Το ημερολόγιο ενός τρελού: Ο Στάθης Λιβαθινός σκηνοθετεί το διήγημα του Γκόγκολ στο Θέατρο Οδού Κυκλάδων

Μετά τις πολύ επιτυχημένες παραστάσεις «Συμφορά από το πολύ μυαλό», «Berlin Alexanderplatz», «Ο Ρόζενκραντζ και ο Γκίλντενστερν είναι νεκροί», με τις οποίες δόθηκε νέα πνοή τα τελευταία τρία χρόνια στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων – Λευτέρης Βογιατζής, ο Στάθης Λιβαθινός και ο Πολιτιστικός Οργανισμός «Λυκόφως» επιστρέφουν τον Μάιο του 2025 στο ιστορικό θέατρο με ένα από τα διασημότερα κείμενα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. «Το ημερολόγιο ενός τρελού» του Νικολάι Γκόγκολ. Το συγκλονιστικό πρωτοπρόσωπο αφήγημα του σπουδαίου Ρώσσου λογοτέχνη, παρουσιάζεται από τις 16 Μαΐου και για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων, σε μια εντελώς νέα θεατρική προσέγγιση.

Σκηνοθεσία Στάθης Λιβαθινός. Μετάφραση-διασκευή Έλσα Ανδριανού. Και ένα εξαιρετικό σύνολο ηθοποιών επί σκηνής: Γιώργος Δάμπασης, Νέστωρ Κοψιδάς, Λίλλυ Μελεμέ.

Ενας μικρός άνθρωπος, απ’ αυτούς που όλοι προσπερνούν σχεδόν χωρίς να τους παρατηρούν, ο φτωχός ασήμαντος υπαλληλάκος Αξέντι Ιβάνοβιτς Ποπρίτσιν, δέχεται την κοινωνική πίεση, την αίσθηση ότι είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης, το βάρος της αποτυχίας που τον καθιστά μονίμως αόρατο. Στην προσπάθειά του να αναπληρώσει το κοινωνικό και υπαρξιακό κενό, ο Ποπρίτσιν θα κοιτάξει πολύ ψηλά. Μια φευγαλέα στιγμή –θεϊκή ή διαβολική άραγε;– πυροδοτεί τον έρωτά του για εκείνη, την κόρη του απρόσωπου και απόμακρου Διευθυντή του. Έκτοτε, θα δρομολογηθεί μια ανάστροφη πορεία κι ένα τρελό παιχνίδι με τα όρια της ιδιαίτερης όσο και ευαίσθητης προσωπικότητάς του, η οποία παλινδρομεί μεταξύ τρέλας, λεπταίσθητης κατανόησης και ιδιόρρυθμης δημιουργικότητας.

Με οδηγούς του –παρατηρητές, βοηθούς, κάποτε και αντιμάχους– δύο πρόσωπα που τον συνοδεύουν ως διαμεσολαβητές της περιπέτειάς του με τον κόσμο των «κανονικών», ο Ποπρίτσιν θα περάσει από την «ες Άδου Κάθοδον» σε μιαν απόπειρα παρηγορητικής ανόδου. Εντέλει, η διαδρομή αποκαλύπτει την ενορατική του φύση εμπλουτίζοντας την αντίληψη για τον κόσμο μέσα από την καταβύθιση στους δαιδάλους του ανθρώπινου νου. Η πορεία του, σπανίως ευθύγραμμη, σκληρή μα ιδιαζόντως απελευθερωτική, θα τον οδηγήσει σ’ ένα σωτήριο πέρασμα.

Η «ανύψωση» του Ποπρίτσιν τον οδηγεί από μιαν εφιαλτική και καταπιεστική καθημερινότητα σε μια λυτρωτική ζωτική διέξοδο και, τελικά, σε μια νέα πραγματικότητα η οποία, για άλλους, ονομάζεται τρέλα.