Σε πρώτο πρόσωπο: Κωνσταντίνος Παπανικολάου, χορευτής-χορογράφος

Η ζωγραφική αρχικά για πολλά χρόνια, γιατί μ ’αυτήν ασχολούνταν και ο παππούς μου και αργότερα ήρθε και ο χορός.

Πιο πολύ η ψυχολογία τρύπωσε ως ανάγκη των γονιών μου. To πριν και το μετά είναι αρκετά συνεπές.

Η βασική ιδέα της παράστασης είναι ότι  «δικάζομαι» από μια θεωρητικό τέχνης ότι δεν κάνω καλά τη δουλειά μου και ότι το έργο μου δεν είναι αρκετά σύγχρονο. Στην πραγματικότητα είναι μια σάτιρα του επαγγέλματος μας και του κόσμου γενικότερα.

Ή να διαφωνώ και με αυτά που έβλεπα ως θεατής και κάπως έτσι άρχισα να δοκιμάζω κάποια δικά μου πράγματα.

Γιατί σε αντίθεση μ’ έναν εικαστικό ή συγγραφέα που το έργο του αφήνει ίχνη και είναι εσαεί διαθέσιμο σε μια πιθανή ανακάλυψη, σ’ εμάς υπάρχει μόνο το τώρα. Και το τώρα για να επικοινωνηθεί θέλει θεατές. Άρα η επιτυχία μ’ αυτήν την έννοια πρέπει να είναι στόχος.

Θα ήμουν υποκριτής αν έλεγα ότι δεν υφίσταται ένας τέτοιος διαχωρισμός σήμερα. Στον χορό τουλάχιστον, που είναι το επάγγελμα μου, μπορώ να πω κατευθείαν τι πληροί και τι όχι, τις προδιαγραφές για να θεωρηθεί κάτι σοβαρή – ή όχι – μορφή χορού. Μ’ αυτό παλεύουν άλλωστε όλοι οι δημιουργοί στον σύγχρονο χορό, προκειμένου να τους πάρουν στα σοβαρά και να έχουν δουλειά από τους θεσμούς. Σίγουρα όμως στην εποχή μας αποφεύγονται τέτοιες δηλώσεις.

Είναι ένα φεστιβάλ που παρακολουθώ πολλά χρόνια και χαίρομαι την συνέπεια και την επιμονή του. Άλλωστε χάρη σε πρόσκληση του ΜΙΡ δημιουργήθηκε το πρώτο μέρος της παράστασης.

Για να είμαι ειλικρινής και πιο συγκεκριμένος, από την ώρα που δημιούργησα έναν προσωπικό χώρο δουλειάς που μπορώ να διδάσκω εκεί, να κάνω πρόβες εκεί και να παρουσιάζω τα έργα μου όποτε θέλω, δεν αντιμετωπίζω κανένα ουσιαστικό πρόβλημα. Μικροπράγματα μόνο για να γκρινιάζω. Το πριν είναι δύσκολο, όταν χρειάζεσαι μόνιμα κάποιον παραγωγό, θιασάρχη, επιμελητή κλπ. για να υπάρξεις.

Αλλά κι αυτό καλό είναι. Σε αναγκάζει να βάλεις προτεραιότητες. Που η τέχνη, στο κάτω κάτω, έχει κυρίως να κάνει με τις επιλογές. Κάνω αυτό γιατί δεν θα κάνω το άλλο.

Μου αρέσει γενικά οτιδήποτε είναι απλό και χρειάζεται αφοσίωση, χρόνο και φροντίδα. Να κάνεις το ίδιο πράγμα κάθε μέρα. Μου αρέσουν πολύ και οι χορευτές ως άνθρωποι.

Τα ωράρια εργασίας, οι μισθοί, οι ρυθμοί παραγωγικότητας, αυτά σπάνια αλλάζουν από δημιουργό σε δημιουργό. Πάρτε για παράδειγμα τις οντισιόν ως διαδικασία, πού όλοι κάνουν. Θεωρείται οk ένας χορογράφος να καλεί σε οντισιόν 100 και παραπάνω χορευτές για να δει το ποιος του κάνει για τη δουλειά του. Δεν θα τολμούσε βέβαια ποτέ να κάνει το ίδιο σε 100 τεχνικούς ή 50 σκηνογράφους και να τους βάλει να διαγωνιστούν ο ένας μπροστά στον άλλο για το ποιος θα πάρει τη δουλειά. Αυτά τα πράγματα είναι ασόβαρα αλλά βαθιά ριζωμένα στην κουλτούρα μας και κάπως απλά τα διαιωνίζουμε. Μακάρι όσο μας ένοιαζε ο πειραματισμός εντός σκηνής, να μας ένοιαζε και ο πειραματισμός εκτός σκηνής.

Δεν πιστεύω ότι είναι ζόρικη εποχή η σημερινή. Ή για να μην παρεξηγηθώ, νομίζω ότι είναι πολύ λιγότερο ζόρικη απ’ ότι ήταν οποιαδήποτε προηγούμενη. Σε κάθε επίπεδο. Η ανάποδη παραδοχή από την άλλη -το κάθε πέρσι και καλύτερα – μου φαίνεται πολύ  επικίνδυνη και δημιουργεί ανθρώπους ναρκωμένους και αδρανείς.