Θεατής: «Tα πήρες όλα κι έφυγες» – Η ζωή του Στράτου Διονυσίου στο Παλλάς

«Ακολουθώντας τη μουσική του Στράτου θα αφηγηθούμε την ιστορία του». Αυτά ήταν τα λόγια που κράτησα από τη συνέντευξη Τύπου για τη μουσικοθεατρική υπερπαραγωγή «Tα πήρες όλα κι έφυγες», μια φιλόδοξη, πραγματικά, παράσταση για τη ζωή του Στράτου Διονυσίου που θα σήκωνε, λίγες μέρες αργότερα, αυλαία στο Παλλάς, με τη σκηνοθετική υπογραφή του Βασίλη Μαυρογεωγίου.

Και η αυλαία σηκώθηκε στις 12 Μαρτίου και η ζωή του «εμβληματικού βάρδου της Θεσσαλονίκης», που έγραψε ιστορία στις αθηναϊκές νύχτες τις δεκαετίες του  ’60 – ’80, ζωντάνεψε στη σκηνή του Παλλάς, με την πίστη αυτή η ιστορία να ξανά γραφτεί – με κεντρικό άξονα τη διαχρονικότητα της μουσικής του. Και κάπως έτσι, οι σημαντικότερες στιγμές της μουσικής πορείας του Στράτου Διονυσίου αλλά και της προσωπικής του ζωής να βγουν στο φως. Ποιος ήταν στ’ αλήθεια ο Στράτος πίσω από τον Διονυσίου; Τα πάθη του, οι ευαισθησίες του, όσα αγάπησε, όσα πολέμησε, όσοι άνθρωποι είχε γύρω του και του στάθηκαν, όσοι τον πρόδωσαν – όλα πάνω στη σκηνή του Παλλάς «δεμένα» με τα πιο αγαπημένα τραγούδια του. Τα πιο εμβληματικά ζεϊμπέκικα – ανάμεσα από τα περισσότερα από 5.000 τραγούδια του – που πρωτοακούστηκαν στα θρυλικότερα κέντρα της Αθήνας που γέμιζε ο Διονυσίου κατά τις χρυσές εποχές που το λαϊκό τραγούδι βρισκόταν στο απόγειό του, ερμηνεύονται τώρα ζωντανά από τη σκηνή από τους τρεις γιους του, τον Άγγελο, τον Στέλιο και τον Διαμαντή.

Άγγελος, Στέλιος Διονυσίου και Θανάσης Πολυκανδριώτης©Patroklos Skafidas

Και με πρώτες ύλες τις ιστορίες, γνωστές και μη, τις μνήμες, τα βιώματα των ίδιων των παιδιών του Διονυσίου που γέννησαν το κείμενο του Κωνσταντίνου Σαμαρά, τα ίδια τα τραγούδια, οι άνθρωποι – πρωταγωνιστές της συναρπαστικής ζωής του, πάνω αλλά και κάτω από τις πίστες, φανταχτερές μαρκίζες από το ιστορικό «Στράτος», το υπόγειο που μεταμορφώθηκε σε λαϊκό κέντρο το ’87 στην οδό Φιλελλήνων – όλα κομμάτια ενός παζλ που στήθηκε με σκοπό να φέρει στο σήμερα κάτι από την αυθεντικότητα μιας μεγαλειώδους εποχής, της οποίας ο Διονυσίου ήταν λαμπρό μέρος της.

Μαρία Κεχαγιόγλου, Γιάννης Τσορτέκης©Patroklos Skafidas

Κι έμελλε μια σημερινή Πέμπτη το 2025 στην Αθήνα, να γίνει η αίθουσα του Θεάτρου Παλλάς η μηχανή του χρόνου που θα μάς μετέφερε στα πιο σημαντικά γεγονότα της ζωής του Διονυσίου, της γεμάτης φως αλλά και σκοτάδι, που από κοινού δημιούργησαν τον μύθο γύρω από το όνομά του. Η σειρά αφήγησης αυτών των γεγονότων δεν ακολουθεί καμία χρονολογική σειρά, είναι «περισσότερο συναισθηματική», όπως είχε φροντίσει να μας ενημερώσει νωρίτερα ο Βασίλης Μαυρογεωγίου, αλλά με σκοπό να ενωθεί το χθες με το σήμερα κι εμείς να συνδεθούμε περισσότερο με τον άνθρωπο Στράτο, να απολαύσουμε λίγο περισσότερο τον τραγουδιστή Διονυσίου.

Ιστορίες από την παιδική του ηλικία, οι αναμνήσεις με τη μητέρα του Στάσα (Μπέσυ Μάλφα) και τον πατέρα του Άγγελο (Γιάννης Νταλιάνης), τον οποίο έχασε όταν ήταν μόλις 12, η γνωριμία και ο γάμος του με τη Γεωργία (Μαρία Κεχαγιόγλου) από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα, η ιδιαίτερη σχέση του με την καλλιτεχνική του παρτενέρ Μαρίνα Βλαχάκη (Χρύσα Κλούβα), ο πάντα παρών φίλος του Μαμάτας (Μιχάλης Αλικάκος), η συνεργασία με τη Minos και ο ρόλος του Μάκη Μάτσα (Δημήτρης Μαχαίρας) στην καριέρα του, δυσκολίες, φτώχεια, διωγμοί, συμβάντα από τον στρατό και την φυλακή όπως τα βίωσε ο ίδιος, το μεγάλο του πάθος για τον ιππόδρομο, το ποτό και τα σκοτάδια του, οι επιτυχίες αλλά και τα λάθη του. Όλα όσα ήταν ο Διονυσίου στο (θεατρικό) φως. Μια τεράστια πρόκληση αλλά και στοίχημα που όμως με αυτή την σκηνοθετική επιλογή – να μην υπάρχει δηλαδή μια γραμμική αφήγηση – δίνεται μια έντονα κινηματογραφική διάσταση στην παράσταση, που παίζει με τον χρόνο και τη μνήμη, σε κρατά σε εγρήγορση και δεν βαριέσαι στιγμή.

Γιάννης Τσορτέκης, Γιάννης Νταλιάνης, Μπέσυ Μπέσυ Μάλφα©Patroklos Skafidas

Στον πρωταγωνιστικό ρόλο του Στράτου, ο Γιάννης Τσορτέκης – μια παμψηφεί επιλογή όπως μάθαμε – και μπορέσαμε και να παραδεχτούμε αφού τον είδαμε για ακόμη μία φορά να ξεδιπλώνει το πολύπλευρο ταλέντο του επί σκηνής. Και δεν σε νοιάζει πραγματικά στο τέλος αν μιλάμε για μια επιτυχημένη εξωτερική μεταμόρφωσή του στον ίδιο τον Διονυσίου, αλλά ως θεατής παρατηρείς όλη την αρχοντιά, την αυθεντικότητα, την περηφάνεια, την εσωτερική δύναμη, την ψυχή του Στράτου.

Θανάσης Πολυκανδριώτης©Patroklos Skafidas

«Δεν είμαι conferancier, δεν είμαι τραγουδιστής, μου έχουν πει ότι παίζω καλό μπουζούκι». Δεν γίνεται να μην αναφέρω τον γνωστό συνθέτη και σολίστα του μπουζουκιού Θανάση Πολυκανδριώτη, ο οποίος «άνοιξε» την παράσταση με αυτά τα λόγια  και η παρουσία του ήταν απλώς συγκινητική μέχρι και το τέλος, όταν «έκλεισε» και πάλι με το μπουζούκι του και το μελαγχολικό «Τα πήρες όλα και έφυγες», ένα πολύ αγαπημένο κομμάτι που έχουμε όλοι ταυτίσει με τον Στράτο.

Και δεν ήταν μόνο αυτό αλλά και άλλα εμβληματικά κομμάτια που έχουν σημαδέψει το ελληνικό τραγούδι, όπως το «Αποκοιμήθηκα», το «Πήγαινέ με όπου θέλεις ταξιτζή», το «Πάρε ό,τι θέλεις παλιατζή», το «Ο Σαλονικιός», το «Κύριος ήρθα και κύριος φεύγω», το «Βρέχει φωτιά στη στράτα μου», το «Άκου ρε φίλε», το «Γυναίκα μου» – όλα συνδεδεμένα με προσωπικές ιστορίες του Διονυσίου, άγνωστες και μη. Μάλιστα, την ώρα που ερμήνευε το «Γυναίκα μου», ο γιος του Διονυσίου, Στέλιος, συγκινήθηκε επί σκηνής, αφού πρόκειται για ένα κομμάτι που του είχε ζητήσει ο πατέρας του να το γράψουν για να το αφιερώσει στη Γεωργία, την πιστή του Πηνελόπη που πάντα τον περίμενε να επιστρέψει σπίτι όταν εκείνος, ως άλλος Οδυσσέας, δεν σταματούσε ποτέ να αναζητά την Ιθάκη του.

Αυτός ήταν ο Στράτος Διονυσίου. Ένας άνθρωπος που μιλούσε μέσα από τα τραγούδια του, που τα θεωρούσε δύναμή του. Και αυτή ήταν η ζωή του. Μια ζωή σαν τζόγος με τον ίδιο να ρισκάρει τα πάντα κι ας τα έχανε. Αρκεί να πεθάνει τραγουδώντας. Μια ζωή όλα ή τίποτα…