ΤΡΙΤΗ
15
ΑΠΡΙΛΙΟΥ
Τυχαία, λίγες ημέρες μετά το ραντεβού μας για τις ανάγκες της συνέντευξης, τον πετυχαίνω σ’ ένα θέατρο, ως θεατή. Κάθεται δίπλα μου, που σημαίνει πως κρυφακούω όλες τις αντιδράσεις του κατά τη διάρκεια της παράστασης: ένας γνήσια ενθουσιώδης θεατής που συμμερίζεται τον κόπο, νοιάζεται και θαυμάζει τους συναδέλφους του για όσα καταφέρνουν επί σκηνής.
Αυτή η απρόσμενη συνάντηση μεταφράζει πολύ καλύτερα τον διάλογο που έχει προηγηθεί. Γιατί παρότι νέος καλλιτέχνης, ο Δημήτρης Καπουράνης δίνει την εντύπωση πως αντιμετωπίζει κιόλας την δημιουργία με συλλογικά μάτια. Καταρχάς, σκέφτεται, δρα και ονειρεύεται σε πληθυντικό αριθμό: θέλει να τον ορίζει το «μαζί». Το λέει ξεκάθαρα. Επίσης, δύσκολα τον τοποθετείς σε μια επαγγελματική ιδιότητα – εξάλλου δεν το θέλει. Έγινε μεν γνωστός ως ηθοποιός (και μάλιστα βραβεύτηκε ως τέτοιος) αλλά η σχέση του με τη μουσική έρχεται από την εφηβεία του. Η ροκ μπάντα του ονομάζεται Cosmonuts – homage στον David Bowie, όπως αποκαλύπτει. Και πλάι σε όλα αυτά, γράφει κινηματογραφικά σενάρια αφού ήδη η κάμερα, τόσο στον κινηματογράφο όσο και στην τηλεόραση, τον έχει αγαπήσει.
Απαριθμώντας τις ενασχολήσεις του – σε αυτές να καταγραφεί κι ένα παρ’ ολίγον πτυχίο Πολυτεχνείου – φαίνεται να εκπλήσσεται με τον εαυτό του. Ναι, τα πιο τρελά του όνειρα ξεπεράστηκαν από την εξέλιξη των πραγμάτων. Μέχρι που το προσεχές καλοκαίρι, στο αποκορύφωμα των (μέχρι σήμερα) υψηλών συνεργασιών του, θα συμμετέχει στο θίασο της μεγάλης συμπαραγωγής ανάμεσα στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου και το Εθνικό Θέατρο για την «Αντιγόνη» – με σκηνοθέτη τον καταξιωμένο Γερμανό Ούλριχ Ράσε. Εκτός από την εικασία πως «το σύμπαν τον ακούει», ο Δημήτρης Καπουράνης ακούει κι εμπιστεύεται το ένστικτο και την ανάγκη να ρισκάρει.
Νομίζω ότι τα πράγματα σου συμβαίνουν αρκετά πυκνά τα τελευταία χρόνια. Πώς ανταποκρίνεσαι σε όλο αυτό;Πράγματι έχουν πυκνώσει τα πράγματα και σε ένα βαθμό εκείνο που μου προκάλεσε αυτή η συγκυρία είναι να απομακρυνθώ πολύ από το «γιατί». Θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά ένα πρωϊνό, όπου ήμουν κάπως φορτισμένος, ν’ αναρωτιέμαι «γιατί το κάνεις όλο αυτό;». Ειλικρινά, δεν μπορούσα να απαντήσω στο γιατί δουλεύω Δευτέρα με Κυριακή, σε δύο παραστάσεις. Δεν μπορούσα να απαντήσω ως καλλιτέχνης, ως άνθρωπος, ως Δημήτρης. Και αποφάσισα πως αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί, γιατί έμοιαζε να έχω χάσει το νόημα.
Πήρες απόσταση από τότε που έθεσες το ερώτημα στον εαυτό σου;Με χαρακτηρίζει μια έντονη τάση αυτοβελτίωσης
Ναι, αυτό ακριβώς έκανα: άρχισα να ασχολούμαι περισσότερο με τον εαυτό μου. Καταρχάς, είχα αφήσει πίσω το Εγώ επί σκηνής – γιατί η σκηνή είναι καθρέφτης για τα πάντα. Ό,τι σκέφτομαι, ό,τι συμβαίνει και ό,τι δεν λειτουργεί, δεν λειτουργεί και στη σκηνή. Αντί, λοιπόν, να φροντίσω λίγο τον εαυτό μου και να εμβαθύνω, έδινα προτεραιότητα στο έξω από μένα. Η φετινή αποδείχθηκε μια πολύ έντονη εργασιακή συνθήκη, με δύο παραστάσεις πολύ απαιτητικές, τόσο σκηνικά όσο και ψυχικά. Έρχονταν ημέρες που απλώς μέσα μου ψιθύριζα πως «δεν γίνεται». Πλέον, έχω ηρεμήσει και ξέρω όσα δεν πρέπει να ξανακάνω και μακάρι όλο αυτό να λειτουργήσει σαν μια υπενθύμιση. Φυσικά, δεν έχω ψευδαισθήσεις· ξέρω πως θα την ξαναπατήσω – αν και νομίζω πως με χαρακτηρίζει μια έντονη τάση αυτοβελτίωσης.
Τι δεν πρέπει να ξανακάνεις, λοιπόν, εκτός από το εργασιακό overdose;Κάθε φορά που βρίσκομαι στο μεταίχμιο να πάρω μιαν απόφαση, αυτή προκύπτει ως αποτέλεσμα εξίσωσης κάποιων πραγμάτων. Κάθε φορά που εμπιστεύομαι αυτό το… μαθηματικό σχήμα μου έχει βγει σε καλό και ο Δημήτρης είναι καλά. Ενώ όποτε το αγνοώ κάτι κακό συμβαίνει. Συνεπώς, η φετινή χρονιά μου υπενθύμισε ποιος είμαι, τι με κάνει να αισθάνομαι καλά και ποια είναι αυτά με τα οποία πρέπει να πορευτώ.
T-shirt LEVI’S.
Ομολογώ πως έχω σκεφτεί πάρα πολύ πάνω στο συγκεκριμένο ερώτημα. Ο συλλογισμός μου ξεκίνησε πριν αρκετά χρόνια, όντας φοιτητής της δραματικής Σχολής του Εθνικού θεάτρου στο μάθημα του Θοδωρή Αμπαζή – τον οποίο θαυμάζω και λατρεύω ως δάσκαλο. Στο μάθημα του, λοιπόν, χρησιμοποιούσε πολύ συχνά την έννοια της ολιστικής υποκριτικής, του ολιστικού θεάτρου, της ολιστικής Τέχνης. Εκεί, μέσω της μουσικής και των ήχων, προσπαθούσαμε να εκφραστούμε υποκριτικά. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση αυτή η θεώρηση – ίσως ήταν η πρώτη φορά που σκόνταφτα σ’ αυτήν την έννοια – και πυροδότησε μέσα μου την εξής απορία: μήπως ένας καλλιτέχνης είναι ένα αμάλγαμα από ταυτότητες; Μήπως ένας καλλιτέχνης του σήμερα μπορεί να εναντιωθεί στην εποχή που συνηθίζει να απαιτεί ένα πράγμα, μια ετικέτα, κάτι το μονοσήμαντο και να ψάξει ακριβώς το αντίθετο;
Τι απάντησες σε αυτόν τον προβληματισμό;Ο καλλιτέχνης αναζητάει το πως θα συνδυάσει πολλές μη συγκρουόμενες κλίσεις σε μια ενοποιημένη ταυτότητα
Κατά τη γνώμη μου, ο καλλιτέχνης αναζητάει το πως θα συνδυάσει πολλές μη συγκρουόμενες κλίσεις σε μια ενοποιημένη ταυτότητα. Αυτή η σκέψη άγγιξε πολύ τις εσωτερικές μου αναζητήσεις και μου έδειξε έναν τρόπο λειτουργίας όπου μπορώ να υπάρξω. Αυτό νιώθω ότι είμαι και αυτό νιώθω πως θέλω να κάνω. Μπορεί τώρα, μέσα σε αυτό το σύμπαν, να προκρίνεται το θέατρο, αλλά ίσως σε δύο χρόνια να έχει πάρει την προτεραιότητα η μουσική. Σε κάθε περίπτωση, δεν θέλω να εστιάσω σε μια δημιουργική περιοχή. Τις προάλλες, για παράδειγμα, παρακολουθούσα την παράσταση του Ευριπίδη Λασκαρίδη «Relic», ο οποίος επίσης δεν δημιουργεί μέσα από μια τέχνη, τα έργα του δεν είναι ένα πράγμα. Το ίδιο κάνει και ο Μάριο Μπανούσι.
Τζην σαλοπέτα LEVI’S. Ταρταρούγα γυαλιά ηλίου MORITZ eyewear PRIME OPTICS.
Δεν ξέρω αν είναι μόνο ευθύνη του Καπιταλισμού· νομίζω ότι είναι κάτι ακόμα πιο βαθύ μέσα στο μεταμοντέρνο σύστημα ζωής, το οποίο δεν επιτρέπει την πολυεκφραστικότητα ενός καλλιτέχνη αλλά κι ενός ανθρώπου γενικότερα. Απαιτεί κάτι το συγκεκριμένο, αφού αυτό μπορεί εύκολα να καταταχθεί, να αναγνωριστεί, να υπολογιστεί και εννοείται να πουληθεί καλύτερα. Να είναι ένα πιο εύπεπτο προϊόν.
Τι σημαίνει εμπορικός για σένα; Γιατί μιλάμε για μια έννοια ταμπού στην ελληνική Τέχνη, εδώ και πολλά χρόνια.Δεν ξέρω – αν και νομίζω πως, πλέον, έχει αποκτήσει μιαν άλλη διάσταση. Θα φέρω ένα παράδειγμα: οι παραστάσεις του Δημήτρη Παπαϊωάννου δεν γίνονται sold out σε μια μέρα; Κάτι παρόμοιο δεν συμβαίνει και με τον Ευριπίδη Λασκαρίδη; Νομίζω ότι χρειαζόμαστε μια άλλη λέξη για να καταδείξουμε ότι κάτι είναι δημοφιλές και στο ταμείο για να το ξεχωρίσουμε από αυτό που προωθείται με τους όρους ενός εμπορεύματος.
Μίλησε μου για τα γραπτά σου. Τι είδους απόπειρες είναι αυτές; Σκοπεύεις να τις δημοσιεύσεις με κάποιο τρόπο;Δεν θέλω να εστιάσω σε μια δημιουργική περιοχή
Γράφω κυρίως σενάρια – προσπαθώ να βελτιώσω τα εργαλεία μου στη γραφή για να γίνω πιο συγκεκριμένος και να μάθω να εκφράζομαι καλύτερα μέσα από αυτό. Αυτή η συνήθεια μου προσφέρει μια περίεργη ικανοποίηση. Λέω «συνήθεια» γιατί εύχομαι όντως να γίνει τέτοια. Έχω αναπτύξει σενάρια για μια μεγάλου μήκους ταινία καθώς και για δύο ταινίες μικρού μήκους. Νομίζω, η κλήση μου ως προς αυτά είναι το κοινωνικό δράμα και ο μαγικός ρεαλισμός. Μακάρι, μελλοντικά να μπορέσουμε να συζητήσουμε για κάποιο από αυτά αφού θα έχει προβληθεί σε κάποια οθόνη!
Τζην σαλοπέτα LEVI’S.
Ναι, ισχύει· η μουσική είναι η πιο μακρόχρονη μου σχέση. Είναι τόσα πολλά τα χρόνια που ασχολούμαι με τη μουσική που σχεδόν έχει πάρει τα χαρακτηριστικά του καθήκοντος μέσα μου· δεν ξέρω αν συντηρούμε αυτή τη σχέση ή η μπάντα είναι κάτι σαν παιδί μας. Προφανώς, και μας εκφράζει μ’ έναν τρόπο πολύ μοναδικό γι’ αυτό και το συνεχίζουμε. Σίγουρα, εμπεριέχει ένα εφηβικό στοιχείο, το οποίο αρχίζει να ωριμάζει. Ωστόσο το ιδιαίτερο με αυτό το συγκρότημα είναι πως δεν ‘καβαλήσαμε’ ποτέ κανένα ρεύμα, ήμασταν οι Cosmonuts παίζοντας και εκφράζοντας ένα συνονθύλευμα μουσικών ήχων – με βάση το ροκ. Κι αυτή η επιλογή αρχίζει να αποκτά ένα μόνιμο κοινό που νομίζω ότι μας ακολουθεί για το ολιστικό – όπως λέγαμε νωρίτερα – του πράγματος. Η ανταπόκριση μας ‘γεμίζει’ κι έτσι παίρνουμε δύναμη για να εμβαθύνουμε ακόμα περισσότερο. Εννοείται πως έχουμε περάσει από χίλιες δυο περιπέτειες, αλλά πως αλλιώς να γίνει, αφού κι εμείς οι ίδιοι μεγαλώνουμε κι αλλάζαμε μαζί με το γκρουπ…
Τι οφείλεις σε αυτό το σχήμα;Η συνήθεια να γράφω σενάρια μου προσφέρει μια περίεργη ικανοποίηση. Λέω «συνήθεια» γιατί εύχομαι όντως να γίνει τέτοια
Την ίδια ανάγκη που έχω απόλυτα και στο θέατρο: την αμεσότητα, την ευθεία σχέση με το κοινό, την κατάσταση όπου όλοι, εδώ και τώρα, νιώθουμε ένα. Στη μουσική δεν υπάρχει η θεατρική σύμβαση, υπάρχει μιαν αλήθεια, μια ενέργεια· θέλοντας και μη, κουβαλάς μαζί σου ολόκληρη την ημέρα που έχεις ζήσει.
Κάθε φορά που τραγουδάς – εκτός από το εδώ και τώρα – γυρίζεις και πίσω; Αφιερώνεις και κάτι στον παππού σου που ήταν, επίσης, μουσικός;Είναι απίστευτο αυτό μου με ρωτάς. Πολύ συχνά και απρογραμμάτιστα μου συμβαίνει αυτό. Σ’ ένα από τα τραγούδια μας έχουμε ενσωματώσει ένα ποίημα του Ελύτη τον «Αγράμματο και την ωραία». Κι αυθόρμητα, καθώς το ποίημα έχει ένα πένθιμο μέρος, κάθε φορά που το παίζουμε, ο νους μου ταξιδεύει στον παππού μου.
Είναι η αγάπη για τη μουσική που του χρωστάς;Εκτός από τη μουσική, έχω συνδέσει τον παππού με το Καλό· αν κάτι ακουμπάει στην έννοια της καλοσύνης είναι ο παππούς μου. Επίσης, όταν πέθανε άρχισα να γράφω· πάντα έγραφα δηλαδή, αλλά μετά από το σοκ της απώλειας του αποφάσισα να το κάνω υπεύθυνα, να το κάνω καλά.
Που νιώθεις ότι αποδίδεις καλύτερα, ότι είσαι πιο πολύ ο εαυτός σου;Η μουσική είναι η πιο μακρόχρονη μου σχέση
Δεν είμαι σίγουρος. Για να απαντήσω σ’ αυτό πρέπει νωρίτερα να απαντήσω το «πως». Έχω έναν τρόπο με τον οποίο θέλω να κάνω τα πράγματα, ένα «πως». Αν αυτό ικανοποιείται, τότε αισθάνομαι ότι ανήκω σε όλα όσα καταπιάνομαι. Κι επίσης, προσπαθώ αυτό το «πως» να το φέρνω κοντά στις επιλογές που κάνω, για να νιώθω όσο το δυνατόν πιο οικεία.
Υπό αυτήν την έννοια, πως υποδέχθηκες την πρόταση για την Επίδαυρο – και μάλιστα σε συνεργασία με τον Γερμανό σκηνοθέτη Ούρλιχ Ράσε;Είχα παρακολουθήσει τον «Αγαμέμνονα» του πριν από δύο χρόνια στην Επίδαυρο, και τολμώ να πω ότι ονειρευόμουν αυτή την παράσταση κάθε φορά που κάναμε συζητήσεις για το τι σημαίνει «λειτουργεί μια συνθήκη» στο θέατρο. Με είχε εντυπωσιάσει το μέτρο, ο τρόπος της αφήγησης, η εσωτερικότητα, ο παλμός, η συνεχόμενη κίνηση.
Και, όπως όλα δείχνουν, το σύμπαν σε άκουσε!Έχω ανάγκη την αμεσότητα, την ευθεία σχέση με το κοινό, την κατάσταση όπου όλοι, εδώ και τώρα, νιώθουμε ένα
Ναι, όταν μου ανακοίνωσαν πως ο Ράσε θα σκηνοθετήσει ξανά για το Φεστιβάλ νόμιζα ότι εγώ… φταίω μετά από τις τόσες φορές που αναφέρθηκα σε αυτόν με την λέξη «μακάρι». Όπως καταλαβαίνεις, έχω μεγάλο ενθουσιασμό – πόσο μάλλον εφόσον θα ερμηνεύσω τον Αίμονα. Ο Αίμων εκπροσωπεί ένα πολύ υγιές κομμάτι σε κάθε σύστημα εξουσίας. Κι από τη μια, ως καθήκον ρόλου με τρομάζει κάπως, αλλά από την άλλη εμπιστεύομαι εντελώς τον Ράσε – ο οποίος μας έχει εξηγήσει ότι θέλει θα βάλει τον Κρέοντα στον πυρήνα της αφήγησης. Σε αυτά προστίθενται και η συγκυρία πως ο Γιώργος Γάλλος, ο οποίος θα υποδυθεί τον Κρέοντα, ήταν δάσκαλος μου. Πιστεύω ότι η «Αντιγόνη» θα είναι μια πρόταση στο αρχαίο δράμα γιατί έχω πειστεί πως ο Ράσε έχει ένα σύστημα.
Το φορτίο της Επιδαύρου σε στρεσάρει κάπως; Η πρώτη φορά;Στην πραγματικότητα, δεν ξέρω τι σημαίνει όλη αυτή μυθική διάσταση της Επιδαύρου. Για την ώρα, τουλάχιστον, δεν έχει σωματοποιηθεί αυτή η αίσθηση. Αυτό που με φορτίζει είναι πως θα παίξω στην συγκεκριμένη παράσταση. Εξάλλου, πιστεύω – κι ας ακουστεί ως πατάτα αυτό που θα πω – ότι ο λόγος που οι Έλληνες συγγραφείς δεν έχουν ξεπεράσει τους αρχαίους τραγικούς είναι γιατί επέτρεψαν να τους στοιχειώνουν: υπάρχει σταθερά η ίδια προσήλωση, ο ίδιος θαυμασμός και ενίοτε η ίδια αρχαιολαγνεία που μας έχει κάνει οριστικά υποτελείς σε αυτούς τους, προφανώς, κορυφαίους ποιητές. Αναρωτιέμαι, όμως, πως είναι δυνατόν να μην έχουμε καταφέρει να γράψουμε σπουδαιότερα έργα 2.500 χρόνια μετά.
Τ-shirt LEVI’S. Μαύρα γυαλιά ηλίου MORITZ PRIME OPTICS
Πολύ. Θέλω να πιστεύω πως όλες μου οι επιλογές, με έναν τρόπο, έχουν μια τάση να πηγαίνουν προς τα εκεί.
Είναι ζητούμενο για σένα να δουλεύεις κάτω από ένα σκηνοθετικό σύστημα;Έχω έναν τρόπο με τον οποίο θέλω να κάνω τα πράγματα, ένα «πως». Αν αυτό ικανοποιείται, τότε αισθάνομαι ότι ανήκω σε όλα όσα καταπιάνομαι
Η απουσία ενός συστήματος δουλειάς στο ελληνικό θέατρο είναι αγκάθι. Ονειρεύομαι να φτιάξουμε μια ομάδα έμπειρων συναδέλφων όπου θα καταρτίσουμε μια μέθοδο. Αναγνωρίζω ένα σωρό στοιχεία στο ελληνικό θέατρο τα οποία θα μπορούσαν να αφομοιωθούν σ’ έναν τρόπο. Εξάλλου, τι είναι η μέθοδος; Ένας μέσος όρος.
Είναι όντως ένας στόχος σου;Ναι – και σίγουρα θα το επιχειρήσω κάποια στιγμή. Γιατί πιστεύω ότι θα λειτουργήσει ενωτικά και αναβαθμιστικά στο θέατρο.
Τ-shirt και Παντελόνι LEVI’S. Μαύρα γυαλιά ηλίου MORITZ PRIME OPTICS. Σακίδιο POLO.
Αυτό το σχέδιο περί ομάδας και μεθόδου νομίζω πως είναι η πιο ισχυρή μου επιθυμία. Από εκεί και πέρα, με ενδιαφέρει πολύ η εμπλοκή μου με το κομμάτι της εκπαίδευσης, η οποία συνδέεται με την παραπάνω ιδέα. Σκέφτομαι πως όλα μπορούν να ενσωματωθούν μέσα σε μια ομάδα ή μέσα σε μια σχολή και σ’ έναν ικανό χρονικό ορίζοντα να καταφέρουν να λειτουργήσουν ως αποθήκη γνώσης, η οποία διαρκώς θα αυτο-αμφισβητείται και θα βελτιώνεται.
Πώς γεννήθηκε αυτή η επιθυμία σε έναν ηθοποιό με πενταετή σκηνική εμπειρία;Πιστεύω – κι ας ακουστεί ως πατάτα αυτό που θα πω – ότι ο λόγος που οι Έλληνες συγγραφείς δεν έχουν ξεπεράσει τους αρχαίους τραγικούς είναι γιατί επέτρεψαν να τους στοιχειώνουν
Γιατί οι περισσότεροι απόφοιτοι σχολών βγαίνουμε στην αγορά εργασίας και αισθανόμαστε μόνοι. Κι αρχίζουμε να κυνηγάμε διάσπαρτα σεμινάρια και εργαστήρια. Ενώ στην τελική δεν καταφέρνουμε τίποτα. Σε όλες τις τέχνες υπάρχει ένας τρόπος δόμησης και μετά αποδόμησης· αυτόν τον τρόπο έχει ανάγκη και το θέατρο. Στη θεατρική σκηνή της Ελλάδας πάμε ιδιοσυγκρασιακά και αυτοσχεδιαστικά, ενώ αυτά τα δύο θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως στοιχεία μιας μεθόδου.
Είναι πολύ ενδιαφέρον που ένας νέος ηθοποιός, όπως εσύ, όταν του τίθεται το ερώτημα για τα όνειρα του δεν αναφέρεται σε ατομικές φιλοδοξίες, αλλά σε ομαδικές.Δεν γίνεται αλλιώς. Εννοείται πως πολλές φορές χρειάζεται το όραμα ενός για να φτιαχτεί κάτι, αλλά ας σκεφτούμε: ποιος έχει καταφέρει κάτι σε βάθος, μόνος του;
Σακίδιο POLO
Όταν πρέπει να μιλήσω για κάποια πράγματα που μου έχουν συμβεί, πολλές φορές, ανασύρω τη λέξη τύχη. Στην πραγματικότητα, ποτέ πριν δεν πίστευα ότι είμαι τυχερός.
Γιατί;Αυτό ένιωθα όταν ήμουν μικρότερος. Αλλά είναι μια μεγάλη κουβέντα.
Δηλαδή, όσα ήρθαν, προέκυψαν με κόπο.Θέλω να πιστεύω πως όλες μου οι επιλογές, μ’ έναν τρόπο, έχουν μια τάση να πηγαίνουν προς την πρωτοπορία
Ναι, κάπως έτσι. Παρόλα αυτά, δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω τις καλές συγκυρίες: από «Τα καλύτερα μας χρόνια» στην ΕΡΤ, μια σειρά που προέκυψε μόλις είχα τελειώσει τη σχολή, εν μέσω καραντίνας και αποδείχθηκε ότι ήταν μια συνεργασία που κύλησε σε ένα πολύ ωραίο κλίμα. Επίσης, «Η άλλη Θήβα» στο Θέατρο του Νέου Κόσμου που συνεχίζεται για τρίτη χρονιά. Από εκεί και πέρα, είναι γεγονός ότι δουλεύω πάρα πολύ, είμαι πολύ σχολαστικός και προσπαθώ να βρω έναν τρόπο, έναν δρόμο που να είναι δικός μου.
Μπορείς να περιγράψεις κάπως αυτόν τον τρόπο;Έχει να κάνει πολύ με τη γείωση, με την ουσιαστική ανάγκη τα πράγματα να είναι πολύ συγκεκριμένα. Προσπαθώ, όσα ερεθίσματα παίρνω, ν’ ακουμπούν σε μένα, να έχουν μιαν αλήθεια.
Έχεις εκπλήξει τον εαυτό σου με όσα κατακτάς σιγά – σιγά;Αν με ρωτούσες στα 16 μου χρόνια για το πως οραματιζόμουν το μέλλον δεν θα μπορούσα καν να φανταστώ ότι θα καταφέρω αυτά τα πράγματα. Είναι πολύ πέρα από όσα φανταζόμουν για μένα και τη ζωή μου.
Μέχρι που έφτανε η φαντασία του 16χρονου Δημήτρη;Η απουσία ενός συστήματος δουλειάς στο ελληνικό θέατρο είναι αγκάθι. Ονειρεύομαι να φτιάξουμε μια ομάδα έμπειρων συναδέλφων όπου θα καταρτίσουμε μια μέθοδο
Σ’ αυτήν την ηλικία δεν έβλεπα πολύ μακριά. Γιατί ο δρόμος που μου επέτρεπαν να βαδίσω ήταν ο δρόμος που δεν είχα επιλέξει. Έπρεπε να αποφοιτήσω από μια Πανεπιστημιακή σχολή, το Πολυτεχνείο συγκεκριμένα, στο οποίο όντως πέρασα και σπούδασα.
Έχεις ξαναμπεί σε σκέψεις να πάρεις το πτυχίο στο Πολυτεχνείο;Αυτή η εμπειρία είναι ήδη πολύ μακρινή για μένα. Θυμάμαι πως στο δεύτερο έτος της δραματικής σχολής του Εθνικού κατέβαινα στα Χανιά για να δουλέψω σεζόν. Τότε επιχείρησα να διαβάσω και να δώσω κάποια μαθήματα που χρωστούσα. Έχω, λοιπόν, μια ανάμνηση όπου είμαι στη βιβλιοθήκη του Πολυτεχνείου, καταβάλλω μεγάλη προσπάθεια για να συγκεντρωθώ και τελικά βρίσκομαι ν’ αναρωτιέμαι «μα τι κάνω εγώ εδώ;». Θαύμασα εκείνη την στιγμή τον εαυτό μου, για το ότι μόλις μερικά χρόνια πριν, μελετούσα αυτήν την επιστήμη.
Καταλαβαίνω πως χρειάστηκε να υπερασπιστείς πολύ την επιλογή σου απέναντι στους γονείς σου και πως η πανεπιστημιακή σχολή ήταν μια δική τους επιθυμία.Ναι, ήταν μεγάλη η σύγκρουση. Δεν ήταν απλό να παρατήσω το Πανεπιστήμιο για να γίνω ηθοποιός.
Πώς θα περιέγραφες τη σχέση σου με την οικογένεια σου;Οι περισσότεροι απόφοιτοι σχολών βγαίνουμε στην αγορά εργασίας και αισθανόμαστε μόνοι
Δεν τους κατηγορώ πλέον για τίποτα. Όταν έμαθαν ότι θα αφήσω το Πανεπιστήμιο δυσκολεύτηκαν. Οι γονείς μου έκαναν ότι ήξεραν οι φροντιστές της δικής τους γενιάς να κάνουν καλύτερα: να μας προστατεύουν. Και στην δική μου περίπτωση έκαναν ακριβώς αυτό. Μόνο που εγώ δεν ήθελα προστασία, ήθελα ένα αυτί να με ακούσει. Πλέον, το έχω.
Τζην σαλοπέτα LEVI’S.
Όταν πέρασα στη Δραματική Σχολή του Εθνικού ήταν μια ανακούφιση. Όχι μόνο επειδή θα σπούδαζα στο Εθνικό, αλλά γιατί αν είχα περάσει σε οποιαδήποτε άλλη σχολή δεν θα μπορούσα να επιβιώσω οικονομικά προκειμένου να συνεχίσω τις σπουδές μου.
Είσαι φιλικός με την έννοια του ρίσκου;Πολύ. Και όσο προχωράω έχω μεγαλύτερη ανάγκη να συντηρήσω όσα παλαιότερα έβλεπα φοβικά. Έχω μια πολύ έντονη και ιδιαίτερη σχέση με το φόβο, οπότε όσες αποφάσεις παίρνω είναι κόντρα στη φοβία μου αυτή. Όταν διαισθάνομαι ότι θα πέσω σε μια φοβική διαχείριση των πραγμάτων, κάπως επαναστατώ. Το ρίσκο με τραβάει από τα μαλλιά. Κι αυτό είναι μια καθημερινή άσκηση: για παράδειγμα, θέλω να φέρνω στα άκρα τις ερμηνείες μου, αλλά δεν γίνεται πάντα αποδεκτό κατά την διαδικασία.
Συνεπώς, σου λείπει η ελευθερία κι όχι η τόλμη για το ρίσκο.Ποτέ πριν δεν πίστευα ότι είμαι τυχερός
Ναι, έτσι είναι.
Τζην σαλοπέτα LEVI’S.
Ήταν μια χρονιά πριν μπω στο Εθνικό, με το έργο της Λούλας Αναγνωστάκη «Παρέλαση» σε ένα ανέβασμα στα Χανιά. Ήταν η πρώτη φορά που είχα μελετήσει το ρόλο, που ήξερα τι κάνω. Θυμάμαι να με κατακλύζει ένα αίσθημα ανιδιοτέλειας και πιστεύω πως σε αυτό βοήθησε η υπογραφή της Λούλας Αναγνωστάκη, ότι τα λόγια αυτά ανήκαν σε μια γυναίκα με αυτή τη συγκεκριμένη ευαισθησία.
Σε ακολουθεί η ίδια αίσθηση ανιδιοτέλειας όταν παίζεις;Πλέον, είναι λίγο πιο σαφής και ελεγχόμενη. Έχω μάθει να ελέγχω σε έναν υψηλότερο βαθμό τα μέσα μου (δηλαδή τα εκφραστικά μου μέσα) αλλά και τα «μέσα» μου (δηλαδή τον εσωτερικό μου κόσμο). Μπορώ να γίνομαι λιγάκι πιο υπερβατικός και συνάμα να διατηρώ τον έλεγχο των πραγμάτων. Εννοείται, πως δεν το καταφέρνω πάντα, αλλά θα ήθελα πολύ να το εξελίξω.
Τι θέλεις να προστατεύσεις καθώς μπαίνεις περισσότερο στα πράγματα;Πρέπει να ομολογήσω πως έχω ένα έλλειμα: δεν έχω καταφέρει να πω ότι πολιτικά ανήκω ή συντάσσομαι με κάτι. Δεν με εκπροσωπεί τίποτα
Ως καλλιτέχνης, θέλω να μην σταματήσω να οραματίζομαι τα πράγματα, έτσι όπως το μυαλό μου κατασκευάζει εικόνες· επίσης δεν θέλω να σταματήσω να διαβάζω έργα και να συγκινούμαι. Και ως άνθρωπος δεν θέλω να νιώθω μόνος, θέλω το «μαζί» να ορίζει τη ζωή μου.
Κρίνοντας από τους, μέχρι τώρα, σημαντικούς σου ρόλους φαίνεται ότι ελκύεσαι από ήρωες με κοινωνικό πρόσημο. Είναι έτσι;Καταρχάς, αυτοί είναι οι πιο ενδιαφέροντες ρόλοι. Από εκεί και πέρα, πρέπει να ομολογήσω πως έχω ένα έλλειμα: δεν έχω καταφέρει να πω ότι πολιτικά ανήκω ή συντάσσομαι με κάτι. Δεν με εκπροσωπεί τίποτα – δεν με εκπροσωπούσε ούτε στα χρόνια του Πανεπιστημίου – την ώρα που, γύρω μου, δικοί μου άνθρωποι επιχειρηματολογούν για πρόσωπα και πράγματα του κοινωνικού βίου. Θα έλεγα, λοιπόν, πως νιώθω πολιτικά ζωντανός μέσα από τις θεατρικές μου επιλογές. Και τολμώ να πω ότι ακόμα και αυτοί οι ρόλοι με κάνουν να αισθάνομαι πιο συμμετοχικός ως πολίτης.
Σακίδιο POLO
Κατεβαίνω στους δρόμους, όποτε νιώθω ότι μπορώ πραγματικά να συνεισφέρω και όταν οι συνθήκες απαιτούν πραγματικά τη συλλογικότητα. Και κάθε φορά που συμμετέχω σε πορείες, χαίρομαι βαθιά γιατί μου φαίνεται μαγικό το πως χάνεται – και ταυτόχρονα δεν χάνεται- η ατομικότητα μέσα σε όλο αυτό το πλήθος. Ξαφνικά, είμαι μια ψηφίδα της συγκέντρωσης κι όχι ο Δημήτρης· ο Δημήτρης εκεί δεν έχει καμία αξία.
Τζην μπουφάν και Βερμούδα LEVI’S. Γυαλιά PAUL FRANK PRIME OPTICS
Δεν μου φαίνεται παράξενο που μέσα σε ένα προοδευτικό σύστημα αναπτύσσεται μια αντίθετη άκρη η οποία τραβάει ολοένα προς διαφορετική κατεύθυνση. Η τάση κάθε συστήματος είναι η ισορροπία. Στη φάση που διανύουμε η κατάσταση είναι ακόμα πιο έντονη, και εννοείται πως με τρομάζει η άνοδος της ακροδεξιάς· αλλά αν αυτό πρέπει να συμβεί για να μπορέσουμε να αποκτήσουμε ένα ουσιαστικό δημοκρατικό συνειδητό, τότε ας πληρώσουμε αυτό το κόστος. Νιώθω ότι ήδη υπάρχει αντίσταση και αντίδραση στην ακρότητα και θα υπάρξει και στο μέλλον. Προσωπικά προσπαθώ να ισχυροποιώ τους δεσμούς μου με την Δημοκρατία, την Δικαιοσύνη, τη συλλογικότητα, προσπαθώ να ενημερώνομαι και όταν φτάσει η στιγμή μιας έκρηξης αισθάνομαι πως θα είμαστε πολύ έτοιμοι, πολύ μαζί και θα είμαστε πολλοί.
Ακούγεσαι αισιόδοξος.Είναι αλήθεια. Είμαι αισιόδοξος σε βαθμό κακουργήματος.
Τζην Σαλοπέτα LEVI’S. Ταρταρούγα γυαλιά ηλίου MORITZ PRIME OPTICS.
Ο Δημήτρης Καπουράνης θα πρωταγωνιστήσει στην παράσταση “Αντιγόνη” του Σοφοκλή που θα ανοίξει το Φεστιβάλ Επιδαύρου στις 27 Ιουνίου σε συμπαραγωγή του Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου και του Εθνικού Θεάτρου σε σκηνοθεσία – σκηνογραφία του Ulrich Rasche. Μετάφραση Νίκος Α. Παναγιωτόπουλος.
Επίσης πρωταγωνιστεί για 3η χρονιά στο έργο του Σέρχιο Μπλάνκο, “Μια άλλη Θήβα” στο θέατρο Κνωσσσός σε σκηνοθεσία του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου.
