Σε πρώτο πρόσωπο: Γιώργος Κισσανδράκης, ηθοποιός

Είχα πάντα ένα παραπάνω ενδιαφέρον για την τέχνη. Σίγουρα μπορώ να πω πότε κατάλαβα ότι δεν κάνω γι’ αυτά που σπούδασα. Θυμάμαι ήμουν σε ένα αμφιθέατρο στο Πανεπιστήμιο στην Αγγλία και περίμενα να παρακολουθήσω μια διάλεξη, η οποία ήταν αρκετά σημαντική και πραγματικά δεν μ’ ενδιέφερε καθόλου. Θυμάμαι τους συμφοιτητές μου τριγύρω να μιλάνε έντονα και παθιασμένα γι’ αυτό που πρόκειται να παρακολουθήσουμε κι εγώ ένιωθα ότι ήμουν σε ένα μελίσσι και με περιτριγυρίζουν μέλισσες, άκουγα τις κουβέντες όλων γύρω μου σαν ήχο από μέλισσες και σκεφτόμουν τι κάνω εγώ εδώ; Τι δουλειά έχω εδώ πέρα;

Επίσης ένας δάσκαλος στη σχολή που μας έβαλε ένα καλοκαίρι να δούμε όλες τις ταινίες του Φελίνι. Κι ο Φελίνι…

Πρέπει να ήταν το πρώτο πράγμα που ήθελα να κάνω όταν ήμουν παιδί: Να γίνω ηθοποιός. Στην πορεία λίγο η ατολμία, λίγο η αναζήτηση προσανατολισμού, με έστριψε σε άλλο μονοπάτι. Αλλά όταν ήρθε η ώρα να δουλέψω, ήθελα να διεκδικήσω πρώτα το δικαίωμα στο παιδικό μου όνειρο. Από εκεί και πέρα, τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους.

Κυρίως, γιατί ο χώρος σου δημιουργεί συνέχεια εμπόδια. Σκέφτομαι αν αξίζει πια να στερούμαι πράγματα που χρειάζομαι, ώστε να μπορώ να είμαι καλλιτέχνης. Για να συνεχίζω να το κάνω πάει να πει πως αξίζει. Πάντως, οι όποιες αμφιβολίες είναι, πάντα, από εξωγενείς παράγοντες. Μέσα μου είναι ξεκάθαρο πως έχω βρει αυτό που είναι να κάνω στην ζωή μου.

Και μάλιστα ακόμα υπάρχει ως σκέψη. Αλλά είχα την τύχη να είμαι σχεδόν συνεχώς σε κάποια δουλειά, οπότε δεν είχα τον χρόνο να το σκεφτώ σοβαρά και να πάρω μια τέτοια απόφαση. Αν και για να πω την αλήθεια αυτά τα πράγματα λειτουργούν καλύτερα παρορμητικά, οπότε θα πω πως ο πειρασμός μάλλον δεν υπήρξε όσο έντονος θα έπρεπε έως τώρα.

@Μιχάλης Πητίδης

Έχει ενδιαφέρον αλλά απεχθάνομαι την σταθερότητα. Αυτό μου αρέσει και στην δουλειά του ηθοποιού, ότι κάθε τρεις μήνες για παράδειγμα αλλάζεις δουλειά, περιβάλλον, τα πάντα. Ίσως σε ένα τέτοιο πλαίσιο να χρειάζομαι κι εγώ κάποιες σταθερές εξ ου και οι παραπάνω συνεργασίες. Θα έλεγα, όμως, ότι ο κύριος λόγος που δουλεύω σταθερά μαζί τους είναι η αμοιβαία εμπιστοσύνη και η γενναιοδωρία που μου προσφέρουν να ξεδιπλώνω πτυχές του εαυτού μου. Η ευχέρεια που μου δίνουν να δοκιμάζω.

είναι πως αυτή η προσπάθεια είναι δύσκολο να έχει ένα σωστό οικονομικό αντίκρισμα. Ότι απαιτείται τρελή αντοχή για να ανταπεξέλθεις τις αντιξοότητες. Τέλος, έχω μάθει να εκτιμώ συνεργάτες που μου δίνουν χώρο να εκφραστώ.

Μοιραζόμαστε την ίδια ανησυχία το θέατρο να μην είναι αποκομμένο από την ζωή και να είναι για όλους. Δεν γίνεται αυτά που απασχολούν την σκέψη σου να μένουν εκτός της καλλιτεχνικής διαδικασίας. Το θέατρο είναι δημόσιο θέαμα, οπότε μια παράσταση είναι μια, πρώτης τάξεως, ευκαιρία να εκθέσεις στον κόσμο τους προβληματισμούς σου. Γι’ αυτό και συμμετέχω σε παραστάσεις με έντονο πολιτικό πρόσημο· παραστάσεις που προσπαθούν να ερμηνεύσουν κομμάτια της σύγχρονης πραγματικότητας.

όσο και στο «Συνέδριο για το Ιράν» του Ιβάν Βιριπάγιεφ, όπου συμμετέχω, υπάρχει μια φιλοσοφική σύνδεση σχετικά με το τι είναι ο άνθρωπος, όμως εκεί σταματάνε τα κοινά τω δύο έργων. Το «Ιράν» ασχολείται με την πολιτική κατάσταση στον κόσμο ενώ το περιεχόμενο στο «Υπέρβαρο» είναι πιο στοχευμένο στους ανθρώπους του περιθωρίου και ειδικά σε μια χώρα σαν την Αυστρία που έχει αρκετές σκοτεινές ιστορίες να κρύψει σε κάποιο υπόγειο, κάτω από την φαινομενική ομορφιά και ευημερία.

@Σπύρος Χατζηαγγελάκης.

Ότι στην Ευρώπη υπάρχουν μόνο άνθρωποι εγκληματίες κι ότι όπου κι αν πας βλέπεις παντού εγκλήματα.

Η Ευρωπαϊκή ένωση έχει αποτύχει πλήρως κι όσο πιο γρήγορα το αποδεχτούμε, τόσο πιο ικανοί θα είμαστε να αντιμετωπίσουμε το σκοταδισμό που αναγεννιέται. Η Ευρώπη απέτυχε να βάλει τον άνθρωπο στο επίκεντρο κι αντί να εξυπηρετεί τους λαούς, εξυπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα. Πολιτικά, δεν έχει καμία υπόληψη στο παγκόσμιο γίγνεσθαι κι όλα αυτά είναι άκρως ανησυχητικά.

Είχα όμως, πάντα, μια πολύ ισχυρή φαντασία που μου επέτρεπε να δραπετεύω από την σκληρή πραγματικότητα και αυτό είναι κάτι που συνεχίζω να κάνω. Αποδέχομαι τα πράγματα ως έχουν, αλλά φτιάχνω και εναλλακτικές πραγματικότητες μέσα στις οποίες «παίζω».

Ξέρω, όμως, πως πρέπει να περιλαμβάνει μια αδιαπραγμάτευτη αίσθηση ελευθερίας. Υπάρχουν εικόνες στο μυαλό μου και πρόσωπα που το εκφράζουν όλο αυτό, αλλά δεν βρίσκω τις λέξεις να το ονομάσω.