ΤΕΤΑΡΤΗ
26
ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ
Πώς νιώθετε με τις ιστορίες αγάπης; Σας αρέσουν οι ρομαντικές ταινίες ή τις βρίσκετε επιφανειακές και μη ρεαλιστικές; Πιστεύετε στις δεύτερες ευκαιρίες ή καταδικάζετε τους ήρωες της ιστορίας στο πρώτο λάθος;
Θα ήθελα πολύ να ακούσω τις απαντήσεις σας στις παραπάνω ερωτήσεις. Και μετά, ανεξαρτήτως απαντήσεων, θα σας ζητούσα να δείτε το “Love & Trouble”, το ντοκιμαντέρ της Amy Hardie – και μετά θα σας ξαναέκανα τις ίδιες ερωτήσεις. Είμαι σχεδόν σίγουρη πως κάποια απάντησή σας θα ήταν διαφορετική. Προσωπικά αγαπώ τις ρομαντικές ιστορίες και ταινίες, αλλά δεν ήμουν πολύ σίγουρη για το πώς μία τέτοια θα μπορούσε να γίνει ντοκιμαντέρ και να μη θυμίζει reality show στην τηλεόραση. Κι όμως, γίνεται.
H Amy Hardie.
Η Σκωτσέζα κινηματογραφίστρια και παραγωγός Amy Hardie πήρε την κάμερά της, την ειλικρίνεια που κρύβει η ματιά της και, κυρίως, τους συνεργάτες της και ακολούθησαν για 10 ολόκληρα χρόνια την Kerry και τον Kenny Watson. Ένα ερωτευμένο ζευγάρι που παντρεύτηκε από αγάπη, χωρίς να γνωρίζουν – όπως φάνηκε – ο ένας τον άλλον. Έκαναν μαζί ένα παιδί, και εκεί η ιστορία αγάπης τους τελείωσε – τουλάχιστον, όπως την ήξεραν – για να ξεκινήσει ξανά μια άλλη ιστορία. Φόβου, πόνου, απώλειας, αλλά και κάθαρσης, αποδοχής και έρωτα (από την αρχή).
Όταν στην αρχή οι “ήρωες” της ιστορίας μάς συστήνονται, μιλούν κυρίως για δύο πράγματα: την αλήθεια και το παρελθόν. Πώς, ακόμα κι αν και οι δύο ήταν “σπασμένοι” σε διαφορετικά σημεία άνθρωποι, κανείς από τους δύο δεν θεώρησε σημαντικό – ή δεν μπόρεσε – να ανοίξει αυτό το μέρος του εαυτού του στον άλλον. Κρύφτηκαν και οι δύο στο παρελθόν τους, τη στιγμή που οι τωρινοί εαυτοί τους ερωτεύτηκαν ο ένας τον άλλον, χωρίς να ξέρει κανείς τι πραγματικά κουβαλάει. Η ειλικρίνεια είναι περίπλοκη υπόθεση όταν στην εξίσωση μπαίνουν το τραύμα, η ευαλωτότητα και η ντροπή. Και άλλωστε, τι “χρωστάμε” σε έναν άλλον άνθρωπο σε σχέση με το παρελθόν και τις εμπειρίες μας; Και αν αποφασίσουμε να μοιραστούμε την ζωή μας, πάλι δεν “χρωστάμε” τίποτα;
Ο Kenny είναι ένας βετεράνος πολέμου που στρατολογήθηκε όταν ήταν 16 χρονών. Εκπαιδεύτηκε ως ελεύθερος σκοπευτής και υπηρέτησε στον πόλεμο του Αφγανιστάν. Όταν γύρισε πίσω, τίποτα δεν ήταν ίδιο για εκείνον – πώς θα μπορούσε άλλωστε; Η ιστορία τους, για εμάς, ξεκινάει όταν το κλάμα του νεογέννητου γιου τους πυροδοτεί τις μνήμες του πολέμου για τον Kenny. Δεν μπορεί να ξεχωρίσει στο μυαλό του τους ήχους των όπλων ή τις βόμβες που έσκαγαν δίπλα του στο πεδίο της μάχης από το κλάμα του μωρού του. Πιστεύει πως η ‘λύση’ είναι η αυτοκτονία και ο αυτοτραυματισμός. Εκείνος έρχεται αντιμέτωπος με τα σημάδια που άφησε ο πόλεμος, η γυναίκα του, έρχεται αντιμέτωπη με έναν άντρα που, στην πραγματικότητα, δεν γνώρισε ποτέ.
Από την άλλη, η Kerry κουβαλάει μέσα της τη δική της ιστορία άρνησης του παρελθόντος της. Όταν οι συνθήκες την φέρνουν αντιμέτωπη με τη μετατραυματική διαταραχή του συζύγου της, το άγχος της επιβίωσης του και τη συνθήκη όπου πρέπει εκείνη να είναι ο άνθρωπος πάνω στον οποίο θα στηρίζεται ολόκληρη η οικογένεια – με ό,τι ψυχολογικές και μη επιπτώσεις έχει αυτό – η ίδια καθρεφτίζει το δικό της τραύμα. Όταν στα 9 της χρόνια τη βίασαν και στα 12 της θέλησε να πάρει τη δική της ζωή, κανείς δεν ήταν εκεί για να την ακούσει, να ασχοληθεί και να αποδεχτεί αυτή την άθλια συνθήκη που βίωσε. Στο σήμερα, αποφασίζει να πάρει την κατάσταση στα χέρια της και να μην αφήσει ούτε το δικό της παρελθόν, ούτε εκείνο του Kenny, να τους περιορίσει από όσα μπορούν να γίνουν – και σαν ζευγάρι και σαν άνθρωποι. Ακόμα και αν δεν έχουν ιδέα πώς, είναι διατεθειμένοι να το ανακαλύψουν στην πορεία
Η πραγματική ιστορία της ζωής τους ξετυλίγεται σε 90 λεπτά και στις στιγμές της αλλαγής. Η ιστορία τους είναι γεμάτη με όσα δεν κατάφεραν, αλλά κυρίως με εκείνα που κατέκτησαν και κατακτούν καθημερινά, μέσα από τη βοήθεια όλων όσων ήταν εκεί όταν ο Kenny και η Kerry ήταν αρκετά δυνατοί ώστε να τη ζητήσουν. Θέματα ψυχικής υγείας, μετατραυματικό στρες, φαρμακευτική αγωγή, αγχώδεις διαταραχές. Αυτά είναι μερικά μόνο από τα ζητήματα που, με απλό και άμεσο τρόπο, δύο άνθρωποι ζουν και μιλούν για αυτά. Όμως, η θεραπεία, η αποδοχή, τα όνειρα και η ανάγκη τους να γίνουν καλύτεροι αποτελούν επίσης μεγάλο κομμάτι αυτών των 90 λεπτών.
Δεν είχα ξαναδεί κάτι παρόμοιο. Μία προσπάθεια εκ μέρους των συντελεστών να μην απορροφηθούν στο δράμα, αλλά να ανυψώσουν την επούλωση των πληγών. Αυτή εδώ μπορεί να είναι μια ιστορία αγάπης, αλλά δεν έχει καμία σημασία αν είσαι παντρεμένος, πρώην βετεράνος πολέμου, επιζών σεξουαλικής παρενόχλησης ή απλά άνθρωπος. Τα πρόσωπα που θα δείτε στην οθόνη σας θα σας θυμίσουν σίγουρα τον εαυτό σας ή κάποιο δικό σας άνθρωπο. Ή, πάλι, μπορεί να σας ευαισθητοποιήσουν και να σας κάνουν να δείτε τη ζωή και τις αποφάσεις που παίρνουμε για εκείνη, αλλιώς.
Οι άνθρωποι δεν είναι αντικείμενα – πώς μπορούμε να τους ζητάμε να αψηφήσουν κάθε ανθρώπινη ιδιότητα και κοινωνικά αποδεκτή συμπεριφορά, να σκοτώσουν έναν ή χιλιάδες άλλους ανθρώπους και μετά να περιμένουμε να είναι εντάξει; Πώς μπορούμε να τραυματίζουμε ένα άτομο από την παιδική του ηλικία και μετά να μην του δίνουμε καν την ευκαιρία να επιλέξει να το ξεπεράσει, παρά μόνο φάρμακα και αγωγή για να επιβιώσει;
Τελικά, το ντοκιμαντέρ της Hardie ίσως να μην είναι μια ιστορία αγάπης δύο ανθρώπων. Ίσως είναι μια ιστορία για το πώς μπορείς να αγαπάς τον εαυτό σου. Ίσως είναι μια ιστορία ανθρώπων που απλά έχουν στόχο να βγάλουν την επόμενη μέρα. Μία ιστορία ελπίδας για τη δεύτερη ή και την τρίτη ευκαιρία του να είσαι ευτυχισμένος. Ασχέτως αν είστε μόνοι σας ή μαζί με κάποιον άλλο στη ζωή, να πάτε να δείτε το “Love & Trouble” σε μία από τις αίθουσες του 27ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και να μου πείτε αν τελικά σας αρέσουν οι ρομαντικές ιστορίες.
