ΤΡΙΤΗ
25
ΜΑΡΤΙΟΥ
Την εβδομάδα που πέρασε πήγαμε θέατρο και σινεμά, κάναμε βόλτες στην πόλη, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα – και όσα κρατήσαμε θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!
(+) «Αντικείμενα»: Μια πραγματική ιστορία ειδομένη σαν μια παρωδία δίχως φίλτρα
© Ρωμανός Λιούτας
Ο Γιάννης Αποσκίτης, ο Γιώργος Κατσής και ο Πάνος Παπαδόπουλος εμπνέονται από την πραγματική ιστορία των αδελφών Παπέν – και όχι από τις «Δούλες» του Ζαν Ζενέ – και ανεβάζουν στη σκηνή του Θεάτρου Ροές, ένα εντελώς δικό τους έργο, γραμμένο από την αρχή, στο οποίο έδωσαν τον τίτλο «Αντικείμενα». Η αλήθεια είναι πως η πραγματική ιστορία των δύο υπηρετριών από το Λε Μαν της Γαλλίας που το 1933 δολοφόνησαν την εργοδότρια τους και την κόρη της, κρύβει ένα τεράστιο backstory, που ήρθε και συνάντησε τη φαντασία των τριών νέων καλλιτεχνών και οι οποίοι μάς φέρνουν επί σκηνής (για εμένα τουλάχιστον) ένα αριστούργημα. Η αλήθεια είναι πως αγαπώ τα φρέσκα “ανεβάσματα” στο θέατρο, τη σύγχρονη ελληνική δραματουργία, και όταν αυτή παίρνει σάρκα και οστά από τέτοια ταλαντούχα παιδιά όπως αυτά, τότε το ευχαριστιέμαι ακόμη περισσότερο.
Τρεις, εδώ, οι κωμικοτραγικοί γυναικείοι χαρακτήρες, τους οποίους ενσαρκώνουν οι Γιώργος Κατσής, Πάνος Παπαδόπουλος και Κωνσταντίνος Πλεμμένος, και οι οποίοι μάς αφηγούνται μία δική τους, εντελώς, ιστορία, που μπορεί να προκύπτει από την ήδη γνωστή ιστορία, όμως αυτή, η νέα, γράφεται τώρα. Οι δύο υπηρέτριες υποφέρουν στη δούλεψη της άρρωστης αλλά κακοποιητικής Κυρίας τους, συμβιώνοντας μαζί της σε ένα σπίτι μέσα στο οποίο οι ίδιες θυμίζουν περισσότερο “αντικείμενα” παρά ανθρώπους. Μαζί ονειρεύονται τη στιγμή που παίρνουν επιτέλους εκδίκηση αντιστρέφοντας την μονόπλευρη εξουσιαστική σχέση που έχει διαμορφωθεί μεταξύ τους και δίνοντας ένα τέλος στην καταδυνάστευσή τους. Τη στιγμή που τα “αντικείμενα” αποκτούν επιτέλους τη δική τους φωνή. Επί σκηνής στήνεται ένα γκροτέσκο σύμπαν, μέσα στο οποίο κάνουν παιχνίδι η εξουσία, η υποταγή και η εκδίκηση με την υπερβολή και την παράνοια να βασιλεύουν και το γέλιο να βγαίνει αβίαστα. Τουλάχιστον σε εμένα που αγαπώ τέτοιες… σουρεάλ εμπειρίες στο θέατρο, με χιούμορ που θυμίζει αρκετά “κιτσοπουλικό” – ας μου επιτραπεί. Από εμένα είναι «ναι».
Ευδοκία Βαζούκη
Αν είναι η πρώτη σου φορά στην πόλη των Χανίων, πρέπει να συμπεριλάβεις μια επίσκεψη στο νέο Αρχαιολογικό Μουσείο της πόλης. Αν είναι η δεύτερη σου φορά στα Χανιά, πρέπει να το ξανακάνεις: Μια φορά δεν φτάνει!
Η συνεχής κατοίκηση της περιοχής από τους Προϊστορικούς χρόνους, από την τρίτη χιλιετία μέχρι σήμερα και τα ίχνη από τους Παλαιολιθικούς χρόνους, έχουν προικίσει τα έγκατα της πόλης και της γενικότερης περιφερειακής ενότητας με έναν ανυπολόγιστο πλούτο που, συχνά, σε αφήνει άφωνο· όχι μόνο για το πολιτιστικό πολιτισμό του παρελθόντος αλλά και για την στενή παρατήρηση εξέλιξης του ανθρώπινου είδους που – και το πιο μικρό εύρημα – προσφέρει.
Μέσα στη μεγάλη ισόγεια αίθουσα του Μουσείου (σε σχεδιασμό του αρχιτέκτονα Θεοφάνη Μπομπότη) που εγκαταστάθηκε κοντά στο παραλιακό μέτωπο της συνοικίας Χαλέπα, εκτείνεται σε, επί μέρους χώρους, η μόνιμη έκθεση του. Εκεί, αποκαλύπτονται σπαράγματα του μινωικού παρελθόντος της δυτικής Κρήτης με επίκεντρο το ανάκτορο της Κυδωνίας, τις μαρτυρίες που μας έρχονται και από την άλλη σημαντική πόλη-κράτος της περιοχής, την Άπτερα ενώ στην τελευταία φάση της ξενάγησης, έρχονται οι πολύ ενδιαφέρουσες αναπαραστάσεις κατοικιών, τα ταφικά έθιμα, οι επιτύμβιες στήλες – με κορυφαίο το εύρημα της ανθρωποθυσίας νεαρής κοπέλας. Κι όλα μαζί συστήνουν μια γοητευτική αφήγηση για τη ζωή εκείνων που έζησαν στα βάθη των αιώνων κάτω από άλλες προκλήσεις, κλιματικές, κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες. Παρατηρώντας δε, τη μόνιμη συλλογή του Μουσείου, δεν μπορεί κανείς παρά να φανταστεί κανείς πόσα αγγεία, ειδώλια, σκεύη, κοσμήματα, νομίσματα, όπλα ‘κοιμούνται’ κάτω από το ιστορικό κέντρο καθώς και το πιο σύγχρονο κομμάτι Χανίων, μιλώντας άλλωστε για μια πόλη παλίμψηστο.
Αν, τέλος, έχεις να διαθέσεις λίγο ακόμα χρόνο, μην προσπεράσεις τις ψηφιακές εγκαταστάσεις και προβολές που δίνουν μια πιο εντυπωσιακή εικόνα της ζωής της αρχαίας πόλης – ή έστω κράτησε ανοιχτή την «δέσμευση» σου για την τρίτη φορά!
Στέλλα Χαραμή
These beats are mysterious and important. Αυτό συμβαίνει όταν η αγαπημένη μου αμερικανική μπάντα ηλεκτρονικής μουσικής και η αγαπημένη μου τηλεοπτική σειρά αποφασίζουν να ενώσουν δυνάμεις και να επιχειρήσουν ένα 8ωρο remix της πρωτότυπης μουσικής της σαρωτικής σειράς Severance. Αν είσαι λάτρης των ODESZA αυτό δεν είναι εξαίρεση. Το ίδιο καλοστημένοι, ολοκληρωμένοι ήχοι που βασίζονται στη μουσική του Theodore Shapiro, που έχει για τα καλά καθορίσει την αισθητική του «Severance», το οποίο παρεπιπτόντως έγινε η πιο watched σειρά της Apple TV πριν λίγες μέρες (ξεπερνώντας τον Ted Lasso), το remix εδώ γίνεται ένα ασανσέρ σε corporate συναισθήματα με απελευθερωτικά beats και δυναμικό χαρακτήρα.
Γενικότερα, μπορείς να το ακούσεις σε μια μέρα! Ένα οχτάωρο που ο innie σου θα απολαύσει με ακουστικά στη δουλειά. Γνωστοί για τον εξωστρεφή και δυναμικο electropop χαρακτήρα τους, οι ODESZA μετά από την πρόσκληση της Apple TV επανέρχονται με ένα πιο chillwave και futurebass χαρακτήρα, που απογειώνει τα soundtrack και αξιοποιεί τις φιλοπερίεργες νότες της επίσημης μουσικής. Όχι μόνο λειτουργεί ως το τέλειο μάρκετινγκ της πετυχημένης σειράς (που μαζί με τα live installations που είχαν κάνει στο Grand Central Terminal πριν την έναρξη του δεύτερου κύκλου, πάνε το concept αλλού), αλλά είναι πραγματικά μια υπέροχη ώθηση της κινηματογραφικής μουσικής πέρα από τα συμβατικά και συνηθισμένα όρια. Διαθέσιμο στο YouTube.
Λίνα Ρόκα
Για Ντοστογιέφσκι μιλάμε. Αν δεν μας βάλει σε σκέψεις εκείνος, τότε ποιος; Ένα βροχερό βράδυ Δευτέρας-κατά σύμπτωση και στην ιστορία που θα έβλεπα έβρεχε- το κλίμα ήταν ιδανικό για να παρακολουθήσω ένα έργο του πάντοτε μελαγχολικού και κυρίως βαθιά υπαρξιακού Ρώσου συγγραφέα. Μέσα στην αίθουσα του Θεάτρου Βρετάνια λοιπόν ακούστηκαν μεγάλες αλήθειες. Για τη ζωή, τον θάνατο, τον Θεό, το κατεστημένο. «Ο Θεός πέθανε, εμείς τον σκοτώσαμε!», φώναξε ο καθηλωτικός ερμηνευτικά Δημήτρης Πιατάς, που ‘μπαίνει στα παπούτσια’ ενός ήρωα μοναχικού, ρακένδυτου, ‘τελειωμένου’ της ζωής και ξεχασμένου από τους ανθρώπους. Ώσπου ο εγκλεισμός του φέρνει μέσα από έναν ατελείωτο μονόλογο την ανάγκη για αυτογνωσία, για μια αναθεώρηση και αμφισβήτηση των πάντων, που δύναται να φτάσει στα όρια της τρέλας και της καταστροφικότητας.
Ένας διαλυμένος ψυχισμός συναντά έναν άλλον, αυτόν της Κατερίνας Μισιχρόνη στον ρόλο της πόρνης, που συχνά η σιωπή της ‘μιλά’ περισσότερο από τα λόγια της, θέλοντας να εκφράσει το αδιέξοδο μιας αποκλειστικά σαρκολατρικής ζωής, από την οποία όμως απουσιάζει η αγάπη και το νοιάξιμο. Μαζί καλούνται να ‘υπάρξουν’ πραγματικά μέσα από την παρουσία του άλλου, να βιώσουν τον πόνο ο ένας του άλλου και να εισέλθουν σε μία σταδιακή συνειδητοποίηση της κατάστασής τους. Το τι θα ανακαλύψουν τελικά παραμένει ένα μυστήριο, ωστόσο και μόνο από τη διαδικασία απορρέει μια καλύτερη επίγνωση του κόσμου γύρω τους. Άλλωστε όσο συνειδητοποιείς, τόσο περισσότερο αναρωτιέσαι και τα ερωτήματα που συνεχώς τίθενται δεν τελειώνουν ποτέ. Κάπως έτσι βγήκα και εγώ από την αίθουσα στην πάντα πολυσύχναστη Πανεπιστημίου. Με απορίες, ανατροπή δεδομένων, διάθεση σκεπτικισμού, που-αν και ανέκαθεν με διακατείχαν-το «Υπόγειο» του Πάνου Αγγελόπουλου σίγουρα τα έφερε στην επιφάνεια. Αξίζει να διαπιστώσεις τι θα προκαλέσει και σε σένα όταν το δεις…
Μιλένα Αργυροπούλου
Φωτογραφία: Χάρης Ακριβιάδης
Με την επική φωνή της χωρίς ρυτίδες, η Μαρία Φαραντούρη έδωσε στο κοινό την ευκαιρία να την απολαύσει, για μια ακόμη φορά, ερμηνεύοντας, μαζί με τον σπουδαίο βαρύτονο Τάση Χριστογιαννόπουλο, και υπό τη διεύθυνση του Μίλτου Λογιάδη, το «Canto General», το ποίημα-ποταμό του χιλιανού νομπελίστα Πάμπλο Νερούδα, που μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης, δίνοντάς του τη μορφή λαϊκού ορατορίου. Οι τρεις καλλιτέχνες, που παρουσίασαν το έργο, μαζί με άλλα αγαπημένα τραγούδια του Μίκη, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, δεν συνεργάζονταν για πρώτη φορά ερμηνεύοντας το σημαντικό αυτό έργο που ο Θεοδωράκης συνέθεσε μετά από παρότρυνση του ίδιου του σοσιαλιστή προέδρου της Χιλής, Σαλβαδόρ Αλιέντε. Όμως οι δύο συναυλίες που έδωσαν στο Μέγαρο Μουσικής στις 16 και 17 Φεβρουαρίου, τιμώντας με τον καλύτερο τρόπο την εκατονταετηρίδα του μεγάλου μουσικοσυνθέτη, για τη Μαρία Φαραντούρη θα είναι και η τελευταία φορά που ερμήνευσε επί σκηνής το συγκεκριμένο έργο. Τυχεροί όσοι και όσες μπόρεσαν να απολαύσουν τη μεγάλη μας τραγουδίστρια σ’ αυτή την τελευταία ερμηνεία ενός από τα σπουδαιότερα έργα του Μίκη…
Σπύρος Κακουριώτης
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
“LONG LIVE THE KING” γράφει στην κάτω αριστερή γωνία της φωτογραφίας του Donald Trump που ανέβασε ο επίσημος λογαριασμός του Λευκού Οίκου στο Instagram την Τετάρτη που μας πέρασε. Όχι, αυτό δεν είναι κάποια φάρσα, ούτε κάποια γελοιογραφία που χλευάζει τον πρόεδρο της Αμερικής. Ο Trump, φορώντας ένα στέμμα στο κεφάλι του, τη σημαία της Αμερικής στο πέτο του και με τη Νέα Υόρκη να διαλύεται σε αποχρώσεις του καφέ πίσω του – αν και δεν νομίζω πως αυτή θα ήταν η ανάλυση που θα ήθελε να κάνουμε ο καλλιτέχνης – μοιάζει να χαιρετά τους υπηκόους του.
Χωρίς κανένα στοπ πλέον, χωρίς κανέναν περιορισμό, τα επίσημα social media του πιο σημαντικού σπιτιού στον κόσμο κάνουν μία ξεκάθαρη δήλωση, χωρίς ντροπή. Είναι λες και θέλουν να επιβεβαιώσουν όλους εκείνους τους εκατομμύρια ανθρώπους ανά τον κόσμο που κρούουν το κουδουνάκι του κινδύνου για το μέλλον της ελευθερίας όλων μας. Είναι λες και πλέον δεν υπάρχει λόγος να κρατάμε καν τα προσχήματα ενός, υποτιθέμενου, δημοκρατικού πολιτεύματος. Είναι λες και πλέον το φαίνεσθαι δεν έχει σημασία, πράγμα απολύτως τρομακτικό. Κυρίως γιατί σημαίνει πως πλέον η ψευδαίσθηση της κανονικότητας και της λογικής δεν παίζει ρόλο – ούτε για τις δημοσκοπήσεις, ούτε για τον κόσμο. Πλέον η Αμερική έχει βασιλιά και ο υπόλοιπος κόσμος πολύ σοβαρό πρόβλημα – αλλά αυτό το τελευταίο το ξέραμε ήδη.
Μαρία Βαλτζάκη
Η δικιά μας Marina (fka Marina and the Diamonds) επιτέλους επέστρεψε 3,5 χρόνια μετά το Ancient Dreams in a Modern Land, με ένα τραγούδι που προσωπικά με ταξίδεψε στην εφηβεία μου όταν είχα πρώτη φορά ανακαλύψει την υπέροχη, ονειρική pop της Marina Diamandis. Το Butterfly, εκτός από το κολλητικό ρεφρέν – ήδη ξέρω ότι αυτή την εβδομάδα στο μυαλό μου θα παίζει non stop “yeah I’m a butterfly, you just never see me spread my wings, I’m already high” – έχει και αυτό το feeling της “παλιάς” Marina, ειδικά στο κομμάτι της acapella μπαλάντας στη μέση του τραγουδιού. Το Butterfly είναι άλλο ένα υπέροχο έργο τεχνης από τη Marina και μάλλον δεν θα έπρεπε να μου κάνει τόση εντύπωση – δύσκολα να ακούσεις κάτι λιγότερο από την κρυστάλλινη φωνή μιας από τις πιο οξυδερκείς pop stars της γενιάς της. Αγαπάμε Marina και ανυπομονώ να ακούσω κάθε επόμενη δουλειά της – ειδικά αν αυτή είναι ένας ολοκληρωμένος δίσκος.
Τατιάνα Γεωργακοπούλου
Ένα βροχερό κυριακάτικο απόγευμα, καθώς ανέβαινα την Αδριανού, στην Πλάκα, για να βρεθώ στο Αμφι-Θέατρο, αναρωτιόμουν αν σε αυτή την εποχή, των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, όπου σου δίνεται πιο εύκολα από ποτέ η πρόσβαση στον δημόσιο λόγο, η δυνατότητα να πεις κάτι που θα ακουστεί, να επικοινωνήσεις κάτι το ουσιώδες, λιγότερο ή περισσότερο προσωπικά δικό σου, κάπου έχει κάνει την πράξη αυτή να χάσει κάτι από το νόημα ή τη μαγεία της, ή αν θέλετε κάτι από την επαναστατικότητα της. Από τις πρώτες στιγμές, ωστόσο, στο σύμπαν της Λούλας Ανανγνωστάκη, καθώς παρακολουθείς αυτούς τους τόσο ετερόκλητους χαρακτήρες του έργου «Σ’ εσάς που με ακούτε» να στέκονται στο μικρόφωνο για να καταθέσουν το ατομικό τους βίωμα, τους συλλογικούς τους φόβους, τις έντονες επιθυμίες τους, κάθε τέτοια σκέψη εξαφανίζεται και αυτό που παραμένει είναι η βαθιά συγκίνηση. Συγκίνηση γιατί η ανθρώπινη ανάγκη της επικοινωνίας, να ακουστούμε και να ακούσουμε, να κατανοήσουμε και να μας κατανοήσουν, δεν θα πάψει ποτέ να είναι μια πράξη θάρρους. Με όποια ευκολία ή δυσκολία αυτή η ανάγκη πραγματοποιείται.
Στο Βερολίνο, στο σπίτι του Χανς και της Ελληνίδας συζύγου του Μαρίας συγκατοικούν ένα νεαρό ζευγάρι Ελλήνων, ο Άγης και η Σοφία, καθώς και ο Ιβάν. Σε λίγες ώρες αναμένεται να φτάσει από την Ελλάδα η οικογένεια της Σοφίας , η μητέρα της Έλσα, ο αδελφός της Νίκος και ο σύντροφός του ο Τζίνο. Η επανένωση θα γίνει στη σκιά ενός παγκόσμιου φόρουμ για την Ειρήνη, στο οποίο ο Άγης προετοιμάζεται για να μιλήσει και να παρουσιάσει το βιβλίο και την ηρωίδα του. Ενώ, η Σοφία ετοιμάζει μια «μεγάλη δουλειά» που θα της επιτρέψει να κλείσει τους λογαριασμούς της με το παρελθόν και τη μητέρα της. Καθένας από τους παρευρισκόμενους, σε αυτό το γεύμα καλωσορίσματος, θα πάρει το μικρόφωνο για να απευθυνθεί -σαν πρόβα- σε ένα φανταστικό κοινό μιας φανταστικής συγκέντρωσης, ενώ έξω οι αναταραχές όλο και δυναμώνουν.
Το έργο παρουσιάζεται, για δεύτερη σεζόν, στην Αθήνα από το ΚΘΒΕ, σε σκηνοθεσία Χρήστου Θεοδωρίδη σε μια παράσταση όπου το προσωπικό και το πολιτικό, το δημόσιο και το ιδιωτικό υφαίνονται αξεδιάλυτα μεταξύ τους σε μια πολυπρισματική αναπαράσταση της ανθρώπινης συνθήκης, με τις διεξόδους και τα αδιέξοδα της, τα αναπόφευκτα, τα αναπάντεχα και τα προμελετημένα της, τις μεγάλες ήττες και της μικρές νίκες της, τις προκλήσεις και τους αγώνες της. Μέσα από τις αφοσιωμένες ερμηνείες του θιάσου αφήνεσαι να συναισθανθείς τον πόνο, την αγωνία, την πικρία, τη μοναξιά, τον εγωισμό, την απελπισία αλλά και την ελπίδα, την παραίτηση αλλά και την ανάγκη για δράση, εκείνες τις μικρές αναμνήσεις μιας κάποιας ξεχασμένης ευτυχίας ή ενός παλιού συναισθήματος πάνω στα οποία καθένας μας γαντζώνεται με απόγνωση, εκείνες της σκληρές αποφάσεις που οι συνθήκες σε οδήγησαν να πάρεις, τα αγεφύρωτα χάσματα αλλά και όσα πάντα θα μας ενώνουν. Καθένας από τους ήρωες «ξεγυμνώνει» μπροστά μας την ψυχή του με ειλικρίνεια , προσπαθεί να βγάλει αυτό το κάτι από μέσα του, δικό του όσο και δικό μας, να αναζητήσει μαζί μας τις ευθύνες του/μας στη διαιώνιση ενός κόσμου αδικίας και εκμετάλλευσης, να ξυπνήσει τον εαυτό του και εμάς από τον λήθαργο. Μας καλούν να αναγνωρίσουμε πως παρ’ ότι τα προγνωστικά δεν θα είναι ποτέ υπέρ μας, αυτό δεν θα πρέπει να μας κάνει να σταματήσουμε να επιζητάμε την ελευθερία, την ισότητα και τη δικαιοσύνη. Και αν η «Κόκκινη Ρόζα» πέσει για ακόμη μια φορά από τη σφαίρα της συστημικής βίας, και αν το τέρας του φασισμού ξανα ορθωθεί τρομακτικό μπροστά μας, αυτό δεν σημαίνει ότι η ανθρωπότητα δεν θα ξανασηκωθεί. Αρκεί να απλώσουμε το χέρι ο ένας στον άλλον και ας μη συμφωνούμε στις λεπτομέρειες.
Αριστούλα Ζαχαρίου
