ΔΕΥΤΕΡΑ
14
ΑΠΡΙΛΙΟΥ
Την εβδομάδα που πέρασε πήγαμε θέατρο και σινεμά, ακούσαμε μουσική, κάναμε βόλτες στην πόλη, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα – και όσα κρατήσαμε θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!
(+) Οι Κόρε.Ύδρο. συνέθεσαν τον soundtrack της ζωής μας
Από τη μία σκουπίζεις τα μάτια σου που νιώθεις να υγραίνονται, την ίδια στιγμή πιάνεις τον εαυτό σου να (χαμο)γελά. Αυτή η εναλλαγή των συναισθημάτων μέσα σε μόλις λίγα δεύτερα είναι κι αυτή που χαρακτηρίζει το πολύ ιδιαίτερο σύμπαν των «Κορεσμένων Υδρογονανθράκων», αλλιώς των αγαπημένων Κόρε.Ύδρο., των παιδιών από την Κέρκυρα που απασχόλησαν όσο λίγες μπάντες την ελληνική indie ποπ/ροκ σκηνή σε μια εποχή που οι Gen Xers αναζητούσαν μάταια τον ελληνικό στίχο στον εναλλακτικό ήχο. Κι αυτό το κενό ήρθαν να καλύψουν εντελώς diy οι Κερκυραίοι Κόρε.Ύδρο. Ποιητικοί, δραματικοί αλλά και ταυτόχρονα αστείοι, οι Κόρε.Ύδρο. ίσως να μην πήραν ποτέ τον εαυτό τους στα σοβαρά και εκεί ίσως και να οφείλουν την σαρωτική επιτυχία τους, την τόσο αυθεντική και ανεπιτήδευτη που καταφέρνει και κερδίζει έτσι τη διαχρονικότητά της. Σαν τα κομμάτια τους.
Και δεν χρειαζόταν τίποτα άλλο για να με πείσει να βρεθώ στο Άστορ, σε μία από τις προβολές του ντοκιμαντέρ «Εδώ Μιλάμε για Λατρεία», σε σενάριο και σκηνοθεσία του Βύρωνα Κριτζά – μια προβολή για την οποία δυσκολεύτηκα να βρω εισιτήριο. Όμως τα κατάφερα. Ήμουν εκεί την Πέμπτη το βράδυ για να κάνω ένα ταξίδι στον χρόνο και να βρεθώ σε μια αλλιώτικη – σε σχέση με τη σημερινή – εποχή, με μια πολύ γοητευτική καλτίλα να τη χαρακτηρίζει, και την ιστορία της μπάντας να τη διατρέχει. Φτιαγμένη με αγνά υλικά, χειροποίητη, με μια αυτοσαρκαστική διάθεση αλλά και μια ευθύνη · την απενοχοποίηση των ιδιαιτεροτήτων. Την ελευθερία του να επιλέγεις την «ιδιαιτερότητά» σου και να την απολαμβάνεις χωρίς καμία ντροπή και ενοχή. Αυτό πέτυχαν στην πορεία τους οι Κόρε.Ύδρο.
Μου είναι πολύ δύσκολο να μεταφέρω το συναίσθημα το οποίο κουβαλώ από την ώρα που πέρασα την έξοδο της αίθουσας. Μετά το τέλος ένιωσα να μου λείπει έστω ένα στιγμιαίο πλάνο με τον εξωστρεφή Παντελή και τον εσωστρεφή Αλέξανδρο (τα δύο βασικά μέλη της μπάντας) ξανά μαζί μετά την επίσημη διάλυσή τους το 2014. Όμως μετά το ξανά σκέφτηκα. Η μπάντα έκανε τον κύκλο της, όπως η ζωή κάνει τον δικό της και έπειτα προχωράει. Και οι (απο)χωρισμοί γίνονται μέρος της. Γίνονται ιστορίες, γίνονται τραγούδια. Το ντοκιμαντέρ είχε την προσέγγιση που τους ταίριαζε και έκλεισε ακριβώς έτσι όπως έπρεπε. Αληθινά, ρεαλιστικά. Όσο για τους Κόρε.Ύδρο. θα είναι για πάντα εδώ. Θα ζουν μέσα από τις μελωδίες τους, το σιγοψιθύρισμα των στίχων τους. Και ό,τι έχει αξία, δεν «πεθαίνει», μένει ζωντανό, στον χρόνο, για πάντα. Κόρε.Ύδρο. απλά σας ευχαριστώ.
Ευδοκία Βαζούκη
Θα έλεγε κανείς πως το αυτοβιογραφικό, αλληγορικό μυθιστόρημα του Τζόζεφ Κόνραντ, «Η γραμμή της σκιάς» είναι, μάλλον, αντι-δημοφιλές για μια θεατρική μεταφορά, αφού στην διάρκεια του δεν συμβαίνει σχεδόν τίποτα: ένας νεαρός υποπλοίαρχος πρέπει να οδηγήσει σε ασφαλές λιμάνι ένα γέρικο σκάφος του οποίου ο καπετάνιος πεθαίνει κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Πριν προλάβει να αναλάβει καθήκοντα, βρίσκεται κάτω από νέες προκλήσεις καθώς το πλήρωμα εκδηλώνει συμπτώματα χολέρας και οι άνεμοι κοπάζουν, κρατώντας το πλοίο σε βασανιστική ακινησία.
Παρ’ όλα αυτά, ο Γιώργος Σίμωνας πειραματίζεται εκτενώς με τα εργαλεία του εικαστικού θεάτρου επιχειρώντας να ‘ξεκλειδώσει’ τα μυστικά του. Η παράσταση ανεβαίνει ως ένα είδος «ημερολογίου καταστρώματος» αφού η αφήγηση μοιράζεται σε τρεις τεχνικές: στην παραδοσιακή διαλογική δράση, σε αποσπάσματα ηχογραφημένης αφήγησης και σε μια βωβή υπερτιτλισμένη δράση που προκρίνει τη σωματικότητα.
Αυτό το μείγμα εργαλείων δίνει την αίσθηση πως οι εικόνες που ζωντανεύουν δεν είναι παρά υλικό μνήμης του πλοιάρχου, υπογραμμίζοντας το φιλοσοφικό και υπαρξιακό κέντρο του βιβλίου, πως το ταξίδι είναι ένας δρόμος προς την ενηλικίωση. Παρά τους κινδύνους να διασπαστεί η προσοχή του θεατή, το εγχείρημα αποδίδει επενδύοντας περισσότερο στην ατμόσφαιρα, στην ποίηση, στην σκηνογραφική και σωματική γλώσσα και λιγότερο στη σύμβαση του θεάτρου λόγου. Σε αυτό βοηθάει και η πρωτότυπη μουσική της παράστασης (με την υπογραφή της Τόνιας Ράλλη) αλλά και οι δοσμένοι, στην προσπάθεια, ηθοποιοί· με τον Γιάννη Λεάκο και τον Δημήτρη Ντάσκα να ξεχωρίζουν.
Στέλλα Χαραμή
Το αδιάκοπο χειροκρότημα του κοινού ανάγκασε τον βιρτουόζο πιανίστα Νικολάι Λουγκάνσκυ, που μόλις είχε ολοκληρώσει την καθηλωτική ερμηνεία του στο 4ο Κοντσέρτο του Μπετόβεν, να επανέλθει πολλές φορές στη σκηνή, χαρίζοντας στους ακροατές, πολλοί από τους οποίους τον επευφημούσαν όρθιοι, δύο διαφορετικά«ανκόρ».
Η συναυλία της Παρασκευής 11 Απριλίου υπήρξε μια εξαιρετική στιγμή για την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, η οποία είχε στο πόντιουμ τον καλλιτεχνικό της διευθυντή Λουκά Καρυτινό. Συνδύασε ένταση και λυρισμόστην ερμηνεία του 4ου Κοντσέρτου και, επιπλέον, στο πρώτο μέρος της συναυλίας, έδειξε ότι μπορεί να ανταποκριθεί εξίσου άριστα και σε έργα που βρίσκονται σχετικά εκτός του κλίματος της Ορχήστρας, όπως η «Ιεροτελεστία της άνοιξης», του Ίγκορ Στραβίνσκυ. Η δύναμη με την οποία ερμήνευσε το έργο προσέφερε ένα «καθαρτήριο λουτρό» στον ακροατή, επιτρέποντάς του να αφεθεί, αποκαθαρμένος πια, στον τρυφερό λυρισμό του μπετοβενικού κοντσέρτου στο δεύτερο μέρος.
Σπύρος Κακουριώτης
Και εκεί που άκουγα τον νέο δίσκο του ΝΤΜ, και σκεφτόμουν ότι πραγματικά χαραμιζεται στην Ελλάδα, βλέπω ότι ο Guardian ονόμασε την “Μαύρη Ελλάδα” global album of the month! Στην δίσκοκριτική του (την οποία συνοδεύουν 4 αστέρια) ο δημοσιογράφος της Guardian γράφει ότι “ο Νέγρος του Μοριά μπαίνει στο παιχνίδι του όταν χρησιμοποιεί τον μπάσο τόνο του πάνω στον χαρακτηριστικό ήχο του, το τραμπετικο”, ενώ μιλώντας για το κομμάτι Όνειρο -που γενικά δίνει τον τόνο για τη θεματική του δισκου-, γράφει “με αυτή την πιο σκοτεινή, πιο ώριμη φωνή, ο NTM αντιμετωπίζει ζοφερά ζητήματα με ακούραστη ενέργεια: ένα ισχυρό statement“. Λίγες εβδομάδες νωρίτερα, εντωμεταξυ, ένα γαλλικό κανάλι ταξίδεψε στην Ελλάδα για ένα ντοκιμαντέρ για την ελληνική ραπ – φυσικά συμπεριέλαβε τον ΝΤΜ, ως έναν από τους πλέον σημαντικούς εκπροσώπους της ελληνικής σκηνής. Οπότε ναι, ενώ πίστευα ότι το “hot” αυτής της εβδομάδας θα ήταν οι εντυπώσεις μου για την “Μαύρη Ελλάδα”, τελικά αποφάσισα να γράψω για έναν προβληματισμό μου: Όσο το ταλέντο του ΝΤΜ αναγνωρίζεται διεθνώς, αναρωτιέμαι αν στην Ελλάδα τού δίνουν την αντίστοιχη σημασία τα μεγάλα μίντια. Θυμάμαι ότι σε μια συνέντευξή του στη δημόσια τηλεόραση σε γνωστή εκπομπή, πέρσι, είχα νιώσει ότι οι παρουσιαστές δεν είχαν κάνει τη μελέτη τους, δεν είχαν καταλάβει ακριβώς με τι είδους καλλιτέχνη μιλούσαν. Γιατί μιλάμε για έναν ράπερ, που έχει φωτογραφηθεί για τη Vogue, που έχει παίξει στο Εθνικό Θέατρο και στον κινηματογράφο, που είναι ένας από τους κορυφαίους καλλιτέχνες της ραπ σκηνής και κυρίως είναι πρωτοπόρος του τραμπέτικου, του δικού του genre (σε συνεργασία με τον Odydoze φυσικά), που είναι ίσως ο,τι πιο πρωτοποριακό μάς έχει δώσει η εγχώρια ραπ σκηνή εδώ και πάρα πολλά χρόνια, συνδυάζοντας το χθες (το ρεμπέτικο) με το σήμερα (την trap). Πάνω – κάτω μιλάει και ο ίδιος για αυτό (για το πώς τα μίντια αγνοούν τους Αφροελληνες όσο επιτυχημένοι και να είναι, δηλαδή) και στο κομμάτι Οι απέναντι / Σε Κατασταση. Πάντως σε εκείνη τη συνέντευξη τότε είχε πει και το επικό “να ξέρετε ότι υπάρχει και η Μαύρη Ελλάδα”. Οπότε νομίζω πως ναι, το μήνυμα ελήφθη.
Τατιάνα Γεωργακοπούλου
Όσο ο Δρ. Γκίβινγκς, εφευρέτης του ηλεκτρικού δονητή, θεραπεύει την γυναικεία “υστερία” «Στο Διπλανό Δωμάτιο», ο ίδιος του ο γάμος στερείται επικοινωνίας. Σε μια σύζευξη κωμωδίας, δράματος και κοινωνικής κριτικής, το τολμηρό έργο με φόντο την βικτωριανή Νέα Υόρκη, εμπνέεται από πραγματικά γεγονότα και φέρνει σε πρώτο πλάνο την γυναικεία ηδονή, πάθος και σεξουαλικότητα χωρίς ταμπού και σεμνοτυφίες αναδεικνύοντας ποικίλα σχόλια για την απελευθέρωση, την πρόοδο και την κοινωνική συντηρητικότητα. Η σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη, βοηθούμενη από το λειτουργικό και πλούσιο σκηνικό της Αθανασίας Σμαραγδή, δημιουργεί το πεδίο της εξερεύνησης των παραπάνω θεματικών, αλλά θέτει και τις προϋποθέσεις για να διαφανούν οι αποχρώσεις των ψυχολογικών πορτρέτων των χαρακτήρων δίνοντας έμφαση στην αγάπη, στην προσπάθεια και την έλλειψη επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων.
Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης στον ρόλο του Δρ. Γκίβινγκς ερμηνεύει με χειρουργική ακρίβεια την διαρκή σύγκρουση του ήρωα -από την μια την παγωμένη αποφασιστικότητα να θεραπεύσει τους ασθενείς αλλά και μια ιδιόμορφη αμηχανία ερωτικής έκφρασης στον γάμο του. Οπωσδήποτε την καρδιά του έργου αποτελεί η φιγούρα της Κάθριν, γυναίκας του γιατρού που παλεύει με την συναισθηματική ανεπάρκεια του συζύγου της αλλά και με την πρόσφατη μητρότητα – η Γαλήνη Χατζηπασχάλη όσο προχωρά το έργο τόσο περισσότερα δίνει σε ουσία και χιούμορ χαρίζοντας ρυθμό στην παράσταση, ενώ εξίσου εξαιρετικές είναι η Κωνσταντίνα Κλαψινού και η Ελευθερία Μπενοβία σε νοηματοφόρους ρόλους με πολύ ωραίο κωμικό μομέντουμ. Στο θέατρο Βρετανία το απόγευμα της Κυριακής το μόνο σίγουρο είναι ότι ο κόσμος γέλασε και ευχαριστήθηκε το σύνολο της παράστασης, που ξεπερνά τη σφαίρα του απλού χιούμορ, αφήνοντας μια γλυκιά αίσθηση και ευτυχώς τροφή για σκέψη.
Λίνα Ρόκα
Τελικά τα βιβλία έχουν τον τρόπο τους να σε παρασύρουν, τη δική τους μαγεία – αν κρίνω δηλαδή από το γεγονός ότι δεύτερη συνεχόμενη εβδομάδα με βρήκε να γυρίζω χωρίς σταματημό τις σελίδες ενός, έχοντας χάσει ολοκληρωτικά την αίσθηση του χρόνου. Ανέκαθεν είχα ενδιαφέρον για πνευματικά ζητήματα, αλλά τώρα ενόψει Πάσχα αυτό να εντάθηκε ίσως περισσότερο. Και το συγκεκριμένο ανάγνωσμα ήταν ό,τι έπρεπε γιατί μιλάμε για τον π. Χαράλαμπο Παπαδόπουλο (Λίβυο), έναν ιερέα που καθίσταται μια αληθινή πνευματική «όαση» μέσα σε έναν τεράστιο κύκλο ομιλητών, θεολόγων, φιλοσόφων και life coacher. H αμεσότητα, η γλυκύτητά του, οι βαθιές του γνώσεις πάνω σε ζητήματα ψυχής και το ιδιαίτερο συγγραφικό του χάρισμα μου υπενθυμίζουν κάθε φορά που τυχαίνει και ‘πέφτω’ πάνω σε κάποιο κείμενό του πως πρόκειται για μια πραγματικά χαρισματική προσωπικότητα, έτοιμη να ‘γεμίσει’ τους γύρω της με ομορφιά, αισιοδοξία, αγάπη για τη ζωή και Φως Θεού. Μέσα στο «Γίνε…αυτό που είσαι μπορείς και αντέχεις» γίνεται μια ακόμη απόπειρα από μεριάς του να ανακαλύψουμε την κρυμμένη ομορφιά μέσα μας. Που όσο κι αν τα τραύματά μας, το σκοτάδι μας, οι θλίψεις μας και οι απογοητεύσεις μας έχουν καταφέρει να ‘κυριεύσουν’ την ύπαρξή μας, εκείνη περιμένει υπομονετικά να αναδυθεί, για να προβληθεί επιτέλους η εικόνα του Θεού που καθένας από μας είναι. Πλαστήκαμε για το Φως, όχι για το σκοτάδι. Για την αιωνιότητα και όχι για την ανυπαρξία. Κι εμείς όσο κι αν τείνουμε να το ξεχνάμε – και δικαιολογημένα πολλές φορές με τους βαρείς σταυρούς που καθημερινά καλούμαστε να σηκώσουμε – τότε είναι που εμφανίζονται άνθρωποι σαν τον π. Λίβυο για να μας υπενθυμίσουν πως κάπου εκεί στο βάθος αχνοφαίνεται η Ανάσταση. Άλλωστε «τα χρώματα του παραδείσου μας είναι πολύ πιο όμορφα από την κόλασή μας». Καλή Ανάσταση σε όλους μας λοιπόν!
Μιλένα Αργυροπούλου
Αυτή την εβδομάδα αποφάσισα να μην επικεντρωθώ σε ένα ζήτημα αλλά να γράψω σε λίγες γραμμές συνοπτικά για όλα αυτά που δεν μου άρεσαν. Και δυστυχώς ήταν πολλά. Η εβδομάδα μου ξεκίνησε με τη συγγραφέα του Χάρι Πότερ Τζ. Κ. Ρόουλινγκ να επιδεικνύει την άγνοια, τη ΛΟΑΤΚΙφοβία και τον μισανθρωπισμό της επιτιθέμενη αυτή τη φορά, με αφορμή τη Διεθνή Ημέρα Ασεξουαλικότητας, στα ασέξουαλ άτομα. Τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα να αναφέρουν πως διέγνωσαν 6 κρούσματα υποσιτισμού μεταξύ παιδιών προσφύγων 6 μηνών έως 6 ετών στην Κλειστή Ελεγχόμενη Δομή της Σάμου, επιβεβαιώνοντας τις αδιανόητες συνθήκες διαβίωσης που επικρατούν σε αυτές τις δομές – σημαντική έλλειψη τρεχούμενου νερού, σοβαρές ελλείψεις σε βασικά αγαθά, υπηρεσίες και χώρους φιλοξενίας- και σε κάνουν να ντρέπεσαι για τον δυτικό πολιτισμό και τον τρόπο που υποβαθμίζει την αξία της ανθρώπινης ζωής. Διάφορους μισογύνηδες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης -οι οποίοι πλέον ξεπετάγονται σαν τα μανιτάρια- που ονειρεύονται εποχές που ο άντρας είχε τον πλήρη έλεγχο πάνω στη ζωή μιας γυναίκας. Τις χυδαίες επιθέσεις από διάφορους πολιτικούς χώρους ενάντια στη Μαρία Καρυστιανού, τον Νίκο Πλακιά και σε άλλους συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών -συμφωνείς ή διαφωνείς μαζί τους σεβάσου το πένθος τους και τον αγώνα τους για δικαίωση. Το πόσο επιζήμια είναι η χρήση ΑΙ, σύμφωνα με τον Διεθνή Οργανισμό Ενέργειας, για τον πλανήτη, καθώς η τροφοδοσία των Κέντρων Δεδομένων θα αυξήσουν τη ζήτηση για ορυκτά καύσιμα.
(+) Και θα κλείσω με κάτι που μου άρεσε: Η νέα ιατρική σειρά The Pitt
(+) Και θα κλείσω με κάτι που μου άρεσε για να ξεφύγω από το παραπάνω κατεβατό γκρίνιας. Η νέα πρωτότυπη ιατρική σειρά της HBO «The Pitt» της οποίας ο Α’ κύκλος ολοκληρώθηκε την Πέμπτη που μας πέρασε. Ένα καλοδουλεμένο σενάριο που σε 15 επεισόδια επικεντρώθηκε σε μια και μόνο βάρδια στα επείγοντα ενός νοσοκομείου, δυνατές ερμηνείες, ήρωες με πλούσιο και πολύπλοκο συναισθηματικό κόσμο τους οποίους στο τέλος λυπήθηκες που θα τους αποχωριστείς μέχρι το 2026 και τη δεύτερη σεζόν, ιστορίες γεμάτες ανθρωπιά που αγγίζουν διάφορα κοινωνικά ζητήματα. Σε κάνει να σκέφτεσαι -πέρα από τη σωματική κόπωση- το συναισθηματικό φορτίο που κουβαλάνε μέσα τους οι δικοί μας άνθρωποι του Ε.Σ.Υ. μετά από μια μόνο εφημερία.
Αριστούλα Ζαχαρίου
