Πνοή: Ο Βαγγέλης Ρήνας ζωγραφίζει τη μεταφυσική ενέργεια της γυναικείας φύσης στην Γκαλερί Σκουφά

Η Γκαλερί Σκουφά με μεγάλη χαρά παρουσιάζει την καινούργια ατομική έκθεση του Βαγγέλη Ρήνα, με τίτλο «Πνοή», η οποία εγκαινιάζεται την Πέμπτη 3 Απριλίου 2025, στις 19.30 και θα διαρκέσει μέχρι τις 3 Μαΐου 2025.

Στην νέα του ατομική έκθεση ο Ρήνας ζωγραφίζει κορίτσια- γυναίκες στο δάσος, αγκαλιασμένες, συνεπαρμένες από την αναστάσιμη αναγέννηση της φύσης, τους ήχους της, τις ευωδιές της, την δύναμή της.

Οι γυναίκες του Ρήνα ζουν σαν σε όραμα την εμπειρία της ζωής, έχοντας στην συνείδησή τους όλες τις γυναίκες του παρελθόντος, που έζησαν, αγωνίστηκαν, θυσιάστηκαν, γέννησαν, δημιούργησαν και έκαναν καλύτερη την ζωή μας.

Τα έργα ως μικρές προσευχές αντικατοπτρίζουν ,την μεταφυσική ενάργεια της γυναικείας φύσης, την θεϊκή πνοή της, μ’ ένα τρόπο διαυγή, σχεδόν διάφανο.

«Ο Ρήνας ενορχηστρώνει στην “Πνοή” ένα πόνημα στο οποίο η εικαστική έκφραση ταυτίζεται απόλυτα και όσο γίνεται πιο άμεσα με αυτήν καθαυτή την ποίηση, ενώ κάθε κοινότυπο όριο μεταξύ τους έχει όντως μετουσιωθεί σε μια άυλη Πνοή.  Πνοή που μεταφέρει στο ακέραιο τη δύναμη της έμπνευσης αλλά και της ψυχικής διέγερσης του καλλιτέχνη, για να μας αναμεταδώσει μέσα από την σύνθεση και τον ρυθμό του σχεδίου έναν ακραιφνή αισθησιακό ερωτισμό».

«Ο χρόνος κυλά με τον παιδικό τρόπο όλη η ένταση της ζωής σε μια στιγμή, σαν χορογραφία που φτιάχτηκε από εμάς, πριν από εμάς” και συνεχίζει “είμαστε μέρος του δάσους, του παιχνιδιού της φύσης, αυθύπαρκτα και νομοτελειακά πλάσματα στον υγροβιότοπο της θηλυκότητας».

«Στο κέντρο σχεδόν του κάθε πίνακα, χρώματα και θάλλουσα ζωή, που λυτρώνονται από τον ύπνο ή την ερωτική έκσταση των γυναικείων κορμιών, γυμνών ή ημίγυμνων. Μέσα στη λευκότητα του καμβά, άψογα διατηρημένο, προβάλλει διακριτά το σχέδιο με κάρβουνο, αρνούμενο κάθε άλλο χρώμα και δίνοντας όψη άυλη στις μορφές ή τα μέλη”, ενώ συνεχίζοντας καταθέτει ότι “Σ’ ένα δάσος που υποδέχεται την Άνοιξη και με το πένθος βουβό για την ανθρώπινη εγγύτητα, στην πιο φιλοσοφική, την πιο ερωτική, την πλέον ποιητική και θρησκευτική εκδήλωση της αγάπης: τον εναγκαλισμό, την απελευθερωμένη περίπτυξη, που έλειψε στον καιρό των δολοφόνων, τον καιρό της ατιμώρητης γυναικοκοτονίας, του εγκλεισμού, της αποξένωσης, της νευρωτικής αποπροσωποίησης των ανθρώπων».