Warhaus: Νιώσαμε αμέσως σύνδεση με το ελληνικό κοινό

Πόσο συχνά μιλάμε για καλλιτέχνες και μπάντες “αγαπημένες του ελληνικού κοινού”; Πολύ είναι, η αλήθεια. Και το εννοούμε. Πράγματι, υπάρχουν κάποια συγκροτήματα, με τα οποία απλά “κλικάρουμε”, νομίζω με έναν μαγικό, οριακά ανεξήγητο τρόπο.

Ένα από αυτά είναι και οι Warhaus, που σάρωσαν τα ελληνικά ραδιόφωνα με το υπνωτιστικό Love’s a Stranger και από τότε έχουν χτίσει μία σχέση αγάπης με το ελληνικό κοινό. Ο frontman του συγκροτήματος, Maarten Devoldere, μού λέει ότι αυτή τη σύνδεση την ένιωσαν από την πρώτη στιγμή στη χώρα μας – κάτι που συνήθως δεν συμβαίνει τόσο αυθόρμητα.

Ο Βέλγος τραγουδοποιός, γνωστός και από τους Balthazar, επιστρέφει στην Ελλάδα στις 15 Μαϊου με το Karaoke Moon, έναν δίσκο διαφορετικό από τους προηγούμενους “We Fucked a Flame into Being”, “Warhaus” και “Ha Ha Heartbreak“. Η χαρακτηριστική ατμοσφαιρική, κινηματογραφική τους αισθητική παραμένει, μπορείς όμως να καταλάβεις ότι ο ήχος τους έχει ωριμάσει και οι πειραματισμοί (που ο Maarten περιέγραψε με ενθουσιασμό στη συζήτησή μας) γέννησαν έναν αυθεντικό δίσκο, που ο ίδιος βλέπει περισσότερο σαν πείραμα. “Ήθελα να βρω έναν τρόπο να έρθω κοντά στη μούσα μου, χωρίς να πληγωθώ” μού λέει για τον δίσκο, που σε μεγάλο βαθμό προέκυψε από τον πειραματισμό του με την ύπνωση.

Στην κουβέντα μας, ο Devoldere μιλά για όλα αυτά με έναν αφοπλιστικό συνδυασμό ειλικρίνειας και μυστήριου. Από τη σημασία του καραόκε, μέχρι την επιστροφή της Sylvie Kreusch στο πλευρό του στο στούντιο, ο frontman των Warhaus αποκάλυψε τα κομμάτια ενός παζλ που συγκροτούν το μουσικό του σύμπαν. Και, φυσικά, δεν έκρυψε την ανυπομονησία του να επιστρέψει στην Αθήνα, μια πόλη που έχει πια ξεχωριστή θέση στην καρδιά του.

Είμαι πολύ ενθουσιασμένος. Λατρεύω να περνώ χρόνο στην Αθήνα γενικά, είναι μία πολύ cool, ζωντανή και παράλληλα χαλαρή πόλη και πάντα περνάμε καλά εκεί. Την πρώτη φορά που έπαιξα στην Ελλάδα, είχα γοητευτεί από το γεγονός ότι είχαν έρθει τόσοι άνθρωποι που ήδη μας ήξεραν. Αυτό το λέω, γιατί συνήθως όταν πηγαίνουμε σε μία νέα χώρα, πρέπει να το “χτίσεις” σιγά σιγά, ενώ στην Ελλάδα ένιωσα ότι υπήρχε αμέσως σύνδεση με το κοινό και αυτό είναι υπέροχο για εμάς. Επομένως, από εκείνη την πρώτη φορά έχουμε αυτή την πολύ cool σύνδεση με τους Έλληνες.

Στον νέο δίσκο αποφάσισα να ακολουθήσω μερικές πιο πνευματικές περιπέτειες. Ήταν κάτι σαν πείραμα, ήθελα να βρω έναν τρόπο να έρθω πιο κοντά στη μούσα μου, χωρίς να σπάσει η καρδιά μου

Ναι, σίγουρα υπήρχε ένα είδος πίεσης,  αλλά περισσότερο αυτή που προέρχεται από τον ίδιο σου τον εαυτό. Πάντα θες να τα πας καλύτερα από την προηγούμενη φορά, αλλά προφανώς είναι κάτι το υποκειμενικό αυτό. Κι αυτό, γιατί στην πορεία αλλάζεις και σαν άνθρωπος. Αν έχεις μεγαλώσει για παράδειγμα, θέλεις να ακούσεις κάτι διαφορετικό. Σε αυτό τον δίσκο όμως έγινε πολύ ξεκάθαρο σε εμένα, ότι δεν μπορούσα απλά να βάλω 10 ποπ τραγούδια, γιατί αυτό δεν θα αποτελούσε έκπληξη για τον κόσμο, αλλά ούτε και για τον εαυτό μου. Οπότε, υπό μία έννοια, ήξερα πολύ συνειδητά ότι έπρεπε να δοκιμάσω νέα πράγματα, για να βγω από την ζώνη ευκολίας μου και να φτιάξω έναν δίσκο, που θα έχει ενδιαφέρον. Οπότε ναι, υπήρχε πίεση, με την καλή έννοια, γιατί σε πιέζει να πας μπροστά.

Ναι ήταν αρκετά διαφορετική, γιατί ο προηγούμενος δίσκος μας, για παράδειγμα, ήταν ένας δίσκος χωρισμού και αυτά τα τραγούδια γράφονται μόνα τους, είναι πολύ εύκολο να τα γράψεις. Αν περνάς έναν χωρισμό, ως καλλιτέχνης, δεν μπορείς να σκεφτείς και να γράψεις για τίποτα άλλο, οπότε απλά ξεχύνονται, βγαίνουν από μέσα σου. Ενώ τώρα, όλα πηγαίνουν καλά στη ζωή μου, είμαι ευτυχισμένος. Γι’ αυτό, αποφάσισα να ακολουθήσω μερικές πιο πνευματικές περιπέτειες. Ήταν κάτι σαν πείραμα, ήθελα να βρω έναν τρόπο να έρθω πιο κοντά στη μούσα μου, χωρίς να σπάσει η καρδιά μου. Πήρα πολλά ψυχεδελικά και κρατούσα ένα ημερολόγιο ονείρων, γνώρισα και έναν υπνοθεραπευτή, εδώ στη Γάνδη, όπου πήγαινα κάθε εβδομάδα και ηχογραφούσα κάθε συνάντηση. Δεν ήταν ακριβώς ψυχοθεραπεία, δηλαδή.

Για να καταλάβεις, αν είχα μία ιδέα για ένα τραγούδι, ήθελα να μπορώ να μιλήσω για αυτό το θέμα, να δω τι θα βγει από μέσα μου ενώ είμαι σε κατάσταση ύπνωσης. Οπότε ηχογράφησα όλες αυτές τις συναντήσεις και χρησιμοποίησα στους στίχους μου προτάσεις και λέξεις που με “τρίγκαραν”. Με λίγα λόγια ήθελα να δω τι θα γίνει, ήταν από αυτές τις ιδέες που λες “δεν ξέρω τι θα γίνει, αλλά ας το δοκιμάσω και βλέπουμε”. Μετά από λίγο καιρό πήρα και το keyboard μου και του ζήτησα να με υπνωτίσει όσο παίζω. Αυτοσχεδίαζα για μισή ώρα και από αυτό προέκυψαν πολλές μελωδίες, οπότε ναι, ήταν αρκετά κουλ αυτό. Νομίζω ότι πάντα θες να επανεφευρίσκεις τον εαυτό σου σαν καλλιτέχνης και να μην κολλάς στα ίδια κόλπα. Μετά από λίγο καιρό καταντάει λίγο χαζό να πρέπει να κάνεις όλα αυτά τα πειράματα, αλλά ήταν διασκεδαστικό.

Πάντα θες να επανεφευρίσκεις τον εαυτό σου σαν καλλιτέχνης, να μην κολλάς στα ίδια κόλπα

Ίσως ότι δεν υπάρχει καν εαυτός. Το βλέπω σαν ένα κρεμμύδι, έχουμε όλες αυτές τις στρώσεις και μπορείς να αφαιρέσεις κάποια από αυτά, αν κάνεις ψυχοθεραπεία για παράδειγμα, να βρεις μια πιο αγνή μορφή του εαυτού σου, αλλά αν συνεχίσεις να αφαιρείς στρώσεις, στο τέλος δεν υπάρχει τίποτα. Δεν έχεις ταυτότητα και όλοι είμαστε εμμονικοί με το ποιοι είμαστε, τι σημαίνουμε, ποιος είναι ο ρόλος μας σε αυτόν τον κόσμο. Είναι φυσιολογικό και ανθρώπινο, βέβαια, να το κάνεις αυτό αλλά είναι και ναρκισσιστικό. Αν έμαθα κάτι, λοιπόν, είναι ότι υπερ-εκτίμησα τον ρόλο μου στη δημιουργία αυτών των τραγουδιών – αν βγάζει νόημα αυτό.

Ναι.

Η εικόνα του καραόκε μου ήρθε και μου έμεινε κι αυτή μέσα από την ύπνωση. Ήταν κάτι που είπα, ενώ βρισκόμουν σε ύπνωση και με “τρίγκαρε”. Νομίζω ότι για εμένα το καραόκε σημαίνει ότι απλά ακολουθείς το τραγούδι, πρέπει να διαβάζεις τους στίχους στην οθόνη, είσαι κατά κάποιον τρόπο σκλαβωμένος στην οθόνη. Και νομίζω ότι αν γράφεις ένα τραγούδι, είναι κάπως ίδια η διαδικασία, το υποσυνείδητό σου σου προσφέρει αυτή την οθόνη κι εσύ απλά γράφεις. Μετά σκέφτεσαι τον λόγο που έγραψες ένα τραγούδι και νομίζεις ότι βρίσκεις την εξήγηση, αλλά αυτά είναι βλακείες. Είναι ένα αφήγημα που φτιάχνεις εσύ. Οπότε ναι, το Karaoke Moon είναι κάτι σαν μία οθόνη μέσα σου που βρίσκεται στο σκοτάδι και γι’ αυτό είναι και το φεγγάρι εκεί, γιατί είναι τα σκιώδη, βαθύτερα κομμάτια του εαυτού μας, από τα οποία έρχονται οι ιδέες.

Αρχικά έχεις άπειρο χρόνο και δεν έχεις αφεντικό πάνω από το κεφάλι σου. Οι δυσκολίες είναι αρκετά κλισέ, είναι η αλήθεια. Ειδικά όταν ήμουν μικρός έμπαινα πολύ στον πειρασμό να σκεφτώ ότι πρέπει να μου συμβαίνουν συναρπαστικά πράγματα, γιατί έτσι θα βρεις και το τραγούδι. Μετά από καιρό μετατρέπεσαι σε αυτόν τον μεγάλο μαλάκα που πολύ απλά ακολουθεί το τραγούδι. Πολλοί καλλιτέχνες παλεύουν και με τον εθισμό. Νομίζω ότι και το τραγούδι αυτό μιλά για την επιλογή ανάμεσα στο να μεγαλώσεις και το να μην μεγαλώσεις, μιλά για το “σύνδρομο Πίτερ Παν”. Αγαπάμε τους καλλιτέχνες, τους θαυμάζουμε, αλλά ταυτόχρονα είναι όλοι παιδιά και όλοι το ξέρουμε αυτό. Τους δικαιολογούμε, γιατί λέμε ότι αυτό τους κάνει δημιουργικούς, όπως είναι τα παιδιά. Αλλά αυτό είναι αμφίδρομο.

Αν έμαθα κάτι από την ύπνωση είναι ότι υπερεκτίμησα τον ρόλο μου στη δημιουργία των τραγουδιών

Ήταν πολύ ωραία. Ένιωσα ευγνώμων και ότι ήταν τιμή μου που ήθελε να το κάνει αυτό. Δεν είναι κάτι το ρομαντικό να σου πω την αλήθεια, ζει μόλις λίγα τετράγωνα μακριά από εμένα, οπότε απλά περνάει καμιά φορά. Είχα ήδη γράψει τα τραγούδια, οπότε ναι, με τιμά με την ομορφιά της φωνής της και νομίζω ότι αυτό είναι νόημα, υπάρχει κάτι μαγικό στη Σίλβι και όταν σου κάνει την τιμή να τραγουδήσει μαζί σου, ο δίσκος γίνεται απευθείας πιο κουλ. Μεταφέρει τόση ατμόσφαιρα στη φωνή της, αποτελεί και για εμένα μυστήριο, δεν μπορώ να το εξηγήσω. Απλά λειτουργεί. Επίσης είναι τόσο διαφορετική από εμένα ως καλλιτέχνης, δεν μπορώ να καταλάβω το ταλέντο της καθόλου. Ζηλεύω να σου πω την αλήθεια (γελάει). Είναι μία από τις αγαπημένες μου καλλιτέχνιδες και ευτυχώς για εμένα είναι και καλή μου φίλη και θέλει να τραγουδά μαζί μου.

Για να καταλάβεις, όταν ήμουν 18 χρονών πήγα στο Ωδείο, σπούδασα μουσική κλπ. Νομίζω, λοιπόν, ότι η δική μου προσέγγιση είναι πιο συνειδητή, ενώ εκείνη απλά αναπνέει και είναι τέχνη. Δεν μοιάζει με νοητική διαδικασία και αυτό το εννοώ με τον μεγαλύτερο σεβασμό. Εγώ προσπαθώ να μάθω από αυτό, γιατί αυτό ήταν ένα από τα μεγάλα “γιατί” σε αυτόν τον δίσκο. Να βρω, δηλαδή, πρόσβαση στο υποσυνείδητό μου, να παρακάμψω όλη αυτή τη συνειδητή σκέψη.

Ειλικρινά ανυπομονώ για τη συναυλία. Η Αθήνα είναι πάντα ένας από τους αγαπημένους προορισμούς στις περιοδείες μου και ξέρω ότι πάντα πρέπει να το λέμε αυτό, αλλά είναι όντως αλήθεια. Έχουμε κάνει ήδη ένα δοκιμαστικό και είμαστε πολύ περήφανοι για το σόου που θα φέρουμε, οπότε ελπίζουμε να το μοιραστούμε με όσο περισσότερο κόσμο γίνεται. Οπότε σας περιμένουμε.