ΔΕΥΤΕΡΑ
07
ΑΠΡΙΛΙΟΥ
Ξέρω, είναι σαν πρωταπριλιάτικο αστείο (κι ας έχει περάσει η πρώτη του Απρίλη) ότι έχουμε καινούριο Αθήνα τη Νύχτα – κυρίως γιατί η τελευταία φορά που τα είπαμε ήταν τον Φλεβάρη κάπου στα Εξάρχεια. Παρ’ όλα αυτά, εγώ προειδοποίησα πως ο προγραμματισμός και η σταθερότητα αυτής της στήλης θα γίνονται λίγο ανορθόδοξα και βασικά αυθόρμητα. Όμως, αυτή τη φορά είχα σοβαρά ζητήματα – έλειπα μια εβδομάδα για το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ στη Θεσσαλονίκη και την αμέσως επόμενη πάλευα να συνέλθω από την εβδομάδα που πέρασα στη Θεσσαλονίκη, και ο Μάρτιος γενικά πήγε τρέχοντας και δεν βγήκα κιόλας.
Όπως και να έχει, είμαστε εδώ τώρα και έτοιμοι για νέες περιπέτειες. Νέος μήνας, Άνοιξη, ήλιος, αλλαγή ώρας και ο κόσμος κάπως έχει «άγριες» διαθέσεις – κυρίως γιατί το καλοκαίρι αχνοφαίνεται πλέον και επίσης πλησιάζει Pride Month – δηλαδή Αθήνα κι ένα τεράστιο πάρτι με cool κόσμο και ωραία μουσική για 30 μέρες (πάνω κάτω τα γνωστά).
«Ωστόσο, βρήκα ελπιδοφόρα την πόλη, γιατί στο δρόμο για το σπίτι, στις 05:00, είχε κίνηση. Βγαίνει ο κόσμος στην Αθήνα, παιδιά, και το βρίσκω υπέροχο πως ζούμε σε μια πόλη όπου εγώ γυρνούσα από ένα “σπιτόπαρτο”, στο διπλανό αμάξι γυρνούσαν από μπουζούκια, και στη μηχανή μπροστά πήγαιναν σε after techno.»
Αν με ρωτάτε, ωστόσο, δεν ξέρω κατά πόσο θα με χαρακτήριζα party animal. Δηλαδή, έχω φίλες που εδώ και χρόνια βγαίνουν 3-4 φορές την εβδομάδα και σίγουρα τις 2 γυρνάνε σπίτι τους πρωί – και αυτό είναι το πρόγραμμά τους (τρελά respect). Ναι, εγώ δεν είμαι ακριβώς έτσι. Τον τελευταίο καιρό, όμως – συγκεκριμένα τις τελευταίες δύο εβδομάδες – κάπως το έχουμε κάψει, κυρ Στέφανε, και πάμε από ξενύχτι σε ξενύχτι, και όχι ό,τι και ό,τι, αλλά ποιοτικές ολονυχτίες με πολύ χορό, με κόσμο που δεν χρειάζεται απαραίτητα να ξέρεις.
Διάβασα πρόσφατα κάπου πως τη ζωή της Αθήνας την ζεις σε δύο φάσεις: στην πρώτη νιότη και στην τρίτη νιότη – ανά ηλικία και εμπειρίες διαφέρει το πώς βλέπεις την πόλη και πώς την διαχειρίζεσαι, αν θέλεις. Εγώ, ας πούμε, αν και πολλές φορές στην ψυχή είμαι 73, τις περισσότερες μέρες και κυρίως νύχτες τις ζω με την κανονική μου ηλικία, ως πρώτη νιότη, “τραγανά”, που έλεγε και το κείμενο εκείνο και πολύ μου άρεσε. Ακόμα με μαγνητίζει η Αθήνα τη Νύχτα, και σίγουρα οι άνθρωποί της – και οι δικοί μου – βοηθούν.
Το προηγούμενο Σάββατο, λοιπόν, βγήκα από το σπίτι μου στις 14:00 το μεσημέρι και γύρισα στις 05:00 το πρωί (η πρώτη νιότη που λέγαμε). Τη μέρα μου την πέρασα στο Παγκράτι (θα τα πούμε και αυτά κάποια στιγμή), αλλά τη νύχτα μου την μοίρασα ανάμεσα στο Νέο Κόσμο, μιλώντας για σεξ και dating, και σε ένα πάρτι κάπου στην Πειραιώς, χορεύοντας κυρίως με αγνώστους, φορώντας πολύ glitter – δίπλα στο pre-event του Athens Pride. Καθίστε να σας τα πω.
Τελευταία στιγμή βρέθηκα με μια φίλη σε ένα αμάξι από το Παγκράτι στην Καλλιθέα για να πάρουμε έναν άλλο φίλο και να καταλήξουμε στο Naif στον Νέο Κόσμο, όπου θα έρχονταν να μας βρουν άλλοι δύο φίλοι. Disclaimer: Όλοι αυτοί, εκτός από έναν, ήμασταν μαζί το μεσημέρι στο Παγκράτι – οπότε, μετά από ένα σύντομο διάλειμμα και μερικές δουλειές (συγκεκριμένα για το επερχόμενο Open House, από όπου και γνωριζόμαστε), ξαναβρεθήκαμε σε βραδινό σκηνικό αυτή τη φορά.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Το λατρεύω αυτό, ωστόσο. Υπάρχουν μέρες που ο χρόνος απλά υπάρχει· δε σε απασχολεί πώς θα τον γεμίσεις ή πώς θα χωρέσεις μέσα του τα πάντα, απλά συμβαίνουν. Αυτά τα Σαββατοκύριακα κυρίως, που οι μέρες ξεκινούν το μεσημεράκι και δεν τελειώνουν, και οι συζητήσεις απλά δεν γίνονται ποτέ βαρετές – για κάτι τέτοιες μέρες νομίζω πως αξίζει να ζεις. Κάπου εκεί, λοιπόν, βλέποντας το φωτεινό σήμα της Στέγης “ALL WE HAVE IS WORDS ALL WE HAVE IS WORLDS”, πάνω από δύο Palomas, δύο Negroni και ένα Aperol (μαντέψτε το δικό μου) και μερικά “τσίμπι-τσίμπι” – κοτομπουκιές, πατάτες και μπέργκερ – βρεθήκαμε να συζητάμε για το dating εν έτει 2025, για red flags σε πρώτο ραντεβού και, φυσικά, για σεξ. Οποιαδήποτε παρέα, γνωστών ή αγνώστων, υποστηρίζει πως δεν συζητάει σχεδόν μονίμως για σεξ, λέει ψέματα. Αυτή η φράση, που μάλλον είναι του Oscar Wilde – “Everything in the world is about sex except sex” – επιβεβαιώνεται κάθε βράδυ στην Αθήνα πάνω από κάποιο ποτήρι αλκοόλ.
Και φυσικά η συζήτηση ήταν τρομερά ενδιαφέρουσα, γιατί ξεκίνησε από το γεγονός ότι δύο από τα παιδιά της παρέας ήταν ζευγάρι. Κάποιος τους ρώτησε πόσα χρόνια είναι μαζί, εκείνοι απάντησαν έξι, και φυσικά όλοι είπαμε συγχαρητήρια (γιατί τι άλλο να πεις σε τέτοιες συνθήκες). Η αμέσως επόμενη ατάκα, όμως, ήταν: “Η αμέσως επόμενη ερώτηση που μας κάνουν είναι αν είμαστε σε ανοιχτή σχέση.” Και έχουμε μείνει όλοι παγωτό και γελάμε νευρικά, καθώς αυτό δεν είναι μια ερώτηση που κάνεις στον άλλον μόλις τον γνωρίσεις και σου πει πως είναι σε σχέση – εκτός αν έχω χάσει κάτι και ο κόσμος γίνεται ΤΟΣΟ αδιάκριτος.
Το Naif θα το βρείτε στο Νέο Κόσμο στην οδό Ευρυδάμαντος με τον αριθμό 15.
Όπως και να έχει, η συζήτηση πήγε από την υπερσεξουαλικοποίηση των ομόφυλων (κυρίως) σχέσεων, σε απορίες της φίλης μου σχετικά με την LGBTQ+ κοινότητα, τη διαφορά ανάμεσα σε bisexuality και pansexuality, και τις πρώτες μας φορές. Το αγαπημένο μου όμως ήταν η νέα ορολογία που έμαθα και ακούει στο όνομα “eyecontactship”… (πάρτε το homework, να ανακαλύψετε τι σημαίνει). Αχρείαστο, ίσως, να πω πως καλύτερα από εμάς μάλλον περνούσε το πίσω τραπέζι – επειδή μας άκουγε. Παρ’ όλα αυτά, αγαπώ το πόσο άνετα και αβίαστα συζητάμε – σε ασφαλές πάντα περιβάλλον – για το σεξ και τις προτιμήσεις μας. Μου προκαλεί μια ευφορία. Και βασικά, ανήκω μάλλον στη γενιά που το σεξ ήταν ενοχή αλλά και όχι, ήταν τρόπαιο αλλά και όχι, και ίσως να ήταν και επίτευγμα. Βέβαια, είμαι και γυναίκα, οπότε φυσικά και οφείλω να έχω εμπειρίες, αλλά ποτέ να μη μιλάω για το πόσο τις απολαμβάνω. Not Anymore! Όπως και να έχει, έχω καταλήξει πως αυτές οι συζητήσεις είναι ό,τι καλύτερο. Και μέσα στο χάος των καιρών μας, χαίρομαι που ανήκω σε μια γενιά που ένα Σάββατο βράδυ, με ένα (δεύτερο) Aperol στο χέρι, μπορώ να συζητάω για το πώς η αυτοϊκανοποίηση είναι ανάγκη, για όποιο φύλο, και το επόμενο λεπτό να πεθαίνω στα γέλια με μια ακραία ιστορία σεξ ενός φίλου. Άσχετο αλλά και απολύτως σχετικό, ο κατάλογος του Naif – αν και ίσως μικρός – είχε εξαιρετικά πράγματα και για φαγητό αλλά και για χαλαρό ποτάκι – και μπορώ να το πω αυτό γιατί το τιμήσαμε σχεδόν όλο.
Το κλείσαμε που λέτε το μαγαζί, και στο δρόμο της επιστροφής σκεφτόμουν αν η φίλη μου θα με άφηνε σπίτι για ύπνο ή στην Πειραιώς, για ένα πάρτι που έκαναν κάποιοι φίλοι-φίλων. Ένας φίλος ήταν ήδη εκεί και μου έλεγε πως πρέπει να περάσω οπωσδήποτε (!) Plus, ήταν ακριβώς δίπλα στον χώρο που γινόταν το Pre-event του Athens Pride, οπότε, στην περίπτωση που το πάρτι ήταν flop (Gen Z λεξιλόγιο / μετάφραση: ξενέρωτο), μπορούσαμε να πεταχτούμε δίπλα.
Η Ελένη και τα glitter της.
Η απόφαση πάρθηκε γρήγορα, και βρέθηκα να ανεβαίνω με ασανσέρ στον τρίτο όροφο ενός κτηρίου, ενώ η Ελένη μου έβαζε γκλίτερ στα μάτια και ο Νάσος ήθελε να βγάλουμε οπωσδήποτε φωτογραφία (και εγώ μάλλον ήμουν κάποια ποτά πίσω) – όλα απολύτως φυσιολογικά δηλαδή. Για να μην μακρηγορώ, το πάρτι ήταν πολύ καλό, η spicy margarita που έφτιαξε ο αδερφός της Ελένης εξαιρετική, και ο κόσμος πέρασε τρομερά γρήγορα το vibe check, καθώς μπορούσες να χορέψεις με τον οποιονδήποτε, ασχέτως αν τον ήξερες ή όχι. Και ναι, παιδιά, αυτά τα “σπιτόπαρτα”, ασχέτως αν είναι σε σπίτια ή όχι, είναι τα καλύτερα. Εκτός των άλλων, γιατί μπορείς να χορεύεις Macarena μετά από Britney Spears και πριν τη Μαρίνα Σάττι. Απαραίτητο αξεσουάρ: τα γυαλιά ηλίου, έτσι.
Στο pre-party του Athens Pride δεν πήγα ποτέ, αλλά μικρή σημασία έχει, γιατί ο Ιούνιος είναι κοντά και θα ζήσουμε πολλές νύχτες στην Αθήνα μέχρι τότε. Ωστόσο, βρήκα ελπιδοφόρα την πόλη, γιατί στο δρόμο για το σπίτι, στις 05:00, είχε κίνηση. Βγαίνει ο κόσμος στην Αθήνα, παιδιά, και το βρίσκω υπέροχο πως ζούμε σε μια πόλη όπου εγώ γυρνούσα από ένα “σπιτόπαρτο”, στο διπλανό αμάξι γυρνούσαν από μπουζούκια, και στη μηχανή μπροστά πήγαιναν σε after techno. Με γοητεύει η Αθήνα τέτοιες ώρες… Ίσως πάλι να φταίει η πρώτη νιότη.
