46+ΣΕΞΥ: O Θανάσης Αλευράς μιλά για την παράσταση, τη GEN Z και τους Boomers

Οι Δευτέρες μας γίνονται και πάλι σέξυ και γι’ αυτό φροντίζει ο υπέροχος Θανάσης Αλευράς. Μετά το 40+Βγαίνω, η νέα μουσικοσατιρική παράσταση 46+ΣΕΞΥ στο VOX σε σκηνοθεσία Φωκά Ευαγγελινού είναι, όπως λέει ο ίδιος, ένα γαμοτράγουδο με την παραδοσιακή έννοια.

Στην εποχή ενός υποκριτικού νέο-συντηρητισμού – μόνο ως façade – που τελικά αλλοιώνει την έννοια της πολιτικής ορθότητας, η παράσταση είναι απελευθερωμένη και απολαυστικά απελευθερωτική. Μέσα δε σε όλο αυτό το sexiness παραμένει με κάποιον τρόπο και αθεράπευτα ρομαντική. Απαστράπτων ο Αλευράς μαζί με την εκρηκτική Idra Kayne και τον πληθωρικό Jerome Kaluta μιλάνε, τραγουδάνε και χορεύουν και δεν αφήνουν τίποτε να πέσει κάτω.

Θανάσης Αλευράς: “Ήθελα να κάνω σχόλιο στο ανελέητο sexiness της εποχής. Που όλα είναι πολύ σέξυ. Είμαι παρατηρητής, όχι ενεργός στα σόσιαλ και βλέπω νέους να φτιάχνουν το πρόσωπο και το σώμα τους και σκέφτομαι: τι είναι αυτό, τι υστερία για το έξω;

“Οι πόλεις – στάδια της ζωής ενός άντρα που ξεκινούν από τη Μαλακάσα και φτάνουν ως την… Κυπαρισσία. Το σκετς με την περιπέτεια των σπερματοζωαρίων μέχρι να νικήσει το πιο γρήγορο και δυνατό και η αναφορά στη σύλληψη του ίδιου του Αλευρά σε ένα πανηγύρι. Οι διαφορετικές τεχνικές και δικαιολογίες ενός χωρισμού που όλοι λίγο πολύ έχουμε ακούσει ή έχουμε πει. Η αναδρομή στην ιστορία του φλερτ. Τα υποκοριστικά των γεννητικών οργάνων. Η σχέση της Gen Z και των boomers με τα emojis (πραγματικά πρέπει να σκεφτείτε καλά ποιο ακριβώς βάζετε στα μηνύματά σας! Κρύβονται παγίδες!). Τα social media και η υστερία της εικόνας, τα διάφορα apps γνωριμιών με τις διαβαθμισμένες ορέξεις και το ghosting. Οι παρανοήσεις των boomers και οι περιπλανήσεις τους στον «αληθινό» κόσμο. Η σπαρταριστή ωδή στη φαλάκρα -«decapotable για πάντα». Είναι μια παράσταση με απολαυστική πρόζα και ξεσηκωτικά τραγούδια, «κόντρα στο ψευδές της εποχής που μας κάνει να μην ευχαριστιόμαστε και να νιώθουμε ότι κάτι μας λείπει».

Μιλάμε με τον αγαπημένο Θανάση Αλευρά μια μέρα μετά την παράσταση στο Vox: «Το να δημιουργήσεις μια νέα παράσταση δεν είναι εύκολο», μας λέει. «Αυτήν την εποχή δεν ξέρεις με τι θέμα να καταπιαστείς. Είναι παράξενη εποχή γι’ αυτούς που κάνουν επιθεώρηση, κωμωδία, σάτιρα. Θέλει τεράστια προσοχή το τι λες».

Σχολιάζουμε το κατάμεστο VOX και τη ζεστή υποδοχή από το κοινό. «Έχει πολλά αντρικά αστεία η παράσταση και χαίρομαι που οι άντρες γελάνε, παρότι μπορεί να τους σέρνουν εκεί οι γυναίκες. Νιώθω ωραία που έχω αντρικό κοινό!».

Τα κείμενα του Γιώργου Παυριανού και η συμμετοχή του Φοίβου Δεληβοριά και του  Αντώνη Θυσιάδη μαζί με τον Αλευρά εγγυώνται για ανελέητο γέλιο: «Ήθελα να κάνω σχόλιο στο ανελέητο sexiness της εποχής. Που όλα είναι πολύ σέξυ. Είμαι παρατηρητής, όχι ενεργός στα σόσιαλ και βλέπω νέους να φτιάχνουν το πρόσωπο και το σώμα τους και σκέφτομαι: τι είναι αυτό, τι υστερία για το έξω; Κάτι πρέπει να πω γι’ αυτό! Είμαι άλλη γενιά που το sexiness είναι η προσωπικότητα. Νομίζω πως όλη η παράσταση είναι ένα γαμοτράγουδο με την παραδοσιακή έννοια. Η γιαγιά μου ήταν χριστιανή ορθόδοξη, με το τσεμπέρι της κλπ, αλλά την καθαρή Δευτέρα τραγούδαγε το ‘ντάλι μπρούτσο το κορίτσι θέλει π….ο’. Έρχεται από την αρχαία παράδοση αυτό, είναι διονυσιακό. Όπως λοιπόν τα γαμοτράγουδα είχαν ελευθεροστομία, έτσι ήθελα και η παράσταση να είναι αθυρόστομη, ελεύθερη, με όρεξη για ζωή, διονυσιακή, να γλεντήσουμε την άνοιξη για να απενοχοποιήσουμε τις λέξεις που εμείς οι ίδιοι τις έχουμε ενοχοποιήσει. Την ώρα που γονείς βιάζουν τα παιδιά τους, το πρόβλημα σίγουρα δεν είναι οι λέξεις».

Θανάσης Αλευράς: “Θα αναζητώ πάντα την επαφή, τον έρωτα, το άγγιγμα, το φλερτ, την αγάπη. Νομίζω ότι οι νέοι έχουν να ζηλέψουν από εμάς”

Μεταξύ αστείου και σοβαρού η παράσταση θίγει εξαρχής την ανάγκη της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης – κάτι που βέβαια λείπει από τη χώρα κι αυτό φαίνεται. «Κι εγώ έζησα την ενοχοποίηση του σεξ, να μην πούμε πώς λέγονται τα γεννητικά όργανα, να τα λέμε πουλάκι, λουλουδάκι κλπ», μου λέει ο Αλευράς. «Οι νέοι παιδοψυχολόγοι λένε στους γονείς να μιλάνε γι’ αυτά με το κανονικό τους όνομα. Υπάρχει πολλή ενοχή εδώ για το σεξ, παρότι φτάσαμε πια στο 2025. Θυμάμαι που ο Γιώργος Μαρίνος έλεγε ότι ρωτούσε, το ‘70, τους γονείς του, τι είναι το γαμήσι και του έλεγαν ‘πόλη της Ιαπωνίας’!».

Του μιλάω για την εσωτερικευμένη ενοχή, για το γιο μου που μικρότερος όταν έβλεπε κανένα φιλί στη τηλεόραση έκλεινε τα μάτια του μέχρι «να περάσει». Και δεν του είχα πει κάτι κακό για το σεξ. «Ναι, αλλά δεν είχες πει προφανώς και κάτι καλό!», με καρφώνει. Ουπς!

Η παράσταση έχει πολλές αναφορές στη δεκαετία του Αλευρά, τα χρυσά ‘90s, συνδυάζοντας έτσι πολύ αρμονικά το ‘sexiness’ με τον ρομαντισμό και το vintage! Εξαιρετικά και απολύτως ταιριαστά στο κόνσεπτ του σόου είναι και τα βίντεο του Παντελή Μάκκα, τα κοστούμια του Γιώργου Σεγρεδάκη και η μουσική επιμέλεια του Ευριπίδη Ζεμενίδη.

Idra Kayne

 «Μ’ αρέσει να είμαι ρετρό, με έχουν κατατάξει ως vintage. Ήθελα να κάνω ένα σχόλιο για το σεξ. Αλλιώς το ζήσαμε το ’90, χωρίς πορν διάθεση. Τώρα όλα είναι πορν. Εμείς φλερτάραμε. Βγαίναμε σε μπαρ, διασκεδάζαμε, φλερτάραμε, είχε φαντασία. Τώρα δεν έχει. Όπως το παρατηρώ εγώ, μου φαίνονται όλα delivery. Μου αρέσει αυτός, αυτή, είσαι 700 μέτρα μακριά, έλα! Μου φαίνεται παράξενο. Θα αναζητώ πάντα την επαφή, τον έρωτα, το άγγιγμα, το φλερτ, την αγάπη. Νομίζω ότι οι νέοι έχουν να ζηλέψουν από εμάς. Η Gen Ζ επιστρέφει στο πιο παλιό, στο ’90, χωρίς εφαρμογές και sex delivery, κάποιος να με κοιτάξει, να μου μιλήσει, να με κεράσει ένα ποτό. Δεν θα προσπαθήσω να γίνω νέα γενιά. Ζήσαμε αναλογική παιδική ηλικία. Δεν μασάω με την ψηφιακή».

Η εμμονή με την εικόνα είναι το επόμενο θέμα μας, άλλωστε θίγεται κι αυτό στην παράσταση με απολαυστικό τρόπο. «Εγώ δεν ένιωσα ποτέ σέξυ, αλλά αυτή είναι η εποχή. Να προσθέσεις, να είσαι επιθυμητός, σαν να μη σου αναγνωρίζει κανείς ότι από μόνος σου, όπως σ’ έκανε η μάνα σου, είσαι ωραίος, μπορείς να νιώθεις ωραία με αυτό που είσαι. Νέα παιδιά να αυτοκτονούν, επειδή δεν έχουν μπούτια ή κώλους; Υπάρχουν τόσα ψέματα, φίλτρα, όλα είναι εικόνα. Ξέρεις ότι στην Κορέα που έχουν λύσει τα οικονομικά τους και έχουν μεγάλη ανάπτυξη στην τεχνολογία των καλλυντικών, μεγάλο μέρος πληθυσμού αυτοκτονεί, επειδή δεν πληροί τις προδιαγραφές ομορφιάς και τις τέλειες αναλογίες;»

Μας έχουν κάνει να νιώθουμε ελλιπείς. Θα αισθανθώ ωραία με τον εαυτό μου κι ας  μην έχω μαλλιά ή ωραία μύτη, ας έχω σπυριά. Εντάξει, δεν μου αρέσει που μαζεύεται ο χρόνος, από την άλλη μ’ αρέσει που μεγαλώνω γιατί είμαι πιο απελευθερωμένος, έχω πετάξει πράγματα. Μιλούσα με έναν νεαρό You tuber και μου έλεγε ότι το σεξ είναι υπερεκτιμημένο. Είναι επαφή, αγάπη μου! Θέλω να καταλάβω τι έζησα εγώ και τι τα νέα παιδιά!».

Ο Αλευράς έχει έναν τρόπο μοναδικό να σου μιλάει για τις πιο μεγάλες ανησυχίες του με τα τεράστια μάτια του και το πλατύ του χαμόγελο και τον ειλικρινή, παραστατικό του τρόπο: «Ζούμε την Καπερναούμ, τώρα θα γίνουν όλα, τα τέρατα του κόσμου! Ο άνθρωπος έχει απαξιώσει την ιδιότητά του, ζει την έκπτωσή του. Βιασμοί, φόνοι, κλοπές – υπάρχει ασυδοσία, δεν το λέω από χριστιανική αλλά από ηθική άποψη. Το κάρμα του το έχει φτιάξει ο άνθρωπος χρόνια τώρα. Το καλό το περιμένει ο καθένας χωριστά. Δεν θα γλυτώσω, αλλά θέλω να είμαι καλός άνθρωπος, να έχω συναίσθηση και μέσα από τη δουλειά μου να προσφέρω ανακούφιση, κάτι σαν ένα ίδρυμα ανακούφισης. Το θέαμα έτσι κι αλλιώς δεν προσφέρει λύσεις, αλλιώς θα είχε σωθεί η ανθρωπότητα. Το θέατρο και οι τέχνες την ανακούφιζαν πάντα και της έδιναν ελπίδα και κουράγιο. Αυτό μου φτάνει και μου περισσεύει. Δεν προτείνω λύσεις. Απλά μέσα σ’ όλα τα προβλήματα, μπορείς να δεις τα πράγματα κι αλλιώς».

Αυτό το «καλός άνθρωπος» κάτι μου έκανε. Είναι η μόνιμη επωδός για τον Θανάση – «μα τι καλό παιδί», λένε όλοι. Αναρωτιέμαι αν είναι κι ένα βάρος γι’ αυτόν: «Το βάρος μου είναι να με λένε σπουδαίο, καταπληκτικό, όχι καλό άνθρωπο! Την καλοσύνη την έχω από το DNA μου και είμαι πολύ περήφανος γι’ αυτό, γιατί αισθάνομαι ωραίος άνθρωπος. Με σεβασμό στη διαφορετικότητα, αυτό είναι καλός άνθρωπος και ναι, νιώθω έτσι. Δεν με βαραίνει λοιπόν, είναι το αποκούμπι μου. Την ώρα που πέφτω για ύπνο λέω ‘τουλάχιστον δεν έκανες κακό’. Ανεξάρτητα από το αν μου πετύχει ή όχι μια δουλειά, δεν πειράζει, η πρόθεσή μου είναι πάντα καλή. Το κληρονόμησα περισσότερο απ’ ό,τι το δούλεψα. Γιατί όλοι οι δικοί μου ήταν καλοί, ωραίοι άνθρωποι».

«Δεν κάναμε κάτι επαναστατικό, απλά ήμασταν πιο χαρούμενοι άνθρωποι και μου φτάνει. Ο παππούς μου πολεμούσε εναντίον των ναζί κι όμως μετά δεν έπαιρνε  σύνταξη, γιατί ήταν κομμουνιστής. Τον θυμάμαι να μου τα λέει και να κλαίει. Αν δεν παίρνεις το μάθημά σου, θα τα ξαναζήσεις. Τώρα, να σου πω, φοβάμαι. Ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού μας έχει ακροδεξιές αντιλήψεις. Βλέπω τον Τραμπ και σκέφτομαι ότι οι σχιζοφρενείς κυβερνούν τον κόσμο. Και θα γίνει το κακό, θα πιάσουμε πάτο, γιατί πρέπει να έρθει η κάθαρση. Μα πρέπει να ζήσουμε κι αυτή την αλλαγή της ανθρωπότητας, δεν μας φτάνουν όλα;»

Επειδή ο Θανάσης Αλευράς είναι στενά συνδεδεμένος χρόνια τώρα με τον Φοίβο Δεληβοριά και την Ταράτσα του, τον ρωτάω για τα σχέδιά τους. «Ο Φοίβος έχει πει ότι δεν κάνει ταράτσα, αν δεν είμαστε εκεί οι άνθρωποί του. Είναι σπάνιο παιδί. Επικοινωνούμε, γιατί πέρα από το να φτιάξουμε κάτι διασκεδαστικό, από πίσω έχει ένα σχόλιο τρισδιάστατο. Κι έχει το σχόλιό του ευγένεια χατζιδακική. Είναι παιδί του Χατζιδάκι και το νιώθει ως ευθύνη να το συνεχίσει με πνευματικότητα, ευγένεια, ποιότητα, συμπερίληψη».