Raised In Captivity, από την Ομάδα Γκαράζ στο Θέατρο Μπέλλος

Η Ομάδα Γκαράζ παρουσιάζει, για πρώτη φορά στην ελληνική θεατρική σκηνή, το έργο του Nicky Silver, «Raised In Captivity». Από τις 25 Απριλίου και για εννέα παραστάσεις, στο Θέατρο Μπέλλος, σε σκηνοθεσία Θεοδόση Τανή.

«-Δεν δίνω δεκάρα για τα όνειρά σου! Δεν είμαι της σχολής του Φρόυντ εγώ! Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Η ποιότητα του χαρακτήρα είναι γραμμένη στο DNA εκ γενετής.

-Πώς μπορείτε να το λέτε αυτό; Είστε ψυχίατρος!

-Είμαι ένα κτίριο που φλέγεται… είμαι ο Τιτανικός… όλοι με εγκαταλείπουν!»

Ο Σεμπάστιαν, ένας νεαρός άνεργος δημοσιογράφος, ζει απομονωμένος από τους ανθρώπους τα τελευταία δέκα χρόνια, ανίκανος να διαχειριστεί το χαμό του συντρόφου του. Όταν η μητέρα του ξαφνικά πεθαίνει, αναγκάζεται να επιστρέψει στην πόλη όπου μεγάλωσε. Εκεί θα ξεκινήσει μια σειρά τυχαίων γεγονότων που θα ταράξουν τη βολή του και θα τον κάνουν να αναθεωρήσει τις βεβαιότητές του: Η συναισθηματικά ευάλωτη αδελφή του που δεν θέλει με τίποτα να τον αποχωριστεί, ο σύζυγός της που εγκαταλείπει την ιατρική για να αφοσιωθεί στη ζωγραφική, η ψυχολόγος του που δυσκολεύεται να αντέξει την απόρριψη και φτάνει στις πιο ακραίες λύσεις… Όλα μοιάζουν να τον φέρνουν προ των ευθυνών του με έναν εντελώς δυσάρεστο τρόπο. Όλα εκτός από ένα: η επικοινωνία του με τον καλύτερό του φίλο – έναν φυλακισμένο, καταδικασμένο για φόνο, που δεν έχει συναντήσει ποτέ.

Για πρώτη φορά στην ελληνική σκηνή από την Ομάδα Γκαράζ, το Raised in Captivity πραγματεύεται με τον πιο κωμικοτραγικό τρόπο το παράδοξο των ανθρώπινων σχέσεων, τη μοναξιά, τη βία, την απώλεια και τη μνήμη. Στη διάρκεια του έργου, οι χαρακτήρες καλούνται να υπάρξουν σε έναν κόσμο όπου όλα τα γνωστά συστήματα, όλα όσα κρατούσαν μέχρι σήμερα τον κόσμο στη θέση του (από την θρησκεία και την επιστήμη, μέχρι την τέχνη και την πολιτική) καταρρέουν με εκκωφαντικό τρόπο μπροστά στα αμήχανα μάτια τους. Και είναι αυτή η πιο καίρια στιγμή για να αναρωτηθούν: ποιο παιδικό τραγούδι θα χώσω πρόχειρα στις τσέπες μου, αν χρειαστεί να περάσω τρέχοντας τα σύνορα;»
Ομάδα Γκαράζ

«Θέλω να πάω στην Αφρική! Μπορούμε να φτιάξουμε τους εαυτούς μας από την αρχή, μεθυσμένοι από την ομορφιά. Τόση ομορφιά, που σου καίγονται τα μάτια…

Ο Nicky Silver, γνωστός στο ελληνικό κοινό από τα έργα του «Χοντροί άντρες με φούστες», «The Lyons» κ.ά, γράφει σε αυτή την ρευστή, γκρίζα ζώνη που βρίσκεται μεταξύ κωμωδίας και δράματος. Οι χαρακτήρες του, άνθρωποι τραυματισμένοι και ευάλωτοι, ξέρουν καλά πώς να διεκδικούν, να εκφράζουν, να ορμούν με φόρα στην πρώτη γραμμή της μάχης, αλλά και να οπισθοχωρούν την κατάλληλη στιγμή, λίγο πριν κερδίσουν αυτό που πραγματικά θέλουν ή λίγο πριν ηττηθούν από αυτό.

Πώς ζει, σήμερα, ο άνθρωπος του «πολιτισμένου» κόσμου;

Οι χαρακτήρες του έργου μας είναι άνθρωποι μεγαλωμένοι στην αιχμαλωσία, ναι. Άνθρωποι που μεγάλωσαν στη σκιά, κρύβοντας τους πιο κρυφούς και όμορφους χρωματισμούς της ύπαρξής τους. Άνθρωποι που οδηγήθηκαν ακόμα και στην ασθένεια (σωματική και ψυχική) πνιγμένοι από πράγματα δικά τους που δεν έβρισκαν δρόμο προς τα έξω. Χωμένοι στην πιο βαθιά, σκοτεινή τρύπα, ξεχασμένοι απ’ όλους, ψάχνουν μανιωδώς το φως και την αγνότητα, το λευκό χρώμα που όλους μας τύλιξε κάποτε και όλους θα μας τυλίξει οριστικά μια μέρα. Είναι αυτή ακριβώς η κραυγή, αυτή η αναζήτηση του λευκού, που φαίνεται σήμερα περισσότερο από ποτέ άλλοτε, να μας συνδέει γερά με τους προγόνους μας, με εκείνους που υπήρξαν πριν από εμάς, και οι οποίοι έθεσαν τις βάσεις της ζωής μας όπως την ξέρουμε και όπως την απολαμβάνουμε. Είναι αυτό ακριβώς το βλέμμα προς το φως, αυτή ακριβώς η «συγγένεια», η κοινή ανθρώπινη εμπειρία που πεισματικά επιβιώνει στους στριμωγμένους δρόμους των μεγάλων μητροπόλεων του κόσμου και μας συνδέει με τους φίλους μας στην άλλη άκρη της Γης.

Πώς μπορεί να ζήσει ο άνθρωπος;

Οι άνθρωποι που θα σας παρουσιάσουμε πάνω στη σκηνή, συναντούν το κοινό κάτω από έναν ουρανό που έχει πάρει φωτιά. Λίγο πριν καεί ο κόσμος και λίγο πριν γεννηθεί οδυνηρά ο νέος, αποχαιρετούν το χειμώνα για μια αβέβαιη άνοιξη – ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να συρθούν στα τυφλά, ως τις εσχατιές του κόσμου.

Υ.Γ.: Λήδα, Αγαμέμνονα, Τάσο, Ντορίτα, Μιχαήλ, ευχαριστώ για όλες εκείνες τις στιγμές που κάνατε την ‘’Αφρική’’ να μοιάζει τόσο, μα τόσο εφικτή».