορές η σκηνή δεν περιορίζεται σε ένα σημείο, οπότε υπάρχει μετακίνηση από στάση σε στάση, κάτι που απαιτεί αρκετά καλή οργάνωση και συγκέντρωση των ηθοποιών. Υπάρχει κάτι αρκετά εσωτερικό πολλές φορές για να συμβεί όλο αυτό. Μοιάζει σαν να βρίσκεσαι σε ένα είδος πλατφόρμας για σκηνή, που κάτι τεράστιο να μπορεί να παραμένει τεράστιο μέσα σε κάτι πολύ μικρό. Μια τεράστια υπερβολική κίνηση – να γίνεται εσωτερικά που όμως να καταφέρνει να δηλώσει εξωτερικά την υπερβολή και το συναίσθημα. Είναι καλή πρόκληση θα έλεγα. Παρ’ όλα αυτά το θέατρο επιβεβαιώνει ότι μπορεί να υπάρξει οπουδήποτε – αρκεί να υπάρχει ζωντανή αλληλεπίδραση, δημιουργικότητα και μια ιστορία που αξίζει να ειπωθεί και έχει νόημα στο τώρα σε αυτό που ζούμε!

Το θέατρο επιβεβαιώνει ότι μπορεί να υπάρξει οπουδήποτε – αρκεί να υπάρχει ζωντανή αλληλεπίδραση, δημιουργικότητα και μια ιστορία που αξίζει να ειπωθεί.

Τα παιδιά καθ’ όλη τη διάρκεια, λειτουργούν συμμετοχικά. Ουσιαστικά αποτελούν την κινητήρια δύναμη της πρωταγωνίστριας για να καταφέρει αυτό που προσπαθεί. Παίζουν παιχνίδια και ξετυλίγουν παρέα την ιστορία. Από τη στιγμή που θα μπουν στον χώρο, θα τους υποδεχτούν οι δυο χαρακτήρες που θα τους προσκαλέσουν να ταξιδέψουν μαζί σε ένα όνειρο γεμάτο αντιθέσεις. Μέσα από όλο αυτό το ταξίδι ανακαλύπτουν ταυτόχρονα τη συλλογή του μουσείου και την τέχνη της γλυπτικής, ενώ έρχονται αντιμέτωποι με ζητήματα που γεννιούνται και μπορούν να εξηγηθούν μέσα από την τέχνη. Η τέχνη δεν είναι κάτι μακρινό ή απρόσιτο, αλλά κάτι με το οποίο ο καθένας μπορεί να παίξει, να φανταστεί και να ανακαλύψει.

Η Ελένη Μιχαηλίδου και ο Στρατής Νταλαγιώργος πρωταγωνιστούν στη διαδραστική παράσταση για παιδιά, «In Motion», της ομάδας Flux for Art, που παρουσιάζεται στην Εθνική Γλυπτοθήκη σε σκηνοθεσία Δανάης Μέγα.

Ο κάθε άνθρωπος μικρός ή μεγάλος από κάθε παράσταση και γενικότερα από κάθε επαφή με την τέχνη θα πάρει αυτό που θέλει. Μπορεί να πάρεις πολλά, μπορεί λίγα μπορεί και τίποτα. Σίγουρα όμως και το τίποτα είναι μια εμπειρία. Κάποιο παιδί μπορεί να βρει στοιχεία του εαυτού του μέσα στους χαρακτήρες ή μέσα στα υπόλοιπα έργα τέχνης ή μπορεί να αφεθεί στον φαντασιακό του κόσμο και αυτό να λειτουργήσει ενισχυτικά. Το θέμα είναι να δημιουργηθεί διάλογος και σίγουρα κάπου θα βγάλει. Ίσως μπορεί να δει κανείς το μουσείο σαν έναν ζωντανό τόπο εξερεύνησης, έκφρασης, κίνησης και ανακάλυψης και μέσα από όλα αυτά να ανακαλύψει στοιχεία του εαυτού του και των άλλων, να επικοινωνήσει και να εκφράσει τις απόψεις του μέσα από την τέχνη.

Τα παιδιά είναι ένα κοινό, που καμιά φορά είναι αρκετά παρεξηγημένο. Το θεωρούμε εύκολο και έτσι πέφτουμε στην παγίδα του θεάματος και όχι του βάθους των καταστάσεων. Το παιδικό κοινό είναι απαιτητικό και αυθόρμητο. Δεν προσποιούνται, αν κάτι δεν τους κινεί το ενδιαφέρον, θα το δείξουν αμέσως με διάφορους τρόπους κι ας μην το πουν με λόγια. Αυτό όμως είναι και το δίκαιο. Αυτό που νιώθεις να λες. Και αυτή είναι και η χαμένη δική μας αθωότητα. Γι’ αυτό τον λόγο είναι και αρκετά δοτικό κοινό. Αν είσαι δίπλα και όχι απέναντι, αν αυτό που λες έχει νόημα για εκείνα, αν μπαίνεις μαζί τους σε μια διαδικασία διερεύνησης, τότε είναι εκεί για αυτό που τους προσφέρεται, ανοιχτά και ελεύθερα.

Δεν υπάρχει η τέλεια συνταγή. Αλλά αν προσπαθήσουμε να το πιάσουμε από κάπου, μπορoύμε να πούμε ότι κάτι πολύ σημαντικό είναι το θέμα. Αν αυτό που αφηγείται η ιστορία δεν αφορά και δεν πατάει στο «εδώ και το τώρα» και υπάρχει παθητικότητα, το ενδιαφέρον πιθανόν να μειωθεί και δικαίως, όπως και το δικό μας άλλωστε. Υπάρχουν τρόποι να γίνει ακόμα πιο ελκυστική η κατάσταση όταν αντιμετωπίζεις τα παιδιά ως συνδημιουργούς αυτού που συμβαίνει και μέσα σε όλο αυτό υπάρχει και το στοιχείο της έκπληξης και η εναλλαγή των δράσεων.

«Η τέχνη δεν είναι κάτι μακρινό ή απρόσιτο, αλλά κάτι με το οποίο ο καθένας μπορεί να παίξει, να φανταστεί και να ανακαλύψει».

Αβίαστα, από τότε που με θυμάμαι. Υπήρχε πάντα η καλλιτεχνική αναζήτηση, λόγω χορού από τη μια – και γενικότερα στο σπίτι πάντα κάπως συνυπήρχαν οι τέχνες. Μουσική, ζωγραφική, χορός, φωτογραφία, θέατρο. Κάπως εκφραζόμασταν μέσα από όλο αυτό. Εγώ κυρίως μέσα από τον χορό και το θέατρο που γεννιόταν μέσα από αυτό. Όταν πέρασα στην Πλαστικών Τεχνών στα Γιάννενα, άρχισε όλο αυτό να γράφει μέσα μου. Εκείνες τις χρονιές χόρεψα πολύ και σε φεστιβάλ και ετοιμαζόμουν να δώσω στην Κρατική. Ενώ ήμουν σε μια σχολή που μου άρεσε γιατί είχε τα καλλιτεχνικά, υπήρχε και όλο αυτό που με έτρωγε μέσα μου που ήταν ο χορός και το θέατρο, η έκφραση με το σώμα, τον λόγο, το χάσιμο μέσα σε έναν ρόλο, σε μια σκηνή και μια στιγμή. Ταυτόχρονα μέσα στην Πλαστικών Τεχνών άρχισα να βρίσκω τρομερό ενδιαφέρον γιατί προσπάθησα να τα παντρέψω όλα αυτά. Άρχισα να αναζητώ νέους τρόπους ερμηνείας του μουσειακού αφηγήματος, μέσα από τον χορό, την κίνηση και έτσι εντάχθηκε εντελώς αβίαστα και το θέατρο. Και για αυτόν τον λόγο το ακολούθησα σε μεταπτυχιακές σπουδές. Θέατρο στο Μουσείο ή και Θέατρο σκέτο. Αυτή ήταν η σκέψη μου. Και αυτό γιατί το θέατρο καλύπτει όλες τις καλλιτεχνικές ανάγκες που προκύπτουν. Αποτελεί μια σύνθεση των τεχνών…που τα έχει όλα. Συνυπάρχει το παιχνίδι με την χαμένη παιδική αθωότητα και όλη την καθημερινότητα, κάτι που σε βοηθάει να ζήσεις στα αλήθεια.

Η μάθηση, το παιχνίδι και το θέατρο δεν λειτουργούν ως ξεχωριστά στοιχεία, αλλά συνδέονται και δημιουργούν ένα βιωματικό περιβάλλον που μέσα από αυτό μπορεί κανείς να συνδεθεί με τον εαυτό του, ανακαλύπτοντας μέσα από τη δράση. Εκτός όμως από το θέατρο και το παιχνίδι, αυτό που κυριαρχεί είναι με οδηγό το θέατρο αλλά και τις υπόλοιπες τέχνες μαζί, Στόχος είναι η τέχνη να γίνει μια βιωματική εμπειρία, όπου η μάθηση έρχεται αβίαστα, μέσα από την πράξη, την ανακάλυψη και το συναίσθημα.

«Υπάρχουν τρόποι να γίνει ακόμα πιο ελκυστική η κατάσταση όταν αντιμετωπίζεις τα παιδιά ως συνδημιουργούς αυτού που συμβαίνει».

Πολλά… Μια μόνιμη διερεύνηση των πάντων. Τουλάχιστον αυτών που με αφορούν ή και όχι πολλές φορές. Πάντα κάπου θα καταλήξει όλο αυτό. Την εκμετάλλευση του τυχαίου, όχι μόνο στη δουλειά μου, αλλά και στη ζωή μου. Τον μετασχηματισμό των πραγμάτων και την αλήθεια του να ζεις. Πως μπορείς να μάθεις μέσα από τον ίδιο σου τον εαυτό και πως αλληλεπιδρούμε όλοι μικροί μεγάλοι με τον κόσμο γύρω μας. Όταν μπλέκονται διαφορετικά πράγματα μαζί, σε αυτή την περίπτωση ο τέχνες με τη μάθηση, τότε είναι πιθανό να βγει κάτι ενιαίο πολύ πιο «γεμάτο» από ότι αν ήταν δημιουργημένο μόνο με κάτι από αυτά. Είναι σαν να γεννιέται συνέχεια κάτι καινούργιο, πολυσύνθετο.

Υπάρχει η αντίληψη ότι τα παιδιά είναι ένα εύκολο κοινό, οπότε δεν χρειάζονται και «πολλά πολλά» – το αντίθετο, τα παιδιά είναι ένα τρομερά απαιτητικό κοινό.

Ελπιδοφόρο! Παρόλο που πολλές φορές υπάρχει η αντίληψη ότι τα παιδιά είναι ένα εύκολο κοινό, οπότε δεν χρειάζονται και «πολλά πολλά» – το αντίθετο, τα παιδιά είναι ένα τρομερά απαιτητικό κοινό και το «βάθος» πρέπει να κυριαρχεί – και η τάση της ωραιοποίησης των πάντων, συμβαίνουν τρομερά πράγματα στο θέατρο για παιδιά. Στην καλλιτεχνική σκηνή του παιδικού θεάτρου αυτή τη στιγμή, βλέπουμε παραστάσεις που έχουν να πουν πολλά. Ανθρώπους που προσπαθούν υπό ένα τρομερά διερευνητικό τρόπο να έρθουν κοντά στα παιδιά, να τα αγγίξουν και να ανακαλύψουν μέσα από τον κόσμο του θεάτρου. Είτε αυτό συμβαίνει με μια παράσταση, είτε με έναν άλλο τρόπο ένταξης του θεάτρου στην εκπαίδευση. Αυτό είναι πολύ σημαντικό και ανοίγει νέους δρόμους στο παιδικό κοινό, αλλά και στους ενήλικες. Το θέατρο είναι μια τέχνη που μπορεί να έρθει πολύ εύκολα κοντά στο παιδί. Έχει την αθωότητα, τη φαντασία, το παιχνίδι, τον συνδυασμό με το καθημερινό, τον ρόλο, οπότε μπορεί να λειτουργήσει εξελικτικά και ενθαρρυντικά με εντελώς αβίαστο τρόπο. Άρα το θέμα είναι να δημιουργούμε τέχνη η οποία αφορά τους άλλους, έχει κάτι να πει και πατάει στο εδώ και τώρα.

Το παιδικό θέατρο στην Ελλάδα έχει ζωτικότητα και δημιουργία, αλλά χρειάζεται στήριξη και ανανέωση για να διατηρήσει για να διατηρήσει τη δυναμική του. Το μέλλον του θα εξαρτηθεί από από το αν θα καταφέρει να εξελιχθεί παιδαγωγικά, καλλιτεχνικά και τεχνολογικά, χωρίς να χάσει την ουσία του, τη μαγεία του ζωντανού θεάτρου που εμπνέει και διαμορφώνει τις νέες γενιές. Το θέατρο απαιτεί έρευνα, διερεύνηση και πειραματισμό και πρέπει να αντιμετωπίζει τα παιδιά σαν ενεργούς θεατές που συμμετέχουν σε αυτή τη διαδικασία. Νομίζω βρισκόμαστε σε μια δυναμική αλλά και αρκετά απαιτητική φάση εξέλιξης. Από τη μια υπάρχει πληθώρα παραστάσεων και όσο περνάει ο καιρός ενισχύεται και η δραματουργία σιγά σιγά, από την άλλη ίσως χρειάζεται περισσότερη προσπάθεια για δημιουργία εις βάθος, ειδικά όταν ζούμε σε έναν κόσμο που μεταβάλλεται συνεχώς και οι προκλήσεις είναι καθημερινές για όλους, μικρούς και μεγάλους. Και η τέχνη του θεάτρου είναι ιδανική για να τα περιγράψει όλα αυτά.