Θεατής: «Άβυσσος» στο ΠΛΥΦΑ

Μετά την ολοκλήρωση τριών πρωτότυπων έργων, «Κόκκινα Τετράδια» (2020), «Περιοδεύων Θίασος» (2022) και «Αλγόρυθμος» (2023), η βραβευμένη ηθοποιός και δημιουργός Ελεάνα Γεωργούλη συνεχίζει τη σκηνοθετική της έρευνα πάνω στο σωματικό θέατρο, την ποιητική διάσταση της αφήγησης και την πολυεπίπεδη σχέση και αλληλεπίδραση ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν και φέρνει το νέο της έργο με τίτλο «Άβυσσος» στον Χώρο 7Γ του ΠΛΥΦΑ.

Με αφετηρία τη δική της εμπειρία της μητρότητας, η Ελεάνα Γεωργούλη εμπνεύστηκε την ιδέα της «Αβύσσου», για την ακρίβεια ενός παράδοξου σύμπαντος μιας δυστοπίας, διερωτώμενη ως καλλιτέχνις – αλλά και ως μητέρα πια – τι είδους πραγματικότητα θα βιώνουν στο μέλλον επόμενες γενιές. Σε μια εποχή όπου η κοινωνία μεταμορφώνεται διαρκώς σε μια αρένα επιβίωσης, με τις ανισότητες να βαθαίνουν, την περιβαλλοντική κρίση να εντείνεται και την τεχνολογία να επαναπροσδιορίζει την ανθρώπινη ύπαρξη, έρχεται η «Άβυσσος» για να αποτυπώσει όλη αυτήν την αβεβαιότητα μέσα από μία αλυσίδα ποιητικών επεισοδίων – άλλοτε κωμικοτραγικών και άλλοτε περισσότερο απελπιστικών – και έξι ερμηνευτές επί σκηνής.

Εμείς καθόμαστε αναπαυτικά στις θέσεις μας στον Χώρο 7Γ του ΠΛΥΦΑ και αφού τα φώτα σβήνουν, πια ξέρουμε πως βρισκόμαστε στο μέλλον, λίγο πριν την οριστική κατάρρευση που έχουν επιφέρει οι συνεχείς πόλεμοι και η κλιματική αλλαγή για την οποία είμαστε καθαρά υπεύθυνοι. Έξι στο σύνολό τους performers κατακλύζουν με ένταση τη σκηνή και πολύ σύντομα ξεκινά ένας άγριος αγώνας επιβίωσης.

Σώματα συγχρονισμένα πάλλονται, σχηματίζουν έναν εκρηκτικό Χορό που δοκιμάζει τα απόλυτα όριά τους. Στην αρχή μοιάζει με παιχνίδι, όμως πολύ σύντομα η αναμέτρηση αυτή θα αποδειχθεί περισσότερο επικίνδυνη. Μια επικίνδυνη δοκιμασία της ψυχικής, ηθικής και σωματικής τους αντοχής. Ποιος θα τα καταφέρει στο τέλος; Και υπάρχει τέλος;

Χιλιάδες ταξιδευτές προερχόμενοι από διαφορετικά Κλιμάκια, στα οποία είναι χωρισμένος ο μελλοντικός μας κόσμος – ένας κόσμος καταστραμμένος, καμένος και πνιγμένος, που ξεμένει συνεχώς από νερό και οξυγόνο – ονειρεύονται μια σύγχρονη Γη της Επαγγελίας. Και αυτή υπάρχει. Είναι η νήσος ARCADIA και εκεί κυριαρχεί κοινωνική και πολιτική δικαιοσύνη, ευημερία και ιδανικές περιβαλλοντολογικές συνθήκες · θα έκανε τα πάντα κανείς για να βρεθεί εκεί. Για να μπορέσει όμως κανείς να φτάσει στην ARCADIA, πρέπει υποχρεωτικά να κάνει μια στάση στη βραχονησίδα της Αβύσσου, που λειτουργεί ως προθάλαμος. Στην Άβυσσο βρίσκεται εγκατεστημένος ο Σταθμός Επιθεώρησης και μια Ειδική Επιτροπή υποδέχεται τους νεοαφιχθέντες και τους υποχρεώνει να περάσουν ορισμένα στάδια αξιολόγησης τα οποία θα κρίνουν στο τέλος αν αξίζουν την πολυπόθητη κάρτα εισόδου για τη γη του ονείρου. Όσοι δεν τα καταφέρουν θα επαναπροωθούνται πίσω στα Κλιμάκια προέλευσής τους.

Κι εδώ ξεκινούν όλα. Ένας αγώνας αναμέτρησης, επικράτησης, ένα επικίνδυνο και σουρεαλιστικό παιχνίδι επιβίωσης, που δεν είναι μια απλή καταγραφή της δυστοπίας, αλλά μια προσπάθεια ερμηνείας των συνθηκών που τη γεννούν. Τον φόβο να ακολουθείς πιστά τους κανόνες του παιχνιδιού, την ανάγκη προσαρμογής και ευθυγράμμισης σε συνεχείς στρατηγικές αξιολόγησης, την αγωνία για τη διαδικασία συλλογής δεξιοτήτων και των διαπιστευτηρίων εκείνων που θα σε κρίνουν ικανότερο έναντι του άλλου. Όλα αυτά που θα εξασφαλίσουν το χρυσό εισιτήριο για την ARCADIA…

Πόσο μακρινός είναι ένας τέτοιος κόσμος από αυτόν που ζούμε σήμερα; Σε κάνει να αναρωτιέσαι. Η όλη ατμόσφαιρα ακροβατεί ανάμεσα σε μια μεταφυσική κωμωδία και ένα δυστοπικό θρίλερ, όμως στη βάση της για εμένα είναι μία αλληγορία που πραγματεύεται πράγματα πολύ οικεία. Κλείνεις τα μάτια και γύρω σου βλέπεις συνεχείς πολέμους, πυρκαγιές, πλημμύρες, τυφώνες, πανδημίες, πολιτική αστάθεια, κοινωνικές αναταραχές, αυξανόμενες ανισότητες, απώλεια ατομικών ελευθεριών. Η αβεβαιότητα είναι το κυρίαρχο συναίσθημα και εσύ απλά αναζητάς τον τρόπο να συνεχίσεις. Ζωντανός. Και αναγνωρίζεις πια τα σημάδια ενός δυστοπικού κόσμου και αυτός δεν είναι πια ένας μακρινός εφιάλτης…

Η «Άβυσσος» είναι μια περφόρμανς – εμπειρία που βιώνεται περισσότερο αισθητηριακά. Το σώμα επί σκηνής μετατρέπεται σε πεδίο μάχης και η αφήγηση μεταμορφώνεται σε μια κραυγή ενάντια στην απώλεια κάθε ελπίδας για μια ζωή ελεύθερη. «Ελεύθερος δεν θα πει ευτυχισμένος», ακούγεται κάποια στιγμή στην παράσταση, η οποία δεν λειτουργεί τόσο προειδοποιητικά όσο σε φέρνει αντιμέτωπο με σκέψεις για το τι στα αλήθεια αξίζει να παλέψεις, να «θυσιαστείς».

Φεύγω από το Πλύφα έχοντας στη σκέψη μου την εικόνα της μίας performer που έσπρωξε την μεγάλη τζαμένια πόρτα του Χώρου 7Γ και βγήκε να χορέψει έξω στον δρόμο. Μια πράξη «εκτός πλαισίου» που την πλήρωσε ακριβά στην Άβυσσο. Στην Αθήνα του σήμερα, στον πλανήτη του σήμερα, υπάρχουν αυτοί οι αόρατοι μηχανισμοί που ρυθμίζουν τις συμπεριφορές μας και το να δρας πέρα από τους όποιους «κανόνες» έρχεται πάντα με ένα επιπλέον κόστος. Όμως αυτός είναι ο μόνος τρόπος να ανοίξεις νέους δρόμους, τόσο για τον εαυτό σου όσο και για τους άλλους. Και δεν υπάρχει πια ο χρόνος να αγνοήσουμε τις προκλήσεις του μέλλοντος, που ήδη βρίσκονται μπροστά μας, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.