Onassis Dance Days 2025: Το καθιερωμένο φεστιβάλ σύγχρονου χορού επιστρέφει στη Στέγη

Χορεύοντας ανάμεσα στα σύννεφα, παλεύοντας μέσα στα άστρα και τη λάσπη. Από τις 3 έως τις 6 Απριλίου ένας μαραθώνιος χορού γεμίζει ασφυκτικά τις σκηνές της . Από τις 5 το απόγευμα έως τα μεσάνυχτα –και δύο μέρες και λίγο μετά– οι Έλληνες χορογράφοι καταπιάνονται στο Onassis Dance Days 2025 με όσα τους απασχολούν, πειραματίζονται με νέες αισθητικές και θέτουν τον παλμό του φετινού φεστιβάλ. Μιχάλης Θεοφάνους, Χαρά Κότσαλη, Φωτεινή Σταματελοπούλου, Σοφία Μαυραγάνη & Τζάνις Ράφα εκφράζουν τις αγωνίες, τις ελπίδες και τις ματαιώσεις τους στήνοντας βωμούς, αποτινάσσοντας ρόλους και ταυτότητες, συνομιλώντας με την ιστορία, δικαιώνοντας τα αδάμαστα σώματα.

Για άλλη μια χρονιά το πρόγραμμα του φεστιβάλ περιλαμβάνει και έναν διεθνή χορογράφο, στην πρώτη, μάλιστα, παρουσίαση παράστασής του στην Ελλάδα, τον Νταμιάν Ζαλέ και τον μοναδικό κόσμο του.

Η Κεντρική Σκηνή της Στέγης μεταμορφώνεται σε ένα τοπίο κοσμογονίας. Οι χορευτές και χορεύτριες αναμετρώνται με την αδάμαστη ομορφιά της φύσης: τον άνεμο, το νερό, το χώμα, τον καπνό, την ομίχλη, το φως, το σκοτάδι. Μαύρη άμμος, ασημόσκονη, πατάτες, νερό και κόλλα, κάτω από το κατάλληλο βλέμμα και με επεξεργασία, γίνονται έργα τέχνης. Με τέτοια υλικά καταπιάστηκαν ο εικονοκλάστης χορογράφος Damien Jalet και ο γλύπτης Kohei Nawa στα δύο έργα που παρουσιάζουν στο πλαίσιο του Onassis Dance Days 2025: τη χορογραφία «Planet [wanderer]» με ένα 8μελές ανσάμπλ από 4 έως 6 Απριλίου και την ταινία «Mist» με τους 18 χορευτές του Nederlands Dans Theater (NDT 1) στις 4 και 5 Απριλίου.

Γλύπτες, εικαστικοί, αρχιτέκτονες και sound designers έχουν συνεργαστεί στενά και με τους τέσσερις Έλληνες χορογράφους του φετινού φεστιβάλ πάνω στην υλικότητα των σωμάτων, την αισθητική του ήχου, την ποιητική του λόγου και την εικαστικότητα των σκηνικών αντικειμένων. Οι περισσότερες παραγωγές προέκυψαν από το open call του Onassis AiR και αναπτύχθηκαν με την υποστήριξη του Onassis AiR dramaturgy.

Στο σόλο έργο ecdysis, ο Μιχάλης Θεοφάνους με την Τίνα Τζόκα στη διαμόρφωση του σκηνικού χώρου στο -1 της Στέγης (3-6 Απριλίου) μας καλούν να εισβάλουμε σαν ηδονοβλεψίες στον προσωπικό χώρο ενός πλάσματος σε αέναη μεταμόρφωση. Γινόμαστε αυτόπτες μάρτυρες στο ευάλωτο ξεγύμνωμά του, καθώς απεκδύεται μια σειρά από ταυτότητες. Γιατί ίσως η ροή είναι η μόνη δυνατή συνθήκη κι έτσι κανένας «δεν είναι πια αυτό που ήταν και δεν είναι ακόμη αυτό που θα γίνει», όπως δηλώνει ο δημιουργός.

Στο ΙT’S THE END OF THE AMUSEMENT PHASE της Χαράς Κότσαλη στη Μικρή Σκηνή (3-6 Απριλίου), τρεις γυναίκες στήνουν έναν άναρχο κινητικό, αισθητικό και ηχητικό μαραθώνιο, αναζητώντας την απόλαυση που διαρκώς ανακόπτεται. Με τη συνεργασία του γλύπτη και εικαστικού Περικλή Πραβήτα, δημιουργείται ένα ξέφρενο πανόραμα από χορούς σε διαρκή συνδιαλλαγή με την Ιστορία, «αυτόν τον δεσμό προόδου και καταστροφής», σύμφωνα με τα λόγια της χορογράφου.

Στο Horse Me, η Σοφία Μαυραγάνη και η εικαστικός Τζάνις Ράφα στήνουν στη Μικρή Σκηνή της Στέγης (3-6 Απριλίου) μια σουρεαλιστική, ποιητική αλληγορία για τα όρια της συμβίωσης της ανθρώπινης και της μη ανθρώπινης φύσης, με επίκεντρο την εικόνα του αλόγου και τη σχέση σωμάτων που καβαλούν και καβαλικεύονται. Η στόχευσή τους; Το δικαίωμα του σώματος να παραμείνει ανεξερεύνητο, αδιευκρίνιστο και αδάμαστο.

Στο NEAR MISSES, η Φωτεινή Σταματελοπούλου χορογραφεί στο -1 της Στέγης (3-6 Απριλίου) τη/το Δέσποινα Σανιδά-Κρεζία σε μια σόλο περφόρμανς που είναι επίσης εικαστική εγκατάσταση, σε συνεργασία με τους Δημήτρη Ταμπάκη και Πάνο Αλεξιάδη. Το έργο διερευνά στρατηγικές αυτοάμυνας και ανθεκτικότητας, χαράσσοντας οριακές γραμμές μεταξύ σιωπής και οργής. Η/Το περφόρμερ υποστηρίζεται από ένα σύνολο φορέσιμων μεταλλικών αντικειμένων που συνθέτουν έναν ηχητικό και φωνητικό βωμό αποκαλύπτοντας μια υπερεκτεθειμένη χειρονομία μέσα στο χάος.

Στο Onassis Dance Days 2025 οι σκηνές της Στέγης μάς συστήνουν νέους εικαστικούς κόσμους, το σώμα αποκτά άλλες διαστάσεις, η κίνηση δίνει μορφή στο άυλο και η σκηνή πάλλεται από ζ

Planet [wanderer] | Damien Jalet, Kohei Nawa
4-6 Απριλίου | Κεντρική Σκηνή | 20:30
Διάρκεια: 55 λεπτά

Πλανήτες είμαστε. Και, μαζί, πλάνητες, διαρκώς περιπλανώμενες υπάρξεις, πάνω στο ίδιο ουράνιο σώμα. Ο διεθνούς κύρους εικονοκλάστης χορογράφος, συνεργάτης της Madonna, του Thom Yorke και της Marina Abramović, μεταξύ άλλων, δημιουργεί μαζί με τον Ιάπωνα εικαστικό Kohei Nawa μια μνημειώδη εγκατάσταση, μια κοσμογονία εν κινήσει.

Οχτώ πλάσματα, οχτώ πλανήτες. Σαν νομάδες, καταδικασμένοι από τον νόμο της βαρύτητας, περιφέρονται αέναα πάνω στο ίδιο ουράνιο σώμα. Ο Damien Jalet εκθέτει οχτώ χορευτές σε μια διαρκή αναμέτρηση με τα στοιχεία της φύσης: τον άνεμο, το νερό, το χώμα, τον καπνό, την ομίχλη, το φως, το σκοτάδι. Μια κοσμογονία συντελείται επί σκηνής.

Εικονοκλάστης χορογράφος και χορευτής, ο Νταμιάν Ζαλέ (Βέλγιο/Γαλλία) είναι διεθνώς αναγνωρισμένος για τις μνημειώδεις χορογραφίες του, που μπορούν να εκληφθούν ως εικαστικές εγκαταστάσεις, όπως το εμβληματικό Chiroptera (2023), στην πρόσοψη της Opéra Garnier του Παρισιού, με τη συμμετοχή 153 χορευτών. Επίσης, έχει υπάρξει χορογράφος της Madonna (στις περιοδείες της, Madame X και Celebration) και των ταινιών Suspiria του Luca Guadagnino, Anima του Paul Thomas Anderson και Emilia Pérez του Jacques Audiard, καθώς και συνεργάτης καλλιτεχνών όπως ο Sidi Larbi Cherkaoui, η Marina Abramović, η Iris van Herpen, o Thom Yorke, o Ryuichi Sakamoto, o Thomas Bangalter και o JR.

Για την πρώτη του σκηνική εμφάνιση στη Στέγη, επιθυμία του ήταν να έρθει με το έργο που ξεκίνησε να δημιουργεί στην Ιαπωνία, στον απόηχο του καταστροφικού σεισμού και του τσουνάμι του 2011. Ένα έργο στο οποίο έδωσε τελικά τον τίτλο «Πλανήτης [περιπλανώμενος]», εμπνευσμένος από την αμφισημία του αρχαιοελληνικού ρήματος «πλανάομαι/πλανῶμαι», δηλαδή «περιπλανιέμαι/ χάνω τον δρόμο μου/ σφάλλω».

Γιατί ίσως αυτό είμαστε. Πλάνητες. Πάνω στο ίδιο ουράνιο σώμα, το οποίο, με τη σειρά του, πλανιέται στο σύμπαν.

Χορογραφία: Damien Jalet
Σκηνογραφία: Kohei Nawa
Μουσική: Tim Hecker
Φωτισμοί: Yukiko Yoshimoto
Συνεργάτης Ηχητικού Σχεδιασμού: Xavier Jacquot
Βοηθός στη Χορογραφία: Alexandra Hoàng Gilbert
Εξωτερικό μάτι: Catalina Navarrete Hernández
Παραγωγός Δημιουργικού: Jamila Hessaine

Ερμηνεύουν οι: Shawn Ahern, Karima El Amrani, Αιμίλιος Αράπογλου, Francesco Ferrari, Vinson Fraley, Thi Mai Nguyen, Astrid Sweeney, Ema Yuasa

Συμπαραγωγοί: Chaillot – Théâtre national de la Danse (Γαλλία), Charleroi danse – Centre chorégaphique de la Fédération Wallonie-Bruxelles (Βέλγιο), Sandwich Inc. (Ιαπωνία), Festspielhaus St Pölten (Γερμανία), Μητροπολιτικό Θέατρο Τόκιο (Ιαπωνία), Θέατρο ROHM Κιότο (Ιαπωνία), Opéra de Rouen Normandie (Γαλλία), Ballet du Grand Théâtre de Genève (Ελβετία), Theater Kampnagel Hamburg (Γερμανία), Staatstheater Darmstadt (Γερμανία), Nagelhus Schia Productions (Νορβηγία)

Με την υποστήριξη των Grand Marble και MATSUSHIMA HOLDINGS CO., LTD. Το έργο συγχρηματοδοτείται από το πρόγραμμα «Δημιουργική Ευρώπη» της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Τεχνών του Κιότο – ULTRA SANDWICH Project #14 #15 #16 #17, Kyoto University – Takenaka University

*Το έργο ήταν υποψήφιο για το βραβείο μπαλέτου Fedora – Van Cleef & Arpels το 2020

49 λεπτά μες στην «Ομίχλη». Επιστρατεύοντας την αναμέτρηση των σωμάτων με κάθε είδους υλικά προκειμένου να αποκαλύψει τη συνεχώς μεταβαλλόμενη φύση των μορφών της ζωής, το Mist διερευνά έναν οριακό χώρο μεταξύ επιστήμης και μυθολογίας. Η διαθεματική ταινία χορού του Jalet δημιουργήθηκε σε στενή συνεργασία με τον Ιάπωνα εικαστικό καλλιτέχνη Kohei Nawa και τον κινηματογραφιστή Rahi Rezvani, με το μοναδικό ανσάμπλ του περίφημου NDT 1.

Το Mist αποτελεί το ντεμπούτο του Βελγογάλλου χορογράφου Damien Jalet με το Nederlands Dans Theater (NDT). Μεταφορικό και μεταμορφικό, το Mist δημιουργήθηκε εν μέσω της πανδημίας COVID-19 και αποτυπώνει την αίσθηση της παράδοσης στην περιρρέουσα θολότητά της, αναδεικνύοντας παράλληλα μια υπερβατική ομορφιά που βυθίζει τους θεατές σε μια κατάσταση όμοια με ύπνωση. Μετά τα έργα Vessel και Planet [wanderer] των Damien Jalet και Kohei Nawa, που έλαβαν διθυραμβικές κριτικές, το Mist επιστρατεύει την αναμέτρηση των σωμάτων με κάθε είδους υλικά, προκειμένου να αποκαλύψει τη συνεχώς μεταβαλλόμενη φύση των μορφών της ζωής και να διερευνήσει έναν οριακό χώρο μεταξύ επιστήμης και μυθολογίας.

Το Mist είναι εμπνευσμένο από το φαινόμενο των συσσωρεύσεων ομίχλης στη θάλασσα, το οποίο συχνά συνδέεται με την Ολλανδία όπου δημιουργήθηκε και γυρίστηκε η ταινία, και διερευνά τον εφήμερο χώρο μεταξύ πραγματικότητας και οφθαλμαπάτης μέσω μιας σωματικότητας που παραπέμπει στη δυναμική του νερού το οποίο εξατμίζεται, συμπυκνώνεται και πέφτει.

Χρησιμοποιώντας διάφορα είδη ομίχλης μέσα στο διαδραστικό και απέριττο σκηνικό του Nawa, οι δεκαοκτώ σχεδόν γυμνοί χορευτές και χορεύτριες του πολυβραβευμένου ανσάμπλ NDT 1 αλληλεπιδρούν, συγχρωτίζονται, εμφανίζονται και εξαφανίζονται μέσα από την αχλή που ενίοτε μας φέρνει στον νου φωτιά, υποβρύχιες ηφαιστειακές εκρήξεις, τυφώνες, καταρράκτες, σύννεφα, ποτάμια ή χιονοστιβάδες.

Επιπλέον, το έργο ανακαλεί το ύφος των Ιταλών αναγεννησιακών ζωγράφων, και ειδικότερα την τεχνική σφουμάτο του Λεονάρντο ντα Βίντσι, με την οποία θόλωναν τα περιγράμματα του θέματος και του περιβάλλοντός του. Εμπνευσμένη από ποικίλους μύθους για τη μετάβαση των ψυχών μετά θάνατον, καθώς και από τις ιαπωνικές δοξασίες Σίντο, η ενστικτώδης, σαρκική αλλά και φασματική χορογραφία του Jalet αποκτά μια νέα οικεία διάσταση μέσα από τον φακό του Ιρανού κινηματογραφιστή Rahi Rezvani και τον σχεδιασμό φωτισμών του Urs Schonenbaum.

Mist | Μια ταινία του Damien Jalet | Σε συνεργασία με τους Kohei Nawa & Rahi Rezvani — Προβολή ταινίας | Ίδρυμα Ωνάση

Φωτογραφία: Εφη Γούση

Μια σόλο περφόρμανς που εξερευνά την πολλαπλότητα των όψεων, την τρωτότητα και τον ρόλο των θεατών. Εμπνευσμένο από τη βιολογική διαδικασία της έκδυσης, παρουσιάζει ένα πλάσμα να περιπλανιέται σε ένα τοπίο διαρκούς μεταμόρφωσης, παρασύροντας το κοινό σε μια εμπειρία ηδονοβλεψίας. Ένα ανοίκειο παιχνίδι που αποκαλύπτει την ευθραυστότητα και τη δύναμη της αέναης αλλαγής.

Η έκδυση είναι μια βιολογική διαδικασία μεταμόρφωσης. Η αποκάλυψη ενός αναγεννημένου πλάσματος κάτω από τη «φυλακή» του εξωσκελετού ή του παλιού δέρματος. Η διαδικασία της έκδυσης υπηρετεί την ανάπτυξη του οργανισμού όχι μέσω πρόσθεσης ή διόγκωσης, αλλά με τον αντίθετο τρόπο: η εξέλιξη απαιτεί το ευάλωτο ξεγύμνωμα, μια στιγμή τρωτότητας, κατά την οποία το πλάσμα εκτίθεται στα αδηφάγα βλέμματα των άλλων, προσπαθεί να προστατευτεί δοκιμάζοντας διάφορα τεχνάσματα, παίζει και κοροϊδεύει τις ασφυκτικές ταυτότητες.

Η περφόρμανς εμβαθύνει στη διαδικασία της έκδυσης, ανάγοντάς την σε τελετουργία, σε μια διαβατήρια τελετή, όπου ο χρόνος διανοίγει και οι ταυτότητες ρευστοποιούνται. Σε μια σειρά από οπτικοακουστικές εικόνες, κάποτε αφηρημένες και άλλοτε αμήχανες, το πλάσμα απορρίπτει την περιττή πια σάρκα, παγιδευμένο μέσα σε έναν οικείο χώρο που μετατρέπεται σε εχθρικό περιβάλλον. Δεν είναι πια αυτό που ήταν και δεν είναι ακόμη αυτό που θα γίνει. Πόσοι είμαι εντέλει εδώ μέσα; Όπως αναφέρει ο καλλιτέχνης: «Στον οριακό μου χώρο απεκδύομαι τους ρόλους μου και αναμένω».

Σύλληψη, Σκηνοθεσία, Χορογραφία & Ερμηνεία: Μιχάλης Θεοφάνους
Μουσική Σύνθεση & Ηχητικός Σχεδιασμός: Γιώργος Μιζήθρας (MIZI)
Σκηνογραφία: Τίνα Τζόκα
Κατασκευές: Ευθύμης Γρόνθος
Σχεδιασμός Φωτισμών: Ιφιγένεια Γιαννιού
Δραματουργία: Κωνσταντίνος Αβράμης
Καλλιτεχνική Συνεργάτιδα: Μαρίνα Ξενάκη
Βοηθός Χορογράφου, Οργάνωση Προβών & Stand-in: Αντωνία Οικονόμου
Οργάνωση & Εκτέλεση Παραγωγής: TooFarEast
Ανάθεση & Παραγωγή: Στέγη Ιδρύματος Ωνάση

*Η παράσταση περιλαμβάνει γυμνό και είναι κατάλληλη για άτομα άνω των 16 ετών.

Φωτογραφία: Εφη Γούση

Σε έναν μαραθώνιο χορού που διατρέχει το ιστορικό συνεχές, τρεις γυναίκες παλινδρομούν ανάμεσα στην προσωπική και τη συλλογική ιστορία.

Με επίκεντρο το σώμα που χορεύει και με υλικό τον ήχο και την ποίηση, το έργο αναμετριέται με την έννοια της προόδου ως του πιο εξαντλητικού γραμμικού αφηγήματος. Στον απόηχο μιας τεχνολογικής και κοινωνικής επανάστασης που τελικά δεν συνέβη, το ΙT’S THE END OF THE AMUSEMENT PHASE επιχειρεί να μιλήσει για τη συναισθηματική ιστορία του παρόντος.

Τρεις χορεύτριες συνδιαλέγονται επί σκηνής με το παρελθόν που απλώνεται μπροστά μας και το μέλλον που έχουμε αφήσει πίσω μας. Επιδίδονται σε έναν χορό που εξαντλεί τους συναισθηματικούς και σωματικούς τους πόρους. Είναι μια χορογραφία για την αμφίθυμη σχέση του ατομικού και συλλογικού σώματος με την Ιστορία, για τον δεσμό προόδου και καταστροφής, για χορούς διασκέδασης, απόλαυσης και προπαγάνδας.

Το ΙT’S THE END OF THE AMUSEMENT PHASE δεν είναι μία ακόμα εσχατολογία προς χρήση, δεν είναι μία ακόμα έκφραση νοσταλγίας για ένα εξωτικοποιημένο παρελθόν, αλλά η αποδοχή ότι το πείραμα ευτυχώς απέτυχε. Δεν έχει έρθει ακόμα το τέλος του κόσμου και σίγουρα ούτε το τέλος της Ιστορίας. Η ποιητική του ιλίγγου αναδύεται ως η πιο τρυφερή χειρονομία την ώρα της πτώσης.

Ιδέα, Χορογραφία, Βίντεο & Κείμενο: Χαρά Κότσαλη
Ερμηνεία & Συνδημιουργία Υλικού: Σοφία Πουχτού, Χριστίνα Σκουτέλα, Χαρά Κότσαλη
Βοηθός Χορογράφου: Βάσια Ζορμπαλή
Β΄ Βοηθός Χορογράφου: Clara Aguilar
Σχεδιασμός Ήχου & Μουσική: Άννα Μαρία Ράμμου, Χάρα Κότσαλη
Σκηνικά & Κοστούμια: Περικλής Πραβήτας
Σχεδιασμός Φωτισμών: Ελίζα Αλεξανδροπούλου
Σύμβουλος Δραματουργίας: Δήμητρα Μητροπούλου
Εξωτερικό μάτι: Κωνσταντίνα Γεωργέλου
Οργάνωση & Εκτέλεση Παραγωγής: TooFarEast & Χαρά Κότσαλη
Ανάθεση & Παραγωγή: Στέγη Ιδρύματος Ωνάση

Στην παράσταση ενδέχεται να υπάρχει δυνατή μουσική και γίνεται χρήση στροβοσκοπικού φωτισμού και καπνού.

Φωτογραφία: Εφη Γούση

Μια περφόρμανς για την αντίσταση, το χάος και την επιμονή. Μετά το optimal soft, η Onassis AiR Fellow Φωτεινή Σταματελοπούλου επιστρέφει στη Στέγη με ένα χορογραφικό έργο για την κατάκτηση της ανθεκτικότητας.

To NEAR MISSES είναι μια σόλο περφόρμανς και, ταυτόχρονα, εικαστική εγκατάσταση, σε συνεργασία με τους Δημήτρη Ταμπάκη και Πάνο Αλεξιάδη. Το NEAR MISSES διαπραγματεύεται το σώμα ως πεδίο σύγκρουσης. Διερευνά εμπειρίες για την ασθένεια του σώματος, τη μεταμόρφωση και την αποτυχία. Μια σειρά δράσεων ξεδιπλώνονται σταδιακά, αναμειγνύοντας spoken words, προστατευτικά συμβολικά αντικείμενα και έντονες σωματικές συνθήκες. Συνειδητές αλλά και ακατέργαστες χειρονομίες, εκφράσεις προσώπου που παραπέμπουν σε γκαργκόιλ (gargoyles) και αναφορές σε τεχνικές αυτοάμυνας δημιουργούν μια αδιάκοπη σύνθεση που ταλαντεύεται μεταξύ σιωπής και οργής.

Η χορογράφος Φωτεινή Σταματελοπούλου «αναδιατυπώνει» τους δικούς της όρκους σε μια περφόρμανς συγκέντρωσης και αποδόμησης. Μέσα από την ενσωμάτωση προσωπικών αναμνήσεων και σε συνεργασία με την/το περφόρμερ Δέσποινα Σανιδά-Κρεζία, θέτει ερωτήματα για την παροδικότητα, την ακεραιότητα και την ελαφρότητα, ενώ ταυτόχρονα αναζητά μια συλλογική «πανοπλία ανθεκτικότητας».

Η/το περφόρμερ υποστηρίζεται από ένα σύνολο φορέσιμων αποσπώμενων μεταλλικών αντικειμένων (wearables), που λειτουργούν τόσο ως βάρη όσο και ως σωματικές προεκτάσεις. Συνθέτει έναν ηχητικό και φωνητικό «βωμό» που αποκαλύπτει σταδιακά μια υπερεκτεθειμένη χειρονομία απόκτησης ελευθερίας και ανθεκτικότητας μέσα στο χάος.

Αντανακλώντας τις προκλήσεις του σώματος όταν αυτό δοκιμάζεται, το έργο σχολιάζει την επείγουσα ανάγκη για συλλογικό διάλογο απέναντι στον φόβο και την αποτυχία. Φέρνει στην επιφάνεια οριακές στιγμές, ισορροπώντας ανάμεσα στην αποδοχή και την αλλαγή. Μια περφόρμανς που αντηχεί σαν μια δυνατή κραυγή.

Σύλληψη, Χορογραφία & Καλλιτεχνική Διεύθυνση: Φωτεινή Σταματελοπούλου
Περφόρμανς: Δέσποινα Σανιδά-Κρεζία
Μουσική Σύνθεση & Σχεδιασμός Ήχου: Πάνος Αλεξιάδης
Μεταλλικά Φορέσιμα & Γλυπτικά Στοιχεία: Δημήτρης Ταμπάκης
Σχεδιασμός Φωτισμών: Νύσος Βασιλόπουλος
Κείμενα: Φωτεινή Σταματελοπούλου
Δραματουργική Υποστήριξη: Έλενα Νοβάκοβιτς
Διεύθυνση Παραγωγής: Άλεξ Παπασημακοπούλου
Παραγωγή: Στέγη Ιδρύματος Ωνάση

Συμπαραγωγοί: Latitudes Contemporaines, SPRING Performing Arts Festival, MIRfestival
Με την υποστήριξη του European Festivals Fund for Emerging Artists (EFFEA)

Η έρευνα υποστηρίχθηκε από τη χορογραφική πλατφόρμα Grand Luxe Network, καθώς και από τους εξής φορείς: Onassis AiR (Αθήνα), L’Abri (Γενεύη), TROIS C-L (Λουξεμβούργο), Pôle-Sud (Στρασβούργο), Grand Studio (Βρυξέλλες) και Theater Freiburg (Φράιμπουργκ).

*Το NEAR MISSES περιλαμβάνει αρχειακό υλικό από μια ετήσια έρευνα, η οποία πραγματοποιήθηκε από τη Φωτεινή Σταματελοπούλου, τον Δημήτρη Ταμπάκη και τον Πάνο Αλεξιάδη, με την υποστήριξη του χορογραφικού δικτύου Grand Luxe Network.

Χορός, εικαστική τέχνη και μουσική συνυφαίνονται σε μια παράσταση με επίκεντρο το άλογο. Μέσα σε μια ατμόσφαιρα παρεξηγημένου ερωτισμού, ανατρέπονται οι σχέσεις εξουσίας μεταξύ σωμάτων που καβαλούν και καβαλικεύονται, επαναπροσδιορίζοντας τα όρια της απόλαυσης και της υποταγής.

Χλιμιντρίσματα, καλπασμοί, πτώσεις, σαδιστικοί δεσμοί, βασανισμός, λατρεία. Το άλογο στέκει ως σύμβολο κοινωνικού στάτους, ομορφιάς και ελευθερίας, αλλά και ως πρότυπο εξημέρωσης και «αφομοίωσής» του από τον άνθρωπο. Το Horse Me είναι το αποτέλεσμα της καλλιτεχνικής συνεργασίας μεταξύ της χορογράφου Σοφίας Μαυραγάνη και της εικαστικού Τζάνις Ράφα. Ο σαρκαστικός, πολιτικός κόσμος της χορογράφου ενώνεται με το πολυδιάστατο και ζωώδες σύμπαν της εικαστικού.

Μαστίγια και στομίδες μπλέκονται σε μια παράδοξα ερωτική σύνθεση. Γλουτοί και ουρές δονούνται πάνω σε άριες και ηλεκτροπόπ ρυθμούς. Ά-λογα κείμενα μιλούν για τον θρίαμβο του αναβάτη, ενώ μια λίστα κατονομάζει τις αιτίες θανάτου 23 αλόγων κούρσας. Επιδέξιες κινήσεις απαντούν σε βίαια παραγγέλματα, καθώς εγκυμονείται η ανυπακοή του ζώου.

Το Horse Me πραγματεύεται τις φαντασιώσεις, τους πόθους και τις ανάγκες του ανθρώπου να δαμάσει άλλα σώματα και να κυριαρχήσει. Ανατρέποντας έμφυλα στερεότυπα, ιεραρχίες και κατεστημένες αντιλήψεις, το έργο αρθρώνει ερωτήματα σχετικά με τις χαρές και τις οδύνες που ζωικά και ανθρώπινα όντα μπορούν να μοιραστούν. Αποδίδοντας φόρο τιμής στα πλάσματα που έχουν προσφέρει τις υπάρξεις τους στις υπηρεσίες του ανθρώπου, η παράσταση μιλάει τελικά για το δικαίωμα του σώματος να παραμείνει ανεξερεύνητο, αδιευκρίνιστο και αδάμαστο.

Σύλληψη & Συνδημιουργία: Σοφία Μαυραγάνη, Τζάνις Ράφα (Ραφαηλίδου)
Χορογραφία: Σοφία Μαυραγάνη
Art Direction: Τζάνις Ράφα
Πρωτότυπη Μουσική: Θάλεια Ιωαννίδου
Ερμηνεία & Δημιουργία Κινητικού Υλικού: Μαρία Βούρου, Κωνσταντίνα Μπάρκουλη, Παγώνα Μπουλμπασάκου
Υψίφωνος: Λητώ Μεσσήνη
Βοηθός δημιουργών: Γιώργος Κυβερνήτης
Δραματουργία: Ιωάννα Βαλσαμίδου
Κοστούμια: Χρύσανθος Χριστοδούλου
Σκηνικός Χώρος: Τζάνις Ράφα, Φιλάνθη Μπουγάτσου
Φωτισμοί: Θοδωρής Μιχόπουλος
Κατασκευή σκηνικού αντικειμένου: Μάνος Βορδοναράκης
Κατασκευή κοστουμιών: Ειρήνη Ανδρουλιδάκη, Οδυσσέας Σάμπαλης
Βοηθός Παραγωγής: Γιώργος Καλαντζής
Εκτέλεση Παραγωγής: Fingersix/athens

Η παράσταση Horse Me πραγματοποιείται με την οικονομική υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού
Ανάθεση & Παραγωγή: Στέγη Ιδρύματος Ωνάση

• 17:00 | ecdysis | Μιχάλης Θεοφάνους | -1 | 40 λεπτά
• 18:00 | ΙT’S THE END OF THE AMUSEMENT PHASE | Χαρά Κότσαλη | Μικρή Σκηνή | 40 λεπτά
• 19:00 | NEAR MISSES | Φωτεινή Σταματελοπούλου | -1 | 40 λεπτά
• 22:00 | Horse Me | Σοφία Μαυραγάνη & Τζάνις Ράφα | Μικρή Σκηνή | 40 λεπτά

• 17:00 | ecdysis | Μιχάλης Θεοφάνους | -1 | 40 λεπτά
• 18:00 | Horse Me | Σοφία Μαυραγάνη & Τζάνις Ράφα | Μικρή Σκηνή | 40 λεπτά
• 19:00 | NEAR MISSES | Φωτεινή Σταματελοπούλου | -1 | 40 λεπτά
• 20:30 | Planet [wanderer] | Damien Jalet, Kohei Nawa | Κεντρική Σκηνή | 55 λεπτά
• 22:00 | ΙT’S THE END OF THE AMUSEMENT PHASE | Χαρά Κότσαλη | Μικρή Σκηνή | 40 λεπτά
• 00:00 | Μist | Μια ταινία του Damien Jalet σε συνεργασία με τους Kohei Nawa & Rahi Rezvani | Κεντρική Σκηνή (Προβολή) | 49 λεπτά

• 17:00 | ecdysis | Μιχάλης Θεοφάνους | -1 | 40 λεπτά
• 18:00 | ΙT’S THE END OF THE AMUSEMENT PHASE | Χαρά Κότσαλη | Μικρή Σκηνή | 40 λεπτά
• 19:00 | NEAR MISSES | Φωτεινή Σταματελοπούλου | -1 | 40 λεπτά
• 20:30 | Planet [wanderer] | Damien Jalet, Kohei Nawa | Κεντρική Σκηνή | 55 λεπτά
• 22:00 | Horse Me | Σοφία Μαυραγάνη & Τζάνις Ράφα | Μικρή Σκηνή | 40 λεπτά
• 00:00 | Μist | Μια ταινία του Damien Jalet σε συνεργασία με τους Kohei Nawa & Rahi Rezvani | Κεντρική Σκηνή (Προβολή) | 49 λεπτά

• 17:00 | ecdysis | Μιχάλης Θεοφάνους | -1 | 40 λεπτά
• 18:00 | Horse Me | Σοφία Μαυραγάνη & Τζάνις Ράφα | Μικρή Σκηνή | 40 λεπτά
• 19:00 | NEAR MISSES | Φωτεινή Σταματελοπούλου | -1 | 40 λεπτά
• 20:30 | Planet [wanderer] | Damien Jalet, Kohei Nawa | Κεντρική Σκηνή | 55 λεπτά
• 22:00 | ΙT’S THE END OF THE AMUSEMENT PHASE | Χαρά Κότσαλη | Μικρή Σκηνή | 40 λεπτά