Γιατί όλοι μιλούν για το Severance;

Δεν πρέπει να έχω προτείνει περισσότερο κάποια άλλη σειρά στη ζωή μου σε φίλους και γνωστούς από το “Severance”. Είδα την πρώτη σεζόν λίγο πριν ξεκινήσει να βγαίνει η δεύτερη (αν είσαι τύπος του binge-watching έπρεπε να περιμένεις αρκετά καθώς έβγαινε ένα επεισόδιο κάθε εβδομάδα στο Apple TV+) και έμεινα άφωνη. Δεν είχα με ποιον να το συζητήσω και γι’ αυτό τους προέτρεπα ασταμάτητα να το δουν.

Δεν χρειαζόταν να πω πολλά. Δυστοπικό θρίλερ επιστημονικής φαντασίας με 14 υποψηφιότητες για Βραβεία Emmy, τον Ben Stiller ως executive producer και συχνά σκηνοθέτη, ένα εξαιρετικό καστ που περιλαμβάνει τους Adam Scott, Zach Cherry, Britt Lower, Patricia Arquette, John Turturro και Christopher Walken ενώ, η ίδια η πλοκή είναι αυτή που κεντρίζει από μόνη της το ενδιαφέρον: “Ο Mark είναι υπεύθυνος μιας ομάδας που έχει δεχτεί να διαχωρίσει μέσω χειρουργικής επέμβασης τη μνήμη του ανάμεσα στη δουλειά και την προσωπική του ζωή”.

Από εδώ και κάτω ξεκινούν τα spoiler καθώς είδα και τη δεύτερη σεζόν, που τελείωσε μόλις την Παρασκευή (21/03), και δεν μου αρκεί να τη συζητήσω με τους λίγους που ξέρω ότι την έχουν εξίσου ολοκληρώσει. Θέλω να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά, γραπτώς. Να σημειώσω ότι ξέρουμε ήδη πως η σειρά ανανεώθηκε και για τρίτη σεζόν. Δέστε τις ζώνες σας και φύγαμε…

Όσο κι αν δεν ακούστηκε η πρώτη σεζόν του “Severance” -σε σχέση πάντα με τη δεύτερη- το 2022 που κυκλοφόρησε, δεν παύει να θεωρείται άκρως επιτυχημένη. Καλογραμμένη, με εκπληκτικές ερμηνείες, σκηνοθεσία, φωτογραφία και μοντάζ υψηλού επιπέδου και έναν ρυθμό που σε εθίζει. Εύσημα έχουμε να δώσουμε και για την μουσική του Theodore Shapiro και για το design των τίτλων από τους Oliver Latta και Teddy Blanks. Επιρροές για τη σειρά υπήρξαν οι ταινίες “Office Space”, “The Truman Show”, “Being John Malkovich”, και “Eternal Sunshine of the Spotless Mind”, το επεισόδιο “White Christmas” του Black Mirror, το θεατρικό έργο “No Exit” του Jean-Paul Sartre και το δυστοπικό μυθιστόρημα “1984” του George Orwell ενώ, αισθητικά επηρεάστηκε από τις ταινίες “Brazil”, “Dark City” και “Playtime”.

“Severance” του Apple TV+

Η πρώτη σεζόν χτίζει έναν κόσμο, όχι πολύ μακριά από τον δικό μας, όπου μπορεί να είναι εφικτή μια τέτοια χειρουργική επέμβαση αλλά η υπόλοιπη τεχνολογία δεν μοιάζει ακραία εξελιγμένη -ένα απλό smartphone φαίνεται να κρατάνε όλοι. Αυτό το τόσο-όσο sci-fi είναι που την κάνει τρομακτική καθώς βλέπουμε μια ιστορία για έναν κόσμο όχι και τόσο φανταστικό. Οι θεματικές που αναπτύσσει όπως τα ηθικά διλήμματα στην επιστήμη και η πλήρης εξαφάνιση της ανθρώπινης υπόστασης που επιδιώκουν οι μεγάλες πολυεθνικές προς όφελός τους, λειτουργούν ως κινητήριες δυνάμεις για την εξέλιξη της ιστορίας. Μαζί, φυσικά, με τα τραύματα που κουβαλάνε οι ήρωες -κυρίως ο Mark στην πρώτη σεζόν. Κι έχουμε μπόλικες στιγμές αγωνίας, οι οποίες κορυφώνονται στα δύο τελευταία επεισόδια με ένα cliffhanger που κράτησε τρία χρόνια…

Για μένα η πρώτη σεζόν φύτεψε πολλούς από τους σπόρους που άνθισαν στη δεύτερη. Είχε ένα πιο “αθώο” βλέμμα πάνω στην απόκοσμη κατάσταση που βρίσκονταν οι ήρωες -συγκεκριμένα οι innies, δηλαδή οι εαυτοί τους που δουλεύουν. Η εξερεύνηση του ατελείωτου και πανομοιότυπου ορόφου (εδώ ο δημιουργός της σειράς, Dan Erickson, κλείνει το μάτι στον αστικό μύθο των Backrooms, υποτιθέμενων ατελείωτων άδειων χώρων, όπου αν κάποιος βγει από την πραγματικότητα, μπορεί να παγιδευτεί εκεί με παράξενα όντα να καραδοκούν), η συνάντηση με άλλους εργαζομένους, η πλατωνική αγάπη του Irving (John Turturro) με τον Burt (Christopher Walken) και η αφύπνισή τους μέσω του βιβλίου του κουνιάδου του Mark, σε συνδυασμό με όλα τα αλλόκοτα τελετουργικά που προσφέρει η Lumon στους εργαζομένους του συγκεκριμένου ορόφου, έδιναν μια πιο ανάλαφρη αίσθηση στην όλη σεζόν.

“Severance” του Apple TV+

Όμως, ξέραμε ότι κάτι σκοτεινό καραδοκούσε. Η πρώτη σεζόν έβαλε στα θεμέλια τη βόμβα που θα έσκαγε στη δεύτερη σεζόν…

“Η δουλειά είναι μυστηριώδης και σημαντική” μάθαμε στην πρώτη σεζόν, κάτι το οποίο συνέχισε να ισχύει και στη δεύτερη, μέχρι το τελευταίο επεισόδιο που αποκαλύφθηκε επιτέλους τι στο καλό κάνουν σε αυτούς τους ρετρό υπολογιστές με τα διάφορα νούμερα να χορεύουν μπροστά τους. Τώρα εγώ δεν ξέρω γιατί κρατιέμαι να γράψω τι αφορά η δουλειά ενώ έχω ήδη προειδοποιήσει για spoilers. Θα το παραλείψω για την ώρα. Ξέρετε άλλωστε!

“Severance” του Apple TV+

Η δεύτερη σεζόν επικεντρώνεται ισάξια στις ζωές και των τεσσάρων ηρώων του MDR τμήματος. Όσα μάθαμε στο τελευταίο επεισόδιο της 1ης για τις έξω ζωές, για τους outies τους δηλαδή, μεγεθύνονται. Στο επίκεντρο είναι και πάλι ο Mark και σπάμε το κεφάλι μας σε κάθε επεισόδιο να καταλάβουμε γιατί είναι τόσο σημαντικός. Γιατί να κρατάνε τη γυναίκα του ζωντανή ενώ αυτός την έχει για νεκρή και ούτω καθεξής. Οι θεωρίες συνομωσίας δίνουν και παίρνουν και παρόλο που τελικά μαθαίνουμε τι είναι το πρότζεκτ “Cold Harbor” που πρέπει να ολοκληρώσει στη δουλειά, πλανάται ένα ακόμη μυστήριο στην ατμόσφαιρα σχετικά με τους στόχους της Lumon και την έκταση που μπορεί να έχουν οι επιχειρήσεις τους. Σε κάποιον άλλο όροφο θα μπορούσε να κρύβεται κάλλιστα ένας άλλος Mark και μια άλλη Gemma…

[relart 2]

Επικεντρώνομαι στην πλοκή γιατί εκεί βρίσκεται όλη η ουσία. Οι φόβοι ότι μπορεί η δεύτερη σεζόν να χαλάσει την αρτιότητα της πρώτης έχουν εξανεμιστεί έτσι κι αλλιώς. Ο Dan Erickson ξέρει ποια ιστορία θέλει να πει πριν ακόμη τη γυρίσει. Η σκηνοθεσία και η φωτογραφία είναι ξανά χάρμα οφθαλμών -λάτρεψα το 7ο επεισόδιο που σκηνοθέτησε η Jessica Lee Gagné. Οι ερμηνείες δεν παύουν να εντυπωσιάζουν, ειδικά εφόσον σε αυτή τη σεζόν οι κεντρικοί πρωταγωνιστές παίζουν διπλούς ρόλους -innies και outies- και τους κάνουν να ξεχωρίζουν (για να μη πούμε για την Britt Lower που για 4 επεισόδια παίζει την outie της, που προσποιείται ότι είναι η innie της και τους ξεγελάει όλους!). Μια ερμηνεία που πραγματικά ξεχώρισα είναι αυτή του Tramell Tillman ως Mr. Milchick, έναν ρόλο πολυεπίπεδο με πολλές διακυμάνσεις σε αυτά τα δέκα επεισόδια και που, κάθε φορά που είχε μια σκηνή ολόδική του την απολάμβανα παρόλο που μπορεί παράλληλα να έτρεχε κάτι πιο σημαντικό.

Παρατηρώντας τον εαυτό μου βλέποντας τη σειρά, αντιλήφθηκα ότι κάθε σεζόν μου πυροδοτούσε και άλλες σκέψεις. Δύο κεντρικές σκέψεις διέτρεχαν το μυαλό μου όσο έβλεπα τη δεύτερη: το ένα είναι για τους innies και τους outies και το άλλο είναι για όλη την αυτοκρατορία του Kier Eagan.

Δόθηκε τεράστιο βάρος στις διαφορές και τα κοινά σημεία που είχαν οι innies με τους outies και, κυρίως, στο με πόσο πάθος οι innies θέλουν να παλέψουν για να παραμείνουν ζωντανοί. Χωρίς τον όροφο των διαχωρισμένων, εκείνοι δεν υπάρχουν. Αυτός είναι ο κόσμος τους γιατί δεν έχουν άλλη επιλογή. Δεν έχουν καμία βασικά γιατί δεν ελέγχουν εκείνοι αν θα ξυπνήσουν και πάλι εκεί. Είναι μια σειρά με πολλά υπαρξιακά ερωτήματα, το μόνο σίγουρο. Αυτό που εγώ τουλάχιστον σκεφτόμουν συνεχώς είναι το εξής: “είμαστε οι αναμνήσεις μας”. Χωρίς αυτές, δεν είμαστε τίποτα…

“Severance” του Apple TV+

Και όσο για το δεύτερο σημείο, αυτό με την αυτοκρατορία του Kier Eagan, ο οποίος είχε ολόκληρες θεωρίες και βιβλία και πίνακες και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, νόμιζα στην πρώτη σεζόν ότι ήταν μια πρόσοψη για να κάνουν πλύση εγκεφάλου στους innies, που δεν ξέρουν αλλιώς. Προς μεγάλη μου έκπληξη, αυτές οι θεωρίες άπτονται και στους μη διαχωρισμένους εργαζόμενους, που τον υπηρετούν τυφλά. Πόσο πιο τρομακτική να γίνει αυτή η σειρά με άλλα λόγια.

Και τώρα περιμένουμε. Έχουν μείνει πολλά αναπάντητα ερωτήματα. Θα σωθεί η Gemma ή θα την ξαναφυλακίσουν; Ο Mark S. πόσο μακριά (νομίζει ότι) μπορεί να φτάσει με την Helly R. στους ατελείωτους διαδρόμους; Θα αποκαλυφθεί το σκάνδαλο της Lumon; Θα συνεχίσει να υπάρχει ο όροφος αυτός και τι θα απογίνει ο Dylan G.; Που πήγε ο Irving και σε τι ήταν μπλεγμένος; Η Harmony Cobel θα παραμείνει στο ίδιο στρατόπεδο; Ο Ben Stiller υποσχέθηκε να μη πάρει τρία χρόνια η τρίτη σεζόν κι εμείς θα προσπαθήσουμε να τον πιστέψουμε…