Σε πρώτο πρόσωπο: Γιάννης Παπαδόπουλος, ηθοποιός

Δεν θυμάμαι πότε άρχισε αυτό. Θυμάμαι μόνο πως όποιος ήθελε να δει την παράσταση έπρεπε να πληρώσει με φύλλα δέντρου. Αργότερα στο Λύκειο, η μαμά μου με είδε μια μέρα στο πάτωμα σκυμμένο πάνω από ένα βιβλίο. Δεν διάβαζα και πολύ στο σχολείο, οπότε αυτή η εικόνα ήταν ασυνήθιστη γι’ αυτήν. Το βιβλίο ήταν η παγκόσμια ιστορία του Θεάτρου.

Η μαμά, ο μπαμπάς, αδερφές μου, τα ανίψια μου, η γιαγιά μου! Μεγαλώνουμε χωριστά και οι αραιές συναντήσεις μας αφήνουν κενά που δεν γεμίζουν από τα τηλέφωνα. Έχω στο νου μου πως, κάποια στιγμή, θα γυρίσω να ζήσω εκεί για κάποιο διάστημα.

Στο σπίτι μου πάντα είχε φασαρία. Κάναμε τα μαθήματά μας στο τραπέζι της κουζίνας, με την τηλεόραση στη διαπασών, τα καναρίνια να κελαηδούν ασταμάτητα και η μάνα μου να έχει τον απορροφητήρα στο τέρμα. Ευτυχία! Ξέρεις, εγώ νιώθω πως ό,τι κι αν μού συμβεί, υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι για ‘μένα κι εγώ γι’ αυτούς.

Τώρα που το κλίμα και ο καιρός έχει τρελαθεί, είναι η μόνη σταθερά που ορίζει τον ερχομό της Άνοιξης! Κάθε χρόνο η πρώτη φορά που μυρίζω μια νεραντζιά ανθισμένη με ξαφνιάζει και μού φέρνει χαμόγελο.

Είχα πάει μόνος, χωρίς να ξέρω τίποτα και κανέναν. Σε κάποια στιγμή, η Ρούλα Τζήμου από τη σκηνή με κοίταξε στα μάτια ενώ επαναλάμβανε μια φράση. Εγώ σηκώθηκα όρθιος και επανέλαβα αυτό που έλεγε σαν μαγεμένος κι αυτή πριν καν τελειώσω τη φράση, είχε ήδη γυρίσει το κεφάλι της αλλού και συνέχιζε να παίζει. Ένιωσα για πρώτη φορά να ενώνομαι μ’ έναν άλλο άνθρωπο. Ήταν σα να έφαγα μια σανιδιά στο κούτελο. Βγήκα και περιφερόμουν κλαίγοντας όλο το βράδυ. Αυτά τα λίγα εκατοστά ανάμεσα σε ηθοποιό και θεατή είναι μια τεράστια απόσταση και, όταν καταφέρνουν να ακουμπήσουν ο ένας τον άλλον, η καρδιά μεγαλώνει λίγα χιλιοστά.

Για να πω την αλήθεια δεν είναι κιόλας ότι με ζητάνε κάθε μέρα για φωτογραφήσεις, σειρές, διαφημίσεις και συνεντεύξεις και λέω όχι! Χαχα! Όλα αυτά όμως δε με ενδιαφέρουν, όντως. Αγαπάω πάρα πολύ το θέατρο και νιώθω πως όλα αυτά δεν ταιριάζουν σε έναν ηθοποιό.

Δεν το έχω σκεφτεί παραπάνω γιατί είναι κάτι πολύ μακρινό μου – τουλάχιστον μέχρι τώρα. Δε με γοητεύει καθόλου και νομίζω πως δεν το επιθυμώ, κιόλας.

Δεν ήταν αισθητικοί οι λόγοι, όμως. Δεν ξέρω πώς να το πω… Για μένα η τέχνη που αγαπώ δεν είναι ό,τι ανεβαίνει σε μια σκηνή ή στήνεται μπροστά σε μια κάμερα. Έχω κάποια κριτήρια και όσο μπορώ προσπαθώ να καταλάβω αν με ενδιαφέρει μια συνθήκη από πριν. Όπως είπα και πριν, αγαπάω πολύ το θέατρο και θέλω να έρχομαι σε επαφή μαζί του με σεβασμό. Αν ήθελα να βγάλω πολλά χρήματα θα έκανα μιαν άλλη δουλειά.

με μοναδικό κριτήριο ένα ρόλο ή μια επαγγελματική συνθήκη. Ίσα-ίσα που, όσο πιο πολύ μ’ αρέσει κάποιος ρόλος, τόσο πιο αυστηρά είναι και τα κριτήριά μου.

Τα πρόσωπα είναι το κριτήριο για να βουτήξω σε κάτι. Μια ιδέα από μόνη της δεν είναι τίποτα. Στη σχολή η Μάρθα Φριντζήλα μάς είχε πει πως ακόμη κι ο Χρυσός Οδηγός είναι αφορμή για θέατρο. Μου είχε αρέσει πάρα πολύ αυτή η σκέψη.

Για μένα και τον Αντρέα Κωνσταντίνου ήταν μια πολύ έντονη εμπειρία. Δεν ξέρω πώς να το περιγράψω ακριβώς, αλλά νιώθω σα να έχει ζεσταθεί λίγο παραπάνω η καρδιά μου. Και έχω πολλή όρεξη να διαβάσω, να παίξω, να δω παραστάσεις.

Σκηνικά, κοστούμια κλπ. Μού αρέσει το θέατρο γενικά και θα ήθελα να βρεθώ σε όποιο πόστο. Πριν από τέσσερα χρόνια σκηνοθετήσαμε μαζί με την Ηρώ Μπέζου το πρώτο της έργο, τους «Ναυαγούς». Έκτοτε, δεν έχω ξανακάνει κάτι άλλο, αλλά θα το ήθελα. Μάλιστα, είναι μια παράσταση που έχω στο νου μου εδώ και δυο-τρία χρόνια αλλά… άντε να δούμε αν θα γίνει ποτέ!

Είναι σαν μέσα σε όνειρο. Τα πιο μικρά πράγματα παίρνουν γιγάντιες διαστάσεις και τα πιο σοβαρά περνάνε σαν αεράκι. Είναι σα να έχει πέσει κάποιο ξόρκι στην Φρυνίχου και προσπαθώντας να λύσεις τα μάγια, μες στο σκοτάδι, με έναν φακό, να μαθαίνεις τελικά ποιος είσαι. Και να πρέπει να φτερνιστείς τρεις φορές για να ξυπνήσεις. Αλλά και πάλι δεν είσαι σίγουρος αν θα πιάσει το κόλπο.

αλλά πρέπει να τα καταστρέψεις. Να φύγεις, να πληγώσεις, να γίνεις κακός. Έχω υπάρξει κακός και έχω πληγώσει πολύ ανθρώπους που λάτρευα. Το μετανιώνω, αλλά νομίζω πως, αν γύριζα το χρόνο πίσω πάλι το ίδιο θα έκανα.

Αλλά τις περισσότερες φορές, συμπαθούσα τα τέρατα που έχω συναντήσει στη λογοτεχνία ή στις ταινίες. Το «Τέρας» της Ντίσνευ, το «Τέρας» του Φράνκενσταιν, τον Κουασιμόδο του Ουγκώ, το Μινώταυρο. Όλα ήταν καλά. Οι άνθρωποι επινοήσαμε τα τέρατα για να θυμόμαστε πως το κακό δεν θέλει κέρατα και ουρές. Ίσα-ίσα όσο πιο τέρας είσαι, τόσο πιο πολύ μοιάζεις με άνθρωπο.