«Ω γλυκύ μου έαρ» ερμήνευσε η Γλυκερία και μάγεψε το Παλλάς

Είναι Μεγάλη Δευτέρα και όσο το λεωφορείο διασχίζει τη Βασιλίσσης Σοφίας τα χρώματα του δειλινού αχνοφαίνονται στον ουρανό. Η μυρωδιά του γιασεμιού έχει κατακλύσει τον αέρα, την ώρα που από τα φωτισμένα παράθυρα των εκκλησιών φτάνει στ’ αυτιά μας το «Ιδού ο Νυμφίος έρχεται». Όλη η ατμόσφαιρα σε βάζει στο κλίμα της συναυλίας που θα ακολουθήσει. Χωρίς να το καταλάβω, βρίσκομαι ήδη στο θέατρο Παλλάς και το κάθισμά μου με περιμένει. Ο ήχος των εγκωμίων στην ορχηστρική τους εκδοχή είναι το πρώτο πράγμα που ακούγεται επί σκηνής και αμέσως μετά ο Λεωνίδας Κακούρης προχωρά σε μια συγκλονιστική αφήγηση των συνταρακτικών γεγονότων που εκτυλίσσονται τη Μεγάλη Εβδομάδα. Και αυτό είναι μόνο μία γεύση από όσα θα μας χαρίσει στη συνέχεια.

«Μόλις μπήκαμε σε μία εβδομάδα κατάνυξης που κρύβει μέσα της το Φως της Ανάστασης». Αυτό είναι το καλωσόρισμα της Γλυκερίας  προς το κοινό της, καθώς εκείνο χειροκροτεί βλέποντας την αγαπημένη του ερμηνεύτρια να ξεπροβάλει. Κι αυτή – χωρίς να χάσει χρόνο –  σπεύδει να μας εισάγει στο κλίμα των ημερών. Είτε πρόκειται για μελοποιήσεις γνωστών ψαλμών από τον Σταμάτη Σπανουδάκη  είτε για τοπικά μοιρολόγια, φράσεις όπως «ο ήλιος εσκοτίσθηκε και όλο το φως εχάθη», «μάνα μου στα χέρια μου σήμερα καίνε τα καρφιά» και «χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν» – που βγαίνουν από το στόμα της – προκαλούν ρίγη συγκίνησης. Ειδικότερα η ερμηνεία του μοιρολογιού της Παναγιάς, «Σήμερα μαύρος ουρανός, σήμερα μαύρη μέρα», σε μορφή ερωταπάντησης με τον Λεωνίδα Κακούρη, υπάγεται αναμφίβολα στις πιο καθηλωτικές στιγμές της βραδιάς.

Η αλήθεια είναι πως οι αφηγήσεις του ηθοποιού ήταν το καταλληλότερο συμπλήρωμα για τη μαγευτική φωνή της Γλυκερίας. Η απαγγελία του ποιήματος του Άγγελου Σικελιανού, «Στ’ όσιου Λουκά το μοναστήρι», και η επακόλουθη ερμηνεία του «Επιτάφιου θρήνου» – κάπου εκεί είναι που καλωσορίζουμε στη σκηνή και την παιδική χορωδία Σπύρου Λάμπρου  – δεν μπορούν παρά να προκαλέσουν ανατριχίλα σε ολόκληρη την αίθουσα. Θυμάμαι μάλιστα να σκέφτομαι χαρακτηριστικά πως ‘τα εγκώμια δεν πρόκειται να τα ακούσω τόσο ωραία ούτε από τον κορυφαίο πρωτοψάλτη της Μητρόπολης’. 

Οι εκπλήξεις όμως δεν σταματούν εδώ, αφού το παρόν δεν έχει δοθεί ακόμη από όλους τους συντελεστές της βραδιάς. Αναφέρομαι φυσικά στον Παντελή Θαλασσινό , ο οποίος συγκινεί από το πρώτο λεπτό, τραγουδώντας «Για πού το ‘βαλες καρδιά μου». Και από ‘κει και έπειτα, τα παιδιά της χορωδίας σπεύδουν να μας μεταφέρουν το μήνυμα ‘του ερχομού της άνοιξης’. «Μπήκαμε στην ενότητα ‘άνοιξη’, από το σκοτάδι στο Φως, από τον θάνατο στην Ανάσταση», ανακοινώνει η Γλυκερία και ευθύς αμέσως ‘ταξιδεύουμε’ με τη «Μαργαρίτα Μαριοπούλα», «Μία η άνοιξη, ένα το σύννεφο» και ανοιξιάτικες μελωδίες του Μάνου Χατζηδάκι.

Ο Παντελής Θαλασσινός όμως φαίνεται πως θέλει να ‘μυρίσει’ άνοιξη κατά μήκος όλης της αίθουσας, ετοιμάζεται λοιπόν να μας ‘παρασύρει’ με το «Καλαντάρι» του. Και κάπως έτσι βρισκόμαστε να τραγουδάμε όλοι μαζί για τον «ευαίσθητο Απρίλη και για τον Μάη που είναι από άλφα καθαρό και όταν γελάς σου μοιάζει». Αλλά και «οι κερασιές που θα ανθίσουνε και φέτος στην αυλή» και το «Απρίλη μου ξανθέ και Μάη μυρωδάτε» δεν λείπουν από τα χείλη μας, καθώς η Γλυκερία – ντυμένη στα λευκά πια – έρχεται ξανά για να μας αφηγηθεί τη δική της «Άνοιξη». Και, καθώς φτάνουμε προς το τέλος πια, ο «Επιτάφιος» του Γιάννη Ρίτσου μας θυμίζει πως ‘πασχαλιά’ και ‘άνοιξη’ δεν δύνανται να υπάρξουν η μία χωρίς την άλλη.

Η ώρα του αποχωρισμού έχει – χωρίς να το καταλάβουμε – φτάσει και ιδανικότερο τραγούδι από το «Ένα το χελιδόνι» του Μίκη Θεοδωράκη δεν υπάρχει για να «μυρίσει Ανάσταση». Ο αξεπέραστος Παντελής Θαλασσινός μας φυλάει για έκπληξη το «Αϊβαλί» του και η Γλυκερία μας αποχαιρετά ευχόμενη «Ανάσταση και Θεό στις ψυχές μας». Κι εμείς φεύγουμε με τη φλόγα της ελπίδας αναμμένη μέσα μας. Η Ανάσταση είναι σε έξι μέρες. Αλλά πρωτίστως είναι πάντοτε μέσα μας…