Bella Ciao#23: Να σε μνημονεύουν γιατί, για ποιον;

Ο Αιαυτός γράφτηκε το 2014 από το Δημήτρη Δημητριάδη.

Ο συγγραφέας συνδιαλέγεται πάλι με την αρχαία ελληνική δραματουργία, έχοντας μια πάντα ανατρεπτική ματιά για την ελληνική ταυτότητα απέναντι στο μύθο του Αίαντα, την τραγωδία του Σοφοκλή, δημιουργώντας ένα διάλογο εκφραστικής ανταλλαγής, θέτοντάς μου ερωτήματα, βυθίζοντάς με στο είναι μου για να αναζητήσω απαντήσεις.

Το έργο είναι γραμμένο για 2 πρόσωπα.

Πέντε ρόλοι που υφαίνονται με μεγάλη δεξιοτεχνία, χρησιμοποιώντας άρτια την τονικότητα του κειμένου αλλά και την έκφραση με μέτρο, οι ηθοποιοί βυθίζονται στην εναλλαγή των ρόλων αγόγγυστα, ταυτίζονται και μεταφέρουν το χαρακτήρα του εκάστοτε προσώπου, άρτια.

«Οι στιγμές που η Τέκμησσα αφήνει την καρδιά της» λέει ο Χάρης Φραγκούλης.

Η Τέκμησσα που σκοτώνει τον Αίαντα αυτοκτονώντας κατόπιν και η ίδια, σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια διαιώνισης των μύθων που χτίζουν πρότυπα ανθρώπων, τοποθετώντας τα σε βάθρο να εμπνέουν, να μένουν στην αιωνιότητα με το βάρος του ήρωα αυτής της ανθρωπιστικής θεώρησης των αξιών και της παρακαταθήκης για τους άλλους. Σε αντίθεση με τον Αίαντα που βρίσκεται σε μια βαθειά αναζήτηση μιας καινούργια ύπαρξης, μακριά από το μύθο που θα αφήσει πίσω του, βασισμένο στη βία.

Παλεύει να αποδεσμευτεί από τα μέχρι τότε ιδεώδη του, να καταστεί ο ίδιος -ο πραγματικός εαυτός του- διαμορφωτής της Ιστορίας του.

Τα φανταστικά τους ρούχα ραμμένα στο χέρι πόντο πόντο πάνω τους ολοκληρώνουν την τελετουργία της μύησης.

Εμπνευσμένη και αποκαλυπτική η κατάθεση του Φραγκούλη, χωρίς να φοβάται την ύπαρξη κάλλους μέσα στην οργανική σφαγή του ίδιου του Αίαντα από τον Αίαντα, αναζητώντας τη νέα του ύπαρξη αλλά και το ξερίζωμα της καρδιάς από τη σύζυγο, ως κάτι ιερό, λυτρωτικό με αφετηρία την αγάπη.

ΑΙΑΥΤΟΣ photo by © Karol Jarek

Αίμα, αίμα, αίμα, το κόκκινο παντού γίνεται η γλώσσα στον έρωτα, το πάθος, τη σεξουαλικότητα,  τη φωτιά που δεν αφήνει τίποτα πίσω της. Αυτό που θα ήθελε και ο ήρωας.

Να σε μνημονεύουν γιατί, για ποιον.

(Αξεδιάλυτοι, αρχαίοι ελληνικοί κόμποι, κρυμμένοι κάτω από νάιλον χρωματιστά ρούχα.)

Όλη η παράσταση έχει μια μυρουδιά ελευθερίας, μια χαραμάδα φωτός, ταράζοντας αυτό το ακίνητο, ακλόνητο που στέκει.