ΤΕΤΑΡΤΗ
19
ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ
Την εβδομάδα που πέρασε πήγαμε θέατρο και σινεμά, κάναμε βόλτες στην πόλη, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα – και όσα κρατήσαμε θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!
(+) Άργησα, αλλά είδα το All of Us Strangers
Άργησα; Άργησα. Αλλά εντάξει ποτέ δεν είναι αργά για να δεις μία ταινία που ήδη ξέρεις από πριν τι θα σου προκαλέσει έχοντας ακούσει/διαβάσει σχετικά – όσο επέτρεπες δηλαδή στον εαυτό σου να διαβάσει για να αποφύγεις τυχόν “εξηγήσεις” γύρω από αυτή. Τη είδα, λοιπόν, τα κατάφερα. Πήρα την απόφαση, δηλαδή, να τη δω γιατί είναι από εκείνες τις ταινίες που θα βρουν μια ευαίσθητη χορδή σου και θα την τεντώσουν. Γιατί δεν είναι μια gay ταινία, για έναν gay χαρακτήρα και μια gay σχέση. Τέτοιες περιγραφές παρά-είναι απλοϊκές για μία ταινία σαν κι αυτή που δεν θα σταματήσεις να τη σκέφτεσαι ακόμη και αφότου πατήσεις το κουμπί της εξόδου από την πλατφόρμα του Disney +. Η ιστορία ακολουθεί τον Adam, τον οποίο έχει σημαδέψει ο θάνατος των γονιών του που “έφυγαν” σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα όταν ο ίδιος ήταν ακόμη 12 ετών. Έκτοτε τους “κουβαλάει”, αδυνατώντας να επουλώσει το βαθύ τραύμα που του άφησε η απώλεια και παλεύοντας με πολλούς προσωπικούς δαίμονες που τον κρατούν μακριά από την όποια λύτρωση. Καθώς σπαρακτικά υπομένει τη ζωή με αυτούς τους δαίμονες και τη μοναχικότητα που αυτοί συχνά φέρνουν μαζί, γνωρίζει τον Harry, έναν άντρα του οποίου η προσέγγιση είναι διαφορετική · μαζί του όλα μοιάζουν αλλιώς. Ακόμη κι εδώ όμως η εμπειρία αποδεικνύεται τραυματική, με έναν διαφορετικό τρόπο, με αποτέλεσμα ο Adam να καταλήγει “ξένος” σε μια θολή πραγματικότητα, με ανθρώπους που ποτέ δεν γνώρισε ουσιαστικά όταν η ευκαιρία υπήρχε και τώρα πια είναι αργά, “ξένος” απέναντι στο ποιος είναι στ’ αλήθεια, “ξένος” απέναντι στην ζωή που ζει και εκείνη που θα ήθελε να ζει γιατί ο πόνος τον κρατά πίσω… Να δείτε την ταινία αξίζει σίγουρα τον χρόνο σας. Θα μελαγχολήσετε, ενδεχομένως κάποιοι να πέσετε με τα μούτρα στο κλάμα – αλλά λύτρωση είναι κι αυτή. Και στο κάτω κάτω ας είναι η τέχνη ο λόγος να αφήσουμε το κλάμα μας να επιτελέσει τον σκοπό του.
Ευδοκία Βαζούκη
Είμαι οπαδός των animation movies – γιατί να το κρύψω; Αλλά η τελευταία ταινία του είδους που είχα ξεχωρίσει έφερε την υπογραφή του Γουές Άντερσον (σπάνια πράγματα επομένως) στο «Νησί των σκύλων» του 2018· δηλαδή επτά χρόνια πριν και πολύ μακριά από το τυπικό στιλ των ταινιών κινουμένων σχεδίων που χρηματοδοτούνται από τα αμερικανικά στούντιο. Εξ ου και ο ενθουσιασμός για το «Flow» (στη μετάφραση της «Η γάτα που δεν φοβόταν το νερό»). Ένα φιλμ ευρωπαϊκής συμπαραγωγής (Λετονία, Βέλγιο, Γαλλία) σε σκηνοθεσία, σενάριο (παραγωγή, μουσική κ.α.) του Γκιντς Ζιλμπαλόντις – σημειώστε το όνομα του Λετονού πολυδημιουργού.
Η ιστορία του Ζιλμπαλόντις μας μεταφέρει σε έναν Κατακλυσμό, όχι σε προϊστορικό αλλά σε τωρινό χρόνο, όπου τα ίχνη των ανθρώπων είναι ορατά μόνο μέσα από τα μνημεία που έχουν κατασκευάσει μέσα στους αιώνες και τώρα βυθίζονται κάτω από τόνους νερού.
Οι άνθρωποι είναι παντελώς απόντες – ίσως γιατί δεν έχουν επιβιώσει. Στην τρυφερή οικολογική περιπέτεια «Flow» μια γάτα, που αδυνατεί να διαισθανθεί την καταστροφή που έρχεται, προσπαθεί ενστικτωδώς να σωθεί όπως και άλλα ζώα του βασιλείου. Πάνω σε μια βάρκα που πλέει σε άγρια νερά (σαν άλλη κιβωτός) βρίσκεται να συνταξιδεύει με ένα καλοκάγαθο καπιμπάρα (είδος τρωκτικού), ένα σοφό εξωτικό πουλί, ένα παιχνιδιάρικο λαμπραντόρ κι ένα λεμούριο που κάνει συλλογή από υαλικά. Οι, τόσο διαφορετικές μεταξύ τους, υπάρξεις αναγκάζονται να συμβιώσουν και να συνεργαστούν μπροστά στη διαρκώς ανανεούμενη απειλητική συνθήκη – σε στιγμές δέχονται και τη βοήθεια ενός κήτους που ανασύρεται από τα βάθη των ωκεανών σαν από μηχανής θεός.
Φαίνεται πως είναι ανάμεσα στους λίγους επιζήσαντες αυτής της νέας τάξης πραγμάτων, όπου μόνο η Φύση μοιάζει να συνεχίζει το αέναο κύκλο της, επιβάλλοντας το δικό της αλάνθαστο πολιτισμό. Η απλή αυτή αφήγηση – όπου διανθίζεται μόνο από μουσική και ήχους του φυσικού περιβάλλοντος – σφύζει από αγνή συγκίνηση, ποίηση και αχνά σημάδια μιας συμπαντικής θρησκευτικότητας για να μας υπενθυμίσει την ανθρώπινη ασημαντότητα και πως το μεγαλείο της ζωής βρίσκεται όπου δεν υπάρχει δόλος. Μια ταινία για να αναλογιστούμε με αθώο βλέμμα το παρόν και το μέλλον μας.
Στέλλα Χαραμή
Στην αρχή της εβδομάδας, η Lucy Dacus, το 1/3 του indie συγκροτήματος Boygenius, κυκλοφόρησε το βίντεο κλιπ για το καινούργιο της solo τραγούδι «Best Guess» – το οποίο σκηνοθέτησε κιόλας. Όταν σας λέω πως το ίντερνετ, ή τουλάχιστον η gay πλευρά αυτού (εκείνη δηλαδή που εγώ κυκλοφορώ), έπαθε φρενίτιδα, είναι λίγο. Η Lucy Dacus κατόρθωσε να συγκεντρώσει για περίπου 4 λεπτά κάποιες από τις πιο όμορφες queer υπάρξεις που κυκλοφορούν εκεί έξω και πέφτουν ευρέως στην κατηγορία των masc ατόμων. Μια πολύ ελεύθερη ανάλυση αυτού του όρου είναι: οι άνθρωποι οι οποίοι επιλέγουν να φέρουν τον εαυτό τους σε αυτόν τον κόσμο με ένα περιτύλιγμα αρρενωπότητας, άσχετα από το φύλο τους ή τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό.
Και ναι, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που εκφράζουν τον προβληματισμό τους για το κατά πόσο το συγκεκριμένο βίντεο είναι συμπεριληπτικό ή αν κάνει περισσότερο κακό παρά καλό, καθώς κατά κύριο λόγο θα δείτε πανέμορφα, λευκά, αδύνατα άτομα στην οθόνη σας. Αλλά νομίζω πως πάλι κινδυνεύουμε να χάσουμε το νόημα. Είμαι σίγουρη πως το open casting που έγινε μέσω TikTok θα μπορούσε να είναι πιο διευρυμένο και ίσως να συμπεριλαμβάνει curvy/big mascs ή μαύρες mascs, αλλά υπήρξαν άνθρωποι σε αυτό το βίντεο που δεν πίστευαν πως θα δουν ποτέ τον εαυτό τους στην οθόνη-βασικά, δεν πίστευαν πως θα δουν ποτέ τον εαυτό τους, απλά.
Οπότε, ναι, υπάρχει περιθώριο βελτίωσης, αλλά εγώ λέω να απολαύσουμε το βίντεο και να ευχαριστήσουμε τις λεσβίες, γιατί μεταξύ μας: this is a masterpiece. Take the win and thank God for lesbians!
Μαρία Βαλτζάκη
Το Brokeback Mountain, γνωστό από την ομότιτλη ταινία, ανεβαίνει για πρώτη φορά στην θεατρική μεταφορά του στο θέατρο Κνωσός σε μια τολμηρή, παθιασμένη και άκρως κινηματογραφική προσέγγιση. Η εποχική δουλειά του Ένις ντελ Μαρ (Μιχαήλ Ταμπακάκης) και Τζακ Τουίστ (Δημήτρης Καπουράνης) ως βοσκοί στα άγρια βουνά του Γουαϊόμινγκ θα ενώσει τους δύο άντρες με μια ιστορία αγάπης που εκτείνεται στον χρόνο, ενώ οι προσπάθειες να ξορκίσουν τον απαγορευμένο έρωτα θα αποδειχθούν αδιέξοδες. Τοποθετημένο σε ένα μαγικό τοπίο από το οποίο δεν λείπουν οι καταιγίδες, οι μυτερές κορυφές και οι άγριες συνθήκες, όπως άλλωστε συμβαίνει και στις ανθρώπινες σχέσεις, η παράσταση αντιλαμβάνεται την σημασία του τοπίου στην διαμόρφωση της απροσδόκητης σύνδεσης και δουλεύει πάνω σε ένα σκηνικό που μεταμορφώνεται και πάνω στο οποίο προβάλλεται η αλλαγή των εποχών στην σχέση των δύο αντρών. Η live μουσική και η φωνή της Δωροθέας Μερκούρη επαυξάνει την συνολική εμβύθιση στον κόσμο του Brokeback και του καουμπόικου ύφους, δημιουργώντας ένα πιστευτό περιβάλλον για την ανάδειξη της ιστορίας αλλά και ένα αποτέλεσμα κινηματογραφικό και ζωντανό σαν αυτό της ταινίας.
Ο Καπουράνης με τον Ταμπακάκη δημιουργούν μια έντονη χημεία, ενώ συνολικά οι ερμηνείες φαίνεται να εμπνέονται από αυτές του Gyllenhaal και του Ledger, κρατούν τα ιδιοσυγκρασιακά στοιχεία των χαρακτήρων και επενδύουν στην κινησιολογία. Η θεατρική μεταφορά δεν παραλείπει λεπτομέρειες, ενώ η σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Ρήγου περιορίζεται σε μια ανάγνωση που δεν ανοίγει σε ένα διαφορετικό πρίσμα, παρά την άψογη αισθητική εκτέλεση και την ευαισθησία της. Παρ’ όλα αυτά το δραματικό φινάλε βρίσκει εξαιρετική διέξοδο στην σκηνή σε μια οπτικοακουστική κατακλείδα που συγκεντρώνει το συναίσθημα είκοσι χρόνων και τις αναμνήσεις της κρυφής σχέσης. Μέχρι το τέλος οι δύο ήρωες έχουν έρθει αντιμέτωποι μεταξύ τους, με την ταυτότητά τους αλλά και με τα τραυματισμένα παιδιά μέσα τους.
Λίνα Ρόκα
Η ανθρώπινη εμπειρία είναι σύνθετη και περίπλοκη, γεμάτη αντιφάσεις. Κάθε ευτυχισμένη μας στιγμή έχει από πίσω και κάποια δεύτερη σκέψη, κάποια αμφιβολία, ανασφάλεια, απωθημένο. Αλλά και κάθε δύσκολη στιγμή κρύβει μέσα της μια κωμικότητα και μια ελπίδα για το μέλλον. Τίποτα δεν είναι μόνο άσπρο ή μαύρο. Κανένα συναίσθημα δεν το βιώνουμε μόνο του, «καθαρό». Και βρίσκω ιδιαίτερα απελευθερωτικό και συγκινητικό όταν ένα έργο τέχνης συλλαμβάνει και αποτυπώνει αυτή ακριβώς την πολυπλοκότητα, την «μη καθαρότητα» των συναισθημάτων και των εμπειριών.
Κάπως έτσι ένιωσα με το «Ποιος ανακάλυψε την Αμερική», της Χρύσας Σπηλιώτη, που φέτος ανεβαίνει στο Θέατρο Αλκμήνη σε σκηνοθεσία της Δήμητρας Δρακοπούλου (παίζουν η Φιλία Κανελλοπούλου και η Βαρβάρα Ραμπαούνη). Το έργο, που -όχι τυχαία- από το 1997 ανεβαίνει ξανά και ξανά, ακολουθεί δυο ξαδέρφες, τη Λίζα και την Καίτη, δύο προσωπικότητες εκ διαμέτρου αντίθετες, καθώς μεγαλώνουν μαζί και αλλάζουν ηλικίες, φάσεις και ρόλους.
Ως θεατές παρακολουθούμε τα αφελή παιδικά τους σχέδια για το τι θα γίνουν όταν μεγαλώσουν, τους πρώτους τους έρωτες στο σχολείο και τα πρώτα ραντεβού, γελάμε με το αμήχανο εφηβικό φλερτ και το ξεσάλωμα των φοιτητικών τους χρόνων. Οι δυο ηθοποιοί αλλάζουν συνεχώς χαρακτήρες και ηλικίες, αλληλεπιδρώντας και με πρόσωπα που δεν βρίσκονται πραγματικά πάνω στη σκηνή αλλά είναι σαν να τα βλέπουμε. Παράλληλα, δυο πολυθρόνες, ένα τραπέζι και ένα σεντόνι που αποτελούν το σκηνικό μεταμορφώνονται συνεχώς κατά τη διάρκεια της παράστασης με τρόπο ευρηματικό σε παιδικό υπνοδωμάτιο, σε μπαρ, σε σινεμά, σε ταράτσα.
Το «Ποιος Aνακάλυψε την Αμερική» δείχνει ρεαλιστικές ανθρώπινες σχέσεις και καταστάσεις και στρέφει προς εμάς έναν καθρέφτη ο οποίος αντικατοπτρίζει πράγματα που ίσως αποφεύγουμε να παραδεχτούμε: Τους συμβιβασμούς, τα απωθημένα, τις απογοητεύσεις και τις προδοσίες, την αγωνία για το μήπως υπάρχει εκεί έξω κάτι καλύτερο και απλά είμαστε πολύ δειλοί για να το κυνηγήσουμε. Άσχημες αλήθειες που μπορεί κάποια στιγμή να έχουμε αντιμετωπίσει ή που να τις φοβόμαστε. Ποιος για παράδειγμα δεν έχει νιώσει κάποια στιγμή όπως η Καίτη όταν λέει «Νιώθω σαν να έχω ανέβει σε ένα τρένο που πηγαίνει μόνο του, χωρίς οδηγό».
Το έργο φτάνει στο τέλος του έχοντας κάνει έναν πλήρη κύκλο, τόσο ως προς την ιστορία όσο και ως προς το ύφος του. Τα ερωτήματα που έχει θέσει -ποιο είναι το νόημα της ζωής, πώς βγαίνεις από τα αδιέξοδά της, πώς ξεφεύγεις από τον εαυτό σου, πώς συγχωρείς και προχωράς- μένουν αναπάντητα. Ίσως όμως στο τέλος της παράστασης νιώσεις πως ακόμα και τα όχι και τόσο ευχάριστα που φέρνει η ζωή δεν είναι και τόσο τρομακτικά. Κι αυτό επειδή βλέποντάς τα στη σκηνή θυμάσαι ότι αποτελούν κοινές ανθρώπινες εμπειρίες και -πάνω απ’ όλα- ότι μπορούν να είναι και πολύ, πολύ αστεία.
Ιωάννα Λυκουροπούλου
Αν είσαι από αυτούς που θέλουν τόσο γέλιο όσο και μερικές δόσεις συγκίνησης όταν βλέπεις ένα φιλμ, τότε αυτή η ταινία είναι για σένα. Μπορεί αυτή η εβδομάδα να κατακλύστηκε τόσο από valentine όσο και από anti-valentine προτάσεις για movie nights με το ταίρι μας, το Netflix ωστόσο κατατάσσει το “Kinda pregnant” στις top10 ταινίες στην Ελλάδα για σήμερα και όχι άδικα. Και αυτό γιατί οι ελαφρώς συγκινητικές αλλά και οι σκηνές με άπειρη δόση χιούμορ συνθέτουν μια ολοκληρωμένη κινηματογραφική εμπειρία. Τι συμβαίνει όταν ανακαλύπτεις ότι ο μέχρι πρότινος άνθρωπός σου θέλει να εξερευνήσει κι άλλα «χωράφια» και αδυνατεί να αναλάβει τα καθήκοντα του οικογενειάρχη, ενώ εσύ θες απεγνωσμένα να γίνεις μητέρα; Και μάλιστα όταν όλο και απομακρύνεσαι από τη γόνιμη ηλικία σου και όλες οι συνομήλικές σου έχουν πια φουσκωμένη κοιλίτσα; Τότε μπορεί να χρειαστεί και να προσποιηθείς την εγκυμονούσα και να πεις ένα «αθώο» ψεματάκι. Αν μάλιστα είσαι η Leini Newton, τότε η ψεύτικη κοιλιά είναι μονόδρομος. Πού θα οδηγήσει όμως όλο αυτό; Αν αποκαλυφθεί η αλήθεια, τελικά θα επιτύχεις τον αρχικό σου στόχο; Αυτά και άλλα πολλά ερωτήματα θέτει η ανατρεπτική αυτή κωμωδία με μια ξεκαρδιστική Amy Schumer στον πρωταγωνιστικό ρόλο, η οποία το μόνο που τελικά αποζητά είναι κατανόηση, αγάπη και αποδοχή. Με μηνύματα παντός καιρού, η ταινία του Tyler Spindel αξίζει μια θέση στη movie-list σου.
Μιλένα Αργυροπούλου
