«Όνειρο ήτανε» ο Αλκίνοος Ιωαννίδης στη σκηνή του VOX

“Μετά από μια σειρά sold out εμφανίσεων, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης επιστρέφει στο VOX για δύο ακόμη μοναδικές παραστάσεις!” Μόλις το βλέπω στο δελτίο τύπου, δεν χρειάζομαι δεύτερη σκέψη -ετοιμάζομαι αμέσως για “δημοσιογραφική αποστολή”.

Δεν είναι η πρώτη φορά που τον βλέπω live, αλλά κάθε φορά είναι σαν την πρώτη. Ο Αλκίνοος έχει έναν μοναδικό τρόπο να καθηλώνει το κοινό: η μουσική του είναι ολοκληρωμένη, οι δημιουργίες του πρωτότυπες και η τέχνη του γεμάτη άποψη και ουσία. Δεν είναι απλώς ένας σπουδαίος καλλιτέχνης· είναι ένας αληθινός δημιουργός με ξεχωριστή προσωπικότητα, που το ελληνικό κοινό έχει αγαπήσει βαθιά.

Είναι Παρασκευή βράδυ και η Ιερά Οδός πολυσύχναστη όπως πάντα. Η πολυκοσμία μέσα στο VOX είναι κι αυτή διακριτή. Ούτε ένα τραπέζι δεν είναι κενό στην πλατεία και τους εξώστες, σε σημείο που το πλήθος συνωστίζεται και όρθιο στο πίσω μέρος της αίθουσας. Θα σταθούν όπου βρουν, έχουν έρθει αποκλειστικά για να ακούσουν τον Αλκίνοο και αυτό μόνο έχει σημασία. Και εκείνος με τη σειρά του είναι εκεί για αυτούς, για το κοινό του. Το ρολόι δείχνει εννέα και μισή ακριβώς και ο καλλιτέχνης εμφανίζεται στη σκηνή – πάντα παρέα με την κιθάρα του – έτοιμος να μας χαρίσει άλλη μία αξέχαστη βραδιά.

Παρότι ακόμη στο μυαλό μου γυροφέρνουν οι αναμνήσεις από την τελευταία συναυλία που τον είχα ακούσει στην Τήνο – σε μια ατμοσφαιρική βραδιά έντονων συναισθημάτων και ρομαντισμού – ο τραγουδοποιός μας καλωσορίζει αυτή τη φορά με μια πιο ροκ, πιο ‘επαναστατική’ διάθεση. Ίσως αυτή βέβαια να βρίσκεται και σε μεγαλύτερη αρμονία με την ‘ανεβασμένη’ διάθεση στα τραπέζια, εκεί όπου τα μπουκάλια μπύρας είναι κιόλας ανοιγμένα.

Πρώτο τραγούδι για τη βραδιά το “Requiem”. Kαι αφού λαμβάνει το δυνατό μας χειροκρότημα, ο δημιουργός έρχεται να συμφωνήσει με τους στίχους του: «Τελικά πιστεύω πως πρέπει να έρθει επιτέλους το τέλος του κόσμου, ούτε οικολογίες ούτε τίποτα, φημίζομαι άλλωστε για την αισιοδοξία μου», λέει με τη χαρακτηριστική αμεσότητά του. Κι εμείς γελάμε, αλλά βαθιά μέσα μας ξέρουμε πως είναι από τους λίγους που ακόμα διψά για αυτήν τη ‘χαμένη ελπίδα’.

Αμέσως μετά ακολουθεί η σύσταση όλης της ‘μουσικής’ – και όχι μόνο – παρέας της βραδιάς και, χωρίς να χάσουμε λεπτό, συνεχίζουμε να τραγουδάμε τον «Καθρέφτη» και να γινόμαστε «Σταγόνες στον γυαλό». Το κοινό βρίσκεται ήδη στο ίδιο μήκος κύματος με τον καλλιτέχνη, ο οποίος δεν διστάζει να εναλλάσσει την ηλεκτρική με την ακουστική κιθάρα του μεταξύ των κομματιών. Είναι κι εκείνος οργανοπαίχτης – ανάμεσα βέβαια σε άλλους τέσσερις εξαίρετους μουσικούς, που με τα εκπληκτικά τους σολαρίσματα ‘ντύνουν’ με μοναδικό τρόπο τα τραγούδια του.

Ώσπου η ώρα του αγαπημένου «Προσκυνητή» φτάνει και εμείς βρισκόμαστε να τραγουδάμε “για την αγάπη που κατοικεί σε ένα αστέρι”, έχοντας τις οθόνες των κινητών μας ανοιγμένες και κουνώντας τες στον ρυθμό του ίσως γνωστότερου τραγουδιού του Αλκίνοου. Η ατμόσφαιρα θυμίζει περισσότερο μια καλοκαιρινή βραδιά στον Λυκαβηττό, παρά ένα ανοιξιάτικο βράδυ σε μια πολυσύχναστη μουσική σκηνή.

Ο καλλιτέχνης όμως δεν θέλει μόνο να μας ‘ταξιδέψει’. Θέλει να αφήσει και το στίγμα του, το δικό του μήνυμα μέσα από τις νότες που βγαίνουν από μέσα του. «Μνήμη Παύλου Φύσσα», αναφωνεί λοιπόν κοφτά και αμέσως μετά το «Πάντα θα ξημερώνει» αντηχεί σε όλη την αίθουσα. Τι κι αν έχουν περάσει έντεκα χρόνια, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης είναι από τους καλλιτέχνες που δεν λησμονεί το παρελθόν, είτε αυτό είναι μακρινό είτε πρόσφατο. Γι΄αυτό λίγο αργότερα θα τραγουδήσει “για την Κύπρο που οι έμποροι τη μισούνε” “για εκείνους που φώναζαν στην παρέλαση”. 

Η συνέχεια θα μας βρει να σιγομουρμουράμε το «Όσα η αγάπη ονειρεύεται», να χτυπάμε παλαμάκια με το «Θα ‘μαι κοντά σου» και να ονειρευόμαστε για αυτόν «τον κόσμο που αλλάζει». Αλλά, όπως όλα δείχνουν, το κοινό δεν έχει ‘χορτάσει’ ακόμα τον αγαπημένο του καλλιτέχνη. Έτσι όταν οι μουσικοί αποσύρονται κι εκείνος μονοπωλεί τη σκηνή, οι ‘παραγγελιές’ δίνουν και παίρνουν. Από την «αγορά του Αλ Χαλίλι» μέχρι την «Τριανταφυλλένη» και τη «Φάτα Μοργκάνα» ο Αλκίνοος Ιωαννίδης μας αποδεικνύει για άλλη μια φορά τη σπουδαιότητά του για το ελληνικό μουσικό στερέωμα. Και επισημαίνει πολύ σωστά πως “για να έχεις μια Αρετούσα, πρέπει πρώτα εσύ ο ίδιος να γίνεις Ερωτόκριτος”.

Οι εκπλήξεις όμως δεν σταματούν εδώ. Τα φώτα σβήνουν και ο ‘δικός μας’ Αλκίνοος τραγουδά a capella τη «μικρή του βαλίτσα». Και δεν χρειάζεται κανένα μικρόφωνο ούτε μουσικό όργανο για να μας μαγέψει – κι αυτό από μόνο του είναι ‘μαγεία’. Λίγο αργότερα θα μας καλέσει να τον ‘ακολουθήσουμε’ στο «Κόκκινα χείλη φίλησα». Και όταν πια φτάνει η ώρα του «Κεμάλ» και το εμβληματικό “καληνύχτα, αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ”, ακούγεται μια φωνή από το πλήθος: “Θα αλλάξει!”. Και η ανατριχίλα που μας διαπερνά είναι σχεδόν αναπόφευκτη.

Η στιγμή που όντως πρέπει να πούμε ‘καληνύχτα’ όμως έχει πια δυστυχώς φτάσει και – μαζί με όλη τη μουσική παρέα – παραδεχόμαστε πως “δεν μπορούμε, ο χειμώνας μας πληγώνει”. Για αυτό δίνουμε ραντεβού για το καλοκαίρι του 2025, στα πέτρινα καθίσματα ενός υπαίθριου θεάτρου, για να τραγουδήσουμε όλοι μαζί: “με τόσα ψέματα που ντύθηκαν οι λέξεις, πώς να σου πω το σ’ αγαπώ να το πιστέψεις;”