Όταν η Ελευθερία Αρβανιτάκη και ο Μάριος Φραγκούλης ένωσαν τις φωνές τους σ’ ένα αξέχαστο μουσικό ταξίδι

Ένα χειμωνιάτικο βράδυ του Φεβρουαρίου στο κέντρο της Αθήνας. Το κρύο ‘τσούζει’ τόσο που-όσο ζεστά κι αν έχεις ντυθεί-το νιώθεις να διαπερνά τα κόκκαλά σου. Αυτό ωστόσο δεν εμποδίζει την πανσέληνο που λάμπει στον ουρανό να δημιουργεί την πλέον ερωτική ατμόσφαιρα-12 Φεβρουαρίου βλέπεις, βρισκόμαστε στο μέσο της πιο ρομαντικής εβδομάδας του χρόνου. Στον δρόμο για το θέατρο Παλλάς έχουμε ήδη προλάβει να μετρήσουμε πάνω από 10 βιτρίνες μαγαζιών στολισμένες με κόκκινες καρδούλες και τριαντάφυλλα. Ώσπου το μέτρημα μας βρίσκει τελικά στην είσοδο του θεάτρου. Διασχίζοντας χωρίς καθυστέρηση το αριστοκρατικό φουαγιέ και με τα εισιτήρια στο χέρι, το ρολόι έχει χτυπήσει πια 9 και τα καθίσματά μας μας περιμένουν.

Η αυλαία ανοίγει και μπροστά μας ξεπροβάλλουν δύο αγαπημένοι καλλιτέχνες, που τους έχουμε πολλές φορές καταχειροκροτήσει, χιλιοτραγουδήσει και απολαύσει σε σκηνές, όπου το μουσικό τους αποτύπωμα έμεινε ανεξίτηλο. Και που για να πούμε την αλήθεια, μας είχαν λείψει πολύ. Και από ό,τι φαίνεται και σε εκείνους. «Πάμε;», μας φώναξε η Ελευθερία Αρβανιτάκη μέσα στο λαμπερό της σύνολο, με τον Μάριο Φραγκούλη-μέσα στο μαύρο του σμόκινγκ, που δεν δίσταζε να ανανεώνει κατά τη διάρκεια της βραδιάς-να παραδέχεται πως νιώθει μέσα του “σαν ένα λουλούδι” για αυτή την πρώτη κοινή τους συνύπαρξη επί σκηνής.

Το καταφατικό νεύμα όλων μας στην ερώτησή τους δεν άφησε άλλα περιθώρια κι έτσι οι μουσικοί-χαρισματικοί και ιδανικοί για τη συνοδεία τέτοιων φωνών-έλαβαν θέσεις. Η βραδιά είχε μόλις ξεκινήσει και ο ενθουσιασμός μας ήταν ήδη διακριτός.

Φωτογραφία: Έλλη Πουπουλίδου

Το πώς οι φωνές τους «έγιναν ένα» θα το αφήσω για το τέλος-απόδειξη άλλωστε ότι επρόκειτο για τις ομορφότερες στιγμές της βραδιάς. Αξίζει όμως να αναφερθούμε και στον καθένα ξεχωριστά, μιας και από μόνοι τους αποτελούν δύο μεγάλα κεφάλαια του μουσικού στερεώματος. Ο Μάριος Φραγκούλης λοιπόν δεν έδωσε τίποτα λιγότερο από όσα τον έχουμε συνηθίσει. Μια παρουσία επιβλητική και μια φωνή με τέτοια μεστότητα και εύρος-ικανή να οικειοποιηθεί όποιο μουσικό είδος κι αν της δοθεί-δεν μπορεί παρά να αποτελεί θείο δώρο. Από τον “Προσκυνητή” του Αλκίνοου Ιωαννίδη και την “Όμορφη πόλη” του Μίκη Θεοδωράκη μέχρι το θρυλικό “Bohemian Rhapsody” των Queen, οι ερμηνείες του καθίστανται αντάξιες της παγκόσμιας αναγνώρισης που έχει λάβει καθ’όλη τη διάρκεια της καριέρας του.

Φωτογραφία: Έλλη Πουπουλίδου

Aν σε όλα αυτά προσθέσουμε και τις ξεχωριστές εκτελέσεις κομματιών σε γαλλικά, ιταλικά και ισπανικά-καθότι μέσα σε άλλα απολαύσαμε τα “Ne me quitte pas”, και “Caruso” του Lucio Dalla και το “Hijo de la luna”, τότε η ελληνική μουσική πρέπει να είναι περήφανη που συγκαταλέγει τον διεθνή τενόρο στη δισκογραφία της. Με τον “μικρό του πρίγκιπα των μακρινών αστεριών” και “τον κήπο που είχε βρει όταν ήταν παιδί” ο Μάριος Φραγκούλης μας “άνοιξε δρόμους” για να ονειρευτούμε και να τραγουδήσουμε μαζί του.

Φωτογραφία: Έλλη Πουπουλίδου

Κρυστάλλινη, βελούδινη, γλυκιά-εκτός από αναλλοίωτη. Ναι, αυτή η φωνή που μπορεί και διατηρεί την αυθεντικότητά της ανήκει στην Ελευθερία Αρβανιτάκη, σε αυτό το ‘κόσμημα’ του ελληνικού πενταγράμμου. Η ερμηνεύτρια της ‘καρδιάς’ μας ανέβηκε στη σκηνή και η μνήμη όλων μας πήγε σε εκείνο το νεαρό κορίτσι που μας είχε πρωτοσυστηθεί τη δεκαετία του 1980 και μας είχε εντυπωσιάσει με το σπάνιο χάρισμά του.

Φωτογραφία: Έλλη Πουπουλίδου

Μαζί της σιγοτραγουδήσουμε νοσταλγικά στίχους που έχουν καταφέρει να μιλήσουν στην ψυχή μας-γιατί σίγουρα αντιπροσωπεύουν στιγμές από τη ζωή όλων μας. Αν μη τι άλλο κάποτε περάσαμε “βράδια εργένικα”, αντικρίσαμε το αντικείμενο του πόθου μας με το παράπονο του ‘έφυγες νωρίς”, φωνάξαμε με λαχτάρα “θέλω να σε δω” και δώσαμε όρκο να “πεθάνουμε αν ποτέ αρνηθούμε ό,τι αγαπάμε“. Μερικά λεπτά με τα τραγούδια της Ελευθερίας Αρβανιτάκη που άφησαν εποχή στάθηκαν αρκετά για να ανασύρουν μνήμες βαθιά χαραγμένες μέσα μας.

Φωτογραφία: Έλλη Πουπουλίδου

Αυτοί οι στίχοι κρύβουν μια μεγάλη αλήθεια. Αλλά και επειδή η τέχνη- ειδικά όταν μοιράζεται-είναι ένα θαύμα, οι δυο καλλιτέχνες έσπευσαν να δημιουργήσουν ένα αριστουργηματικό ντουέτο, γενόμενοι η συνοδεία ο ένας του άλλου. Έτσι ο Μάριος Φραγκούλης “μέτρησε” και (δεν) “μίλησε για μια νύχτα”, την ώρα που η Ελευθερία Αρβανιτάκη αναμετρήθηκε με το ισπανικό ρεπερτόριο, έχοντας το θάρρος να μας εξομολογηθεί την ανησυχία της: «Πάλι θα κάνω λάθος τους στίχους του ‘Hijo de la luna’». Όπως πολύ σωστά φαντάζεστε, δεν τους έκανε, αλλά και να τους έκανε, τι θα άλλαζε; Μέχρι την ώρα που οι δυο φωνές μας ταξίδεψαν σε μία “θάλασσα πλατιά” θα το είχαμε κιόλας ξεχάσει.

Φωτογραφία: Έλλη Πουπουλίδου

Να μην παραλείψουμε βέβαια ότι το κέφι ‘ανέβηκε’ για λίγο στο δεύτερο μέρος όταν το ντέφι της Ελευθερίας Αρβανιτάκη και τα δικά μας παλαμάκια ‘χτύπησαν’ στους ρυθμούς του “Δυνατά, δυνατά” και αργότερα ‘ξεσηκωθήκαμε’ από “Τα κορμιά και τα μαχαίρια”.

Κι έτσι-χωρίς να το καταλάβουμε-κόντευε μεσάνυχτα. Και όσο και αν ευχηθήκαμε “Θεέ μου, να μην τέλειωνε ποτέ ετούτη η ώρα” και οι ερμηνευτές μας πρόσταξαν να “μείνουμε εδώ”, έπρεπε να δώσουμε “της καληνύχτας τα φιλιά”. Βγαίνοντας έξω-και ενώ η πανσέληνος έφεγγε πιο λαμπερά από ποτέ-το σιγομουρμούρισμα του “Luna rosa” μας συνόδευσε στον δρόμο για το σπίτι…