Στο Fuzz οι Hooverphonic μάς χάρισαν την πιο μαγική αναδρομή της καριέρας τους

Λίγες ημέρες πριν από την σχεδόν sold out συναυλία των Hooverphonic στην Αθήνα, είχα γράψει για τους λόγους που αυτή θα μπορούσε να είναι η καλύτερή τους εμφάνιση στη χώρα μας. Και τελικά δεν έπεσα καθόλου έξω. Άλλη μια φορά τους είχα δει ζωντανά, το 2019, θυμάμαι, την ημέρα που το Release Festival είχε φέρει τον Hozier. Πέρα από το ότι δεν ήταν headliners, τότε δεν είχαν μαζί τους και την σημαντικότερη φωνή που πέρασε ποτέ από το συγκρότημα, την Geike Arnaert. Τραγουδούσε η Luka Cruysberghs, η οποία έμεινε ως το 2020 και έβγαλε ένα άλμπουμ μαζί τους. Δε λέω, πολύ ωραία φωνή αλλά δεν υπήρχε αυτή η μαγεία που ήλπιζα να νιώσω. Έξι χρόνια αργότερα στο Fuzz Live Music Club έζησα αυτό ακριβώς που ήθελα και με το παραπάνω.

Το trip hop συγκρότημα από το Βέλγιο επισκέφτηκε Θεσσαλονίκη και Αθήνα παρέα με κουαρτέτο εγχόρδων προκειμένου να γιορτάσει τα 25 χρόνια από την κυκλοφορία του πιο εμβληματικού τους άλμπουμ, του “The Magnificent Tree”. Έπαιξαν δύο χορταστικές ώρες, ακούραστοι και γεμάτοι πάθος. Και σκοπεύω να το αναλύσω…

Πριν υποδεχτούμε στη σκηνή τους Hooverphonic, μας κράτησε συντροφιά ο Pieter Peirsman, frontman του συγκροτήματος Slow Pilot. Παρόλο που η μπάντα του απουσίαζε, ερμήνευσε τα νέα τους τραγούδια με τη βοήθεια προηχογραφημένων κομματιών και της κιθάρας του. Πέρα από την εμφανώς καλή του διάθεση για την βραδιά που μόλις ξεκινούσε, σε παρακινούσε και η απίστευτη φωνή του. Η αγάπη του για την μουσική δεν μπορούσε να κρυφτεί κάθε φορά που μοιραζόταν μαζί μας τον τίτλο από το επόμενο τραγούδι που θα έπαιζε από τον νέο δίσκο που κυκλοφόρησαν με τίτλο “Falling off the Earth”. Σίγουρα ένα κομμάτι που ξεχώρισα είναι το “Giants”. Ευχάριστη ήταν και η έκπληξη που ακολούθησε, όταν τον είδαμε να ανεβαίνει και πάλι στην σκηνή παρέα με τους Hooverphonic, αναλαμβάνοντας τα φωνητικά και τη δεύτερη κιθάρα.

Οι Hooverphonic ζωντανά στο Fuzz Live Music Club. Φωτογραφία: Φωτεινή Νικολίτσα

Δεν άργησαν ούτε λεπτό να εμφανιστούν – και λογικό αφού είχαν ετοιμάσει ένα πλούσιο πρόγραμμα. Όμως προηγούταν το “The Magnificent Tree”, ο λόγος και η αφορμή δηλαδή που (ξανά)συναντιόμασταν μαζί τους και, το οποίο υποσχέθηκαν να παίξουν ολόκληρο. Δεν έχω ξαναβρεθεί σε μια συνθήκη που ένα συγκρότημα παίζει ζωντανά ολόκληρο το πιο γνωστό τους άλμπουμ. Ήταν σαν να βίωνα κάτι ιστορικό. Ή μάλλον όχι σαν, σίγουρα το βίωνα. Άλλωστε, σ’ αυτό κρύβονται πολλές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους (“Mad About You”, “Vinegar & Salt”, “Out of Sight”).

Ο Alex Callier, ομιλητικότατος και με πολύ χιούμορ, μάς «προειδοποίησε» ότι αν δεν είμαστε μεγάλοι θαυμαστές του άλμπουμ, ίσως και να βαρεθούμε αλλά πως για αυτούς είναι σπουδαία ευκαιρία να παίξουν ορισμένα τραγούδια που ποτέ δεν παίζουν ζωντανά. Έλα όμως που είναι ένα κι ένα όλα τα κομμάτια – ποιο να πρωτοαναφέρω; Το “Every Time We Live Together We Die a Bit More”, το “Pink Fluffy Dinosaurs” ή το “Waves”; Ακούγοντάς τα, το ένα μετά το άλλο με σχεδόν καμία διακοπή, δεν μπορούσα παρά να θαυμάσω πόσο σωστά δομημένος δίσκος είναι, με μια απίστευτη ροή και συνεκτικότητα.

Η Geike Arnaert των Hooverphonic. Φωτογραφία: Φωτεινή Νικολίτσα

Εν τω μεταξύ, η φωνή της Geike Arnaert, 25 χρόνια μετά, να είναι απαράλλαχτη και, χωρίς υπερβολές, κι ελαφρώς καλύτερη. Μαζί ειδικά με το κουαρτέτο εγχόρδων (τρία βιολιά κι ένα βιολοντσέλο), δύο κιθάρες, μπάσο, ντραμς, πλήκτρα και φωνητικά, ακούσαμε ζωντανά το “The Magnificent Tree” στην καλύτερη δυνατή εκδοχή του.

Μετά από ένα ολόκληρο άλμπουμ, λες εντάξει θα παίξουν και 5-6 επιτυχίες τους και θα μας καληνυχτήσουν. Όμως, οι Hooverphonic ήρθαν προετοιμασμένοι να κάνουν χαμό και να γιορτάσουν στο έπακρον. Έπαιξαν 15 ακόμη τραγούδια (πέντε από αυτά στα δύο encore που θα αναλύσουμε στη συνέχεια). Ακούστηκαν κομμάτια από σχεδόν όλους τους δίσκους της καριέρας τους, που κλείνει φέτος τα 30! Τιμήθηκε δεόντως το “A New Stereophonic Sound Spectacular”, το ντεμπούτο τους, που ο Alex Callier μάς πληροφόρησε ότι το είχαν ηχογραφήσει σε ένα μοντέλο των υπολογιστών Atari. Αλλά και δίσκοι όπως το “No More Sweet Music” και το “In Wonderland” είχαν την τιμητική τους. Πάντως, από την πιο πρόσφατη κυκλοφορία τους, το “Fake Is The New Dope” του 2024, δεν έπαιξαν ούτε ένα κομμάτι, γεγονός που επιβεβαιώνει ότι ήρθαν με σκοπό να γιορτάσουν την πορεία τους παρά να προωθήσουν τη νέα δουλειά τους – όχι πως το ένα δεν φέρνει το άλλο!

Η ατμόσφαιρα είχε αυτή την γλυκιά μελαγχολία που συνοδεύει τον ήχο τους αλλά ενεργειακά δεν σε άφηναν να «πέσεις». Άλλες φορές μας ενθάρρυναν να χτυπάμε παλαμάκια στον ρυθμό κι άλλες να τραγουδάμε κάτι συγκεκριμένο και, μας το έδειχναν με τρόπο που κι αυτός που συμμετέχει λιγότερο σε τέτοιες καταστάσεις, δεν μπορούσε να αντισταθεί. Βυθιζόμασταν στο κινηματογραφικό τους σύμπαν με το “Eden”, χορεύαμε στο “Badaboum” και τραγουδούσαμε στο “Romantic”.

Οι Hooverphonic ήταν εντυπωσιακοί σε κάθε κομμάτι. Φωτογραφία: Φωτεινή Νικολίτσα

Το κουαρτέτο εγχόρδων απογείωσε την όλη εμπειρία! Ο ήχος αποκτούσε μια πιο πλούσια υφή και ήταν ό,τι πιο κοντινό σε πιστή ζωντανή εκτέλεση των ήδη ηχογραφημένων κομματιών – εκτός φυσικά αν τους ακούσετε με μεγάλη ορχήστρα που, τι να πω, είναι το ιδανικό σενάριο. Δεν είμαι τόσο απαιτητική στο να ακούω ζωντανά ακριβώς αυτό που ακούω στην ηχογράφηση. Απολαμβάνω μικρές αλλαγές και διαφορετικές εκτελέσεις καθώς δίνουν την εντύπωση της μοναδικότητας. Είναι, όμως, κι αδύνατον να μην το εκτιμήσω όταν η εκτέλεση ζωντανά είναι ίδια ή και καλύτερη από την ηχογράφηση. Στο συγκεκριμένο live κάθε προσδοκία ξεπεράστηκε. Ήταν εντυπωσιακοί σε κάθε κομμάτι! Κι η φωνή της Geike Arnaert κολάκευε τόσο πολύ όσα τραγούδια δεν είχε ηχογραφήσει ποτέ λόγω της απουσίας της από το συγκρότημα. Λες και γράφτηκαν όλα γι’ αυτήν για την ημέρα που θα επέστρεφε…

Όχι ένα αλλά δύο encore – όταν σας λέω ότι είχαν όρεξη το εννοώ! Τα χειροκροτήματα κι οι φωνές είχαν τέτοια ένταση που, πιστεύω, και να μην το είχαν στο πρόγραμμα, θα έβγαιναν. Στο πρώτο encore έπαιξαν την γνωστή διασκευή τους “This Strange Effect”, το “The Wrong Place” με το οποίο συμμετείχαν στην Eurovision το 2021 και το μεθυστικό “Inhaler”. Για το δεύτερο encore, διάλεξαν το μόνο κομμάτι που έπαιξαν από τον concept δίσκο τους “Hooverphonic Presents Jackie Cane”, το “Sometimes”, όπου όλοι μαζί τραγουδούσαμε “Sometimes, we’ve got to sing this song. Sometimes, it takes us way too long”. Και έκλεισαν με το “Barabas”, από τον πρώτο δίσκο, εκεί που ξεκίνησαν όλα.

Δεν χρησιμοποιώ συχνά αυτή την έκφραση γιατί χάνει την αξία της – μόνο αν το εννοώ πραγματικά. Δεν έχω κάνει και ποτέ ένα κάποιο ranking αλλά σε ένα υποθετικό τοπ 10, θα έμπαινε σίγουρα. Από την ενέργεια του κοινού, το περιεχόμενο του setlist μέχρι την απόδοση του συγκροτήματος ζωντανά, είχε όλα τα συστατικά για ένα επιτυχημένο και, κυρίως, απολαυστικό live. Κι η εμπειρία εκτοξεύτηκε όταν ενέδωσα στην αγορά ενός βινυλίου αφού είπαν ότι θα βγουν να τα υπογράψουν. Κι ήρθαν με μια τεράστια κασετίνα γεμάτη μαρκαδόρους που, και πάλι με πολλή όρεξη (απίστευτο μετά από τέτοια εμφάνιση), υπέγραψαν όλους τους δίσκους μας.