ΠΕΜΠΤΗ
27
ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ
Οι περισσότεροι μάθαμε για πρώτη φορά την Angelika Dusk το 2015, μέσα από το pop, άκρως παραμυθένιο ντεμπούτο της Marionette, που περιλάμβανε κομμάτια όπως το Beautiful Love. Από τότε έχουν μεσολαβήσει δέκα χρόνια, πολλά τραγούδια, πολλή μουσική, αλλά και μία απουσία πέντε ετών. Η ίδια παραδέχεται ότι πέρασε μια περίοδο εσωτερικής αναζήτησης, όπου η φωνή της είχε χαθεί «Κάποια στιγμή έπαψα να ακούω τον εαυτό μου και άκουγα ό,τι μου έλεγαν οι γύρω μου» μάς λέει. Όμως, μέσα από αυτή τη διαδρομή, βγήκε πιο δυνατή και έτοιμη να τραγουδήσει ξανά τη δική της αλήθεια.
Έτσι, πριν από λίγες εβδομάδες επέστρεψε δυναμικά, φέρνοντας μαζί της όχι μόνο νέα τραγούδια αλλά και μια βαθύτερη σύνδεση με τον εαυτό της και το κοινό της. Μετά από πέντε χρόνια αποχής, το Deeper Love σηματοδότησε τη μεγάλη της επιστροφή, εκφράζοντας την ανάγκη της για ελπίδα, αποδοχή και ουσιαστική αγάπη. Μάλιστα, Deeper Love δεν άργησε να αποκτήσει και τη δική του ελληνική εκδοχή, με το Σύνδεση Αληθινή να γίνεται το πρώτο της τραγούδι στα ελληνικά. Η ανάγκη της να επικοινωνήσει πιο άμεσα με το ελληνικό κοινό ήταν η κινητήρια δύναμη πίσω από αυτή την απόφαση. Εξάλλου, όπως η ίδια λέει, κάθε τραγούδι της είναι ένα κομμάτι από το προσωπικό της ημερολόγιο, γεμάτο σκέψεις και συναισθήματα που θέλει να μοιραστεί.
Το επόμενο βήμα της είναι το πολυαναμενόμενο live της την Πέμπτη 3 Απριλίου στο Piraeus Club Academy, όπου θα παρουσιάσει τόσο τις νέες της δουλειές όσο και αγαπημένα τραγούδια της. Με τον νέο της δίσκο να βρίσκεται στα σκαριά, η Angelika υπόσχεται μουσική που θα μας ταξιδέψει πίσω στο 1984, με κομμάτια γεμάτα ενέργεια, αλλά και πιο μελαγχολικές μελωδίες που μας καλούν να χαθούμε στο συναίσθημα. Και το πιο σημαντικό; Το ταξίδι της μόλις ξεκινά, και, όπως λέει και η ίδια, «κανένας δε μας σταματά».
«Είχα πει ότι δεν θα ξανατραγουδήσω ποτέ» εξομολογείται η Angelika Dusk
Ήταν Ιούλιος του 2023 και ήμουν πεσμένη ψυχολογικά. Είχα φτάσει στο Λονδίνο όπου αμέσως παίρνω ανάσα στο κρύο γιατί σιχαίνομαι το καλοκαίρι με τους 40 βαθμούς. Πήγα το πρωί στο στούντιο όπου θα γράφαμε τραγούδια με τον συνεργάτη μoυ τον Jonny Lattimer. Του είπα ότι επειδή δε νιώθω καλά, θέλω να γράψω κάτι εξαιρετικά ελπιδοφόρο και αισιόδοξο. Μόλις βρήκε το ρυθμό θυμάμαι να χαμογελάω και να νιώθω αμέσως καλύτερα. Έκλεισα τα μάτια και άρχισα να τραγουδάω μελωδίες και μου ήρθαν οι λέξεις “deeper love”. Από εκείνο το σημείο και μετά έχτισα το τραγούδι γύρω από αυτό το θέμα, τη βαθιά αγάπη, την προσπάθεια να αποδεχτείς τον εαυτό σου, την ομορφιά του να συνδέεσαι με ανθρώπους
Να αποδέχεσαι. Τελεία! Να αγαπάς τον άλλο όπως είναι, γιατί είναι κουραστικό και μάταιο να προσπαθείς να τ@ αλλάξεις. Αλλά για να γίνει εφικτό αυτό, και εδώ είναι το “catch” που λένε και …στο χωριό μου, πρέπει να αγαπήσεις και να δεχτείς τον εαυτό σου πρώτα. Φυσικά δεν είναι εύκολο, ειδικά όταν ζούμε σε μια κοινωνία που δεν αποδέχεται πράγματα που είναι αυτονόητα. Και εγώ παλεύω ακόμα με στερεότυπα που μου έχουν προσάψει, αλλά και τόσοι φίλοι μου καταπιέζουν τον πραγματικό τους εαυτό είτε γιατί θεωρούν ότι είναι μεμπτή η σεξουαλική τους ταυτότητα είτε γιατί δεν έμαθαν ποτέ ότι όχι μόνο δεν πρέπει να καταπίνουμε τα συναισθήματά μας αλλά ότι επιβάλλεται κιόλας να τα εκφράζουμε.
Τι μεσολάβησε αυτά τα πέντε χρόνια; Τι σας έμαθε αυτή η περίοδος;Παλεύω ακόμα με στερεότυπα που μου έχουν προσάψει
Για να είμαι ειλικρινής, δεν μπορώ να πω ότι έφταιξε μόνο η πανδημία και η γέννηση της κόρης μου εκείνη την εποχή στο ότι σταμάτησα να δημιουργώ μουσική. Κάποια στιγμή έπαψα να ακούω τον εαυτό μου και άκουγα ό,τι μου έλεγαν οι γύρω μου. Κατέληξα να χάσω την ταυτότητά μου και να νιώθω και ντροπή για κάποια πράγματα που έκανα, όπως πχ να τραγουδήσω blues, γιατί όπως και να το κάνουμε δεν μπορώ, δεν έχω αυτού του είδους τη φωνή. Οπότε έπεσε η αυτοεκτίμησή μου και κλείστηκα σε εμένα. Μάλιστα είχα πει ότι δεν θα ξανά τραγουδήσω ποτέ! Αλλά όλα για καλό έγιναν γιατί μπόρεσα να ξανασταθώ στα πόδια μου, ακόμα πιο δυνατή και να ακούω την ψυχή μου πια και όχι το τι λένε οι άλλοι.
Το “Deeper Love” αποδόθηκε στα ελληνικά και το “Σύνδεση Αληθινή” έγινε το πρώτο σας ελληνικό κομμάτι. Ποια ανάγκη σας εκφράζει αυτό το βήμα; Είναι πιο εύκολη η σύνδεση με το ελληνικό κοινό, όταν το τραγούδι είναι στα ελληνικά;Ό,τι γράφω είναι βαθιά δικές μου σκέψεις και πράγματα που νιώθω, κάτι σαν ημερολόγιο. Και σίγουρα όλοι μοιραζόμαστε παρόμοια συναισθήματα, ζούμε το άγχος, το φόβο, τη στεναχώρια, τη χαρά, την αγάπη. Οπότε θέλω να τα μεταφέρω, να επικοινωνήσω με ανθρώπους, να τα νιώσουμε μαζί. Φυσικά αυτό δεν είναι τόσο εύκολο όταν δεν απευθύνομαι στο κοινό στη γλώσσα μας, για αυτό και θέλησα να έρθω πιο κοντά, μιλώντας ελληνικά. Από το σύντομο χρονικό διάστημα που έχει κυκλοφορήσει το τραγούδι έχω εισπράξει συγκινητικά σχόλια όπως «με έχει αγγίξει», «κλαίω», «πρώτη φορά μπορώ και τραγουδάω όλο το ρεφραίν σου!»
Τόσο το τραγούδι, όσο και το βίντεο κλιπ, είναι άκρως επηρεασμένα από τα 80s. Τι είναι αυτό που σας γοητεύει σε αυτή την εποχή;Πάνω από όλα η μουσική τους. Μεγάλωσα ακούγοντας Cock Robin, Don Henley, Michael Jackson, Madonna. Ο πατέρας μου έβαζε στο πικ-απ Bryan Ferry, U2, Fleetwood Mac και καθόμασταν μαζί και ακούγαμε μουσική στο σαλόνι. Η μητέρα μου έβαζε τις ταινίες Footloose, Flashdance, είχα τρελαθεί με τα soundtracks τους και χόρευα μπροστά στην τηλεόραση. Αναπολώ επίσης ότι δεν υπήρχαν κινητά να μας αποσπούν την προσοχή και την επικοινωνία. Ήταν πιο απλά και αληθινά τα πράγματα. Υπήρχε «σύνδεση αληθινή».
Τις κασέτες που έφτιαχνα με φροντίδα, έγραφα τα κομμάτια στο χαρτάκι από το κουτί τους και έπειτα τις άκουγα στο Walkman μου ή στο κασετόφωνο. Και φυσικά θυμάμαι τον θυμό μου όταν ο παραγωγός του ραδιοφώνου μιλούσε πάνω από το τραγούδι που ήθελα να ηχογραφήσω!
Έπαψα να ακούω τον εαυτό μου και άκουγα ό,τι μου έλεγαν οι γύρω μου. Κατέληξα να χάσω την ταυτότητά μου
Η ψυχοθεραπεία (γέλια). Ξέρω κι εγώ; Είναι μια διαρκής προσπάθεια, μια κλείνομαι, μια ανοίγομαι, κάνω κύκλους. Eπίσης, το να γνωρίζω ενδιαφέροντες ανθρώπους, να συζητάμε για βαθιά πράγματα, πέρα από το «πώς πάει η δουλειά» πχ. Για το πώς νιώθουμε, γιατί νιώθουμε έτσι, πώς μπορούμε να είμαστε πιο ευτυχισμένοι…
Ο χορός τι ρόλο παίζει στη ζωή σας;Απελευθερωτικό. Πάντα χόρευα, η παρέα μου στο σχολείο ήταν εκείνη που έμπαινε σε ένα μαγαζί και χτυπιόταν, είτε με Rage Against the Machine, είτε με rock’n’roll. Χορεύω στο σπίτι με την κόρη μου ελεύθερα και βλέπω ότι της μεταδίδω το συναίσθημα του να κινείσαι όπως θέλεις χωρίς να σε ενδιαφέρει πώς φαίνεσαι. Μετά από έντονο χορό νιώθω τόσο ήρεμη σαν να έχω πάρει ηρεμιστικό (γέλια).
Ο δίσκος θα είναι σαν να βγήκε το 1984, αφού όλες οι επιρροές μου αντλούνται από εκείνη την εποχή. Έχει τραγούδια fun και χορευτικά, και άλλα που είναι πιο μελαγχολικά, που σε ωθούν να φαντάζεσαι ότι περπατάς με τον άνθρωπο που αγαπάς σε μια συννεφιασμένη παραλία το χειμώνα, ή ότι οδηγείς σε μια ατελείωτη οδό με τα παράθυρα κατεβασμένα. Πάντως σε όλα κυριαρχεί η ελπίδα και η αισιοδοξία. Και ναι, θα υπάρξουν κι άλλα ελληνικά τραγούδια, τώρα που ξεκίνησα … «κανένας δε μας σταματά» που έλεγε και η Αλέξια.
«Μεγαλώνω μια κόρη που θέλω να μάθει να λέει αυτό που έχει στο μυαλό της, να μην ντρέπεται για αυτό που είναι»
Πολύ. Ενηλικιώθηκα (μεταφορικά και αργοπορημένα), μεγαλώνω μια κόρη που θέλω να μάθει να λέει αυτό που έχει στο μυαλό της, να μη φοβάται κανέναν, και να μην ντρέπεται για αυτό που είναι. Στο Marionette χρησιμοποιούσα πολλά παραμυθένια στοιχεία, ίσως για να κρυφτώ πίσω από αφηγήματα. Τώρα γράφω ξεκάθαρα αυτό που έχω στο νου μου.
Ευτυχισμένη, υγιή, και παντοτινά μαγεμένη από τον κόσμο της μουσικής.
