Vanya: Ο Γιώργος Καραμίχος επιστρέφει στο Θέατρο Τέχνης σε ένα “one man show” του γνωστού τσεχωφικού έργου

Ο Γιώργος Καραμίχος επιστρέφει στο Θέατρο Τέχνης 15 χρόνια μετά την ιστορική παράσταση «Η μέθοδος Gronholm». Ο σημαντικός Έλληνας ηθοποιός αναμετράται επί σκηνής, υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Αλέξανδρου Ραπτοτάσιου, με τον «Vanya» του πολυβραβευμένου Simon Stephens, ιδιαίτερα αγαπητού στη χώρα μας από το σπουδαίο θεατρικό του έργο «Ποιος σκότωσε τον σκύλο τα μεσάνυχτα». Η σύγχρονη και συμπυκνωμένη εκδοχή του γνωστού έργου του Αντόν Τσέχωφ, προκαλεί έναν ηθοποιό να υποδυθεί οκτώ ρόλους, ακροβατώντας ανάμεσα στην κωμωδία και την τραγωδία χαρακτήρων που θέλουν απεγνωσμένα να αλλάξουν τις ζωές τους.

Το έργο παρουσιάστηκε με τεράστια επιτυχία στο West End του Λονδίνου με τον Andrew Scott αποσπώντας διθυραμβικές κριτικές. Η παρουσίαση της ελληνικής εκδοχής πραγματοποιείται στο ιστορικό Υπόγειο του Θέατρου Τέχνης σε παραγωγή του πολιτιστικού οργανισμού «Λυκόφως», για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων.

Oι φωτογραφίες τραβήχτηκαν στα κανάλια του Ανατολικού Λονδίνου όπου ο Γιώργος Καραμίχος και ο Αλέξανδρος Ραπτοτάσιος ξεκινησαν τις πρόβες του VANYA.

«Στον πυρήνα του έργου είναι ένα ερώτημα: Πώς μπορούμε να αλλάξουμε τις ζωές μας; Οκτώ ρολόι αντιμετωπίζουν το ίδιο θέμα με διαφορετικό τρόπο και ένας ηθοποιός ενσωματώνει αυτή την σπαρακτική ανάγκη για αλλαγή. Για μια διαφορετική ζωή. Για έρωτα, αγάπη, επιτυχία, χρήματα, αποδοχή, ευτυχία. Χαρακτήρες εγκλωβισμένοι, γελοίοι, τραγικοί και απόλυτα σύγχρονοι. Που μπορεί να τους συναντήσουμε στην οικογένειά μας, στο γραφείο, σε ένα μπαρ ή στο σουπερμάρκετ. Άνθρωποι εγκλωβισμένα σε έναν τόπο κατανάλωσης και αφθονίας που κρύβει μια άγονη λούπα – ένα ανθρώπινο καθαρτήριο. Εφιάλτης και φάρσα μαζί. Όπως όλα τα έργα που έχουν αντέξει στον χρόνο».

«Τα έργα του Τσέχωφ πρέπει να υπάρχουν σε αυτόν τον αιώνα και σε αυτή την δεκαετία. Ο Τσέχωφ λάτρευε τα θέατρα – όχι τις βιβλιοθήκες και τα μουσεία – αλλά τα παρασκήνια, τους θεατές και τους ηθοποιούς. Τους συγγραφείς. Το δαιμόνιο πνεύμα των παραγωγών. Θα έβλεπε την εκδοχή μας με περιέργεια κρατώντας ένα μπουκάλι κρασί στο ένα χέρι και την πένα του στο άλλο. Ίσως θα διαπίστωνε με έκπληξη πως 120 χρόνια αργότερα δουλεύουμε πάνω σε ένα έργο που θα αναγνώριζε. Ένα έργο για το σεξ, την αγάπη, τα λεφτά και την ζωή. Σε έναν κόσμο παρόμοιο με τον δικό του, όπου τα λεφτά τελειώνουν, όπως συνηθίζεται άλλωστε, και τα πάντα φαίνονται ασταθή, και παρόλα αυτά οι άνθρωποι συνεχίζουμε να κάνουμε αξιοσημείωτα αλλά και γελοία πράγματα. Συνεχίζουμε να ξυπνάμε με hungover. Συνεχίζουμε να ερωτευόμαστε».